To ποδόσφαιρο από τότε που υπάρχει δεν ήταν ποτέ απαγκιστρωμένο από την κανονική ζωή. Και τέτοιες τραγωδίες, σαν αυτή που βιώνει τώρα σύσσωμη η οικογένεια της Leicester αλλά και όλο το αγγλικό ποδόσφαιρο είναι η πιο δυσάρεστη υπενθύμιση σε όσους έχουν κατανοήσει την παραπάνω θέση αλλά και σε όσους δυσπιστούν ακόμη απέναντί της.
Το αγγλικό ποδόσφαιρο κατέγραψε μία ακόμη μαύρη σελίδα στην ιστορία του και αυτή προστίθεται σε μία λίστα με άλλες και γνωστές, οι οποίες θα συνοδεύουν για πάντα το μύθο του. Ο Vichai Srivaddhanaprabha , ο πέμπτος πιο πλούσιος Ταϋλανδός της υφηλίου, δεν ήταν απλά ο ιδιοκτήτης της Leicester. Δεν ήταν εκείνος που έπαιρνε τις κρίσιμες αποφάσεις και διέταζε την εκτέλεσή τους. Ήταν πολλά παραπάνω. Ένας επιχειρηματίας που ταύτισε με τις ανάγκες και τις προτεραιότητές του το καλό όχι μόνο της ποδοσφαιρικής ομάδας αλλά και όλης της κοινότητας της πόλης του Leicester . Θα διαβάσετε παντού αυτές τις μέρες για τον άνθρωπο που επί των ημερών του συνέβη το απόλυτο ποδοσφαιρικό θαύμα το 2016 αλλά είναι λάθος να εστιάζουμε σε αυτό. Είναι ένα μεγάλο δέντρο αλλά όχι το δάσος.
Ο αδικοχαμένος πλέον και επίσημα επιχειρηματίας προσπαθούσε να είναι για όλο τον οργανισμό της ομάδας ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Μιλούσε συχνά με το κοινό της ομάδας, χειρίστηκε προσωπικά ζητήματα μεταγραφών ώστε οι στόχοι της ομάδας να νιώσουν το King Power Stadium ως το νέο τους σπίτι, είχε διαρκή επικοινωνία με τους παίκτες της ομάδας ακόμη και για ζητήματα εκτός της Leicester που έτρεχε όπως αποκάλυψε ο ίδιος ο Harry Maguire. Είχε καταφέρει με τη ζεστασιά του αλλά και την τιμιότητά του να είναι ένας από τους πλέον σεβαστούς παράγοντες της Premier League αλλά πέτυχε και το να βλέπουν όλοι την Leicester σαν έναν πραγματικό φίλο σε επίπεδα επαφών και σχέσεων. Δεν θα βρείτε εύκολα παράγοντα να κερνάει όλο το γήπεδο μπύρα στα παιχνίδια του εορταστικού προγράμματος των Χριστουγέννων. Ούτε θα βρείτε ομάδα που οι φίλαθλοι της μιλούν για την απώλεια ενός ανθρώπου που νοιαζόταν για πολλά περισσότερα από την επιχείρηση που έτρεχε. Έτσι μιλούσαν, με δάκρυα στα μάτια , οι φίλαθλοι των Foxes σε τηλεοπτικές κάμερες που κάλυπταν την προσέλευσή τους ώστε να αφήσουν μία ανθοδέσμη ή ένα κασκόλ ως ελάχιστο φόρο τιμής.
Αυτός ήταν ο Vichai Srivaddhanaprabha. Όχι ένας άνθρωπος που άνοιγε το πορτοφόλι όποτε χρειαζόταν ή κρυβόταν μακριά αφήνοντας μονάχα άλλους να φαίνονται. Και για αυτό η απώλεια του πονάει τον κόσμο των «Αλεπούδων» τόσο πολύ. Το 2014 μιλούσε για το όραμα του να κάνει τη Leicester μία από τις πέντε-έξι μεγαλύτερες δυνάμεις του πρωταθλήματος. Το 2016 ήταν στο πούλμαν της ομάδας στην παρέλαση της μεγαλύτερης επιτυχίας στην ιστορία της. Η αποφασιστικότητα και αφοσίωσή του σίγουρα θα λείψουν. Αλλά μπορούν να αποτελέσουν το πρότυπο για το μέλλον. Το σύνθημα που συνοδεύει τη Leicester είναι εδώ και χρόνια το «Foxes never quit». Και σίγουρα βρισκόμαστε σε μία περίοδο που αυτό θα δοκιμαστεί. Ποιος ξέρει όμως; Μπορεί αυτή η τραγωδία να μεγαλώσει κι άλλο το σύλλογο. Εξάλλου, η ζωή ειρωνεύτηκε με τον τόπο που συνέβη αυτό το δυστύχημα αλλά από την άλλη το τέλος επήλθε στον τόπο αθανασίας του Ταϋλανδού. Γιατί ΠΟΤΕ δεν θα ξεχαστεί από ΚΑΝΕΝΑΝ εκεί. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο του επίτευγμα.
Υ.Γ : Οι ευχές όλων μας πάνε και στους συγγενείς και στους ανθρώπους και των υπόλοιπων επιβαίνοντων. Διότι δεν χάθηκε μόνο ένας άνθρωπος αλλά και άλλοι που έκαναν κανονικά τη δουλειά τους όπως σε μία κανονική μέρα στη δουλειά.
