Gigi Buffon: Το πρώτο αντίο ενός αληθινού τζέντλεμαν

Buffon

Όταν ένας 40άρης δίμετρος λυγίζει μπροστά στον τηλεοπτικό φακό και αφήνεται σε σημείο να κλάψει, υπάρχει λόγος… Ο Τζίτζι βάζει την τίτλους τέλους της καριέρα του με την Squadra Azzurra και στην ανάγνωση της είδησης συγκινηθήκαμε όλοι. Σκέφτηκα… “όχι! Δεν τελείωσε, έχουμε λίγο ακόμα. Είναι και η Juventus!” Βασικότερη ανάγκη δημοσίευσης ήταν ο εκνευρισμός μου από τους τίτλους τέλους των λοιπών μέσων, λες και ο Buffon τελείωσε μία και καλή. Ένα ολόκληρο έθνος παγώνει στην κυριολεξία, ακόμα κι αν το αναμενόμενο τέλος κοντοζυγώνει! Μεταξύ μας, συνειρμικά θυμήθηκα εποχές Balota, καμαρώνοντάς τον ακόμα στα 42 του να υπερασπίζεται το πλεκτό της Lazio, τότε συλλογιζόμουν πως θα ήταν να μπορούσα να καμαρώνω και τον Buffon στα 42 και στα 50 του ακόμα στο Champions League και να μην ξεμένω από τερματοφύλακα με keeping skills 96 στο PES.

O πιστός στρατιώτης της Ιταλίας από την Carrara, κάπως έτσι θα λατρεύεται για πολλά ακόμα χρόνια ως εθνικός ήρωας… Τι κι αν συνέδεσε το όνομα του με τα στοιχηματικά σκάνδαλα του 2006 και τον υποβιβασμό της Vecchia Signora, τι κι αν απέρριψε τους πάντες στα 28 του και έμεινε εκεί αγωνιζόμενος στη Γ΄ Κατηγορία, τι κι αν άλλαζε τις συντρόφους του σαν τις… φανέλες, μετά το διαζύγιό του, απέδειξε ότι είναι ένας άνθρωπος με ήθος, συναισθήματα και επαγγελματισμό… κοινώς παίζει μπάλα στο κορυφαίο επίπεδο και το “λέει η καρδούλα του”.

Στοιχηματίζω με τη σειρά μου ότι ακόμα και να μην τα ήξερες όλα αυτά, σίγουρα τα περισσότερα τα διάβασες κατά καιρούς, αφού και ο πλέον άσχετος με το χώρο σίγουρα θα καταλάβαινε περί ποιου πρόκειται… Εκείνο που δεν γνώριζες σίγουρα για τον Ιταλό άσσο είναι μερικά μικρά κομματάκια που συμπληρώνουν άρτια το παζλ της ηγετικής αυτής φυσιογνωμίας του Παγκοσμίου Ποδοσφαίρου. Η Εθνική ομάδα του έδωσε πάρα πολλά, άλλα εξίσου πρόσφερε και ο ίδιος σε εκείνη. Ποια ήταν όμως η πιο ανήσυχη νύχτα του μετά από ματς; Η απάντηση απλή: Η πρώτη με την δημοσιογράφο Ιλάρια Ντ’Αμίκο.

Η καλύτερη απόκρουση της ζωής του; Έδωσε μάχη με την κατάθλιψη και την κέρδισε δίχως την βοήθεια ιατρών και φαρμάκων.

Ο πιο μισητός του αντίπαλος;  Οι παπαράτσι που ουκ ολίγες φορές τον εξέθεσαν σε αποκαλυπτικές πόζες με Ιταλίδες καλλονές.

