Ένας ακόμα λατίνος καλλιτέχνης συμπλήρωσε ένσημα… συντάξεως και τo Rabona.gr υμνεί τον μικρό “παλιάτσο” των Αργεντινών. Γεννηθείς το 1979, o Pablo Aimar επέστρεψε μετά το 2015, ήτοι μετά από 2 χρόνια και μερικούς μήνες απραξίας για να δώσει την τελευταία του παράσταση μπροστά στο έθνος που τον λάτρεψε ως τον νέο Maradona, τον ανέδειξε πολύ πριν το Messi και τον…. ανέστησε σχεδον όταν τον χρειάστηκε. Συμπληρώθηκε εβδομάδα ολόκληρη λοιπόν από την ημέρα που, ενώπιον του δακρυσμένου του πατέρα, των συγγενών και του αγαπημένου του αδερφού, ως συμπαίκτη, έγραψε το φινάλε στην πόλη που γεννήθηκε και γαλουχήθηκε – όχι μόνο ποδοσφαιρικά – έτσι όπως ονειρευόταν κάθε άλλος λατίνος των σπορ.
Ο… Παμπλίτο, με καταγωγή από το Ρίο Κουάρτο, επαρχία της Κόρδοβα και έξω από το Μπουένος Άιρες, ήδη από τα 13 του χρόνια μάγευε κόσμο και κοσμάκη, παίζοντας με πάρεα και φίλους. Στόχος του ποτέ το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, αλλά… οι σπουδές. Δεν άργησε να τραβήξει το ενδιαφέρον της River Plate όπως ήταν αναμενόμενο, ο ίδιος όμως λόγω “συναισθηματικού κωλύματος”, δεν μπορούσε να αφήσει πίσω την οικογένειά του για την.. πόλη. Ο πατέρας του πείστηκε να εμπιστευτεί την απομάκρυνση μόνο όταν οι αντιπρόσωποι της ομάδας κατέφθασαν σπίτι του για να τον αποκτήσουν! Ήταν μόλις 15 ετών, αλλά έμελε να σαρώσει τα πάντα! Αφού με την 1η γύρισε πίσω, αναγκάζοντας τον τότε κόουτς του να ζητήσει… το πόδι του από τον πατέρα Aimar, με την δεύτερη, το 1996, θα γίνει μόνιμος κάτοικος του Μπουένος Άιρες. Κίνητρο η εθνική νέων όπου και τον καθιέρωσε ο ευφυής τεχνικός Jose Pekerman, ως μέρος της άλλοτε ένδοξης γενιάς του κολλητού του Saviola, του Cambiasso, του Samuel, του Riquelme και του Romero, που κατέκτησαν το 1997 τελικά τόσο το Μουντιάλ της Μαλαισίας, όσο και το Copa America.
Σωματικά χαρίσματα δεν διέθετε ποτέ, η ταχύτητα του όμως στο νου και την εκτέλεση, τον μετέτρεψαν σε έναν εκ των κορυφαίων στη λίστα των μεταγραφών που φλέρταραν τα σπουδαιότερα ευρωπαϊκά ονόματα. Άλλωστε, η φινέτσα στο στυλ της τεχνικής του, το κοντρόλ του και οι χαρισματικές του “συστημένες” μπαλιές, με τις οποίες τροφοδοτούσε τους συμπαίκτες του, δικαιολογούν τα 5 συναπτά πρωταθλήματα τα οποία κέρδισε έως το 2000 που είχε φτάσει το πλήρωμα του χρόνου.
Με την είσοδο της νέας χιλιαετίας, νικήτρια θα βγει η Valencia, σε μία εκ των ενδοξοτέρων σελίδων για το σύλλογο εποχή, καταφέρνοντας να τον κάνει δικό της. Μερικοί χαμένοι τελικοί Champions League και η κακή κατάσταση των Real & Barca, θα επιστήσουν την προσοχή του Rafa Benitez στην κατάκταση του Πρωταθλήματος, το οποίο θα έρθει εν έτει 2002. Είχαν ήδη περάσει τα 2 πρώτα χρόνια και ο Παμπλίτο εδραιώθηκε, χρήστηκε νωρίς ηγέτης για τις νυχτερίδες και ώς επόμενο κατόρθωμά του θα καταγραφόταν το τότε κύπελλο UEFA και το Super Cup, και τα δύο το 2004. Ο ίδιος ο Aimar, όσο κι αν γοήτευε τα πλήθη, ακόμα κι αν υποκλινόταν, με δηλώσεις του, ο ίδιος ο Maradona σε αυτόν, ακόμα κι αν οι φίλοι της Valencia υποκλίνονταν επίσης με δέος στο βωμό της κάθε του τρίπλας, δεν έπαυε να δηλώνει διαρκώς ότι προτιμά να παίζει με φίλους κι ας χάνει, παρά με εγωίσταρους σταρ και να κερδίζει κύπελλα.
