To Σικάγο είναι μία αρκετά βίαια πόλη. Όντας ένα μέρος με δείκτη εγκληματικότητας κατά πολύ μεγαλύτερο από τον Αμερικάνικο μέσο όρο, η “Πόλη των Ανέμων” έχει κατά καιρούς αποτελέσει το πεδίο οπού πολλά όνειρα χάθηκαν, απλώς με το πάτημα μιας σκανδάλης. Έτσι, παραλίγο να γίνει και στην περίπτωση του Damari Hendrix.
Για να μπούμε λίγο στο “πλαίσιο” της ιστορίας πρέπει να μιλήσουμε για τη Labor Day. Κάτι σαν την Εργατική Πρωτομαγιά, η Labor Day γιορτάζεται στις Ηνωμένες Πολιτείες την πρώτη Δευτέρα του Σεπτεμβρίου κάθε έτους. Αυτό γίνεται για να τιμηθεί το εργατικό κίνημα και οι προσπάθειές του για την βελτίωση των συνθηκών των εργατών, ενώ συμβολικά επιλέχθηκε να γίνεται στο τέλος του καλοκαιριού και την αρχή της νέας σεζόν, άρα και την επιστροφή όλων στις δουλειές και τα σχολεία. Συν τοις άλλοις, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ όταν ορίστηκε η τελική ημερομηνία εορτασμών, Grover Cleveland, φοβόταν πως η επιλογή της Πρωτομαγιάς στις ΗΠΑ, ημέρας συνυφασμένης Παγκοσμίως με το Εργατικό Κίνημα και τις ματωμένες απεργίες ανά τον κόσμο, θα οδηγούσε τους εργάτες σε βίαιες πορείες, όπως μία τέτοια είχε γίνει και την 4η Μαΐου του 1886, στο Σικάγο.
Όπως καταλάβατε, το Σικάγο έχει μία ροπή προς την βία. Έτσι και στην Labor Day δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Φαινόμενο που εξετάζεται κάθε χρόνο στην πόλη είναι οι δολοφονίες που γίνονται το Σαββατοκύριακο πριν την ημέρα αυτή. Ενδεικτικά, τη φετινή Labor Day, η οποία ήταν μάλιστα μία απ’τις πιο ήσυχες των τελευταίων ετών, είχαμε “μόνο” 7 δολοφονίες και 35 τραυματισμούς. Η μπάλα δυστυχώς παίρνει και παιδιά και έφηβους και ένας τέτοιος έμελλε να ήταν και ο Hendrix.
Ο 15χρονος Hendrix, μαθητής στο λύκειο Foreman, ήταν στους τραγικούς πρωταγωνιστές του βίαιου τριημέρου του 2016. Μεγαλώνοντας στο Σικάγο, ο Hendrix είναι ένα από τα πολλά παιδιά που αγαπάνε το μπάσκετ και μεγαλώνουν σε ένα playground. Το μπάσκετ είναι μία από τις “ζώνες ασφαλείας” τους στην επικίνδυνη ζωή της “Πόλης των Ανέμων” και δεν είναι λίγοι αυτοί που χάρη στο μπάσκετ έφτιαξαν μία καλύτερη ζωή μακριά από τον κίνδυνο για εκείνους και, το σημαντικότερο, για την οικογένειά τους.
Έτσι και εκείνη την ημέρα και καθώς ήταν το Σάββατο τριημέρου διακοπών, ο Hendrix καθόταν με τον μικρό αδερφό του και έναν συμμαθητή και συμπαίκτη του στους Foreman Hornets, τον Bobby Hughues, στο γηπεδάκι μπάσκετ του LaFollette Park, του προαστίου Όστιν της πόλης. “Μιας και ήταν Σάββατο, περιμέναμε να τελειώσουν το παιχνίδι τους οι μεγάλοι για να καθίσουμε και μεις και να περάσουμε λίγο καλά” θυμάται ο Hendrix, μιλώντας στην Chicago Sun-Times.
Έτσι και έγινε, όταν ξαφνικά, άρχιζαν να πλησιάζουν ύποπτα προς το μέρος τους μία ομάδα ατόμων.
“Όταν βλέπεις κόσμο να πλησιάζει προς τα εσένα σε αυτές τις γειτονιές, τότε πρέπει να το βάλεις στα πόδια” συνεχίζει. Αυτό έκανε. Είπε στον αδερφό του να αρχίσει να μαζεύει τα πράγματά τους και να τρέξουν για το σπίτι. Και τότε άρχισαν οι πυροβολισμοί. Ο Damari έτρεχε, όταν ξαφνικά άρχιζαν να μαυρίζουν όλα.
“Δεν το κατάλαβα. Έτρεχα και απλά το σώμα μου έσβηνε. Δεν έβλεπα, δεν περπατούσα, δεν μιλούσα, δεν κουνιόμουν” θυμάται.
