“Ξέρω ότι έφυγε ο καλύτερος φίλος σου. Ξέρω ότι είσαι στεναχωρημένος. Αλλά ας κάνουμε μαζί κάτι ξεχωριστό. Ας το κάνουμε να δουλέψει” έγραφε ο Kawhi Leonard στον Kyle Lowry λίγες ημέρες μετά την ανταλλαγή του στους Raptors και την αποχώρηση του DeMar DeRozan.
Ε, τελικά δούλεψε!
Πάμε να δούμε όμως πως φτάσαμε ως εδώ… Πάμε να δούμε τα προφανή και τα λιγότερο προφανή που συνέβησαν τη σεζόν 2018-19 στην καλύτερη Λίγκα του Κόσμου. Πάμε να δούμε τις ορατές και τις πιο αθέατες στιγμές που ξεχώρισαν – σε μία όχι και τόσο φυσιολογική ανασκόπηση…
Πως θα έμοιαζε το NBA σε κάποιον αν θα είχε πέσει σε λήθαργο το 1999 και ξυπνούσε λίγο πριν την έναρξη της σεζόν 2018-19; Η απάντηση (στο περίπου) στις παρακάτω σειρές!
Όχι εντάξει, δεν ήμουν ακριβώς σε λήθαργο. Και σε αυτό το διάστημα των 20 ετών είχα παρακολουθήσει κάποιους αγώνες, αρκετά highlights και μάθαινα τα αποτελέσματα των ομάδων.
Όμως τη φετινή σεζόν παρακολούθησα για πρώτη φορά μετά τα ’90s συστηματικά τους αγώνες του NBA και η αλήθεια είναι πως τις πρώτες ημέρες δυσκολεύτηκα αρκετά να κατανοήσω τη νέα (για εμένα) φιλοσοφία. Όχι ότι δεν δυσκολεύομαι ακόμη!
Το πρώτο σοκ ήρθε με την 180 μοιρών διαφορετική προσέγγιση της διαιτησίας. Σφυρίζουν φάουλ για πλάκα και επιτρέπουν παρανόμως τα βήματα. Είναι άλλο να το βλέπεις στα highlights νομίζοντας πως έκαναν απλώς ένα τυχαίο λάθος και είναι άλλο να βλέπεις ότι σε ολόκληρους αγώνες ο κανόνας είναι να κατακρεουργούνται οι κανόνες!
Στις 19/20 φορές που κάποιος επιχειρεί side step ή step back, το σταθερό μετακινείται και κάνει βήματα. Δεν μπορεί να μην το βλέπουν!
Επίσης στις 3/4 φορές (εδώ είμαι πιο ευγενικός) που κάποιος επιχειρεί το Eurostep κάνει βήματα. Ο κανονισμός είναι σαφής: Πρέπει να υπάρχει συνεχής κίνηση. Δεν μπορείς να περπατάς, ούτε να κόβεις ταχύτητα, ούτε να αλλάζεις εντελώς κατεύθυνση. Νόμιμο Eurostep ήταν αυτό που έκανε ο Marciulionis στα ’90s, άντε και αυτό που έκανε τη δεκαετία του 2000 ο Ginobili.
Το δεύτερο σοκ ήρθε με τον κανονισμό των 3” στην άμυνα. Ξέρω, υπάρχει από το 2001 αλλά είπαμε είμαι παιδί των ’90s – για εμένα είναι καινούριο! WTF is that?! Κατανοώ ότι η λογική είναι να μπαίνουν πολλά καλάθια γιατί αυτό θεωρείται θεαματικό αλλά θα με συγχωρέσετε – θεαματικό ήταν να μπαίνει ο κοντός στη ρακέτα και να καρφώνει στη μούρη του center! Θεαματικό ήταν να προσπαθείς να κερδίσεις ολόκληρες άμυνες που σε πίεζαν ασφυκτικά. Δεν είναι θεαματικό φάσεις επίσημων αγώνων να θυμίζουν χαλαρές σκηνές από την προπόνηση, επειδή η ρακέτα είναι άδεια. Και όταν τελικά μπαίνει σε αυτήν ο ψηλός να αμύνεται με τα μάτια για να μην χρεωθεί φάουλ.
https://www.youtube.com/watch?v=2dceZOu7s8U
Αρκετά όμως με τη γκρίνια. Ας μιλήσουμε για τα αγωνιστικά – και όχι μόνο – της σεζόν που μόλις τελείωσε…
Tanking, αυτή η μάστιγα!