Το ζήτημα είναι ότι παρά την ένδοξη πορεία, η διαφορά στις αρχικές του ελλείψεις ως παίκτης, ήταν ακόμα πιο εμφανής εν συγκρίσει με το ξεκίνημά του. Πιο αναλυτικά, η έλλειψη μαχητικότητας, η αδράνεια στην άμυνα και κάθε έλλειψη θέλησης για δουλειά πέραν των όσων του έδινε το φυσικό του ταλέντο, άρχισαν περί τα 27 του χρόνια να τον αφήνουν διακριτικά αλλά και απότομα μαζί εκτός της ελίτ που θα άφηνε εποχή. Μένει ελεύθερος από τις νυχτερίδες κάπως έτσι και καταλήγει στη Zaragoza για 2 χρόνια, ομάδα που βρισκόταν πριν το χείλος του γκρεμού.
Έχοντας αποκτήσει πλέον και ισπανικό διαβατήριο ο Αργεντίνος “παλιάτσος”, μία ξαφνική, εντελώς απρόσμενη αναλαμπή θα τον οδηγήσει στους Αετούς της Λισαβόνας. Η Benfica το 2008 του προσφέρει 4ετές συμβόλαιο αξίας 6,5 εκατομμυρίων ευρώ. Ο ίδιος ξανασυναντά τον κολλητό του και, μαζί με τον Saviola, οδηγεί τους Αετούς σε πρωτάθλημα το 2010, Λιγκ Καπ το 2009, 2010, 2011 και 2012, μετατρέποντας πριν αποχωρήσει τη Benfica σε φιναλίστ του Europa League του 2013.
Επόμενος σταθμός, ήταν η Μαλαισία. Μάλιστα, η Μαλαισία! Εκεί που η μοίρα τον καθιέρωσε στον ποδοσφαιρικό πλανήτη, έμελε να ξαναζήσει το επερχόμενο κλείσιμο του κύκλου, της σταδιοδρομίας του. Όπως φαίνεται το κλείσιμο αυτό ήταν κοντά, το τέλος ανέμενε καρτερικά και η μοίρα καμιά φορά παίζει και τέτοια παιχνίδια. Άλλωστε τις 117 συμμετοχές που άφησε πίσω του στην άκρη της Ιβηρικής, συνοδευόμενες από 17 γκολ και 42 ασίστ, δεν τις λες και άσχημες. Πάντως, παρενθετικά αναφέρω, ότι προτού πράγματι υπογράψει τη 2ετή του συμφωνία με την Johor Darul Ta’zim, όλες οι προγνώσεις έκαναν λόγο για επαναπατρισμό στη River. Σαφώς και εκείνο το “ύπουλο θέρος”, που λέει και μία αγαπημένη μας καλτ φυσιογνωμία, ο Ελληνικός τύπος τον – ξανά- έφερνε στον Πειραιά… Πράγματι τη μοίρα σου τη χτίζεις μόνος σου πολυαγαπημένε “El payasito”! Όπως αντιλαμβάνεστε μιλάμε για τον πλέον ακριβοπληρωμένο παικτη επί Μαλαισιανού εδάφους. Αφού ξεπέρασε για πολλοστή φορά τραυματισμούς που τον ταλάνισαν ξανά, ή τουλάχιστον προσπάθησε, ο Aimar ντεμπούταρε ένα εξάμηνο αργότερα, έπαιξε λιγότερα από 10 ματς, σκόραρε κιόλας 2 φορές, ώσπου πριν καν φτάσει το επόμενο καλοκαίρι του 2014, η διοίκηση αποφάσισε να του κουνήσει μαντήλι, στέλνοντας μάλιστα κάτι μήνες μετά το μετάλλιό του για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, έτσι για τη συλλογή του!
