Καθώς περνάμε τα μισά του καλοκαιριού, όλες οι ομάδες μπαίνουν στην τελική προετοιμασία για την νέα σκληρή και απαιτητική σεζόν που ακολουθεί. Άλλες έχουν ήδη αρχίσει τις επίσημες αγωνιστικές τους υποχρεώσεις στα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Άλλες αρχίζουν σιγά σιγά να προετοιμάζονται για αυτές. Όμως σε όλες ανεξαιρέτως τις ομάδες υπάρχει ένα κοινό στοιχείο. Η προσμονή του κόσμου είναι τεράστια, οι στόχοι για την νέα σεζόν είναι υψηλοί, όλοι πιστεύουν ότι «φέτος είναι η χρονιά μας». Από το να πάρουν το πρωτάθλημα, στο να ανεβούν κατηγορία, να βγουν Ευρώπη, να κάνουν ένα καλό πλασάρισμα στη βαθμολογία, καλύτερο από πέρσι. Όλοι έχουν δικαίωμα στο όνειρο.
Όπως είναι λογικό, το όνειρο για όλες τις ομάδες και τον κόσμο τους είναι κοινό. Επομένως, δεν είναι και τόσο παράλογο που κάθε, μα κάθε χρόνο, σε όποια εφημερίδα και να ανοίξουμε, όποιο σάιτ και να επισκεφθούμε, βλέπουμε μια σειρά από παρόμοια ρεπορτάζ, τα οποία ίσως να μπορούσαμε να τα χαρακτηρίσουμε και τα «καλοκαιρινά κλισέ» των αθλητικογράφων. Κλισέ τα οποία πια όλοι όσοι έχουμε διαβάσει εφημερίδες 2-3 σερί καλοκαίρια στην ζωή μας έχουμε μάθει απ’ έξω και τα οποία (μερικά εξ αυτών τουλάχιστον) ακολουθούν παρακάτω:
Η όρεξη για δουλειά. Ο κόουτς της ομάδας από την πρώτη μέρα βάζει στους παίκτες «τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι». Χιλιόμετρα καταπίνονται, ιδρώτας πέφτει σαν ποτάμι, λίτρα νερού καταναλώνονται, οι παίκτες επικεντρώνονται στη φυσική τους κατάσταση και δεν πιάνουν εύκολα μπάλα και οι διπλές – τριπλές προπονήσεις είναι απαραίτητο συνοδευτικό. Ο προπονητής «δεν αστειεύεται».
Η εσωτερική μεταγραφή. Φέτος είναι η χρονιά του. Ο παίκτης ο οποίος δεν έκανε την σεζόν που όλοι περίμεναν και φέτος δηλώνει έτοιμος «να κλείσει στόματα». «Θα δείτε έναν άλλον Έρικ Ραμπρεσαντρατανά φέτος» δηλώνει ο ίδιος σε συνεντεύξεις στο λόμπι του ξενοδοχείου που μένει η ομάδα και το ρεπορτάζ μιλάει για χ αριθμό από νέα αποκτήματα ΣΥΝ τον συγκεκριμένο παίκτη που φέτος έχει εγκλιματιστεί με το κλίμα, έχει κάνει ολόκληρη προετοιμασία, δεν έχει τραυματισμούς, έχει χάσει όποια περιττά κιλά είχε (λίγο αδόκιμο το συγκεκριμένο με αυτόν τον παίκτη για παράδειγμα) και δείχνει έτοιμος να κάνει τον κόσμο περήφανο και τους αντίπαλους να τρέμουν.
Τα φιλικά τεστ. «Δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα, αρκεί να είμαστε έτοιμοι όταν πρέπει» είναι η συχνότερη δήλωση προπονητών στο σύνολο των καλοκαιρινών προετοιμασιών που καλύπτει ο τύπος. Τα πρώτα φιλικά είναι με αντιπάλους είτε χαμηλής δυναμικότητας (τα αποκαλούμενα καφενεία. Ή μπυραρίες αν είναι Αυστριακές/Γερμανικές ομάδες), είτε αρκετά πιο έτοιμους καθώς ξεκινάνε επίσημες υποχρεώσεις πολύ πιο νωρίς απ’ την ομάδα. Επομένως, όπως λέει και το κλισέ «δεν χρήζουν για ασφαλή συμπεράσματα». Δοκιμές προσώπων και σχημάτων έχουν την τιμητική τους.
Το ταλεντάκι. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο της προετοιμασίας. Ο μικρός παίχτης που βγάζει μάτια καθημερινά, παίρνοντας τα εύσημα του προπονητή και των μεγαλύτερων παικτών της ομάδας. Ο μικρός παίκτης δείχνει έτοιμος να κάνει χρονιά-αποκάλυψη σύμφωνα με το ρεπορτάζ και να ναι η έκπληξη στο rotation της ομάδας, αλλά τελικά (πλην εξαιρέσεων) χρησιμοποιείται ελάχιστα μέσα στη σεζόν, καθώς ακόμα δεν είναι έτοιμος για τα βαθιά νερά της πρώτης ομάδας.
