“Anticipation has a habit to set you up for disappointment” τραγουδάνε στο “The View From The Afternoon” του πρώτου τους άλμπουμ οι Arctic Monkeys και με αυτόν τον στίχο ως γνώμονα περίμενα πως και πως την συναυλία της Παρασκευής. Η μέρα είχε κυκλωθεί στο ημερολόγιο από πολύ νωρίς και όπως είναι λογικό, κάτι το οποίο περιμένεις με τεράστια προσμονή, αν δεν κυλήσει τέλεια ίσως σου αφήσει μία γεύση απογοήτευσης στο τέλος. Ξέρω ότι παίζει να έχετε διαβάσει ήδη 15 διαφορετικά reviews, αλλά είμαι της άποψης ότι σε τέτοιες βραδιές χρειάζεται και μία ημέρα να “χωνέψεις” την όλη εμπειρία, να δεις 7-8-100 φορές τα βιντεάκια που ανέβηκαν στο YouTube, συν ότι είχαμε και δεύτερη ημέρα προημιτελικών Παγκοσμίου Κυπέλλου χθες, έπρεπε όλη η θετική ενέργεια να ήταν μαζί με την ομάδα της Αγγλίας, γιατί Football’s coming home, and there’s nothing you can do about it. Πίσω στην μουσική όμως.
First things first. Πριν πάω στους Arctic Monkeys ας ξεκινήσω με τα δύο ονόματα πριν. Τον Miles Kane και τους Alt-J. Δυστυχώς το γεγονός ότι η συναυλία ήταν Παρασκευή δεν βοήθησε στο να κατασκηνώσω εκεί από το μεσημέρι για να ακούσω και τα πρώτα δύο συγκροτήματα, τους “δικούς μας” Core The Band (για τους οποίους άκουσα και διάβασα στα σόσιαλ πολύ καλά λόγια γενικά) και τους Get Well Soon, οπότε η βραδιά ξεκίνησε λίγα λεπτά μετά τις 7, με τον Miles Kane, καλό φίλο και συνεργάτη του Alex Turner να ανοίγει το “κυρίως πιάτο” της ημέρας.
Εδώ να πούμε ότι αν και ο (εκ του Merseyside ορμώμενος) Miles Kane έχει μείνει στην κοινή γνώμη ως η “ουρά” του Turner, μιλάμε για έναν καλλιτέχνη με δυνατή μουσική ταυτότητα, η οποία έχει αφήσει το στίγμα της και στα δύο άλμπουμ των Last Shadow Puppets, του sideproject που έχουν με τον Alex, ίσως και περισσότερο από τον frontman των Monkeys. Μαζί άλλωστε είχαν έρθει και από τα μέρη μας προ διετίας, πάλι στην Μαλακάσα και το Terra Vibe (δυστυχώς βρισκόμουν στην άλλη άκρη της Ευρώπης τότε, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία). To “Colour Of The Trap”, είναι ένα πολύ underrated άλμπουμ, με ωραίο brit rock ρυθμό, και όπως ήταν λογικό, αυτό αποτέλεσε και την ραχοκοκαλιά του προχθεσινού set list, με ενδιάμεσες παρεμβολές από μερικά από τα τραγούδια του καινούργιου του άλμπουμ, Coup De Grace.
To Ραμπονοκαπέλo, ο Miles και η Victoria Smith
Ο Κane έκανε την είσοδό του στην σκηνή με ένα ιδιαίτερο στυλάκι με λευκό παντελόνι, πουκάμισο που μάλλον έκανε homage στην επική Μουντιαλική φανέλα της Νιγηρίας, ταιριαστή μπαντάνα στο κεφάλι και πάνω απ’ όλα με όρεξη. Το setlist του είχε γκάζια, δύναμη και τα πάντα αγαπημένα “Rearrange”, “Inhaler”, “Give Up” και φυσικά το “Don’t Forget Who You Are” για κλείσιμο. Ενδιάμεσα έπαιξε και ένα ωραίο cover του “Hot Stuff” της Donna Summer με το οποιο κατάφερε απόλυτα τον στόχο του. Να κάνει να χορεύει ένα μεγάλο ποσοστό του κόσμου που βρισκόταν εκείνη την στιγμή στη Μαλακάσα. Αυτό που ήταν κρίμα με τον Miles είναι ότι παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι ακολουθούσαν τον ρυθμό και τις μουσικές του Βρετανού δείχνοντας ότι περνούσαν καλά, ένα μεγάλο μέρος τους δεν μπορούσε να ακολουθήσει τα singalongs μιας και δεν ήξερε τους στίχους. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι η καλή διάθεση του να κοπανιέται στους 35 βαθμούς κελσίου κέρδισαν κόσμο και ο ήχος του προφανώς και μπορεί να “πιάσει” στο μεγάλο μέρος του κοινού που βρέθηκε στην Μαλακάσα για τους Arctic Monkeys. Κάθε επόμενη φορά και καλύτερη. Πριν τελείωσω τα του Miles, να πω εδώ ότι δίπλα του είχε μία εξαιρετική μπάντα και νομίζω πως τις εντυπώσεις έκλεψε η ντράμερ της, της οποίας η ενέργεια πραγματικά ήταν το κάτι άλλο. Aπ’ όσα μπόρεσα να αλιεύσω, η εν λόγω κυρία ονομάζεται Victoria Smith, αποτελεί μέλος των Soulwax, έκανε παλιότερα tour με τον Jamie T (όσοι δεν τον ξέρετε, check him out) και το μόνο σίγουρο είναι ότι έχει ένα από τα καλύτερα mean faces της indie rock σκηνής. Αν υπήρχε κάποιο βραβείο για την καλύτερη individual performance του απογεύματος, με χαρά θα της το έδινα, γιατί στο μισό setlist του Miles απλά καθόμουν και χάζευα την δυναμική της και το πως έμοιαζε έτοιμη να κατασπαράξει το drum kit που είχε μπροστά της. Ρησπέχτ.