Για άλλη μία σεζόν (συχνότερα από παλιότερα, τα τελευταία 15 χρόνια) υπήρξαν ομάδες που επέλεξαν να κάνουν Tanking – δηλαδή να έχουν επίτηδες μία κακή σεζόν ώστε να έχουν καλές πιθανότητες να κερδίσουν το νο.1 Draft του 2019, τον θηριώδη forward Zion Williamson.
Η λιγότερο ”ενοχλητική” από αυτές τις ομάδες ήταν οι Bulls – κι αυτό γιατί από ένα σημείο και μετά φάνηκε να αλλάζουν γνώμη και άρχισαν να προσπαθούν να παίξουν μπάσκετ! Εντέλει κατέληξαν με το όχι και τόσο θελκτικό νο.7.
Η μεγάλη απογοήτευση ήταν οι Cavs αφού μετά τη φυγή LeBron βρέθηκαν από τους τελικούς στις τελευταίες θέσεις! Κατέληξαν με το νο.5 – μάλλον όχι αυτό που ήθελαν…
Η ομάδα που είχε αρκετά καλό ρόστερ αλλά επέλεξε το Tanking ήταν οι Suns. Κατέληξαν με το νο.6.
Προφανώς και δεν άξιζε…
Και η πιο χάλια ομάδα ήταν σαφώς οι Knicks. Είχαν φτιάξει το σενάριο Zion στο μυαλό τους περισσότερο από κάθε άλλη ομάδα και απογοητεύτηκαν (κακώς κατά τη γνώμη μου αν όντως επιλέξουν τον RJ) που κατέληξαν εντέλει με το νο.3.
Το νέο σύστημα της λοταρίας και η τύχη φάνηκε να παίρνουν μία μικρή εκδίκηση από όσους επιλέγουν να υποβαθμίζουν το προϊόν. Εύχομαι αυτό να γίνει μάθημα στις ομάδες και τη νέα σεζόν να έχουν όλες ανταγωνιστική διάθεση.
Μου αρέσει που θα σταματούσα τη γκρίνια!
Οι Απογοητεύσεις: Αλλιώς τα περιμέναμε!
Houston Rockets: Μετά την εκπληκτική περσινή κανονική περίοδο άρχισαν να θεωρούνται ένα από τα φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου. Εντέλει όμως απογοήτευσαν. Λίγο ο Carmelo που δεν κόλλησε και μπήκε στον πάγο, λίγο ο τραυματισμός του CP, πολύ η έλλειψη οποιουδήποτε εναλλακτικού σχεδίου, έκαναν τους Rockets την πιο προβλέψιμη ομάδα της Λίγκας. Οκ, ο Harden έκανε τα δικά του αλλά αυτό δεν αρκεί για να κάνεις το βήμα παραπάνω. Αν οι Τεξανοί θέλουν πραγματικά να διεκδικήσουν πρωτάθλημα, θα πρέπει να αλλάξουν άρδην τη φιλοσοφία τους.
Oklahoma City Thunder: Δεύτερη σεζόν για το δίδυμο Westbrook-PG και οι φιλοδοξίες ήταν μεγάλες. Για κάποια στιγμή μάλιστα η άμυνα που έπαιξε η OKC ήταν τόσο εντυπωσιακή που μας έκανε να πιστεύουμε ότι μπορεί την υπέρβαση. Εντέλει όμως βούλιαξε, απογοητεύοντας οπαδούς και ουδέτερους.
Boston Celtics: Σαφέστατα η απογοήτευση της σεζόν αφού το Καλοκαίρι του ’18 οι περισσότεροι τους θεωρούσαμε ως το φαβορί για το ”ανατολικό” εισιτήριο του τελικού. Ο Hayward δεν έδεσε ποτέ και σε καμία περίπτωση – μετά τον σοβαρό τραυματισμό της προηγούμενης σεζόν – δεν κατάφερε να πιάσει υψηλά επίπεδα απόδοσης. Ο Kyrie τις περισσότερες φορές φάνηκε να παλεύει μόνος του, αυτό του δημιουργούσε εκνευρισμό και από ένα σημείο και μετά χάθηκε η μπάλα στα αποδυτήρια (και στον αγωνιστικό χώρο)!
