Ο Bob Marley και η ελευθερία του ποδοσφαίρου

marley

Σαν σήμερα , 11 Mαΐου του 1981 χαιρετάει για τελευταία φορά τη ζωή που είχε πλάσει με τις μουσικές του, ένας από τους πιο ζωντανούς τραγουδοποιούς που γνώρισε ο πλανήτης. Άνθρωπος,από όποια σκοπιά κι αν ψάξει κανείς να το εξετάσει, και διασημοτερος εκπρόσωπος της ρέγκε μουσικής,από την μουσική του την ίδια έως και την θρησκεία του.

Το ρασταφαριανό κίνημα που ασπάστηκε, η κουλτούρα κλειδί δηλαδή της ρέγκε, παρέπεμπε στις 12 φιλές του Ισραήλ και αλυσιδωτά στον τρόπο ζωής που ο Μάρλευ είχε επιλέξει. Ράστα κόμμωση, κατανάλωση φυτικών τροφών και φυσικά χρήση κάνναβης, ως ιερά μορφή θείας ευχαριστίας. Απόδειξη δηλαδή στο γεγονός ότι, δεν είχε ανάγκη να υποδυθεί κανέναν ρόλο για να πείσει τον κόσμο,για να γίνει δημοφιλής…πάλεψε μόνος του για να κάνει τη ρέγκε διάσημη στις αστικες τζαμαικανές τάξεις. Όχι μοιάζοντας με καλλιτέχνη, απλά φερόμενος αυθεντικά, άρπαζε τη ζωή από τα μαλλιά και την ζούσε με συναισθήματα , καλά και κακά. Δεν είχε ανάγκη να παριστάνει κάτι που δεν είναι, ούτε να διατυμπανίζει κηρύγματα όντας ο ίδιος αποστασιοποιημένος. Δούλεψε ως καθαριστής στη βραδινή βάρδια ξενοδοχείων,αφού πρώτα εργαζόταν σε ένα σιδεράδικο από 14 ετών, όταν και παράτησε το σχολείο. Οι φτωχογειτονιές του Κινγκστον,παρά την ρατσιστική συμπεριφορά των ντόπιων απένμαντι του, τον έφεραν σε επαφή με μουσικούς με ίδιες φιλοδοξίες, μεταξύ των οποίων και ο Joe Higgs,κατά πολλούς τον μέντορά του.

Σε ότι αφορά τον ακτιβισμό, ούτε εκεί είχε ανάγκη να παραδίδει μαθήματα ζωής βαλμένα σε καλούπια…13 παιδιά! Τα 3 από τη σύζuγό του Rita Anderson, το 1966, 2 υϊοθετημένα από προηγούμενες σχέσεις της Rita και τα λοιπά 8 από διαφορετικές γυναίκες. Την Βίβλο την κουβαλούσε μέσα του, γι αυτό και τα λογοπαίγνια στους στίχους που ξεχώριζαν, όντας επηρεασμένος από της διδαχή αγάπης, αλληλεγγύης και προσφοράς. Χαρακτηριστικό στοιχείο της Επανάστασης για την εποχή του, το “Revolution ” και το “Revelation” σε εκείνο το αξέχαστο

Revelation reveals the truth

It takes a Revolution to make a solution

Η μετουσίωση της φιλοσοφίας του, ηχογραφείται πρώτη φορά το 1962 με τα singles “Judge Not” και “One Cup of Coffee”. Δεν επιασαν, μέχρι που 1 χρόνο αργότερα δημιουργούνται οι ”The Wailers”, από τους οποίους θα μείνουν μαζί του στο σχήμα μόνο οι Livingston και οι McIntosh. Οι συνεργασίες και η πλαισίωση των ηχογραφήσεων του άλλαζαν διαρκώς μέσα από τα συγκροτήματα, το πνεύμα του μόνο και αναλλοίωτο σε βάθος ετών θα τον οδηγήσει σε επιτυχίες όπως το one love. no woman no cry, I shot the sheriff, catch a fire και τα λοιπά γνωστά.

Bob και μπάλα

Μπορεί το έργο και η αξία του να απέκτησαν περισσότερη αξία μετά τον θάνατο του για τόσους οργανισμούς και άλλα τόσα βραβεία για τη φιγούρα του, αλλά αυτό που είχε αληθινή αξία για τον Ρόμπερτ Νέστα Μάρλει , ήταν σε κάθε τομέα να μπορεί να εκφράζεται ελεύθερα. Για το είναι του δεν ήταν μόνο η μουσική μορφή τέχνης, αλλά και το ποδόσφαιρο. Aν και σε επαγγελματικό σύλλογο δεν αγωνίστηκε ποτέ, έψαχνε πάντα γκαράζ, πάρκα και αλάνες για να κλωτσήσει το τόπι. Ηχογραφούσε και στο διάλειμμα για να συγκεντρωθεί, έπαιζαν όλοι μαζί μπάλα.

”Αγάπησα την μουσική πριν από το ποδόσφαιρο, αν πρώτα αγαπούσα όμως το ποδόσφαιρο , ίσως τα πράγματα ήταν επικίνδυνα”. Ο Μπόμπι τραγουδούσε για την παγκόσμια ειρήνη, αλλά εάν κάποιος του έκανε σκληρό τάκλιν,κάθε του συναίσθημα θύμιζε πόλεμο! Το ίδιο συνέβαινε ακόμα και τις εποχές που έπαιζε με κονσερβοκούτια, πορτοκάλια ή ό τι άλλο φαντάζεσαι… Ο κολλητός του,  Άλαν Κόουλ, επαγγελματίας ποδοσφαιριστής εκθίαζε την ποδοσφαιρική του ευφύια και την τεχνική του κατάρτιση.

Από την στιγμή που ο καρκίνος του χτύπησε την πόρτα, η κατάληξη του Μπόμπ ήταν γνωστή. Αν και είχε διαγνωστεί ήδη με μελάνωμα σε εκείνο στο φιλικό που συμμετείχε στο Ρίο, δεν τον είχε εμποδίσει να σκοράρει , κόντρα στον αρχιγκολτζη Σέζαρ Λίμα της Σελεσάο του ’70. Σε μία επίσκεψή του στην Βραζιλία ο Μπομπ Μάρλεϊ είχε ζητήσει κάτι από τον Πάουλο Σέζαρ. “Πριν επιστρέψει στην Τζαμάικα, μου ζήτησε να τον βοηθήσω με ένα πρότζεκτ. Ήθελε να δημιουργήσει ένα ποδοσφαιρικό σχολείο στην Τζαμάικα, αλλά αρρώστησε και δυστυχώς δεν τον ξαναείδα ποτέ!” είπε ο Σέζαρ, για έναν άνθρωπο που είχε το ποδόσφαιρο τόσο ψηλά όσο λίγα πράγματα:

“Το ποδόσφαιρο είναι μια ικανότητα από μόνο του. Ένας ολόκληρος κόσμος. Ένα ολόκληρο σύμπαν. Εγώ το αγαπώ γιατί πρέπει να έχεις ταλέντο για να παίξεις! Ελευθερία! Το ποδόσφαιρο είναι ελευθερία”