https://www.youtube.com/watch?v=V36mrTA4Di0
Aφού μας ζέστανε για τα καλά ο Miles Kane, κλείνοντας με τον “Don’t Forget Who You Are” (FIFA Soundtracks και ξερό ψωμί), στο οποίο βρήκε και την ανταπόκριση που έψαχνε από τον κόσμο, ήρθε η ώρα για ένα μικρό κενό, καθώς η σκηνή ετοιμάζονταν για τους Alt-J, το δεύτερο μεγαλύτερο όνομα της βραδιάς. Φωτορρυθμικά, διαχωριστικά, οθόνες και το κακό συναπάντημα, δίνουν την πρώτη γεύση για το τι θα ακολουθήσει. Και κάπου εκεί φοβάμαι ότι θα έχουμε τα ίδια που είχαμε με τους Black Angels την χρονιά των Black Keys. Ένα οπτικό σόου το οποίο θα χαντακωθεί λόγω του ήλιου. Και δυστυχώς για το μισό περίπου σετ επιβεβαιώθηκα. Η μπάντα από το Leeds δημιούργησε ένα πολύ όμορφο και ατμοσφαιρικό μουσικό περιβάλλον, το οποίο αν παιζόταν εξ ολοκλήρου μετά τη δύση του ηλίου θα ήταν ακόμα πιο μαγικό. Προσγειωθήκαμε απότομα μετά τα γκάζια του Miles είναι η αλήθεια, όμως για να είμαστε δίκαιοι, η μουσική ποιότητα των Alt-J είναι το κάτι άλλο. Είχαν κάμποσο κόσμο που ήρθε αποκλειστικά για αυτούς αλλά και εμάς τους υπόλοιπους, ακόμα και όσους δεν γνώριζαν τίποτα για το συγκρότημα, ο ιδιαίτερος ήχος, τα παιχνιδίσματα των light shows και οι φωνές των Joe Newman και Gus Unger-Hamilton τους ταξίδεψαν. Στα δε “Left Hand Free” και “Breezeblocks”, που είναι ίσως και τα δυο πιο γνωστά κομμάτια τους, η ατμόσφαιρα στην Μαλακάσα ήταν απλά μαγευτική και ένα κάπως υποτονικό set (ξεκάθαρα λόγω μουσικής συγκριτικά με το πριν και το μετά και καθόλου λόγω απόδοσης του συγκροτήματος) έκλεισε ιδανικά. Ήμασταν επιτέλους έτοιμοι.
https://www.youtube.com/watch?v=65TFrLIzmyw
Στην μία περίπου ώρα που μεσολάβησε κανείς δεν κουνήθηκε. Καταλάβαινες πλέον ότι το μεγάλο όνομα της βραδιάς πλησιάζει, επομένως όλοι ήθελαν να διαφυλάξουν το σημείο τους όσο καλύτερα μπορούσαν. Οι τεχνικοί έμπαιναν και έβγαιναν, ενώ όσο πλησίαζε η προγραμματισμένη ώρα για να ξεκινήσει το live κάθε τι που έμοιαζε να διαταράσσει την ηρεμία πριν από την καταιγίδα ήταν η αφορμή για αμέτρητες τσιρίδες κοριτσιών(ε) που περίμεναν τον Alex Turner (κυρίως) και την παρέα του στη σκηνή. Τελικά, λίγο μετά τις 10.30 τα φώτα έσβησαν, το μεγάλο “MONKEYS” πίσω από την σκηνή φωτίστηκε. Καπνοί στην σκηνή και κόκκινος φωτισμός δημιούργησαν την Κιουμπρικική ατμόσφαιρα που έβγαζε και το βίντεο κλιπ του πρώτου single του “Tranquility Base Hotel + Casino”, το οποίο ανοίγει όλα τα σόου του φετινού τουρ. Το (ήδη προσωπικό αγαπημένο) “Four Out Of Five“. Ιt was on. Η “Γη των Δονήσεων” έφαγε το πρώτο γερό “κούνημα” της για την βραδιά.
