Ιστορίες Μαρτιάτικης τρέλας!

Με το Final Four της φετινής διοργάνωσης, στο Phoenix της Arizona, να ξεκινάει αυτό το Σαββατο, άλλο ένα τουρνουά μπάσκετ του NCAA, το γνωστό σε όλους ως “March Madness” φτάνει στο τέλος του. Ο Tyler Dorsey, ο “Mr. March” όπως τον αποκαλούν χάρη στα κατορθώματά του στο φετινό τουρνουά, πάει με το Oregon στο πρώτο Final Four των Fighting Ducks μετά το 1939, με την ελπίδα να γράψει άλλη μία από τις τρελές ιστορίες που προσφέρει αυτό το ξεχωριστό τουρνουά. Στον άλλον ημιτελικό, το Πανεπιστήμιο της South Carolina, ένα πανεπιστήμιο που αγνοούσε την νίκη στο κυρίως τουρνουά από το 1972, κυνηγάει και αυτό μία τεράστια έκπληξη!

Αυτό το τουρνουά αποτελεί από την δημιουργία του “πεδίο δόξης λαμπρό” για κάθε παιδί ή ομάδα που ονειρεύεται να ζήσει το όνειρό του. Είναι μια διοργάνωση που καριέρες γεννιούνται ή πεθαίνουν, που δημιουργούνται στιγμές που κάποιοι κρατάνε για όλη τους τη ζωή και άλλοι θέλουν να ξεχάσουν και δεν μπορούν. Αυτά είναι που έδωσαν το “Μadness” στην “March Madness” και κάποιες από τις καλύτερες ιστορίες αυτής της…. Μαρτιάτικης τρέλας πρόκειται να δούμε και στη συνέχεια!

Christian Laettner: “The Shot” (1992)

(Photo courtesty of Duke Athletics)

Όταν λέμε “The Shot” στο NBA, εννοούμε δύο πράγματα. Είτε το σουτ του Michael Jordan απέναντι στους Cavaliers το 1989, είτε το σουτ του Michael Jordan απέναντι στους Utah Jazz στους τελικούς του 1998. Όμως όταν μιλάμε για “The Shot” στο NCAA, άλλο είναι το όνομα που έρχεται στο μυαλό: Christian Laettner. To τελευταίο μέλος της γνήσιας “Dream Team” του 1992, ο Laettner σκόραρε ένα από τα αναπάντεχα game winners της ιστορίας του NCAA.

Duke – Kentucky, για τα “Regional Finals”, την φάση “Εlite Eight” του τουρνουά. Με το Duke μπροστά 102-101 στην παράταση, ο Sean Woods σκόραρε ένα πάρα πολύ δύσκολο λέι απ και έβαλε το Kentucky μπροστά 102 – 103, με μόλις 2.1 δευτερόλεπτα πριν το τέλος. Το Duke πήρε τάιμ άουτ, όμως η επαναφορά ήταν από τη base line και όχι το κέντρο, κάτι που ανέβασε κατακόρυφα την δυσκολία της αποστολής. Ο Grant Hill ανέλαβε την επαναφορά, με όλο το Kentucky να βρίσκεται κλεισμένο στο δικό του μισό και να μην πιέζει καθόλου. Ο Hill έκανε μία τεράστια λόμπα την οποία δεν έκοψε κανείς, αυτή βρήκε τον Christian Laettner, που με ένα εκτός ισορροπίας σουτ από τη βολή έδωσε τη μεγάλη νίκη και την πρόκριση στο Duke, αφήνοντας άπαντες στο Kentucky σαστισμένους και γράφοντας το όνομα του Laettner στο πάνθεον του Κολλεγιακού αθλητισμού.

Michigan Wolverines vs North Carolina Tar Heels – “The Time Out” (1993)

Fab Five. Jimmy King, Jalen Rose, Chris Webber, Ray Jackson, Juwan Howard. H ομάδα που έφερε την επανάσταση στην μπασκετική κουλτούρα με τα μαύρα παπούτσια και κάλτσες, τα σορτσάκια κάτω από το γόνατο και τις φανέλες ένα νούμερο μεγαλύτερες. Συνάμα μία απ’τις ελάχιστες super teams στο κολεγιακό μπάσκετ. To καλοκαίρι του 1991, 5 παίκτες από το Top 100 σε ολόκληρες τις ΗΠΑ, οι 4 (Webber,Rose,Howard, King) από το Top 10, γράφτηκαν την ίδια χρονιά στο ίδιο κολέγιο και έγραψαν την δικιά τους ιστορία. Προσέφεραν τρομερό θέαμα, αλλά ήταν αρνητικοί πρωταγωνιστές ίσως στην πιο γνωστή στιγμή στην ιστορία του κολεγιακού μπάσκετ. Στο “time out”.

