Το Rabona σας προειδοποίησε για ένα mini ( που φιλοδοξούμε να γίνει grande) project σχετικά με το ποδόσφαιρο στο νομό Ξάνθης, το ποδόσφαιρο της επαρχίας. Ο Δόκιμος Έφεδρος Αξιωματικός Τεχνικού Σώματος Ψιμίτης Μιχαήλ, που στον ελεύθερο του χρόνο δηλώνει και αθλητικογράφος, θα εκμεταλλευτεί στο έπακρο την στρατιωτική του θητεία στον ακριτικό νομό και θα μεταφέρει πως έζησε ολόκληρη τη σεζόν του ΑΟ Ξάνθης σε μορφή blog. Στόχος λοιπόν να παρακολουθήσουμε από κοντά την προσπάθεια του ΑΟΞ σε Superleague και Κύπελλο Ελλάδας αλλά και οτιδήποτε άλλο «κινείται αθλητικά» στο νομό κι αν το επιτρέψουν οι συνθήκες (και το…χώσιμο) στην ευρύτερη περιοχή της Θράκης και τη Ανατολικής Μακεδονίας. Αλλά ας το πάρουμε από την αρχή.
Γυρνώντας πίσω στον Νοέμβριο του 2017 o υποφαινόμενος παίρνει την απόφαση να διακόψει την αναβολή του σίγουρος μάλιστα ότι στην εξεταστική του Φεβρουαρίου θα περνούσε 8/8 μαθήματα και θα έπαιρνε το ρημάδι το πτυχίο. Η μόνη επιθυμητή κατάταξη στον στρατό ήταν η ΕΛΔΥΚ κι η Κύπρος λόγω της χρηματικής αποζημίωσης και δεν σήκωνα κουβέντα επ’ αυτού (που να ήξερα τότε) . Το Δεκέμβριο διακόπτω την αναβολή μου με σκοπό να καταταγώ με τη Β ΕΣΣΟ του Μαρτίου. Από τις αρχές του νέου έτους μέχρι και τα μέσα Φεβρουαρίου δεν βλέπω το φως του ήλιου με στόχο το πολυπόθητο πτυχίο, και η θυσία αποδίδει καρπούς. Τέλος του μήνα το σημείωμα κατάταξης ου καταφθάνει σπίτι είναι τουλάχιστον αποκαρδιωτικό: 3ο ΤΥΠ , Λαγός Έβρου, στην ουσία Καβύλη, ένα χωριό ακριβώς στα σύνορα με την Τουρκία και με νυχτερινή θέα όπως διαπίστωσα μετά από λίγες μέρες τα φώτα της Ανδριανούπολης. Δεν βαριέσαι, λέω, 2-3 εβδομάδες εδώ και μετά θα βρίσκομαι στη Λευκωσία ή τη Λεμεσό διαλέγοντας ανάμεσα σε ΑΠΟΕΛ ή Απόλλων Λεμεσού. Υπολόγιζα όμως χωρίς τον απόλυτο ξενοδόχο, τον Ελληνικό Στρατό και τα ΣΥΠΟ (Σημεία Υποδοχής) του. Η διαδικασία επιλογής για την ΕΛΔΥΚ είχε αλλάξει, η επιτροπή της Δύναμης δεν επισκεπτόταν πια τα κέντρα εκπαίδευσης αλλά έπρεπε οι ενδιαφερόμενοι να δηλώσουν από πριν σε μια διαδικτυακή φόρμα την προτίμηση τους. Μια φόρμα που ποτέ δεν βρήκα στο site του στρατού ενώ την ύπαρξη της αγνοούσε κι η… Στρατολογία Αθηνών, της οποίας οι υπάλληλοι γελούσαν με τις ερωτήσεις μου σχετικά με το αν δηλώνω προτίμηση για την ΕΛΔΥΚ πριν καταταγώ: « Από τώρα ρε μεγάλε; Κάτσε να έρθει η επιτροπή στο στρατόπεδο και θα δηλώσεις». Ευχαριστώ για την βοήθεια guys.
Όντας στον Έβρο πια κι έπειτα από συζήτηση με τον διοικητή μου, ο οποίος αποκλείει κάθε πιθανότητα μετάβασης στη Μεγαλόνησο, διαπιστώνω πανικόβλητος ότι για τουλάχιστον ένα εξάμηνο ( για λιγότερο αποκλειόταν μιας κι έχω αλλεργία στο βύσμα) θα εγκλωβιζόμουν στα ελληνοτουρκικά σύνορα και στον άγονο από μεγάλα αθλητικά γεγονότα Έβρο, οπότε πάπαλα το ρεπορτάζ από τα κυπριακά γήπεδα που σχεδίαζα. Κάπου εκεί ήρθε ο σωτήριος θεσμός των ΥΕΑ ( Υποψηφίων Έφεδρων Αξιωματικών). Τα σχετικά καλά χρήματα ( για την εποχή πάντα), το τέλος που έμπαινε σε σκοπιές, αυπνίες, φασολάδες και το φόβο των στερήσεων εξόδου και φυσικά η λύση που δόθηκε για να φύγω από τον Έβρο με αφήνουν απόλυτα ικανοποιημένο με την επιλογή μου. Αφού πέρασα όλες τις δοκιμασίες ( αθλητικές, νοομετρικές, ιατρικές, ψυχολογικές) ήρθε και το πρώτο φύλλο πορείας σαν ΥΕΑ.
