Ένας άσχημος αποκλεισμός και μία όμορφη ομάδα

ολυμπιακός

Τελειώνοντας η σειρά του Ολυμπιακού με την Ζαλγκίρις, η οποία κατέληξε όχι απλώς με νικήτρια την Λιθουανική ομάδα, αλλά εν τέλει και θριαμβεύτρια, βρίσκει δύο ομάδες σε δύο εκ διαμέτρου αντίθετες καταστάσεις. Τον Ολυμπιακό, την καλύτερη άμυνα της διοργάνωσης, την τρίτη ομάδα της Regular season, την ομάδα που στο F4 πιθανώς να έπαιζε και… εντός έδρας στο ναδίρ, και την ομάδα από το Κάουνας να ζει σε μία μεθυσμένη πολιτεία.

Βλέποντας τα τρία παιχνίδια της σειράς, το συμπέρασμα ήταν απλό, αν είσαι ο Ολυμπιακός και πρέπει να σκεφτείς τι φταίει. They outcoached, they outhustled, they outsmarted and in general they outplayed you, όπως λένε και οι πέρα τον Ατλαντικό φίλοι μας. Ήταν τόσο απλό. Το μόνο, πραγματικά το μόνο πράγμα που άλλαξε στο Game 2 από πλευράς Ολυμπιακού ήταν το hustling. H Ζαλγκίρις ακόμα και τότε ήταν απλά μια ταχύτητα πάνω.O Oλυμπιακός απλά δεν μπορούσε. Είναι σίγουρο ότι η ομάδα δεν είχε την υγειά της. Για άλλη μια φορά, για άλλη μια χρονιά, και σίγουρα δεν θα το ρίξουμε πάλι “στο μάτι” ή “στην κακή μας την τύχη”,  η ομάδα του Σφαιρόπουλου πάει στα κρίσιμα αποψιλωμένη. Ξανά και ξανά και ξανά τα ίδια. Μιλουτίνοφ, Πρίντεζης, Παπανικολάου και Μπόγρης ήταν απόντες ή έπαιξαν ως τραυματίες ένα ή περισσότερα από τα παιχνίδια της σειράς.

Και στην συνέχεια έχουμε το θέμα της διαχείρισης αυτού του κουτσουρεμένου υλικού. Ο Μπόμπι Μπράουν ζήτημα να αγωνίστηκε πάνω από 10 λεπτά σε ολόκληρη την σειρά. Μπήκε μέσα, έδειχνε και έξω από τα νερά του, αλλά ουσιαστικά δεν μπήκε ποτέ στο κλίμα της ομάδας. Ο Κάιλ Ουίλτζερ από την άλλη έφαγε ανεξήγητο “πάγωμα” τόσο από θέμα χρόνου συμμετοχής, όσο και από θέμα plays που (ΔΕΝ) υπήρχαν για να εκμεταλλευτούν το ένα πράγμα που κάνει απίστευτα καλά. Το να σουτάρει. Κατά τα άλλα, όποτε πήρε την μπάλα στα χέρια του έκανε κάτι, ειδικά στο σημερινό παιχνίδι. Όπως το ίδιο έκανε και ο Μπράιαν Ρόμπερτς, που για κάποιον λόγο πάλι χρησιμοποιήθηκε… μυστήρια από τον Σφαιρόπουλο.

Ξεπερνώντας το κομμάτι της διαχείρισης, πάμε στο αγωνιστικό. Η Ζαλγκίρις είναι μία ομάδα που στην επίθεση θα γυρίσει την μπάλα μέχρι να κάνει εμετό είτε μέχρι να ζαλιστεί ο αντίπαλος. Πάσα – πάσα – πάσα – ντράιβ – πάσα έξω – πάσα στην weak side – ελεύθερο τρίποντο ή ελεύθερη πάσα στην καρδιά της αντίπαλης ρακέτας.All day long. Για να αντιμετωπίσεις μία τέτοια ομάδα πρέπει να είσαι 100% με το μαχαίρι στα δόντια. Δεν πρέπει να χάνεις βήματα, δεν πρέπει να “κλέψεις” στην αμυντική σου θέση. Αυτές οι ομάδες που έχουν τελειοποιήσει το free flowing basketball μπορούν να σε σκοτώσουν μέχρι να πεις κύμινο. Ο Ολυμπιακός κάθε φορά έχανε τα αυγά και τα πασχάλια στο αμυντικό rotation και προφανώς το πλήρωσε.


Μία ομάδα που “τραγουδιέται” για το αμυντικό της παιχνίδι στην εποχή Σφαιρόπουλου, δεν έκανε ούτε τα πλέον αυτονόητα. Αποκορύφωμα το αποψινό παιχνίδι, στο οποίο ο Ολυμπιακός αποφάσισε να πάιξει κλειστά και να μείνει στην ρακέτα του, γιατί φοβόταν ότι θα εκτεθεί. Με μία από τις καλύτερες περιφέρειες της διοργάνωσης και μία ομάδα με εξαιρετικούς σουτέρ. H Ζαλγκίρις έβγαλε έξτρα σουτ απο την περιφέρεια και οι γκαρντ της έκαναν πάρτι. Δεν μπορεί να υπάρχει ως δικαιολογία το “βάλανε 13 τρίποντα, τι να κάνεις;” όταν αυτά τα τρίποντα είναι ελεύθερα και όταν αυτά τα ελεύθερα τρίποντα τα βρίσκει η ομάδα που έχει μαζί της το γήπεδο, την ψυχολογία και τον ενθουσιασμό της πρόκρισης στο Final 4 που πλησιάζει. Δεν γίνεται να αντιμετωπίζεις τον Πάνγκος, τον Ούντριχ και τον Ουλανόβας όπως αντιμετωπίζουν οι ομάδες του NBA τον Τονι Άλεν.