Mικρές ευχάριστες εκπλήξεις!
Los Angeles Clippers: Έχοντας χάσει τα τελευταία δύο χρόνια όλους τους αστέρες τους και ξεκινώντας ένα ολικό rebuilding (που συνεχίστηκε με ανταλλαγές και κατά τη διάρκεια της σεζόν), μάλλον δεν ήταν πολλοί αυτοί που πίστευαν ότι η ομάδα του Doc Rivers θα μπορούσε να έχει μια τόσο καλή πορεία, να μπουν στα playoffs, να κερδίσουν τους Warriors σε δύο παιχνίδια κι εντέλει απλώς να αποκλειστούν από μία τόσο σπουδαία ομάδα. Key Players ο Tobias Harris μέχρι την αποχώρησή του για τους 76ers, ο Lou Williams που είχε μέσο όρο 20 πόντους (21.7 στα playoffs) ερχόμενος από τον πάγκο, ένας από τους πιο βελτιωμένους παίκτες του NBA – ο Montrezl Harrell – και ο Ιταλός μπομπέρ Danilo Gallinari.
Brooklyn Nets: Η ομάδα που, χωρίς να είμαι υποστηρικτής τους, συμπάθησα περισσότερο μέσα στη σεζόν. Πιστεύω πάρα πολύ σε αυτό το πρότζεκτ και είμαι σίγουρος πως αν γίνουν μερικές ακόμη σωστές κινήσεις θα μπορέσουν να πρωταγωνιστήσουν τα επόμενα χρόνια! Παρά τον σοβαρό τραυματισμό του εξαιρετικού Caris LeVert, που τον κράτησε εκτός τη μισή σεζόν, κατάφεραν να χτίσουν ένα εκπληκτικό σύνολο με παίκτες όπως ο έμπειρος small forward DeMarre Carroll, ο νικητής του διαγωνισμού τριπόντων Joe Harris, ο 21χρονος ”αφάνας” center Jarrett Allen, o ανεβασμένος point guard Spencer Dinwiddie και πάνω απ’όλα ο επίσης ανεβασμένος point guard – για πρώτη φορά all star – 23χρονος D’Angelo Russell που μας μάγεψε με τις επιδόσεις του (21 πόντους και 7 assists ανά παιχνίδι). Στο μεταξύ πριν λίγες ημέρες οι Nets απέκτησαν με ανταλλαγή από τους Hawks τον small forward Taurean Prince αντί του Allen Crabbe και picks. Κίνηση που θεωρητικά και τους δυναμώνει και τους ελευθερώνει extra χώρο στο salary cap για να διεκδικήσουν κάποιον superstar – call me Kyrie.
Οι υπερβάσεις
Denver Nuggets: Όταν στην τόσο ανταγωνιστική δυτική περιφέρεια καταφέρνεις να πάρεις τη 2η θέση της κανονικής περιόδου, τότε έχεις κάνει υπέρβαση! Οι Nuggets παρουσίασαν μία ομάδα συνόλου μέσα από την οποία ξεχώρισαν ο φοβερός Καναδός πιτσιρικάς περιφερειακός, Jamal Murray, που είχε 18 πόντους μέσο όρο (21 στα playoffs) και φυσικά ένα από τα νέα παιδιά-θαύματα του Παγκόσμιου μπάσκετ, ο 24χρονος Σέρβος point-center, Nikola Jokic! Με κινήσεις που θυμίζουν Arvydas Sabonis, υπήρχαν πολλές στιγμές που έμοιαζε ανίκητος!