Το ασθενοφόρο ήρθε άμεσα, αλλά επειδή ο Hendrix είχε πλεξούδες στο μαλλί, ήταν δύσκολο να εντοπιστεί το σημείο εισόδου της σφαίρας. Οι τραυματιοφορείς πίεσαν το κεφάλι του μέχρι να πεταχτεί η σφαίρα έξω και το αίμα να αρχίσει να ρέει. Με αυτήν την εικόνα πήγε στο νοσοκομείο και όλοι ήδη τον είχαν για νεκρό. Άλλο ένα θύμα της βίας της Labor Day.ζ
Όλοι έδιναν συλλυπητήριά στην μητέρα του και τους δικούς του, την ώρα που ο Damari περνούσε την πόρτα του χειρουργείου. Τρεις διαφορετικές εγχειρήσεις, 99% πιθανότητα ο Hendrix να μην αντέξει, 1% πιθανότητα να βγάλει την νύχτα. Ένα παιδί που ετοιμαζόταν για τη δεύτερη χρονιά του στο Λύκειο, άλλο ένα παιδί με όνειρα για τη ζωή, για το μπάσκετ, θα γινόταν πρωτοσέλιδο στα τοπικά νέα όχι για τις επιδόσεις του στο αγαπημένο του άθλημα, αλλά για τον θάνατό του. Το μοναδικό στατιστικό που θα “έγραφε” στις εφημερίδες θα ήταν όχι πόντοι, ούτε ασίστ, αλλά άλλο ένα νούμερο έξτρα στις δολοφονίες. Η μητέρα του, Jorie, απλά πίστευε.
“Ο Damari είναι ο μαχητής μου. Απλά ήξερα ότι θα είναι μια χαρά”
Μετά από τρεις εγχειρήσεις, 4 ημέρες σε κώμα και κάτι λιγότερο από 2 μήνες χωρίς τη δυνατότητα καν να μιλήσει, ο Damari έβγαινε νικητής από τη μάχη με τον θάνατο. Μετά όμως είχε άλλο ένα εμπόδιο μπροστά του.
Η σφαίρα είχε καρφωθεί στο δεξί μέρος του κεφαλιού του. Τα ημισφαίρια του εγκεφάλου επηρεάζουν ως γνωστόν την λειτουργία της αντίθετης πλευράς του σώματος απ’αυτήν που βρίσκονται. Ο Hendrix είναι αριστερόχειρας. Η επόμενη ημέρα τον βρήκε στο κρεβάτι και στη συνέχεια σε ένα καροτσάκι. Προφανώς καμία κουβέντα για μπάσκετ. Το θέμα ήταν να μπορέσει να αποκτήσει ξανά πλήρη δυνατότητα κίνησης.
“Δεν μπορούσα να περπατήσω τον πρώτο καιρό. Δεν πίστευα ότι θα ακουμπούσα καν μπάλα μπάσκετ για την υπόλοιπη ζωή μου ή ότι θα αθληθώ γενικά.”
“Το είχα αποδεχθεί και χάριζα τα μπασκετικά μου παπούτσια.”
Ο πρώτος καιρός στο νοσοκομείο ήταν δύσκολος. Με τον Hendrix σε καροτσάκι, συνειδητοποιώντας ότι για την ώρα δεν μπορούσε να κάνει τίποτα από αυτά που αγαπούσε.
“Η συνήθεια είναι η δεύτερη φύση του ανθρώπου” δεν λένε όμως; Στην ταράτσα του νοσοκομείου υπήρχε μία μπασκέτα. Το ένστικτο τον καλούσε. Και το ένστικτο ήταν αυτό που θα αποτελούσε το έναυσμα για την επιστροφή στη ζωή.
“Ήθελα απλά να σουτάρω την μπάλα στο καλάθι.”
“Η ανάρρωση ήταν σταδιακή, όμως αυτό ήταν το μεγάλο σημείο. Όταν είσαι παιδί απλά θες όλα να πάνε γρήγορα.” Ο Hendrix, o Bobby Hughues και κάποιοι άλλοι φίλοι τους ανέβηκαν στην ταράτσα του νοσοκομείου και την μπασκέτα. Το πρώτο καλάθι μπήκε, έστω κι απ’το καροτσάκι. Ο αγώνας ξεκίνησε ξανά.
Ένα χρόνο μετά ο Hendrix έχει αφήσει πίσω του τα πάντα. Όχι μόνο περπατάει κανονικά, αλλά μπήκε και στις προπονήσεις των Hornets. Αυτός που τον πυροβόλησε δεν βρέθηκε ποτέ. Η αστυνομία απλά σταμάτησε να ψάχνει όταν ο Hendrix επιβίωσε της εγχείρισης. Όμως τώρα δεν πρέπει να το σκέφτεται άλλο. Η “σπυριάρα” τον καλεί.
“Ανυπομονούμε να τον δούμε στο παρκέ” είπε ο συμπαίκτης του στους Hornets, Ramonte Walker.
Στις 20 Νοεμβρίου θα πατήσει ξανά παρκέ σε αγώνα. Θα ξαναγίνει πρωτοσέλιδο στα τοπικά νέα. Και αυτή τη φορά για καλό λόγο.
“Θα είναι σαν την επιστροφή του LeBron στο Cleveland” προσθέτει.
Λάθος. Θα είναι ακόμα πιο σημαντική από την επιστροφή του LeBron στο Cleveland.