Ένα 8μηνο απραξίας έφτανε για να συνειδητοποιήσει κι ο ίδιος ότι ακόμα δεν είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου να διακόψει, κάτι δεν τον άφηνε. Η River, χαρίζοντάς του μία ακόμα ευκαιρία. Το ημερολόγιο έγραφε 31 Μαΐου 2015 και οι “Millionarios” ήταν μάλλον έτοιμοι να τον αποχαιρετήσουν. Το Monumental, όσο κι αν ενθουσιάστηκε, δεν σείστηκε… Έως το καλοκαίρι οι ενοχλήσεις τραυματισμών του παρελθόντος ανάγκασαν τον ίδιο να μείνει εκτός ρόστερ της River. Κάπως έτσι είχε αρχίσει να γυρίζει και την τελευταία σελίδα της ιστορίας του.
Αναφορικά με το κεφάλαιο Εθνική, νομίζω δε χωρούν αράδες αφιερωμάτων. Οι προσδοκίες, όπως θα εισέπραξες από την αρχή του κειμένου, ήταν μεγάλες. Δεν τις έφερε εις πέρας, πράγματι! Όποιος πει όμως ότι η χαρακτηριστική ελιά του Aimar δεν του έχει μείνει αξέχαστη, ακόμα και ποτέ να μην τον είδε στην τηλεόραση, σίγουρα ψεύδεται.
Την εθνική Αργεντινής, φίλε μου, γι’αυτό την διαλέγεις! Για να βάλεις βασικό και Aimar και Riquelme και Saviola και Messi. Για να παίζεις με Cambiasso δίπλα στον Veron, κι ας τον έκανε αλλαγή! Βεβαίως, ξεχωρίζουμε ανάμεσα στα 10 χρόνια αυτά (1999 – 2009) στην “Albiceleste” τα 8 του γκολ, τις συμμετοχές στα 2 Μουντιάλ του 2002 και 2006 και τα Copa America του 1999 και του 2007.
Τι κι αν έμεινε στη σκιά του Veron, τι κι αν δεν έγινε ποτέ ο νέος Maradona; Αποτέλεσε το είδωλο του Messi κάποτε κι αυτό λέει πολλά. Την περασμένη Τρίτη, συγκίνησε πολύ κόσμο, βάζοντας το δικό του υστερόγραφο, καθώς επέστρεψε για ένα και μοναδικό παιχνίδι και, κάπου μετά το 50′ που έγινε αλλαγή, το στάδιο του Rio Cuarto ήταν έτοιμο να τον αποχαιρετήσει, ύστερα από 33 χρόνια… τέχνης.
Όσο κι αν δεν του άρεσε το παρατσούκλι του, οι Αργεντίνοι τον καθιέρωσαν ως “παλιάτσο”, γιατί η ταπεινότητά του και κάθε απόδειξη απομάκρυνσής του από τα φώτα της δημοσιότητας μαρτυρούσαν πολλά. Φήμες λένε ότι ακόμα κι αν έκλαιγε όταν μιλούσε με τους γονείς του στο τηλέφωνο την 1η φορά που έφυγε από την πόλη του, μιλούσε χαρούμενος και δήθεν ικανοποιημένος για να μην καταλάβει ουδείς το παραμικρό!
Την χορωδία που μας εμπιστεύτηκε τον γνωστό μας… Παλιάτσο, την γνωρίζετε όλοι. Επιτρέψτε μου να επικαλεστώ ένα πρώτο κουπλέ που θυμάμαι από μαθητής και η ιστορία του τον θέλει τόσο κοντά:
Ένας παλιάτσος είμαι εγώ
Καλή σας μέρα
Ξέρω να κλαίω, να γελαώ, να πονώ.
Ξέρω να λέω την αλήθεια πέρα ως πέρα
Κι αυτό μπορώ να σας το πω.
Κι όταν χρειάστηκε την αλήθεια του, την ξεστόμισε ανοιχτά κι ας μην άρμοζε σε ένα μελλοντικό σταρ, που όπως απέδειξε δεν τον ένοιαξε ουδέποτε να γίνει.
Ονειρευόταν να γίνει γιατρός. Πλέον προπονεί την U17 της Αργεντινής. Ζωές και ήθη σώζει κι εκεί… Δεν αμφιβάλλω καθόλου!