Portland Trail Blazers: Έχοντας σε δαιμονιώδη φόρμα το τρομερό δίδυμο στα guards (Damian Lillard-CJ McCollum) οι οποίοι πετύχαιναν γύρω στους 47 πόντους ανά παιχνίδι (!) κατάφεραν να φτάσουν μέχρι τους τελικούς της απαιτητικής δυτικής περιφέρειας. Και θα μείνουμε με την απορία αν θα μπορούσαν να πάνε ακόμη πιο ψηλά στην περίπτωση που δεν θα είχε τραυματιστεί ο θηριώδης Βόσνιος center, Jusuf Nurkic.
Milwaukee Bucks: Η σεζόν τους έχει αρκετές ομοιότητες με αυτήν των Nuggets. Ο ορισμός της σωστής ομαδικής δουλειάς μέσα από την οποία κι εδώ ξεχώρισε ένας μη-Αμερικανός παίκτης – ο δικός μας Γιάννης Αντετοκούνμπο! Και δεν ξεχώρισε απλώς – ήταν σαφώς ο MVP της κανονικής περιόδου. Η ΚΑΕ Ελαφιακός λοιπόν κατάφερε να έχει το καλύτερο ρεκόρ σε όλο το NBA, να αποκλείσει τους Celtics παρά το αρχικό σοκ, να φτάσει ως τους τελικούς της ανατολικής περιφέρειας κι εντέλει να μείνει εκτός από τους μετέπειτα πρωταθλητές Toronto Raptors.
Παίκτες έκπληξη
Blake Griffin: Μπορεί ανά τακτά μεγάλα διαστήματα οι Pistons να ήταν τραγικοί, είχαν όμως στις τάξεις τους έναν υπερπαίκτη σε αγωνιστικό και εξωαγωνιστικό επίπεδο! Ο Blake ήταν ο απόλυτος ηγέτης αυτής της ομάδας, κόλλησε γάντι στο mentality της motorcity και πέρα από τα γνωστά, προσέφερε νέα στοιχεία (πέτυχε 189 τρίποντα έχοντας 36.2% ποσοστό ευστοχίας!), αποδεικνύοντας πως αν έχεις όρεξη για δουλειά μπορείς να βελτιωθείς και στα 30! Αν προσθέσουμε και την αυτοθυσία του στο τελευταίο παιχνίδι των playoffs, τότε έχουμε μία ακόμη πιο πλήρη εικόνα ενός ”αφανή” ήρωα της σεζόν 2018-19.
Derrick Rose: Αγωνίζεται σε μία από τις πιο προβληματικές ομάδες της σεζόν (Minnesota Timberwolves), από ένα σημείο και μετά είχε πάλι θέματα τραυματισμών και οι ιθύνοντες τον διαχειρίστηκαν πραγματικά με πολύ μεγάλη προσοχή. Κι όμως ο Rose έχει κάνει εξαιρετική σεζόν αν κοιτάξει κάποιος τις λεπτομέρειες. Τελείωσε με 18 πόντους μέσο όρο (αν και ερχόταν από τον πάγκο), είχε το καλύτερο ποσοστό καριέρας στα τρίποντα (37%) και 2ο καλύτερο στα δίποντα (48.2%). Και μέσα σε όλα αυτά υπάρχει κι αυτή η βραδιά της 31ης Οκτωβρίου κόντρα στους Jazz – τότε που έβαλε 50 πόντους και έκανε όλον τον πλανήτη να δακρύσει από συγκίνηση…
https://www.youtube.com/watch?v=qV09ywqrSfY
Domantas Sabonis: Όταν έρχεσαι από τον πάγκο, παίζεις μόνο 24 λεπτά μέσο όρο και τα νούμερά σου είναι 14.1 πόντοι, 2.9 assists και 9.3 rebounds, τότε κάτι κάνεις καλά – και δείχνεις ότι διαθέτεις έστω και ελάχιστη από τη μαγεία του μπαμπά!
Trae Young – Luka Doncic: Η μοίρα (μετά την ανταλλαγή στα draft) τα έφερε έτσι που μάλλον πάντα θα συγκρίνουμε τους δύο εκπληκτικούς 20χρονους rookies ακόμη κι αν είναι εντελώς διαφορετικοί παίκτες που δεν παίζουν στην ίδια θέση. Βλέπετε η ιστορία θα δείξει αν κερδισμένοι από το trade ήταν οι Hawks ή οι Mavs – αν και ίσως ήταν και οι δύο!
