Αν κάποιος με ρωτήσει ποιον προπονητή θαυμάζω στην Premier League, θα απαντήσω χωρίς δισταγμό τον Eddie Howe. Ίσως αρκετοί από εσάς αγνοείτε ακόμη και το όνομά του. Ωστόσο στο πρόσωπό του συναντάμε μία ιδιαίτερη ιστορία. Και δεν είναι κακό να προσπαθούμε δημιουργούμε στους άλλους θαυμασμό για κάτι που μας αρέσει.
Ο Eddie Howe δεν έχει το στυλ και την ποδοσφαιρική απήχηση του Pep Guardiola. Δεν έχει ούτε τη χαρισματική αύρα του Jurgen Klopp. Δεν θέλει να τραβά τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του όπως ο Jose Mourinho και ούτε καπνίζει όπως ο Maurizio Sarri. Είναι όμως ένα σπουδαίο κεφάλαιο για την Premier League και όλο το αγγλικό ποδόσφαιρο συνάμα.
Σαν παίκτης δεν έχτισε ποτέ ιδιαίτερο όνομα. Ήταν ένας κεντρικός αμυντικός που όταν πήρε μία πολύ καλή μεταγραφή για την Portsmouth το 2002 μετά από οχτώ χρόνια στη Bournemouth, είχε ραντεβού με την ατυχία. Πάνω στην προσπάθειά του να απομακρύνει μία μπάλα ένιωσε το γόνατο του να ξεκολλάει. Η επιγονατίδα του εξαρθρώθηκε αλλά μαζί με αυτό εξαρθρώθηκε και ένα κομμάτι ενός άλλου οστού. Χρειάστηκαν δύο επεμβάσεις αλλά σε καμία από τις δύο δεν διεγνώσθη και ένα κάταγμα το οποίο είχε υποστεί στη γύρω περιοχή. Η επιστροφή του δεν θα ήταν ποτέ η ίδια. Όπως παραδέχθηκε ο ίδιος παλαιότερα, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα όπως πριν με το πληγωμένο γόνατο. Εκεί ήταν και η χρονική στιγμή που αποφάσισε να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. Aλλά εν τέλει δεν το έπραξε . Οι φίλαθλοι της Bournemouth μάζεψαν 21.000 λίρες για να φέρουν ένα αγαπημένο τους παιδί πίσω κάτι και το οποίο συνέβη. Την τριετία 2004-2007, ο Eddie έπαιξε για άλλα τρία χρόνια στη Bournemouth. Η κίνηση των φιλάθλων της ομάδας έδειξε την αγάπη τους για εκείνον αλλά και καλλιέργησε και το δικό του πολύ στενό δεσμό μαζί τους παρότι ο ίδιος αστειευόταν πως αφού τον είδαν ξανά στη δράση μάλλον θα μετάνιωσαν τη δαπάνη! Το νερό όμως είχε μπει στο αυλάκι. Το 2008, ο Howe ξεκίνησε την προπονητική. Από το σπίτι του και τους αγαπημένους του Cherries.