«Και όλοι ξέσπασαν σε γέλια». Ίσως μία απ’τις πιο αγαπημένες ατάκες σε αθλητικό ρεπορτάζ. Η ομάδα έχει καλό κλίμα και αυτό βγαίνει προς τα έξω. Σε κάποια άσκηση ένας απ’ τις παλιοσειρές της ομάδας, από τα γνωστά «πειραχτήρια» θα πετάξει μια ατάκα συνήθως σε κάποιον απ’τα νέα και άβγαλτα παιδιά του ρόστερ. Π.χ. Μετά από μια εξαιρετική κούρσα απ’τα δεξιά,ο Γιώργος Γκαλίτσιος ντρίμπλαρε δύο παίκτες και τον τερματοφύλακα για να χάσει ένα εύκολο γκολ σε κενό τέρμα, με το γνωστό πειραχτήρι Τάσο Πάντο να του λέει «σιγά μικρέ, όσο και να με αντιγράφεις, δεν θα γίνεις σαν τον ΡιΠάντο», και όλη την ομάδα να ξεσπά σε γέλια.
Τα δωμάτια. Ποιος κοιμάται στο ίδιο δωμάτιο με ποιόν; Ποιοι παίκτες γίνανε κολλητάρια με το που ξεκίνησε η προετοιμασία; Ποιες είναι οι παροικίες της ομάδας; (Ισπανόφωνοι, Γαλλόφωνοι κλπ) Ποιος πελατιάζει ποιον στο εσωτερικό πρωταθληματάκι FIFA που διοργανώνουν την ώρα του χαλαρώματος οι παίκτες; Αυτά και άλλα πολλά ευχάριστα στα “μικρά-μικρά” του ρεπορτάζ της καλοκαιρινής προετοιμασίας. Μια ευχάριστη νότα χαλάρωσης στην πιο εξαντλητική περίοδο για μία ομάδα.
Το πόκερ. Μια σκληρή και ατελείωτη παρτίδα «πόκερ» στήνεται μεταξύ των παραγόντων των δύο ομάδων και του μάνατζερ του παίκτη. Η διαφορά είναι σημαντική αλλά όχι αγεφύρωτη και οι συζητήσεις γίνονται «σε καλό κλίμα». Ένα απ’ τα στοιχεία που συχνά δρουν υπέρ/κατά του ερχομού του διακαή πόθου της ομάδας στην χώρα μας είναι η γυναίκα του παίκτη, η οποία είτε αρέσκεται στον ήλιο και τις παραλίες μας και πιέζει τον άντρα της να έρθει, είτε του απαγορεύει να αφήσει την χώρα που αυτή και τα παιδιά τους έχουν βολευτεί και ζουν τα τελευταία χρόνια.
Το ΜΠΑΜ (Πάντα με κεφαλαία).
Ο ένας παίκτης. Αυτός που θα ισοπεδώσει αεροδρόμια, θα ξεπουλήσει φανέλες, θα οργώσει το χορτάρι του γηπέδου και γενικά θα συγκεντρώσει το 90% κοσμητικών επιθέτων που θα χρησιμοποιήσει συνολικά ο αθλητικός τύπος σχετικά με τις μεταγραφές μιας συγκεκριμένης ομάδας. «Θα πέσουν τα τσιμέντα» είναι η φράση που συνοδεύει οποιονδήποτε τέτοιον παίκτη, που συνήθως είναι 30+ με μεγάλη θητεία σε Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα είτε κάποιο «τεράστιο ταλέντο» που τα λαγωνικά των Ελληνικών ομάδων πρόλαβαν από τους σκάουτς των μεγάλων ευρωπαϊκών κλαμπ.
Το Ελληνικό στοιχείο. Φέτος είναι πιο ισχυρό από ποτέ. Οπού με το «φέτος» εννοούμε σχεδόν κάθε προετοιμασία. Είτε στην ομάδα παίζουν 4 Έλληνες είτε 14, είτε 24, το ελληνικό στοιχείο είναι κάτι το οποίο ζήτησε ο πρόεδρος και στο οποίο θα βασιστεί πολύ ο προπονητής. Κάθε χρονιά. Άσχετα που έπρεπε να φτάσουμε σε εποχές που δεν υπάρχει «σάλιο» στις ομάδες για να το δούμε να γίνεται σε κάποιο ποσοστό πραγματικότητα.
Οι δέκα εντολές. Φυσικά και όχι του Μωυσή, αλλά του προπονητή. Σαν άλλος προφήτης, ο προπονητής της ομάδας έχει θέσει 10 απαραβίαστους κανόνες τους οποίους πρέπει να ακολουθούν όλοι μέχρι κεραίας για να αποδώσει η ομάδα τα αναμενόμενα. Είτε αφορούν εντός, είτε εκτός των τεσσάρων γραμμών, οι 10 εντολές είναι απαραίτητο κομμάτι του προγραμματισμού κάθε προπονητή που οφείλει να σέβεται τον εαυτό του.
Τα πλάνα του κόουτς. «Έναν επιθετικό και κυρίαρχο Ολυμπιακό ονειρεύεται ο Μίτσελ» «Τα μηχανάκια του Αναστασίου» «Ο Ορθόδοξος ΠΑΟΚ του Αναστασιάδη» κλπ. Αναλύσεις, γραφήματα, σχεδιάκια και πίνακες σχετικά με κάθε πτυχή του παιχνιδιού που θέλει να βλέπει ο κόουτς απ’την ομάδα του είναι ένα απ’τα must του καλοκαιριού, κακά τα ψέματα. Κανένα κακό σε όλα αυτά , αν εξαιρέσει κανείς το γεγονός βέβαια ότι όλα τα ρεπορτάζ είναι λες και περιγράφουν την Μπαρτσελόνα, την Μπάγερν Μονάχου και την Μαντσεστερ Σίτι, και όχι τον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ, τον ΠΑΟ και τον ΠΑΟΚ.
Θα μπορούσαμε να γράφουμε για ώρες, αλλά αυτή η ενδεικτική λίστα αρκεί να σας βάλει στο κλίμα.