Αλήθεια, όταν μάζευες τα άλμπουμ της Panini και κόλλαγες στο θρανίο σου όποιον άμπαλο σου τύχαινε για να το γεμίσεις με τους ήρωές σου, είχες ποτέ συλλογιστεί πως θα ήταν ένας απ’αυτούς;

Λοιπόν, όταν ήμουν μικρός και χάζευα αυτά τα άλμπουμ, αισθανόμουν ο πιο πλούσιος μεγαλοπαράγοντας και ο πιο τυχερός προπονητής. Όσους δεν μου άρεσαν ή τους αντάλλαζα με εκείνουν που δεν έφερναν μόνο κάρτες Pokemon, ή έκανα όπως εσύ, κολλούσα τα αυτοκόλλητά τους στο θρανίο. Εκεί που από το ρόστερ μου έλλειπε ο αναπληρωματικός καλός τερματοφύλακας, η μεσημεριανή μου επένδυση στον ψιλικατζή μου δίνει την δυνατότητα να φέρω στην ομάδα τον Buffon, νέο απόκτημα τότε της Juventus. Δεν σου κρύβω, ότι στην ερώτηση Buffon ή Barthez, έγω πάντα απαντούσα Casillas, ούτε καν Van der Sar!

Τότε όμως μόλις είχα εντάξει μια στυλάρα στην ομάδα. Ήδη 6 χρόνια στην Parma o Buffon, την είχε οδηγήσει στην κατάκτηση του UEFA, του Super Cup και του Πρωταθλήματος στην Ιταλία. Ενδοξότερη στιγμή του για την εποχή το ματς Parma – Inter.

Ο μεγάλος Ronaldo θα στήσει την μπάλα στην άσπρη βούλα, θα πάρει δύο βήματα φόρα και ο Τζίτζι θα του αρνηθεί κατηγορηματικά το γκολ. Έκτοτε οι Ιταλοί θα του αφήσουν το προσωνύμιο “Σούπερμαν” και στο επόμενο ματς θα εμφανιστεί με το χαρακτηριστικό “S” στην πλάτη. Άλλωστε, κάτι που ίσως δεν ξέρεις είναι ότι ο Buffon στις ακαδημίες της Parma δεν ήταν τερματοφύλακας. Εκείνος που τον οδήγησε ως προσωπικό του είδωλο να μάθει τη θέση ήταν ο Thomas N’Kono, τότε διεθνής πορτιέρο του Καμερούν.

Buffon n'kono

Απ’ ό,τι φαίνεται, όχι μόνο τον έφτασε, αλλά τον ξεπέρασε, ονόμασε δεν τον πρώτο του γιο προς τιμήν του. Κάπως έτσι, το 2001 η μεταγραφή του στη Γηραιά Κυρία θα φτάσει τα 52.000.000, όντας η ακριβότερη για τα δεδομένα της εποχής μεταγραφή τερματοφύλακα. Κάπως έτσι, φτάνω να έχω στη συλλογή μου τον καλύτερο παίχτη της χρονιάς 2002/03. Έχεις ακούσει ποτέ τερματοφύλακα να παίρνει αυτό το παράσημο; Κι όμως, εκείνος το κατάφερε. Ακόμα, έχει βγει 4 φορές τερματοφύλακας της χρονιάς σύμφωνα με την IFFHS και άλλες 6 δεύτερος καλύτερος, τερματοφύλακας του 21ου αιώνα αλλά και καλύτερος τερματοφύλακας των τελευταίων 25 ετών.

To καλοκαίρι του 2006, ο ήρωας του πάγκου μου, στο δικό μου άλμπουμ, πρέπει να υπερασπιστεί τα καρέ της Εθνικής του. Για να είμαι ακόμα πιο σαφής, οφείλει να μεριάσει κάθε επιρροή από το σκάνδαλο που ξεσπάει με την υπόθεση των στημένων αγώνων και τον υποβιβασμό της Juve και να αφοσιωθεί στο συλλογικό σκοπό, τόσο εκείνος, όσο και η λοιπή εκείνη ένδοξη φουρνιά της Ιταλίας. Οι Ρωμαίοι Ιππότες, όχι απλά θα πεισμώσουν, αλλά αποκλείοντας κάθε παγκόσμια ποδοσφαιρική δύναμη στο διάβα τους θα σηκώσουν το παγκόσμιο κύπελλο εκείνο το καλοκαίρι. Είναι πρωταθλητές κόσμου πια και όλο το χρυσάφι βρίσκεται στα πόδια του 28χρονου τότε νέου, ώστε να αφήσει τη Γ’ κατηγορία της Ιταλίας για όποιο διάσημο κλαμπ θέλει. Ο Τζίτζι θα δικαιώσει τις επιλογές του πανάκριβου άλμπουμ μου και προς έκπληξη όλων θα ανανεώσει με τη Juventus. Το Δεκέμβρη μάλιστα του ίδιου έτους θα κληθεί στο Προεδρικό μέγαρο προκειμένου να παραλάβει ένα ξεχωριστό βραβείο “Για διακρίσεις ενώπιον της Ιταλικής Δημοκρατίας”. Το 2006 είναι και το έτος επίσης που, έχοντας νυμφευθεί ήδη από το 2004 την Alena Seredova, θα φέρει στη ζωή το 2ο από τα 3 παιδιά του και θα δώσει σταδιακά ζωή στην άλλη αγαπημένη του, τη Juventus.