Το “Four Out Of Five” τελείωσε εν μέσω αποθέωσης, και μετά ήρθε η ώρα (όπως έχει καθιερωθεί στο φετινό τουρ, προφανώς και είχα κάνει το απαραίτητο homework πριν) για το Brianstorm. Η μήπως όχι; Το εκρηκτικό riffάκι με το οποίο ξεκινάει το τραγούδι διακόπτεται απότομα και κάπου εκεί ένας άλλος, αν μη τι άλλο πολύ γνώριμος ήχος, παίρνει την θέση του. “Have you got color in your cheeks?” τραγουδάει εν μέσω ομαδικής παράκρουσης ο κύριος Turner και έτσι ξεκινάει το πρώτο μαζικό singalong της βραδιάς, στο τραγούδι που γνωρίζει μέχρι και η τελευταία πέτρα του χωραφιού της Μαλακάσας. To “Do I Wanna Know” τελειώνει και πριν καλά καλά ηρεμήσει ο γυναικείος πληθυσμός, ξεκινάει ένα επικό τρενάκι τραγουδιών από τα “Χρόνια της Νιότης” στο οποίο πραγματικά δεν παίρνουμε ανάσα. Θυμίζοντας λίγο τις εποχές του AM Tour, τo “Brianstorm” ξεκινάει στα καπάκια μετά τo “Do I Wanna Know” και αυτή τη φορά δεν σταματάει. Αφου μας ευλογάει ο Alex με το “effortlessness” του, συνεχίζει με το “Don’t Sit Down ‘Cause I Moved Your Chair” και το “Crying Lightning” με το επικό και εμβατηριακό τέμπο του.
Με το που μπαίνει το “The View From The Afternoon” και ξεκινάει ο στίχος “Anticipation has a habit to set you up / for disappointment…” ήταν και η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι στην συγκεκριμένη περίπτωση, όλο αυτό που σκεφτόμουν και ανησυχούσα ήταν μια μεγάλη μπούρδα. Ο ήχος είναι σοκαριστικά καλός για τα δεδομένα της Μαλακάσας, ο Alex Turner έχει μπει με αυτήν την περίεργα και εντελώς ατσούμπαλα ακαταμάχητη αύρα του και ο Matt Helders από πίσω δίνει πόνο στα ντραμς με τον χαρακτηριστικό του τρόπο που μοιάζει σαν σκυλί που πάσχει από άσθμα (φαινόταν στα κοντινά λίγο παραπάνω κουρασμένος από το σύνηθες, αλλά δεν πειράζει, συγχωρείται). Όλα πήγαιναν τέλεια, δεν υπήρχε κανένα disappointment και ήταν ακόμα η αρχή. To τρενάκι αυτό έκλεισε ιδανικά με το “Teddy Picker” και ήρθε η ώρα για να κατεβούν λιγάκι οι παλμοί και να πάμε στους πιο lounge ρυθμούς του “TBΗ+C”. Αρχή με το “She Looks Like Fun” και μετά ο Turner αφήνει την κιθάρα και πιάνει τα πλήκτρα, για το ομώνυμο τραγούδι του νέου άλμπουμ, στο οποίο το κοινό του Terra Vibe και ο Alex ενώθηκαν στην μορφή του Mark, του ρεσεψιονίστ του Tranquility Base Hotel.
