Γράφει ο Κωνσταντίνος Χασανδρινός
Tο 2000 είχαμε δει το Ρεάλ – Βαλένθια. Το 2003 το Γιουβέντους – Μίλαν. Και το 2008 το Τσέλσι – Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Το μόνο που έλειπε ήταν ένας…«γερμανικός» τελικός, όπερ και εγένετο. Παρ’ όλο που όλη η Ευρώπη ανέμενε έναν ισπανικό «εμφύλιο», τα σχέδιά της ανατράπηκαν. Έτσι, το 2013 «διασταύρωσαν τα ξίφη τους» στον τελικό του Γουέμπλεϊ οι δύο μεγαλύτερες γερμανικές ομάδες τα τελευταία χρόνια, η Μπάγερν Μονάχου και η Μπορούσια Ντόρτμουντ, με νικήτρια την πρώτη. Αυτό, όμως, έχει ελάχιστη σημασία, καθώς το ενδιαφέρον όλων των «υγιών» φιλάθλων μονοπώλησε ο τρόπος με τον οποίο οι Γερμανοί ξαναήρθαν στo ποδοσφαιρικό προσκήνιο.
Ήταν όλα μια συγκυρία; Ή μήπως αυτή η πορεία οφείλεται σε ένα μακροπρόθεσμο και καλοδουλεμένο πλάνο που διακρίνεται για τη δουλειά, την πίστη και την υπομονή;
Τα πάντα ξεκίνησαν πριν 13 περίπου χρόνια, το 2000. Τότε που η Γερμανία στο Euro κατέλαβε την τελευταία θέση του ομίλου, αποσπώντας μόνο ένα βαθμό. Από ομάδα – φόβητρο σε εθνικό επίπεδο είχε μετατραπεί πλέον σε μία παρηκμασμένη και δίχως ταλέντο ομάδα. Σαν να μην έφτανε αυτό για το γερμανικό ποδόσφαιρο, λίγα χρόνια αργότερα κατέρρευσε και το τηλεοπτικό δίκτυο του κολοσσού, Λέο Κιρχ. Αυτό ανάγκασε τις ομάδες να σταματήσουν την αλόγιστη δαπάνη μεγάλων ποσών για μεταγραφές (λόγω μείωσης χρημάτων) και να επενδύσουν σε ποδοσφαιριστές από την εγχώρια «αγορά».
Εκπονήθηκε, λοιπόν, ένα πλήρως οργανωμένο σχέδιο από τη γερμανική ομοσπονδία που προέβλεπε ριζικές αλλαγές. Συγκεκριμένα, δημιουργήθηκαν δεκάδες ποδοσφαιρικά κέντρα, απασχολήθηκαν πλήρως καταρτισμένοι προπονητές και δόθηκε έμφαση στη βελτίωση του τεχνικού κομματιού παιδιών ηλικίας από 10-17 ετών. Ενώ μέχρι μια δεκαετία πριν το βάρος έπεφτε στη δύναμη και στην αντοχή, τώρα πλέον, κύριο μέλημά τους είναι η τεχνική. Μελετώντας διαφορετικά μοντέλα ποδοσφαίρου, όπως το αγγλικό και το ισπανικό, και προσαρμόζοντας κάποιες καινούριες ιδέες στα δικά τους χαρακτηριστικά, άλλαξαν εντελώς τον τρόπο παιχνιδιού τους. Επίσης, η Γερμανία αυστηροποίησε κάποιους κανονισμούς, βάζοντας μέσα στις προϋποθέσεις αδειοδότησης των συλλόγων των δύο πρώτων κατηγοριών συγκεκριμένες οδηγίες υψηλών απαιτήσεων για τη λειτουργία των ακαδημιών τους. Ένα άλλο στοιχείο που εκμεταλλεύτηκαν οι Γερμανοί ήταν η έντονη πολυπολιτισμικότητα. Η ελαστικότητα των νόμων για την απόκτηση γερμανικής υπηκοότητας κατέστη αποτελεσματική για τη διάθεση περισσότερων ποδοσφαιριστών και για την ανάμειξη διαφορετικών (ποδοσφαιρικών) στυλ. Τέλος, σημαντικό ρόλο έπαιξε και ο σκληρός ανταγωνισμός που υπάρχει μεταξύ των ομάδων. Να θυμήσω πως το 2003 η Ντόρτμουντ, όταν και κατέκτησε το πρωτάθλημα, βρέθηκε στο «χείλος του γκρεμού». Και μη μπορώντας οι Βεστφαλοί να βρουν κάποια οικονομική διέξοδο, η Μπάγερν τους εξασφάλισε τα χρήματα που χρειάζονταν, δείχνοντας ότι μια ομάδα για να είναι μεγάλη, χρειάζεται και μεγάλους αντιπάλους.
Για να φτάσει, όμως, το γερμανικό ποδόσφαιρο εδώ που έφτασε απαιτούνταν δύο βασικά χαρακτηριστικά. Υπομονή και πίστη. Γιατί, όταν επενδύεις στις ακαδημίες, αργείς να γευθείς τον καρπό της επιτυχίας. Οι Γερμανοί, όπως φάνηκε εν τέλει, τα κατείχαν και τα δύο.
Κάπως έτσι, το ποδόσφαιρό τους τόσο σε συλλογικό όσο και σε εθνικό επίπεδο έφτασε να είναι ένα από τα πιο ελκυστικά πλέον. Διαθέτουν όλες τις προυποθέσεις για να συνεχίσουν να είναι στην κορυφή για πολλά χρόνια ακόμη. Τα γήπεδα είναι γεμάτα σε κάθε αγώνα, τα οικονομικά των ομάδων είναι συμμαζεμένα, καθώς φροντίζουν να υπάρχει ισοζύγιο μεταξύ εσόδων – εξόδων, υπάρχει μια νέα αρκετά καλή γενιά προπονητών και μεγάλη ποσότητα… ταλέντου στις νεαρές ηλικίες.
Επομένως, τί άλλο τους λείπει;;; Θεωρώ πως τίποτα… Το μόνο πράγμα που μου φαίνεται δύσκολο είναι να πραγματοποιήσουν ανάλογα πράγματα με αυτά των Ισπανών, όσον αφορά στις κούπες. Κι αυτό, γιατί το ποδοσφαιρικό περιβάλλον είναι πλέον πιο ανταγωνιστικό από την περίοδο που επέλασαν οι Ίβηρες. Ένα είναι σίγουρο… πως οι Γερμανοί θα διατηρηθούν σε αυτό το πολύ υψηλό επίπεδο για αρκετά χρόνια. Έχουν την ευκαιρία να αλλάξουν κι αυτοί το ποδόσφαιρο προσθέτοντας τα δικά τους χαρακτηριστικά, όπως το άλλαξαν οι Ισπανοί και πιο παλιά οι Γάλλοι. Τίποτα δεν ήταν και δεν είναι τυχαίο στην εξέλιξή τους. Το αν θα δημιουργήσουν τη δική τους αυτοκρατορία και μείνουν στην ιστορία, οψόμεθα…!
