Οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα μπορεί να τρέχουν, ο λαός να έχει διχαστεί για το “Ναι” και το “Όχι”, όμως κάμποσα χιλιόμετρα νότια απ’το κέντρο των εξελίξεων, στο Ηράκλειο της Κρήτης, συμβαίνει κάτι που κάνει σίγουρα όλο το αθλητικό κοινό της χώρας αρκετά υπερήφανο. Η Εθνική κάτω των 19 βρίσκεται στους 4 του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος και τώρα καλείται να αντιμετωπίσει την πιο δύσκολη δοκιμασία, στον δρόμο για ένα μετάλλιο.
Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα στις 8.30 αντιμετωπίζει το μεγάλο φαβορί του πρωταθλήματος, την ομάδα των ΗΠΑ, που σαρώνει τα πάντα σε αυτό το τουρνουά. Η ομάδα των ΗΠΑ, δεν έχει κερδίσει σε κανένα παιχνίδι με λιγότερους από 21 πόντους διαφοράς, κάτι που είναι ενδεικτικό της απίστευτης δυναμικής και του ταλέντου που δεν σταματάει να παράγει η χώρα η οποία σήμερα γιορτάζει και την επέτειο της ανεξαρτησίας της. Οι Αμερικάνοι είναι μια ομάδα η οποία στην άμυνα θα πιέσει επί 40λεπτά μέχρι ασφυξίας την αντίπαλη ομάδα, ενώ στην επίθεση θα εκμεταλλευτεί στο έπακρο τα εξαιρετικά φυσικά προσόντα των παικτών της, για να τρέξει την αντίπαλη άμυνα αλλά και να την βάλει στην δύναμη, ανάλογα την περίσταση.
Μέχρι στιγμής για τους Αμερικάνους αρκεί να συγκρατήσουμε τα ονόματα 3 παικτών που οδηγούν εκ του ασφαλούς την ομάδα τους. Ο Harry Giles (γεννημένος το 1998), είναι ίσως ο καλύτερος παίκτης που κυκλοφορεί σε επίπεδο High School στις ΗΠΑ. Ψηλός (2.10), δυνατός, με απίστευτη εκρηκτικότητα (κι ας έχασε 1 χρονιά λόγω τραυματισμού στο γόνατο) και με ταλέντο το οποίο βγάζει μάτια, τον κάνουν έναν απ’τους πιο εντυπωσιακούς παίκτες των ΗΠΑ αλλά και της γενιάς του NBA Draft του 2017, στο οποίο αναμένεται να πρωταγωνιστήσει, κάτι που επιβεβαιώνουν και οι μ.ο. του στο τουρνουά (14,4 π., 9,4 ρ., 1,4 τάπες). Πέρα απ’τον Giles, οι Jayson Tatum και Josh Jackson συμπληρώνουν την τριάδα High Schoolers (κάτι που σημαίνει ότι ουσιαστικά και οι 3 είναι μια “βαθμίδα” κάτω απ’αυτήν που συνηθίζει να αγωνίζεται στο U19) που εντυπωσιάζουν στο τουρνουά και πρωταγωνιστούν για την Team USA. Ο Tatum (γεννημένος το 1998), ένα τριάρι ύψους 2,03 έχει 14.6 π. και 4.4 ρ μ.ο, ενώ ο Josh Jackson (3άρι, 2.03 – γεννημένος το 1997) έχει 13.7 π. και 7.2 ρ ανά αγώνα.
