Μετά από εξήμισι χρόνια στο “Μεγάλο Μήλο”, τη “Μέκκα του Μπάσκετ”, τη Νέα Υόρκη και τους Knicks, o Carmelo Anthony πήρε το ιμάτιον του (εν προκειμένω το hoodie του) και περπάτησε για άλλες πολιτείες. Η “Melo era” των Knicks τελείωσε τόσο άδοξα όσο γεμάτη προσδοκίες ήταν η αρχή της, σε ένα παραμύθι δίχως happy end. Σε μία ιστορία στην οποία ο κύριος χαρακτήρας της πάει στην μικρή και άσημη Οκλαχόμα για να βρει επιτέλους την Γη της Επαγγελίας του, ίσως στο τρίτο και τελευταίο βιβλίο των «Ταξιδιών του Melo».
Πηγαίνοντας πίσω στον Φεβρουάριο του 2011, στην ανταλλαγή που έκανε τόσο εκκωφαντικό βρόντο στο NBA όσο λίγες κινήσεις εκείνης της περιόδου, μπορούμε να δούμε από τότε τι έφταιξε. Σε μεγάλο βαθμό ήταν η… αμπασκετοσύνη των Knicks σε οργανωτικό επίπεδο, σε μικρότερο, αλλά όχι ασήμαντο, βαθμό ο ίδιος ο Anthony που δεν κατάφερε να μην παρασυρθεί από το κλίμα μετριότητας.
Για να τον αποκτήσουν οι Knicks έδωσαν την μισή τους ομάδα: Raymond Felton, Wilson Chandler, Danilo Gallinari, Timofey Mozgov και τρία draft pick (το ένα απο αυτά έγινε ο Dario Saric παρεμπιπτόντως) πήγαν προς το Denver και τους Nuggets. Στo ρόστερ ήδη βρισκόταν ο Amar’e Stoudemire και μαζί με τον Melo υποτίθεται πως θα έχτιζαν μία ομάδα που μέχρι την απόσυρση των δύο παικτών θα χτύπαγε κάθε χρόνο τον τίτλο και θα ανταγωνίζονταν στα ίσα τους Miami Heat των Big 3.
H απουσία των Knicks από την κορυφή (το 1973 ήταν ο τελευταίος τους τίτλος) και η δίψα τους για ένα “μπαμ” τους οδήγησαν στο να πάρουν “όσο-όσο” τον Melo. Αυτή τους η έλλειψη βάθους στην πρώτη σεζόν του στo Madison Square Garden ίσως δεν του επέτρεψε να αφήσει το στίγμα του κατευθείαν με ένα playoff run, όμως τα πρώτα δείγματα συνύπαρξης με τον Amar’e στο «Μεγάλο Μήλο» ήταν εξαιρετικά.
Ο Amar’e ήταν σε δαιμονισμένη κατάσταση, ο Melo είχε έρθει με όρεξη για επιτυχίες, και τη σεζόν του lockout (2011-12) οι Knicks περάσαν την πρώτη φάση των play offs και στον δεύτερο γύρο πέτυχαν τους φιναλίστ της προηγούμενης σεζόν, Miami Heat, έτοιμοι για να τους σοκάρουν. Οι Heat τελικά κέρδισαν με 4-1, ο Amar’e έσπασε το χέρι του κοπανώντας ένας πυροσβεστήρα στο Game 5 και η κατηφόρα για τους Knicks είχε αρχίσει πριν καλά καλά ολοκληρωθεί η ανάβαση.