Τελικός του 1993. Michigan vs Νorth Carolina. Μετά την ήττα τους το 1992 από την ίδια ομάδα ως πρωτοετείς, οι Fab Five του Michigan ερχόντουσαν για εκδίκηση. To παιχνίδι ήταν στην κόψη του, με τους Tar Heels να προηγούνται για 2 πόντους με 19 δευτερόλεπτα και να βρίσκονται στις βολές. Χαμένη βολή, ριμπάουντ του Webber, το 73-71 παραμένει. Το Michigan έχει την τύχη στα χέρια του πια. Ο Webber όμως “θολώνει”. Κοιτάζει δεξιά-αριστερά δεν βρίσκει κανέναν ελεύθερο, να δώσει την μπάλα, μπερδεύεται. Κάνει βήματα. Δεν σφυρίζονται. Αρχίζει να τρέχει, κλείνεται στην γωνία και ζητάει time out! Μικρή λεπτομέρεια: Οι Wolverines είχαν μείνει χωρίς διαθέσιμα time out. Βολές και μπάλα για την Bόρεια Καρολίνα, ταφόπλακα στις ελπίδες του Michigan για τίτλο.

Ο Chris Webber ποτέ δεν συγχώρεσε τον εαυτό του. Προς υπεράσπισή του, κάποιος ακούστηκε να φωνάζει “time out” από τον πάγκο. Όμως αντί να συνεχίσουν άλλη μια χρονιά μαζί, ο Webber αποφάσισε να πάει στο ΝΒΑ. Την επόμενη χρονιά ακολούθησαν οι Jalen Rose, Juwan Howard. To 1995 ήταν η σειρά του Jimmy King. O Ray Jackson δεν αγωνίστηκε στο ΝΒΑ. Όλα αυτά μάλλον θα άλλαζαν αν το Michigan κέρδιζε τον τίτλο. Μέχρι και σήμερα, είναι ελάχιστες οι φορές που ο Chris Webber, που ακόμα το φέρει βαρέως, έχει μιλήσει με τα υπόλοιπα μέλη των “Fab 5”. H κληρονομιά τους πάντως στον κόσμο του μπάσκετ παραμένει.

Butler: Τόσο κοντά και τόσο μακριά (2010)

Για λίγα εκατοστά το Butler δεν έκανε μία από τις πιο μεγάλες εκπλήξεις στην ιστορία του θεσμού. H ομάδα του νυν προπονητή των Celtics, Brad Stevens, του Gordon Hayward και του για ένα διάστημα παίκτη του Ολυμπιακού, Mat Howard, έφτασε στον μεγάλο τελικό από το 5o seed, κάνοντας διαδοχικές εκπλήξεις απέναντι σε Syracuse, Kansas State και Michigan State, προτού αντιμετωπίσει το μεγάλο φαβορί, τους Blue Devils του Duke.

Με κάτι λιγότερο από ένα λεπτό πριν τη λήξη, τα Bulldogs του Butler κρατιούνται με νύχια και με δόντια σε απόσταση αναπνοής, απέναντι σε ένα αρκετά καλύτερο Duke. 1 πόντος πίσω και μπάλα για τους Blue Devils. Άστοχο σουτ και κερδισμένο επιθετικό φάουλ από τον Howard. Μπάλα για το Butler, το Duke βγάζει σε πρώτη φάση την άμυνα και αυτή καταλήγει έξω με 14 δευτερόλεπτα να απομένουν, και o Gordon Hayward παίρνει μπάλα για την επαναφορά. Δεν μπορεί να την δώσει και καλεί το τελευταίο time out του Butler. Εκ νέου επαναφορά, αυτή τη φορά με την μπάλα να καταλήγει στον Hayward. Διείσδυση, σουτ εκτός ισορροπίας, σίδερο κι έξω. Ριμπάουντ και βολές για το Duke.