Με τα χρόνια, η Μεγάλη Κυρία θα επιστρέψει στη θέση της. Η κορυφή του βαθμολογικού πίνακα της Serie A όμως, στην ψυχολογία του πλέον, ίσως δεν ήταν αρκετή. Το διαζύγιό του αρχίζει να δρομολογείται, αλλά τον Ιούνιο του 2011 ο Ιταλός Superman θα μας αποδείξει και το πόσο τυχεροί είμαστε που προλάβαμε να παρακολουθήσουμε τον καλύτερο τερματοφύλακα της πρώτης δεκαετίας του αιώνα που διανύουμε. Η UEFA βάζει την επίσημη σφραγίδα της με αυτήν την διάκριση, δεν το λέω απλώς εγώ, και η Onze d’ Or έρχεται να συμφωνήσει σε αυτό ήδη από το 2006.

Κάπως έτσι, ο Τζίτζι θα απολαύσει τις διακρίσεις του στην αγκαλιά διάσημων μοντέλων καμαρώνοντας στη συλλογή του 1 Κύπελλο UEFA, 10 Πρωταθλήματα Ιταλίας, 4 κύπελλα Ιταλίας, το Παγκόσμιο του 2006 και το Νεανικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου Ευρώπης το 1996. Όπως μόλις συνειδητοποιήσατε, όλος αυτός ο χαμός έχει γίνει για τον μοναδικό σύγχρονο κορυφαίο ποδοσφαιριστή που δεν έχει σηκώσει ποτέ κούπα Champions League. Ποσώς μας ενδιαφέρει όμως, χωρίς καν να ελέγξουμε άλλες διακρίσεις προσωπικές γιατί ο τυπάρας αυτός μας άγγιξε με τον χαρακτήρα του αμέτρητες φορές.

Όλοι θα έχουν να θυμούνται την υπόκλισή του στο τελευταίο του ματς με το εθνόσημα στο στήθος, να χειροκροτάει στον εθνικό ύμνο των Σουηδών κόντρα στο γιουχάρισμα των Ιταλών οπαδών. Εμείς θα έχουμε να θυμόμαστε πολλά ακόμα, ξεχωρίζοντας τη δραματική στιγμή του καλοκαιριού του 2006 που ήταν ο 1ος που έτρεξε να καθησυχάσει τον Zidane ύστερα από την κουτουλιά του στον Materazzi.

Σαφώς δεν είμαστε οι περισσότεροι σε θέση να θυμόμαστε από εκείνον ηρωικά όχι σε πέναλτι παικτών όπως Baggio, Marco Simone και λοιπούς γιατί στην κούνια δεν πιάναμε SuperSport, αλλά τα παραδείγματα ήθους του θα μας μείνουν. Προσωπικά, εκείνο που θα μνημονεύω για χρόνια ακόμα, σε ένδειξη σεβασμού προς την αγάπη του κόσμου για το πρόσωπό του, είναι η στιγμή πριν 2 χρόνια σε ένα τατουατζιδικο του Μιλάνου. Δίχως την παραμικρή ένδειξη υπεροπτισμού, ο Τεράστιος Τζίτζι θα είναι εκεί μετά από κάλεσμα του ιδιοκτήτη, για να ευχαριστήσει αφήνοντας στην κυριολεξία άφωνο θαυμαστή που πάτησε στο σώμα του το πρόσωπο του γαλανομάτη βιρτουόζου των γκολπόστ. Ε, λέει πολλά…