“Αν ήμουν ο Maradona” τραγουδάει ο Manu Chao, “θα ζούσα τη ζωή μου σαν εκείνον».
Mία ζωή η οποία στιγματίστηκε από καταχρήσεις, άσχημο lifestyle και χαμένες ευκαιρίες. Mια ζωή ενός ανθρώπου που τελικά κατάφερε να μείνει στην ιστορία ως ο καλύτερος όλων. Ως η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα που είδε αυτός ο κόσμος. Ο Messi ή ο Cristiano μπορεί σε λίγα χρόνια να θεωρηθούν ανώτεροι παικτικά (τουλάχιστον από θέμα τίτλων και βραβείων ήδη είναι) από την κοινή γνώμη, όμως πάντα ο Maradona θα είναι ο “dios”, o “Θεός” του ποδοσφαίρου.
Από αυτό το παιδί με την αφάνα και το μεγάλο ταλέντο που την ημέρα του ντεμπούτου του με την Argentinos Juniors δήλωνε πως “ένιωθε ότι κρατούσε τον ουρανό στα χέρια του», στον αστέρα της Boca Juniors, της ομάδας που πάντα υποστήριζε και ονειρευόταν να παίξει μέχρι και τον παίκτη που άφησε τη δική του ιστορία στην Ευρώπη με τη φανέλα της Napoli, μίας ομάδας του πολύπαθου Ιταλικού νότου, γιατί που αλλιώς θα μπορούσε να ξεχωρίσει αυτός ο παίκτης με την (από δική του επιλογή, αυτό να το ξεκαθαρίζουμε) πολύπαθη ζωή και καριέρα.
Ο Maradona ήταν το κάτι άλλο, και αυτό το καταλάβαινες αν τον έβλεπες να φοράει την φανέλα της Αργεντινής, να περνάει όλη την άμυνα των Άγγλων στιγματίζοντας το ποδόσφαιρο για μία ζωή, ή να σκοράρει χρησιμοποιώντας το χέρι του και όλος ο υπόλοιπος κόσμος αντί να το καταδικάζει να θυμάται με ρομαντική νοσταλγία το “Χέρι του Θεού”. Γιατί αυτός ήταν ο Maradona.
“Αν ήμουν ο Maradona, δεν θα έκανα ποτέ λάθος” συνεχίζει ο Manu.
Tι θα γινόταν αν δεν παράταγε το σχολείο στα 16 για χάρη της αγάπης του για την μπάλα; Τι θα γινόταν αν δεν υπήρχε αυτό το τραυματικό πέρασμα από την Barcelona; Αν στην Βαρκελώνη δεν μάθαινε και δεν αγαπούσε την κοκαΐνη; Αν δεν γύριζε το μάτι του στον τελικό του Copa del Rey με την Athletic Bilbao πλακώνοντας στο ξύλο οποιονδήποτε παίκτη έβλεπε μπροστά του να φοράει ερυθρόλευκα, σε έναν απ’τους μεγαλύτερους καυγάδες στην ιστορία του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου μπροστά σε 100 χιλιάδες κόσμου και τον Βασιλιά της Ισπανίας Felipe;
Τι θα γινόταν αν δεν πιανόταν όχι μία, όχι δύο, αλλά τρεις φορές με κοκαΐνη στον οργανισμό του; Πρώτα το 1992 με τη Napoli, κάτι που έδωσε ατιμωτικό τέλος στην καριέρα του στον Ιταλικό νότο και ουσιαστικά στο πέρασμά του από την Ευρώπη (αφού μετά από ένα χρόνο στη Σεβίλλη επέστρεψε στα πάτρια εδάφη). Έπειτα το 1994, εν μέσω του Παγκοσμίου Κυπέλλου των ΗΠΑ και τέλος το 1997, στην τελευταία απόπειρά του για comeback στο ποδόσφαιρο με την φανέλα της αγαπημένης του Boca, μετά από δύο “διαλείμματα” λόγω των πρότερων τιμωριών.