Με το Butler χωρίς ταιμ άουτ, ο γνωστός και μη εξαιρετέος “Coach K” αποφασίζει να πει στον Zoubek, που βρίσκεται στις βολές, να χάσει τη δεύτερη. Ο Zoubek την χάνει, ο Hayward ριμπάουντ, ντριμπλάρει προς τα δεξιά, σκριν από τον Howard και σουτ απελπισίας από το κέντρο. Ένα σχεδόν τέλειο σουτ απελπισίας. Ταμπλό, μέσα και έξω. Tο Duke είναι για ακόμα μία φορά οι πρωταθλητές, ενώ ο Hayward στάθηκε δύο φορές άτυχος και δεν έγινε ένας από τους μεγαλύτερους ήρωες της ιστορίας των March Madness. Τα υπόλοιπα στο καταπληκτικό 10λεπτο mini-movie του Bleacher Report:

Illinois Fighting Illini vs Arizona Wildcats: Comeback με υπογραφή Deron (2005)

Ένα από τα θεαματικότερα παιχνίδια των τελευταίων 15 ετών και μία από τις μεγαλύτερες στιγμές στην ιστορία των “Fighting Illini” του πανεπιστημίου του Illinois, έγινε στις 26 Μαρτίου του 2005, στον Περιφερειακό τελικό του τουρνουά ή αλλιώς στην φάση του “Elite Eight”. To #1 seed της περιφέρειας, Illinois, απέναντι στο #9, τους Arizona Wildcats, αναμετρήθηκαν στο Chicago, πόλη που φιλοξενούσε το παιχνίδι της σειράς, ουσιαστικά σε ένα παιχνίδι εντός έδρας για το Illinoi. Άπαντες περίμεναν πανηγύρι, όμως όπως έχει γίνει πάρα πολλές φορές στην March Madness, το αουτσάιντερ ήταν πολύ σκληρό για να πεθάνει.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά με 4 λεπτά να απομένουν για τη λήξη της αναμέτρησης, οι Wildcats είχαν πάρει μία διαφορά 15 πόντων, με τον Channing Frye να είναι ανίκητος και να οδηγεί την Arizona σε μία μεγάλη έκπληξη, μπροστά σε ένα σοκαρισμένο κοινό στο All State Arena του Chicago. Αλλά τότε, οι “Fighting Illini” αποφάσισαν να δικαιολογήσουν το όνομα τους, και με ηγέτη τον Deron Williams έκαναν ένα τρομερό σερί 20-5, με τον νυν άσο των Cavs να πετυχαίνει το μεγαλύτερο σουτ της ιστορίας του Illinoi, στέλνοντας το παιχνίδι στην παράταση. Η ομάδα του Williams πήρε τη νίκη με 90-89, και έφτασε μέχρι τον τελικό, όπου έχασε από το Ohio για έναν πόντο (64-65).

George Mason Patriots (2006)

Μία από τις πολλές “σταχτοπούτες” που έχει αναδείξει το NCAA ήταν οι Patriots του πανεπιστημίου George Mason. Όντας ομάδα που δεν είχε κερδίσει ΠΟΤΕ στο τουρνουά (οι συμμετοχές του το 1989,1999 και 2001 ήταν άδοξοι αποκλεισμοί στον πρώτο γύρο), το Mason έγινε η τρίτη ομάδα στην ιστορία από το 1982 και έπειτα που έφτασε στο Final Four χωρίς να έχει πάρει νίκη πριν στο τουρνουά!

Η πορεία του ήταν φοβερή. Πρώτο παιχνίδι με το #6 seed, Michigan State, χωρίς τον καλύτερο παίκτη του ρόστερ, Tony Skeed και νίκη 75-65. Δεύτερος γύρος το #3, North Carolina Tar Heels: 65-60 για τους Patriots, ενώ στον 3ο γύρο ήρθε ο πιο “βατός” αντίπαλος, το 7o Wichita State, το οποίο υπεταξε με 63-55. Τελευταίο εμπόδιο, το #1 Connecticut του Rudy Gay (απόδειξη ότι καμία ομάδα δεν μπορεί να πετύχει με τον Rudy Gay στο ρόστερ), το οποίο οι Patriots κέρδισαν για 2 πόντους, 83-85, παίρνοντας το εισιτήριο για το μοναδικό Final Four της ιστορίας τους! Μπορεί να μην πήγαν μέχρι το τέλος, γιατί ηττήθηκαν από τους μετέπειτα πρωταθλητές, Florida Gators, αλλά σίγουρα εντυπωσίασαν άπαντες!

Kansas Jayhawks – Memphis Tigers: H χαμένη βολή του Derrick Rose (2008)

O τελικός του τουρνουά του 2008 είναι το επόμενο μέλος της λίστας. Το Memphis των Derrick Rose, απέναντι στο Kansas του Mario Chalmers, 2 από τα 4 #1 seeds εκείνου του πρωταθλήματος. Το Final Four ήταν το πρώτο στην ιστορία στο οποίο έπαιξαν και τα 4 #1 seeds των περιφερειών, με το UCLA του Russell Westbrook και Kevin Love και την North Carolina του Tyler Hansbrough  και Ty Lawson να είναι οι δύο ομάδες που αποκλείστηκαν στα ημιτελικά.