Ο Ολυμπιακός απλά έσωσε τα προσχήματα λίγο στο τέλος, όμως σε καμία περίπτωση δεν πίστεψε ποτέ κανείς ότι είχε τα φόντα να κάνει κάποια απέλπιδα προσπάθεια από αυτές που τις άλλες χρονιές όλη η μπασκετική Ευρώπη απλά θα περίμενε το ΠΟΤΕ θα γίνουν και όχι το ΑΝ. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Ολυμπιακού φέτος (το οποίο ίσως μπορεί να το βρει κανεις από τα προηγούμενα ένα-δυο χρόνια) είναι αυτή η φθίνουσα πορεία που κάνει η συλλογική mental toughness της ομάδας. Πέρα από τους τραυματισμούς και τις προπονητικές ατασθαλίες, όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, το κουπί το τραβάνε πλέον κυρίως ο αρχηγός και ο υπαρχηγός αυτής της ομάδας. Λείπουν οι ξένοι με χαρακτήρα ( Στρέλνιεκς εξαιρουμένου, ο οποίος φέτος θα μπορούσε να ήταν πολύ πολύ μεγαλύτερο μέρος του επιθετικού πλάνου του Ολυμπιακού), έχουν πέσει δραματικά οι υπόλοιποι Έλληνες. Ήρθαν οι τραυματισμοί και η κούραση και έδεσε το γλυκό.

Η επόμενη ημέρα είναι αύριο κιόλας. Ο Ολυμπιακός έχασε το κύπελλο, την Ευρωλίγκα και αν δεν αλλάξει και κάτι θεαματικό θα πάει στο πρωτάθλημα με τεράστιο αγωνιστικό μειονέκτημα. Αυτό που πρέπει να καταλάβει είναι ότι τόσο στον τελικό κυπέλλου όσο και στη σειρά με την Ζαλγκίρις εμφανίστηκε κατώτερος των περιστάσεων και κατώτερος του αντιπάλου. Σε κανένα κρίσιμο παιχνίδι δεν προσπάθησε να δώσει αυτός τον ρυθμό, αλλά να προσαρμοστεί στον ρυθμό και τον “χορό” που θέλει να χορέψει ο αντίπαλος. Και αυτή η ομάδα του Ολυμπιακού καλώς ή κακώς χορεύει μόνο τον δικό της χορό, αυτόν έχει μάθει και με αυτόν είχε πετύχει.

Αντί επιλόγου, ας σταθούμε λίγο στην Ζαλγκίρις. Η δουλειά του Γιασικεβίτσιους είναι ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΙΚΗ. Έχει φτιάξει μία ομάδα που παίζει πανέμορφο μπάσκετ, που είναι πραγματικά ο καθρέπτης του στο γήπεδο. Οι φάσεις που ψάχνει, τα plays που έχει για κάθε διαφορετική κατάσταση, το διαρκές “πρίζωμα” όλων. Είναι μία ομάδα άπειρη από την μεγάλη σκηνή που όταν χρειάστηκε να σοβαρέψουν τα πράγματα δεν το σκέφτηκε καν και δεν σάστισε καν. Κάπου εδώ όμως να διορθώσουμε μια σημαντική παρανόηση. O Σάρας δεν είναι θαυματοποιός. Είναι φανταστικός προπονητής και μαζί με τον Τρινκέρι έχουν ίσως τις καλύτερες ιδέες στην Ευρώπη. Όμως τίποτα από όλα αυτά δεν θα γινόταν σε τέτοιο βαθμό πετυχημένο αν η πλαισίωση του ρόστερ δεν ήταν φανταστική. Πόσες ομάδες δεν ζηλεύουν το δίδυμο των Πάνγκος και Ούντριχ στον άσο; Πόσες το έχουν βασικά; Πόσες δεν θα ήθελαν τον Ουλανόβας και τον Γιανκούνας για βασικούς; Το ρόστερ των Λιθουανών είναι αρκετά καλύτερο από όσο θεωρεί ο μέσος φίλαθλος και φυσικά και γι’αυτό οι πανέμορφες ιδέες του Γιασικεβίτσιους βρίσκουν εφαρμογή. Τα δάκρυα του Λιθουανού και η φανταστική (και ως γήπεδο και ως κόσμος) Ζαλγκίριο αρένα απλά ήταν το επιστέγασμα.

Ένας άσχημος αποκλεισμός και μία όμορφη ομάδα

Στο τέλος της ημέρας, μπορεί ο Ολυμπιακός να βίωσε έναν άσχημο αποκλεισμό, όμως αυτός ήρθε από τα χέρια μιας πανέμορφης ομάδας, η οποία ήταν καλύτερη σε κάθε τομέα από τον αντίπαλό της και η οποία, στο φετινό Final 4 μπορέι να πάει έχοντας την “αύρα” που είχε ο Ολυμπιακός όλα αυτά τα χρόνια που σάστιζε την Ευρώπη, ερχόμενος από το πουθενά. Στο γήπεδο παίζει πάντα μπάσκετ το… μπάσκετ και όχι το μπάτζετ.