Μέχρι το 2011, είχε κερδίσει δύο ανόδους μέχρι και τη League 1 έχοντας μάλιστα καταφέρει να σώσει την ομάδα από υποβιβασμό ενώ ξεκίνησε με -17 βαθμούς στη League Two!! Τότε, η Burnley πόνταρε πάνω του και του δόθηκε η ευκαιρία να δείξει πράγματα σε άλλο περιβάλλον. Ωστόσο και τότε, όπως εννέα χρόνια πριν, η ατυχία ήταν συνεπής στο ραντεβού της με τον νεαρό κόουτς. Το 2012, η μητέρα του Anne φεύγει αιφνιδίως από τη ζωή. Όλα αλλάζουν για έναν άνθρωπο που δεν ήταν ούτε 35 ετών. Όπως έχει παραδεχθεί ο ίδιος, ο χαμός της μητέρας του ήταν ο λόγος που επέστρεψε στο Bournemouth και τον αγγλικό νότο. Ήταν όμως και η απαρχή της πορείας προς την καταξίωση. «Ο τρόπος που ανέθρεψε η μητέρα μου και οι βάσεις που μου έδωσε έπαιξαν μεγάλο ρόλο στα πάντα. Οι περισσότεροι λένε πως οι γονείς μας και οι παιδικές μας εμπειρίες είναι τόσο σημαντικές. Αυτό συνέβη και με εμένα. Είχα δεχθεί πολύ καλές συμβουλές. Μεγάλωσα σε αγαπημένη οικογένεια και αυτό με βοήθησε να επικεντρωθώ στη δουλειά μου. Ο θάνατος της μητέρας μου με ώθησε στο να πετύχω πράγματα για να τιμώ τη μνήμη της. Είναι σπουδαία έμπνευση για εμένα. Και θέλω να πετύχω πράγματα για να μη σπαταλήσω όλα όσα μου προσέφερε» είχε δηλώσει ο Howe σε συνέντευξη του το 2015.
Κάπως έτσι, το απόλυτο προσωπικό δράμα μετατρέπεται σε πηγή απόλυτης έμπνευσης. Η επιστροφή του στο ποδοσφαιρικό του σπίτι είχε πράγματα που θα έλεγε κανείς πως του χρωστούσε η ζωή. Ακόμη δύο ανόδους και επιστροφή στην Premier League. Η σχέση αγάπης μεταξύ του Howe και του οργανισμού της Bournemouth πήγε στο επόμενο στάδιο. Αλλά τίποτε δεν έμεινε εκεί. Ο άπειρος αλλά γεμάτος τσαγανό, ταλέντο και όρεξη για δουλειά Eddie κατάφερε να κρατήσει τα «Κεράσια» στην κορυφαία κατηγορία κερδίζοντας επάξια σεβασμό και πολλούς φίλους. Όχι τόσο γιατί κάθε χρονιά είναι στα φαβορί για υποβιβασμό από αρκετούς. Αλλά επειδή η ομάδα του έχει έναν μοναδικό τρόπο παιχνιδιού. Attack, attack, attack. Με όποια και από τις 19 άλλες ομάδες και αν τίθεται αντιμέτωπη πάντα προσπαθεί νε επιτεθεί και να παίξει το ποδόσφαιρο που θέλει ο προπονητής της. Η ομάδα του δεν υπήρξε ποτέ κάτοχος των dark arts και της σκοπιμότητας ούτε ξόδεψε τρελά χρήματα. Με το ποδόσφαιρό της και τη φιλοσοφία της σκληρής δουλειάς και της παράλληλης ατομικής και συλλογικής βελτίωσης όμως κέρδισε όσα κέρδισε. Δεν είναι τυχαίο πως στο καλοκαίρι που μας πέρασε, όταν η Chelsea έψαχνε το όνομα του προπονητή που θα την οδηγήσει στη νέα εποχή του επιθετικού ποδοσφαίρου, το όνομα του νεαρότερου προπονητή της κατηγορίας ήταν ψηλά στη λίστα των outsiders.
Μπορεί να μην έχει κερδίσει κάποιον τίτλο. Μπορεί να μην έχει προπονήσει τεράστια ονόματα. Σίγουρα όμως έχει κερδίσει επάξια τον τίτλο για το καμάρι της Bournemouth όπως λένε οι ντόπιοι. O απόλυτος ήρωας της στον 21ο αιώνα, ο δικός τους Eddie. Να είστε σίγουροι πως σύντομα το ποδόσφαιρο θα του δώσει την ευκαιρία για το προπονητικό βήμα παραπάνω που δικαιούται. Η μητέρα του μπορεί να μην είναι σωματικά μαζί του επί χρόνια αλλά η επαγγελματική πρόοδος του γιου της δείχνει πως είναι συνέχεια στο μυαλό του και τιμάται με κάθε ευκαιρία η μνήμη της. Το υποσχέθηκε ο ίδιος στον εαυτό του άλλωστε.