Στα του τελικού, το παιχνίδι έδειχνε να πηγαίνει στο Memphis, με τους Tigers του (μικροτραυματία σε εκείνο το παιχνίδι – ναι,ξέρω,σοκ – ) Derrick Rose, να είναι μπροστά για 9 πόντους με 2 λεπτά να απομένουν. Το Kansas έκανε όμως την δικιά του απέλπιδα προσπάθεια και χάρη στο τραγικό ποσοστό των Tigers από τις βολές έφτασε σε απόσταση αναπνοής το παιχνίδι. Αποκορύφωμα το 1/2 του Derrick Rose από τη “γραμμή της φιλανθρωπίας” πριν την τελευταία επίθεση του Kansas, που άφησε τη διαφορά στους 3 πόντους αντί για τους 4. Με 2 δευτερόλεπτα να μένουν, o Mario Chalmers ευστόχησε σε “σκοτωμένο” τρίποντο που έστειλε το παιχνίδι στην παράταση, οπού το Memphis κατέρρευσε και οι Jayhawks πήραν τον τίτλο.

Το παιχνίδι αυτό, όπως και ολόκληρη η χρονιά των Memphis Tigers τελικά ακυρώθηκε (λόγω αμφιβολιών για την εγκυρότητα του τεστ εισαγωγής στο πανεπιστήμιο του Derrick Rose), όμως αυτό δεν πτόησε τον Justin Timberlake, ο οποίος είναι από το Memphis, να αφήσει ασχολίαστο στα βραβεία ESPY εκείνης της χρονιάς το πόσο απλό ήταν για το πανεπιστήμιο του Memphis να πάρει τον τίτλο, αν έβαζε ο Derrick Rose εκείνη τη μία βολή:

Davidson Wildcats: The Tale of the Baby-Faced Assassin (2009)

Τελευταία στάση το 2009 και σε άλλη μία από τις “Σταχτοπούτες” της διοργάνωσης, το κολέγιο Davidson. Το κολέγιο στο οποίο έλαμψε το άστρο του δις MVP του NBA και πρωταθλητή με τους Golden State Warriors, Stephen Curry. O Curry, ο οποίος κέρδισε σε εκείνη τη διοργάνωση το προσωνύμιο “The Baby-Faced Assassin”, έκανε όργια με τους Wildcats, και οδήγησε το άσημο αυτό πανεπιστήμιο μία ανάσα από το Final Four.

Πρώτο παιχνίδι εναντίον της Gonzaga: 40 πόντοι, 30 στο δεύτερο ημίχρονο και 8 τρίποντα οδηγώντας τους Wildcats στην νίκη με 82 – 76. Επόμενο εμπόδιο, οι Georgetown Hoyas του Roy Hibbert. O Curry ξεκίνησε κρύος, με 10-12 πρώτα σουτ και οι Hoyas βρέθηκαν μπροστά με 17 πόντους. Και τώρα πήρε το όπλο του. 25 πόντοι στο δεύτερο ημίχρονο, ένα τρίποντο και φάουλ και ένα ακόμα τρίποντο οδήγησαν τους Wildcats σε μία τεράστια νίκη με 74 – 70 και τους έδωσε το εισιτήριο για το Sweet 16. Με άλλο ένα μαγικό δεύτερο ημίχρονο για τον Curry, o οποίος κέρδισε στο επιμέρους σκορ το πανεπιστήμιο του Winsconsin με 22 – 20 (!), οι Wildcats διέλυσαν τους Badgers με 73 – 56 και πήραν το εισιτήριο για το “Elite Eight”, όπου τους περίμεναν οι Kansas Jayhawks, το #1 της περιφέρειας.

Εκεί μπορεί να λύγισαν (παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Curry να κάνει άλλο ένα θαύμα), αλλά αυτό ήταν ένα ακόμα αξιοθαύμαστο σερί νικών από ένα άσημο πανεπιστήμιο που κανείς δεν περίμενε να πάρει μία, πόσο μάλλον τρεις νίκες στο τουρνουά. Το Davidson μπήκε στον μπασκετικό χάρτη και ο Steph Curry από ένα μεγάλο ταλέντο έγινε ένα από τα πιο “καυτά” ονόματα του επερχόμενου draft.