Back to the basics για την συνέχεια, με το “Do Me A Favour” να δίνει το έναυσμα για να αρχίσει η κορύφωση μιας άκρως επιτυχημένης βραδιάς, η οποία πραγματικά απογειώνεται με ένα από τα καλύτερα τραγούδια των Monkeys, το “Cornerstone“. Το singalong σχεδόν καθολικό και φυσικά ήρθε η ώρα του Jamie Cook να πάρει τον προβολέα (χωρίς το καθιερωμένο “Mr. Jamie Cook on the electric guitar everybody” του Alex για lead-in βέβαια) και να παίξει το μαγευτικά ατμοσφαιρικό σόλο του τραγουδιού. Επιστρέφουμε σε ρυθμούς AM με το “Why’d You Only Call Me When You’re High” και το “Knee Socks” (μεγάλε Josh Homme), χάνουμε το “train of thought” μας με το “One Point Perspective” και κάπου εκεί πιάνουμε πάλι κορύφωση, καθώς έρχεται ένα ΕΠΙΚΟ “Pretty Visitors“, με τον Alex Turner που στάζει από τον ιδρώτα (όπως και όλοι μας, βοήθησε και ο καιρός για αυτό) να χορεύει ανεμίζοντας το γιλέκο του στον αέρα, για να ακολουθήσει η κραυγή “LAAADIEEES” , να ανάψουν καπνογόνα και να χορέψει όλος ο κόσμος στους ρυθμούς του “I Bet You Look Good on the Dancefloor” στο (in my humble opinion πάντα) καλύτερο sequence της βραδιάς.
Το κυρίως μέρος ενός φανταστικού setlist λήγει με το “R U Mine”, κάπου εκεί συνειδητοποιώ ότι έχει περάσει περίπου μία ώρα και όχι ένα πεντάλεπτο από την ώρα που ξεκίνησαν, και περιμένω πως και πως το encore, εν μέσω των επαναλαμβανόμενων ιαχών “505” του κοινού. Αφού παίρνουν μια ανάσα, οι Monkeys επιστρέφουν με το “Star Treatment”, το οποίο αποτελεί και ένα μικρό shout out σε μία από τις επιρροές των παιδιών από το Sheffield, στους Strokes. Easy Money, και η νύχτα έγινε μέρα από τα αναμένα flash των κινητών που πήγαιναν πέρα δώθε. Σειρά για το τελευταίο ξέσπασμα της βραδιάς με το “Arabella” και εν μέσω των γνωστών ιαχών, έρχεται η στιγμή να ανεβεί στην σκηνή ο έτερος Καππαδόκης, ο Miles Kane, για το ιδανικό φινάλε. Στο πολύ δυνατό “505” oι προβολείς επικεντρώνονται στους Turner, Kane και Helders και κάπως έτσι η σεμνή τελετή λαμβάνει τέλος, εν μέσω αποθέωσης.
Η ταλαιπωρία της επιστροφής αναμενόμενη καθώς για άλλη μια φορά το παρκινγκ του χώρου ήταν μπλοκαρισμένο, όμως μικρή σημασία έχει αυτό. Τελειώνοντας η βραδιά είχε να δώσει μόνο όμορφα συναισθήματα και αυτήν την ωραία κούραση που σου αφήνει κάτι το οποίο κατά τα άλλα σε έχει γεμίσει όσο λίγα πράγματα. Όταν ακούς ένα από τα 2-3 πιο αγαπημένα σου συγκροτήματα πάντα πας με τον φόβο ότι θα σου χαλάσει η εικόνα που έχεις δημιουργήσει στο μυαλό σου για εκείνους. Έγινε σε έναν πολύ μικρό βαθμό με τους λατρεμένους μου Black Keys (χωρίς να φταίνε τόσο αυτοί όσο ένας μικρός τραυματισμός του Patrick Carney και ο “μπουκωμένος” ήχος εκείνης της βραδιάς. Still, όμορφο και εκείνο το βράδυ), όμως οι Arctic Monkeys κατάφεραν όχι μόνο να αφήσουν απίστευτες εντυπώσεις, αλλά να δημιουργήσουν μία βραδιά που όλα πήγαν ρολόι. Εξαιρετικός ήχος, φανταστικό setlist (ένα Mardy Bum και ένα When The Sun Goes Down μακριά από την τελειότητα ήταν, αλλά οκ, ας αφήσουμε και κάτι για την επόμενη φορά), μία μαγική σύνδεση Turner – κοινού και περίπου 90λεπτά που πέρασαν περισσότερο αέρας κι από ότι η Αγγλία χθες απέναντι στους Σουηδούς.
Στο τέλος της ημέρας, ξαναγυρνάμε πάλι στα αρχικά βήματα του συγκροτήματος και το πρώτο single από το “Whatever People Say I Am, That’s What I Am Not”, το “I Bet You Look Good On The Dancefloor”. Στο βίντεο κλιπ του, ο Alex Turner ξεκινάει με τη φράση “We are the Arctic Monkeys, this is I Bet You Look Good On The Dancefloor. Don’t believe the hype”. Εγώ κάπου εδώ μπορώ μόνο να εκφράσω την διαφωνία μου. Μετά από δώδεκα χρόνια μουσικής πορείας και ύστερα από την πρώτη εμπειρία ιδίοις όμμασι είναι ασφαλές να πω το αντίθετο.
Believe the hype. Believe the fuckin’ whole of it. It is worth it.