Tα πράγματα δεν πήγαιναν καλά από εκείνο το καλοκαίρι και έπειτα. Ο Amar’e έγινε πιο εύθραυστος κι από γυαλί, ενώ ο Melo είχε αρχίσει να “χάνει” κάποια απ’τα στοιχεία που τον χαρακτήριζαν, ίσως γιατί έβλεπε πως δεν του πήγαιναν ιδανικά τα πράγματα, μετά από τις 2 αρκετά καλές σεζόν. Το δολοφονικό του mid-range δεν του έκανε το χατήρι όπως παλιότερα, πήρε κιλά χάνοντας κρίσιμη ταχύτητα από το παιχνίδι του, ενώ είχε αρχίσει να ανάγει το ball hogging σε άλλα επίπεδα, που θα ζήλευε ακόμα και ο (νυν συμπαίκτης του) Russell Westbrook. Βέβαια ποιος μπορεί να τον αδικήσει, όταν το supporting cast του είχε ως καλύτερες επιλογές τους Iman Shumpert και J.R. Smith, μεταξύ άλλων;
Οι Knicks τελμάτωσαν σε μία μετριότητα και ο James Dolan, επιβεβαιώνοντας τη φήμη του ως ένας απ’τους χειρότερους ιδιοκτήτες σε όλο το NBA, αποφασίζει αντί να κοιτάξει να κάνει τις απαραίτητες διορθώσεις για να πάει η ομάδα στο επόμενο επίπεδο, να φέρει τον Phil Jackson στον προεδρικό θώκο των Knickerbockers, ώστε να ηγηθεί εκείνος μίας νέας προσπάθειας.
H προβληματική εποχή Phil Jackson
O Jackson προσπάθησε να φέρει δραστικές αλλαγές και να εμφυσήσει μία νέα “κουλτούρα” στην ομάδα της Νέας Υόρκης. Long story short: Απέτυχε παταγωδώς. Έφερε τον προσφάτως αποσυρθέντα Derek Fisher, μιας και υπήρξε μέλος μίας εκ των επιτυχημένων ομάδων του “Master Zen”, για να μάθει στους Knicks το όλο concept της τριγωνικής επίθεσης και να την κάνει πάλι “in”. Δεν έκανε τίποτε άλλο παρά επέλεξε ουσιαστικά έναν κατά παραγγελία προπονητή να παίξει το μπάσκετ που ο ίδιος ο Phil ήθελε να παίξουν οι Knicks, χωρίς να χρειαστεί όμως να κάνει εκείνος τη δύσκολη δουλειά του να τρέξει την ομάδα.
Ο Jackson παραμένει ένας θρύλος του NBA, αλλά και ένας ξεροκέφαλος άνθρωπος. Δεν είχε την παραμικρή όρεξη να βάλει νερό στο κρασί του από θέμα αγωνιστικής ιδεολογίας, ώστε η ομάδα του να παίξει μπάσκετ με σύγχρονα στοιχεία, ενώ φαινόταν ότι δεν είχε και την παραμικρή όρεξη να συμμετέχει ενεργά στις διεργασίες της ομάδας, που ουσιαστικά εκείνος διοικούσε!
Ο Carmelo αποφάσισε το καλοκαίρι του 2014 να πει όχι στους Bulls, οι οποίοι ουσιαστικά του πρόσφεραν την ευκαιρία για άμεσο contention του τίτλου και να πιστέψει (υπογράφοντας νέο συμβόλαιο ως το 2019) στο “όραμα του Phil”. Βέβαια, κάποιοι άλλοι υποστήριζαν ότι η απόφασή του είχε ως γνώμονα τα λεφτά και όχι τις προσωπικές φιλοδοξίες του παίκτη, οι οποίες έμπαιναν στην άκρη για χάρη του maximum συμβολαίου που μόνο οι Knicks μπορούσαν να του προσφέρουν. Συν τοις άλλοις, φαίνεται πως έπεσε και… κρεβατομουρμούρα, καθώς η σύζυγός του, La La, ήθελε να μείνει η οικογένειά τους στην Νέα Υόρκη και φημολογείται πως έπαιξε και αυτήν τον, εξωαγωνιστικό, ρόλο της. Η ιστορία πάντως δεν φαίνεται να τον δικαίωσε.
Ο Melo υπέμενε στωικά και υπομονετικά άλλα δύο χρόνια αποτυχίων, αλλαγών προπονητών και αλχημειών σε ΚΑΘΕ επίπεδο στην ομάδα των Knicks, την ίδια ώρα που το παιχνίδι του γινόταν ακόμα πιο προβλέψιμο και αναποτελεσματικό. Η μετριότητα που έχει διαποτίσει σαν οργανισμό τους Knicks είχε επηρεάσει και τον Anthony. Και τότε ήρθε η τελευταία ευκαιρία, το καλοκαίρι του 2016.