Πρώτος σταθμός: Ηράκλειο Κρήτης
Όποιος έχει περάσει ΣΕΑΠ (Σχολή Έφεδρων Αξιωματικών Πεζικού) ή έστω έχει ακούσει γι’ αυτήν καταλαβαίνει τι παλούκι είναι τόσο η εκπαίδευση όσο κι η πειθαρχία της σε συνδυασμό με την αυπνία από τις υπηρεσίες. Ευτυχώς για εμένα αυτό κράτησε μόνο για ένα μήνα, καθώς ανήκω στο Τεχνικό κι όχι στο Πεζικό, που παραμένει εκεί 4 ή και 5 μήνες. Όταν είσαι ΥΕΑ στη ΣΕΑΠ, πιστέψτε με τα αθλητικά δρώμενα είναι το τελευταίο που σε απασχολεί ακόμα και για ένα πορωμένο σαν κι εμένα, οπότε δεν μπόρεσα ούτε καν να ψάξω για εισιτήριο για την φιέστα ανόδου του ΟΦΗ στην επιστροφή του στην Superleague, στο τελευταίο εντός έδρας ματς στο «Γεντί Κουλέ». Ένα πέρασμα έξω από το Παγκρήτιο Στάδιο με λεωφορείο του στρατού, η τυχαία ανακάλυψη των προπονητικών εγκαταστάσεων του Εργοτέλη δίπλα στο μνημείο του Καζαντζάκη κι η θέα του γηπέδου του Ηρόδοτου από τον κοιτώνα ήταν οι μόνες αθλητικές παρενθέσεις που θυμάμαι. Φεύγοντας με το καράβι από το Ηράκλειο έπεσα πάνω στην αποστολή του Ηρόδοτου, που κι αυτή είχε την ίδια κατεύθυνση με εμένα, το νομό Ηλείας, όπου έπαιζε ματς ανόδου για τους ομίλους πρωταθλητών της Γ’ Εθνικής με τον Αστέρα Αμαλιάδας. Η ευχή μου για νίκη κι άνοδο αρχικά αποδείχθηκε …μητσοτακέϊκη καθώς ο Ηρόδοτος όχι μόνο έχασε αλλά έφαγε και ξύλο στα αποδυτήρια ωστόσο δικαιώθηκα αργότερα όταν πήρε την νίκη στα χαρτιά.
Δεύτερος σταθμός: Πύργος Ηλείας
Ακόμα λιγότερα πράγματα κι εδώ. Απλά πέρασα μια βόλτα από το γήπεδο του Πανηλειακού, που τα τελευταία χρόνια αγνοείται από τις επαγγελματικές κατηγορίες, άκουσα 2-3 ιστορίες για Τζόρτζεβιτς και Στέλιο Γιαννακόπουλο σε καφενέ που τους έχει ακόμα αφίσα (!) και παρακολούθησα πιο ελεύθερα αγώνες μιας και στη ΣΕΤΤΗΛ η… φάση ήταν πιο χαλαρή. Πολύ κακή εμπειρία να βλέπεις τελικό Τσαμπιονς Λιγκ με άμπαλους φαντάρους στο ΚΨΜ, οι οποίοι μάλιστα εκδήλωσαν συσπειρωμένη αντιπάθεια απέναντι στη Λιβερπουλάρα. Προς το τέλος της θητείας μου εκεί διεξήχθη ένα φιλικό ανάμεσα στην Εθνική 2004 και τον Πανηλειακό εγώ όμως είχα …υπηρεσία.
Τρίτος σταθμός: Πάτρα
Εδώ ατύχησα μιας και πέρυσι η Πάτρα τα πήγε καλά με την Παναχαϊκή να τερματίζει τρίτη στη Β’ Εθνική και τον Προμηθέα Πατρών να διαπρέπει στην Basketleague τερματίζοντας τέταρτος, όμως μέσα στο κατακαλόκαιρο η αγωνιστική περίοδος είχε ολοκληρωθεί, οπότε δεν μπόρεσα να «πάρω» κάτι από την πρωτεύουσα του καρναβαλιού.
Τελικός σταθμός: Ξάνθη
Όταν ήρθε η ώρα της επιλογής για τη μετάθεση ήμουν ενήμερος πως μπορούσα να δηλώσω μόνο παραμεθόριες μονάδες. Τα νησιά του Αιγαίου με τους ακτοπλοϊκούς αποκλεισμούς τους λόγω μποφόρ, τις πολλές ώρες ταξιδιού, της ερήμωσης τον χειμώνα και της απουσίας σοβαρής αγωνιστικής δράσης δεν φάνταζαν και πολύ ελκυστικά. Η επιστροφή στον Έβρο έμοιαζε με εφιάλτη, οπότε τη λύση έδωσε η Ξάνθη και οι Τοξότες, ένα χωριό λίγο έξω από την πόλη. Κάπως έτσι το αρχικό σχέδιο να παρακολουθήσω τα playoffs του κυπριακού πρωταθλήματος και τα ευρωπαϊκά προκριματικά των ομάδων της Κύπρου το καλοκαίρι μετατράπηκε σε εισιτήριο διαρκείας για τον ΑΟ Ξάνθης, την πάλαι ποτέ Skoda Ξάνθη.