Ο point guard της Atlanta τελείωσε τη σεζόν με 19.1 πόντους μέσο όρο και 8.1 assists ενώ ο Σλοβένος άσσος του Dallas με 21.2 πόντους, 6 assists και 7.8 rebounds!
Oι έκπτωτοι Πρωταθλητές
Στους πρώτους μήνες της σεζόν οι Warriors έμοιαζαν να κινούνται σε ρυθμούς ρελαντί. Ήταν αδύνατον να γνωρίζουμε αν αυτό είχε να κάνει με υπεροψία, τακτική ή κάποιο συνδυασμό αυτών των δύο στοιχείων. Όπως και να’χει όμως η γενική αίσθηση ήταν πως όταν θα έμπαινε ο Cousins στην εξίσωση θα βλέπαμε την πιο πλήρη 5άδα ίσως και όλων των εποχών – μία 5άδα με 5 All Stars!
Ο Boogie μάλλον δεν προσέφερε όσα ακριβώς περίμεναν στο Oakland αλλά όταν έχεις στην ίδια ομάδα Curry, Klay, KD και Draymond, μάλλον δεν ανησυχείς ιδιαιτέρως! Και κάπως έτσι πορεύτηκαν οι Warriors φτάνοντας σχετικά άνετα ως τους τελικούς. Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που τραυματίστηκε ο Durant. Γιατί μπορεί αρχικά το step up του Steph να θόλωσε τα νερά αλλά στα πραγματικά δύσκολα, όταν ο Steve Kerr έπρεπε να παρουσιάσει ένα plan B, αυτό δεν υπήρχε. Ο KD είναι από μόνος του το plan B των Warriors – είναι ο παίκτης κλειδί. Στα λίγα λεπτά που αγωνίστηκε στον 5ο τελικό έδειξε ότι θα μπορούσε να γείρει την πλάστιγγα υπέρ της ομάδας του (χωρίς βεβαίως να το θεωρούμε δεδομένο). Κι όμως οι Dubs είναι τόσο καλοί που το πάλεψαν σοβαρά και χωρίς τον Durant. Ίσως θα μπορούσαν να ισοφαρίσουν σε 3-3 τη σειρά αν δεν έχαναν με τραυματισμό και τον Klay Thompson – τον καλύτερο παίκτη τους στον 6ο τελικό! Με τα ”ίσως” όμως δεν γράφεται ιστορία οπότε θα πρέπει να ανασυνταχθούν, να αποφασίσουν πως θα κινηθούν το καλοκαίρι και να κάνουν υπομονή. Ίσως η επόμενη σεζόν να είναι πιο σοφό να λειτουργήσει μεταβατικά για αυτούς. Η λογική λέει ότι μετά τους ηρωισμούς του KD, θα θελήσουν να τον κρατήσουν προσφέροντάς του το μεγαλύτερο συμβόλαιο. Δεν θα μπορούν όμως να τον χρησιμοποιήσουν αν επαληθευθούν οι γιατροί της ομάδας. Κάποιος όμως θα πρέπει να αποχωρήσει, με τον Klay Thompson να φαντάζει ο πιθανότερος. Δεν αποκλείεται δηλαδή τη σεζόν 2019-20 να συνεχίσουν με Curry/Draymond και να προσπαθήσουν να χτίσουν κάτι καλό γύρω τους έως ότου επιστρέψει ο Durant, ένω πρέπει να δούμε και την υπόθεση Klay Thompson. Είναι βεβαίως πολύ νωρίς, καθώς τα κομφετί στην Oracle arena δεν έχουν καλά καλά σκουπιστεί. Αν ένα είναι σίγουρο, είναι πως η Oracle Arena δεν θα αποτελεί πλέον το σπίτι των Dubs, οι οποίοι αλλάζουν έδρα και περιοχή.
Οι Νέοι Πρωταθλητές : They The North!
Τα μαθήματα που μπορούμε να πάρουμε από την τεράστια επιτυχία των Raptors είναι αμέτρητα και θα χρειαζόταν ξεχωριστό άρθρο για να το αναλύσουμε. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να συνοψίσουμε τη σεζόν τους.