Superteam από τα LIDL
Τελευταίο κεφάλαιο και τελευταίο αποτυχημένο πείραμα της εποχής Phil Jackson και της εποχής Melo, ήταν αυτό της “Superteam”. Αλλά όχι απλώς μίας όποιας και όποιας Superteam. Αλλά μίας Superteam η οποία φτιάχτηκε από τα… σκουπίδια των Chicago Bulls, της ομάδας που ήθελε να εντάξει στο δυναμικό της τον Carmelo πριν από δύο χρόνια, το 2014, πριν αυτός διαλέξει τελικά τα λεφτά αντί για την δόξα και ίσως ένα δαχτυλίδι.
Ο Phil Jackson αντάλλαξε τους Jerian Grant και Robin Lopez για τον Derrick Rose, πήρε ελεύθερο με πολυετές συμβόλαιο που δεν παίζει να έβρισκε πουθενά αλλού, τον Joakim Noah, ενώ απέκτησε για να συμπληρώσει την πεντάδα τον αρκετά αξιόλογο Shooting Guard, Courtney Lee. Ο Kristaps Porzingis προερχόταν από μία φοβερή rookie season και αυτή η ομάδα προοριζόταν να χτυπήσει στα ίσα Cavaliers και Warriors. Ή τουλάχιστον αυτό πίστευαν στις τάξεις των Knicks:
Με αυτές τις ομάδες που υπάρχουν, λένε ότι εμείς και το Golden State είμαστε οι δύο Superteams της λίγκας. Εμείς απλά θέλουμε να κερδίσουμε. Νομίζω ότι έχουμε την ευκαιρία να το κάνουμε σε κάθε παιχνίδι και σε αυτό το πρωτάθλημα, κάτι τέτοιο είναι σπάνιο.
Τάδε έφη Derrick Rose. Και κάπου εκεί όλες οι υπόλοιπες ομάδες του NBA γέλασαν. Γιατί όλοι οι υπόλοιποι ήξεραν.
Η χρονιά δεν πήγε ακριβώς όπως ήταν σχεδιασμένη να παέι. Για την ακρίβεια δεν πήγε ούτε στο ελάχιστο όπως ήταν σχεδιασμένη να πάει. Ο Phil Jackson είχε τη γνωστή πετριά άνευ προηγουμένου με την τριγωνική επίθεση και ο Rose απλά δεν είχε την πνευματική διαύγεια και το skillset να δουλέψει πάνω σε αυτήν. Επίσης ο Melo δεν είναι Jordan. Δεν είναι Kobe. Δεν είναι καν Pippen. Kαι γενικότερα, το μπάσκετ έχει προχωρήσει.
Η περίφημη “τριγωνική επίθεση” είχε καταντήσει να γίνεται αυτοσκοπός για την ομάδα του Phil Jackson (που το γεγονός ότι δεν την προπονούσε καν αυτός, αλλά έδινε παραγγελίες στους προπονητές, έκανε τα πράγματα χειρότερα) και αντί να απελευθερώσει ακόμα περισσότερο τα φονικά ένστικτα του Melo, συνέχισε το επαναλαμβανόμενο μοτίβο του δεύτερου μισού της καριέρας του Melo στη Νέα Υόρκη, η οποία ήταν γεμάτη τούβλα, χαμένες άμυνες και διαρκείς απογοητεύσεις. Σε αυτά προστίθενται και οι τραυματισμοί του Anthony, ενώ και ο Derrick Rose δεν βοήθησε τα αναμενόμενα, αν και έμεινε σχετικά υγιής, αποφασίζοντας μάλιστα κάποια στιγμή μέσα στη σεζόν απλά να εξαφανιστεί από προσώπου γης για να βρεθεί λίγο αργότερα στο Σικάγο και την οικογένειά του για να “νιώσει λίγο καλύτερα”.