Το παλιό γήπεδο του ΑΟΞ, η πρώτη γνωριμία με τους Xanthi fans και η απόφαση για το project Xanthi FC
Η πόλη της Ξάνθης διαθέτει ένα αρκετά καλό για τα δεδομένα της γήπεδο, το οποίο όμως είναι παλιό. Το σήμα της ομάδας και τα φαρδιά πλατιά γράμματα ΑΟ Ξάνθη απ’ έξω παρ’ ολίγον να με πιάσουν αδιάβαστο. Η μηδενική φύλαξη του γηπέδου και το γεγονός ότι «δεν είναι το ίδιο όπως στην τηλεόραση» ενίσχυσαν τις αμφιβολίες μου ότι μάλλον δεν είναι αυτή η έδρα του ΑΟΞ. Αν και γνώριζα για την τοποθεσία του “Xanthi FC Arena” στα Πηγάδια, ψάρωσα και ρώτησα περιμετρικά του γηπέδου για το αν βρίσκομαι στην περιοχή Πηγάδια για να εισπράξω ειρωνικά χαμόγελα από τους ντόπιους, που ήρθαν σαν επιβεβαίωση για την γκάφα μου.
Συνεχίζοντας τη βόλτα στους δρόμους της «Βασίλισσας της Θράκης» δεν άργησα να ανακαλύψω τη γωνιά των ανθρώπων, που αγαπάνε έμπρακτα την ιστορική ομάδα της πόλης. Σε συζήτηση που είχα με τον αντιπρόεδρο του συνδέσμου, μου είπε πως δεν υπάρχει συγκοινωνία, που να εξυπηρετεί το γήπεδο, το οποίο βρίσκεται 7χλμ μακριά από την πόλη αλλά με προέτρεψε να αγοράσω εισιτήριο διαρκείας, υποσχόμενος να με βοηθήσει στη μετακίνηση όπως κι έκανε!
Η πολιτική της ΠΑΕ Ξάνθη για τα εισιτήρια είναι αρκετά περίεργη. Το εισιτήριο διαρκείας διατίθεται μόλις στα 80€ ( υπάρχει και θύρα με 100€ καθώς και τα VIP με 250€) για τα 15 εντός έδρας ματς της Superleague αλλά όχι γι’ αυτά του Κυπέλλου Ελλάδος. Παράλληλα για τα τέσσερα εντός έδρας παιχνίδια με Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ η ΠΑΕ έχει ορίσει την τιμή του εισιτηρίου στα 25€ για κάθε παιχνίδι! Η πρόθεση σαφής και ξεκάθαρη: να διώξει τους «πατατάκηδες» από το γήπεδο εξασφαλίζοντας πως όσοι θα πάρουν κάρτα μέλους θα πάνε για την Ξάνθη κι όχι για να δουν την μεγάλη ομάδα. Φυσικά η ΠΑΕ βγαίνει και οικονομικά κερδισμένη, με το εισιτήριο σε τόσο υψηλή τιμή καθώς οι φίλαθλοι των μεγάλων πραγματοποιούν πάντα εκδρομές στην Ξάνθη, μια από τις ελάχιστες ομάδες που δίνει εκτός έδρας εισιτήρια σε όλους. Για τα παιχνίδια με τις μικρότερες είναι σύνηθες η ΠΑΕ να μην τυπώνει καν εισιτήρια αλλά να περιορίζει την προσέλευση στους κατόχους διαρκείας!
Που να το φανταζόμουν λοιπόν πως το πρώτο εισιτήριο διαρκείας στη ζωή μου θα ήταν του ΑΟ Ξάνθης; Κι όμως τα έφερε έτσι η ζωή ( και η στρατιωτική θητεία βεβαίως) που μου έδωσε το έναυσμα γι’ αυτό εδώ το προσωπικό μπλογκ, το οποίο μέσα από τη σελίδα του Rabona θα προσπαθήσει να σας μεταφέρει πως είναι να ακολουθείς τη σεζόν μιας ελληνικής επαρχιακής ομάδας. Ωστόσο το μπλογκάρισμα δεν θα περιοριστεί στον ΑΟΞ αλλά θα υπάρχουν ρεπορτάζ κι αφιερώματα από οποιοδήποτε γεγονός αθλητικού περιεχομένου που αξίζει αναφοράς στη Ξάνθη και τις ευρύτερες περιοχές.
Θα ακολουθήσει αφιέρωμα στον ΑΟΞ και τους Xanthi fans αλλά και στην απίθανη ιστορία του Άρη Αβάτου, της ομάδας- έκπληξη του φετινού Κυπέλλου Ελλάδος.