Είναι 11 Μαϊου 2018 και οι Καναδοί απολύουν τον Dwane Casey, τον επί 7 χρόνια προπονητή τους που κέρδισε και το βραβείο του Coach της χρονιάς! Έναν μήνα μετά, στις 14 Ιουνίου, τις τύχες της ομάδας αναλάμβανε ο επί 5ετιας βοηθός του, Nick Nurse. Στις 18 Ιουλίου ολοκληρώνεται μία ανταλλαγή που έμελλε να αλλάξει τον ρου της ιστορίας. Οι Raptors στέλνουν στους Spurs τον superstar τους DeMar DeRozan και αποκτούν τον Kawhi Leonard – έναν άλλον superstar που έψαχνε ένα ήρεμο μέρος να αναγεννηθεί. Ο έτερος αστέρας των Καναδών, Kyle Lowry, νιώθει προδομένος που ”έχασε” τον κολλητό του και όλοι αναρωτιούνται αν θα μπορέσει να δέσει με τον Klaw.
Η σεζόν ξεκινά και το Toronto αποπνέει μία εξαιρετική ηρεμία έχοντας εντυπωσιακή σταθερότητα. Δείχνει εξ αρχής πως θα είναι μία από τις 4 πρώτες ομάδες της Ανατολής που θα διεκδικήσουν την τύχη τους στα playoffs. Κανείς δεν μπορεί να πει με ασφάλεια ποιο είναι το ταβάνι των Raptors. Σχεδόν κανείς δεν τους ξεγράφει και ταυτόχρονα σχεδόν κανείς δεν μιλάει για πρωτάθλημα (γιατί για τους Raptors μιλάμε) . Οι Καναδοί δουλεύουν σκληρά στις λεπτομέρειες, είναι μεθοδικοί και σεμνά ξεπερνούν κάθε εμπόδιο. Είναι ομαδικοί αλλά διαθέτουν κι έναν ηγέτη απολύτως αφοσιωμένο στον στόχο, έναν ηγέτη που εμπνέει και τους υπόλοιπους. Ο Kawhi Leonard, του οποίου η διαχείριση μέσα στην σεζόν ήταν υποδειγματική, δεν είναι ο ”ξένος” που πήρε τη θέση του DeRozan – είναι ο ”Μεσσίας” που περίμεναν τόσα χρόνια – αυτός που θα τους οδηγήσει στην κορυφή. Ταυτόχρονα όλοι κατανοούν τους ρόλους τους. Ο Kyle Lowry ξεφορτώνεται τη ρετσινιά των playoffs και κάνει συγκινητικά παιχνίδια. Ο Pascal Siakam αποδεικνύεται ο πιο βελτιωμένος παίκτης όλου του NBA προσφέροντας τα πάντα στην ομάδα. Ο VanVleet βομβαρδίζει ανελέητα στην επίθεση και αναλαμβάνει να εξοντώσει με το man to man του τον τεράστιο Steph Curry στην άμυνα. Οι ψηλοί Ibaka-Gasol κάνουν σωστά τη δουλειά τους και προσφέρουν τις απαραίτητες για την ισορροπία μιας ομάδας, λύσεις. Ο coach Nurse επιλέγει άμυνες ασυνήθιστες για τη Λίγκα. Κι ας μην ξεχνάμε τον GM του οργανισμού, τον ”αρχιτέκτονα” Masai Ujiri που το φαντάστηκε όλο αυτό! ΟΛΟΙ (και φυσικά και μία δόση – απαραίτητης για κάθε νικητή – τύχης) βάζουν το λιθαράκι τους ώστε το πρωτάθλημα να ανηφορίσει για πρώτη φορά στον Καναδά!
ΥΓ. Οι πραγματικοί πρωταθλητές!
Καλοί οι Bucks με το καλύτερο ρεκόρ της σεζόν, καλοί οι Warriors με τους 5 All Stars, καλοί και οι Raptors που κατέκτησαν το πρωτάθλημα, μία ομάδα όμως κέρδισε τους Καναδούς και τις τρεις φορές που χρειάστηκε να τους αντιμετωπίσει μέσα στη σεζόν – οι Detroit Pistons!
Καλό καλοκαίρι σε όλους!