Δεν θα γινόταν ποτέ αυτός ο υπέρβαρος 40άρης-50άρης που δεν θύμιζε σε τίποτα τον “χοντρούλη” αλλά συνάμα αέρινο Diegito των 80s, δεν θα γινόταν ποτέ ένας άνθρωπος που φοβάσαι να μάθεις στα παιδιά σου (αν και μεταξύ μας, δεν γίνεται να υπάρξει ποδοσφαιρόφιλος που δεν έχει πάρει την δική του “δόση” από τον Diego) γιατί τα εκτός γηπέδου κατορθώματά του υποσκιάζουν αρκετές φορές τα εντός γηπέδου καλλιτεχνήματά του. Ίσως και να γινόταν ο Michael Jordan του ποδοσφαίρου. Ένας άνθρωπος που ό,τι και να γίνει στο μέλλον, δεν πρόκειται να θεωρηθεί ΚΑΝΕΙΣ άλλος καλύτερός του, δεν πα να κατέβει να παίξει μπάσκετ και ο θεός ο ίδιος.
“Ξέρεις τι παίκτης θα ήμουν αν δεν έπαιρνα κοκαΐνη;” εξομολογήθηκε ο ίδιος στην ταινία που έφτιαξε για εκείνον ο Emir Kusturica. “Τι παίχτη χάσαμε! Έχω μία πικρή γεύση στο στόμα μου γιατί θα μπορούσα να ήμουν πολύ μεγαλύτερος! Σε διαβεβαιώ για αυτό! Πάντα ήξερα τι παίκτης θα γίνω, αυτό που δεν ήξερα είναι ότι θα άρχιζα κάποια στιγμή την κοκαΐνη.“
Ακόμα κι έτσι, Diegito, έγινες τραγούδι, δημιουργήθηκαν ταινίες για χάρη σου. Ακόμα κι έτσι, παραμένεις ο “Pibe de Oro“, το “Χρυσό Παιδί” του Παγκοσμίου Ποδοσφαίρου, το οποίο έγινε θρύλος με την φανέλα της Αργεντινής στη δεκαετία του ’80. Στα 57 σου, κοιτάς πίσω και βλέπεις μία ζωή και μία καριέρα που θα χρειαζόταν 10 άτομα για να την ζήσουν όπως εσύ. Μεγάλα πάνω και μεγάλα κάτω. Ένα Μουντιάλ το 1986, το δικό του Μουντιάλ, ένα κύπελλο UEFA με τη Napoli, μερικά πρωταθλήματα και κάμποσες ατομικές διακρίσεις. Και πάλι, λίγα σε σχέση με αυτά που άξιζε ή που δεν άφησε ο ίδιος τον εαυτό του να κερδίσει.
“Αν ήμουν ο Maradona, θα ζούσα όπως εκείνος/ Γιατί ο κόσμος είναι μία μπάλα που πρέπει να ζήσεις στο έπακρο” αιτιολογεί ο Manu Chao συνεχίζοντας.
Το τέλος της πορείας του ήρθε ακριβώς 20 χρόνια (και κάτι ημέρες) πριν, στις 25 Οκτωβρίου του 1997 σε ένα Superclassico μεταξύ River Plate και Boca Juniors. Aδοξα, αν σκεφτεί κανείς το ποιος ήταν και τι έκανε στην καριέρα του. Από την άλλη και εντελώς δίκαια, αν σκεφτεί ξανά κανείς το ποιος ήταν και τι έκανε στην καριέρα του. Ένα ημίχρονο άφαντος, μακριά από τον Maradona που όλη η Αργεντινή ήξερε και αγαπούσε ή αγαπούσε να μισούσε (στην περίπτωση των οπαδών της River). Το αντίο του ήρθε αφήνοντας τη θέση του στον Juan Roman Riquelme μετά το τέλος του ημιχρόνου και με την Boca πίσω στο σκορ, ενώ με εκείνον στον πάγκο να ανοίγει διάλογο με τον κόσμο της River στο Monumental ήρθε η ανατροπή. Λίγα χρόνια μετά, το 2001, το Bombonera θα τον υποδεχόταν για μία τελευταία φορά, στο ματς προς τιμήν του.
“Το ποδόσφαιρο είναι ένα από τα πιο υγιή και σημαντικά αθλήματα στον κόσμο” είπε ο Maradona μετά το τέλος του αγώνα εκείνου. “Έχω κάνει λάθη και έχω πληρώσει, αλλά η μπάλα δεν μπορεί να στιγματιστεί.“
Στο τέλος της ημέρας, όντως, η μπάλα ποτέ δε λέει ψέμματα. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Y todo el pueblo cantó:
“Maradó, Maradó”*
*(μτφρ: “Και όλος ο κόσμος τραγουδούσε: “Marado, Marado” – από το τραγούδι του Rodrigo – La Mano de Dios)