Μετά από άλλη μία χαμένη σεζόν για τον Carmelo το ερώτημα παραμένει “πότε θα φτιάξουν τα πράγματα”; Η αλλαγή σκηνικού, με την ανταλλαγή του στην Oklahoma είναι, λογικά, η τελευταία του μεγάλη ευκαιρία για τίτλο. Ο ίδιος μπήκε στη φάση του “hoodie Melo”, με τον… κουκουλοφόρο Anthony να γίνεται viral στα social media, καθώς θυμίζει άλλον, αναγεννημένο, άνθρωπο . Πέρα από το viral του όλου σκηνικού, ο “Hoodie Melo” είναι μία επιστροφή στα παλιά. Στα 33 του πια, ο Anthony θέλει να βρει πάλι το φονικό του ένστικτο, να αφήσει εκτός τους περισπασμούς, τις κακές συνήθειες του στο παρκέ και να πάει με αφοσίωση στο μοναδικό πράγμα που του έχει λείψει εδώ και πολλά χρόνια: Στο να κερδίζει. Η κουκούλα είναι απλώς ένας συμβολικός τρόπος, που απλά προέκυψε στην πορεία, όπως παραδέχεται και ο ίδιος, για να δείξει αυτήν την αλλαγή του.
Γι’αυτόν ακριβώς το λόγο υπάρχουν πιθανότητες όλο αυτό που χτίζεται στην Oklahoma να δουλέψει. Και οι 3 αστέρες των Thunder έχουν κατηγορηθεί ως ατομιστές, ως losers (ο Westbrook με την ιστορική του σεζόν πέρυσι το αποτίναξε μία και καλή αυτό βέβαια), όμως και οι 3 παίζουν με τα δικά τους διαφορετικά κίνητρα για τον ίδιο στόχο. Τη νίκη και την διεκδίκηση του δαχτυλιδιού. Τα πράγματα στη δύση θα είναι δύσκολα βέβαια, και το πως θα ανταποκριθεί η ομάδα των Thunder θα φανεί στην πορεία.
Ο “γάμος” μεταξύ Knicks και Carmelo Anthony ξεκίνησε σαν όνειρο. Ο αστέρας της λίγκας, ένας απ’τα φονικότερα όπλα από μακρινή απόσταση και το σημαντικότερο, ένας New York native (γεννημένος στο Brooklyn γαρ), ερχόταν να αποκαταστήσει τη χαμένη αίγλη μίας εκ των ιστορικότερων ομάδων μπάσκετ του πλανήτη. Μαζί θα πήγαιναν ως την πηγή και την “αιώνια δόξα”. Στην πορεία όμως οι Knicks δείλιασαν. Δείλιασαν να γίνουν τολμηροί και να τα δώσουν όλα για να στελεχώσουν σωστά το υπερόπλο που είχαν στα χέρια τους. Στις δυσκολίες και τα εμπόδια απλά έκαναν πίσω. Στον καιρό του στη Νέα Υόρκη πάντως, ο Anthony έγραψε τα δικά του ρεκόρ, προσέφερε μαγικές στιγμές στο Madison Square Garden και έδωσε το δικό του στίγμα στην ομάδα της γενέτειράς του.
“Ήρθε η ώρα να πω αντίο. Δεν είναι το τέλος, γιατί όπως λέω πάντα, ‘NYC ως το τέλος'” έγραψε ο Carmelo στο αποχαιρετιστήριο γράμμα του στους Knicks και την πόλη του. Το αντίο ήταν “βελούδινο” και σίγουρα όταν επιστρέψει ξανά ως αντίπαλος στο Garden, αναμένεται να γνωρίσει την αποθέωση. Πάντα όμως θα υπάρχει αυτή η πίκρα και στις δύο πλευρές, κάθε φορά που θα σκέφτονται τα προηγούμενα 6,5 χρόνια.
Ότι το παραμύθι δεν εξελίχθηκε ποτέ όπως έπρεπε.