Δύσκολα να κοντραριστούν οι Αμερικάνοι, αλλά αν έχουν δείξει δύο ομάδες ότι βρίσκονται σε θέση να την κοντράρουν, αυτές είναι η Ελλάδα και η Τουρκία. Για τους Τούρκους απλά να αναφερθεί ότι είναι μία απ’τις καλύτερες φουρνιές των τελευταίων 10-15 χρόνων και λογικά θα την δούμε στον τελικό, αν δεν έχουμε έκπληξη στον απογευματινό ημιτελικό με τους (ταλαντούχους, αλλά σε περίεργη κατάσταση λόγω εξωαγωνιστικών υποθέσεων) Κροάτες. Η Ελλάδα πάντως έχει δείξει ότι δεν θα φοβηθεί την ομάδα των ΗΠΑ. Στο μεταξύ μας φιλικό πριν το τουρνουά, η εθνική ομάδα των ΗΠΑ κέρδισε 82 – 90 μετά από αρκετή δυσκολία, ανατρέποντας το σκορ και αφού ο Χαραλαμπόπουλος αποχώρησε τραυματίας. Το φιλικό μπορεί να μην είναι το καλύτερο δυνατό δείγμα, αφού στο τουρνουά οι ΗΠΑ ανέβασαν κι άλλο τις στροφές τους, αλλά έδειξε κάποια χρήσιμα συμπεράσματα. Η Ελλάδα έχει τα σώματα να κοντράρει την ομάδα των ΗΠΑ. Πολλές φορές σε αυτό το επίπεδο βλέπουμε αναπτυγμένες ομάδας να κάνουν ό,τι θέλουν ομάδες των οποίων οι παίκτες βρίσκονται πίσω σε φυσικά/σωματικά προσόντα, κάτι που όμως δεν ισχύει στην περίπτωση του σημερινού παιχνιδιού, όπως ίσχυε π.χ. στο ΗΠΑ – Αργεντινή. Η φροντ λάιν της εθνικής έχει για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια (σε τέτοιο επίπεδο) πολύ ύψος, το οποίο και έχει εκμεταλλευτεί αρκετά ως τώρα. Μήτογλου (2.10), Παπαγιάννης (2.17) και Τσαλμπούρης (2.16) δημιουργούν μία άκρως ενδιαφέρουσα και ψηλή τριάδα στη θέση 5 για να κοντράρει τους δυνατούς Αμερικάνους, ενώ σαν σύνολο, υπάρχει αρκετό ταλέντο σε όλες τις θέσεις.
Πέρα απ’τον Χαραλαμπόπουλο του Παναθηναϊκού που τον ξέρουμε όλοι και ουσιαστικά χθες μπήκε στο τουρνουά σε φουλ ρυθμούς, οι Τολιόπουλος και Σταμάτης κάνουν ένα πολύ καλό τουρνουά, ενώ η προσθήκη της τελευταίας στιγμής που δείχνει να κουμπώνει ιδανικά στην ομάδα ακούει στο όνομα Τάιλερ Ντόρσι. O Ελληνοαμερικάνος από την Καλιφόρνια, που από του χρόνου θα αγωνίζεται με τις “Πάπιες” του Πανεπιστημίου του Όρεγκον, ήταν ακριβώς ό,τι έλειπε στην ομάδα του Ηλία Παπαθεωδόρου. Ένας κόμπο γκαρντ ο οποίος έχει πλούσια αθλητικά προσόντα, ευχαίρια στο σκοράρισμα και διακρίνεται απ’την όρεξη του και στις δύο άκρες του γηπέδου. Ένας “energy guy”, ο οποίος μπορεί να ανεβάσει ρυθμό την εθνική μας, και μέχρι στιγμής ο #38 στο συνολικό ranking των παικτών της γενιάς του στις ΗΠΑ κάνει ακριβώς αυτό. Πρώτος σκόρερ με 13,8 π., ενώ προσθέτει και 4.8 ριμπάουντ ανα αγώνα, κάνοντας όλους να πιστεύουν ότι πέτυχαν διάνα όταν έπεισαν τον παίκτη να αγωνιστεί με τα χρώματα της χώρας καταγωγής της μητέρας του.
Ανεξάρτητα του τι θα γίνει σε λίγες ώρες αυτή η εθνική αξίζει μόνο χειροκρότημα και μόνο περηφάνια. Έχει κάνει ένα τρομερό τουρνουά, έχει γεμίσει επανειλημμένα το κλειστό “Δύο Αοράκια” του Ηρακλείου, και γενικά είναι ένα απ’τα λίγα πράγματα που κάνουν τον κόσμο της χώρας να ξεχνιέται αυτές τις “περίεργες” μέρες. Το μέλλον τους ανήκει, και αν καταφέρουν να κάνουν και την υπέρβαση απόψε, γιατί να μην προσφέρουν άλλη μια διάκριση μετά την φοβερή και τρομερή γενιά του 1990, που τα τελευταία χρόνια έχει ανοίξει τα φτερά της και πρωταγωνιστεί τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη αλλά και το ΝΒΑ.
