Kαθώς συμπληρώνεται το πρώτο τέταρτο της σεζόν, η κατάσταση στο NBA έχει αρχίσει λίγο να ξεκαθαρίζει. Ομάδες ξεχωρίζουν, παίκτες δείχνουν τα πρώτα σημάδια επιβεβαίωσης ή μη των προσδοκιών, ενώ αρχίζει να γίνεται και λίγο πιο ξεκάθαρο το πεδίο στην ουρά. Στο μέρος δηλαδή της λίγκας που οι περισσότεροι γνωρίζουν ότι δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, που είναι καταδικασμένοι για την μετριότητα εκτός κι αν έρθει κάποιος παίκτης, ως από μηχανής θεός, το επόμενο καλοκαίρι και τους αλλάξει την τύχη. Αυτές είναι οι ομάδες που κοινώς κάνουν “tanking”.
Απαραίτητη παρένθεση: Με τον όρο “tanking” ορίζουμε τo ηθελημένο και εν γνώσει “αυτοσαμποτάρισμα” της σεζόν της από μία ομάδα, ώστε να πάει στην επόμενη λοταρία του draft με όσο το δυνατόν περισσότερες πιθανότητες για ένα καλό πικ. Με τον όρο tanking ορίζονται διάφορες πλευρές του ίδιου νομίσματος, όπως είναι το απροκάλυπτο σε βαθμό γελοιοποίησης του αθλήματος tanking (βλέπε Philadelphia 76ers) για μαζεμένα χρόνια ή το “stealth tanking” το οποίο κάνουν ομάδες που μέχρι τα μισά της σεζόν έχουν χάσει το τρένο των playoffs και αποφασίζουν στο δεύτερο μισό της σεζόν να αλλάξουν “κατεύθυνση” ώστε να αποκομίσουν κάτι καλύτερο από τα τελευταία πικ της λοταρίας.Oυσιαστικά, περισσότερο στην πρώτη περίπτωση και λιγότερο στην δεύτερη, αποφασίζεις να πετάξεις στα σκουπίδια αγωνιστικά μία (ή και παραπάνω) σεζόν, να ρισκάρεις να χάσεις εκτός από παιχνίδια και τον κόσμο σου (χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Timberwolves, που το 2011 είχαν ξενερώσει τόσο πολύ τον κόσμο τους που έφτασαν με 4 κονσέρβες καλαμπόκι να δίνουν 2 εισιτήρια τσάμπα! ) και να γίνεις ο περίγελος ολόκληρου του μπασκετικού κόσμου, ώστε να βρεις αυτόν τον ένα παίκτη που θα αλλάξει τη μοίρα σου ή θα γίνει το πρώτο βήμα για να σε βάλει σε τροχιά “κορυφής”.
Τα παραδείγματα χαρακτηριστικά. Ο LeBron James και ο Derrick Rose ήταν δύο #1 πικ που άλλαξαν δυναμική σε Cleveland και Chicago το 2003 και 2008 αντίστοιχα. Ο Andrew Wiggins χρησίμευσε στους Cavs ώστε να γίνει η ανταλλαγή του Kevin Love πραγματικότητα, ενώ εσχάτως οι Ben Simmons και Joel Embiid (περιμένουμε να δούμε και τι ψάρια πιάνει ο Markelle Fultz) μετέτρεψαν την “κακόμοιρη” Philadelphia στην ομάδα-προσωποποίηση του πετυχημένου Tanking, το οποίο βαφτίστηκε με το πιο… κομψό και βαρύγδουπο “The Process”.
Η τελευταία ευκαιρία
Φέτος πάντως είναι η τελευταία μεγάλη ευκαιρία για μία ομάδα που θέλει να κάνει απροκάλυπτο και “all in” tanking. Μέχρι το draft του 2018, η ομάδα με το χειρότερο ρεκόρ έχει 25% πιθανότητες να καταλήξει με την πρώτη επιλογή στο draft. Στην χειρότερη περίπτωση, θα έπεφτε στην 4η θέση. Οποιοσδήποτε, ακόμα και όσοι δεν σκαμπάζουν πολλά απο μαθηματικά, μπορούν να καταλάβουν ότι το 25% είναι αρκετά μεγάλο νούμερο. Από την επόμενη σεζόν, δηλαδή από τη λοταρία για το draft του 2019, το ποσοστό αυτό πέφτει στο 14%, το οποίο μάλιστα θα είναι ίδιο με το ποσοστό που θα έχουν και οι ομάδες με το 2ο και το 3ο χειρότερο ρεκόρ στο πρωτάθλημα, ενώ πια η ομάδα με το χειρότερο ρεκόρ θα μπορεί να πέσει μέχρι και την 5η θέση του draft. Επομένως, κόβεται σε ένα τεράστιο βαθμό η… πριμοδότηση στο να χάνεις ανελλιπώς.
Γι’αυτόν τον λόγο και φέτος η σεζόν είναι η τελευταία ευκαιρία για τακτικές ανάλογες με αυτές των Sixers. Η σχολή “Sam Hinkie” (O GM των, “μαστόρων του Tanking”, Sixers μέχρι πέρυσι) έχει μία τελευταία ευκαιρία πριν μας αποχαιρετήσει μία και καλή και, όλως τυχαίως, έχει πέσει σε μία αρκετά καλή φουρνιά παικτών. Αυτό έχουν μυριστεί αρκετές ομάδες που μέχρι και πριν από ένα-δύο χρόνια ήταν αρκετά ψηλά στο πρωτάθλημα και αποφάσισαν να “πατήσουν το κουμπί” και να κυνηγήσουν την καλή. Στο draft που μας έρχεται έχουμε ένα Top 4 παικτών που ίσως είναι franchise altering ταλέντα (άλλοι περισσότερο άλλοι λιγότερο ) και αρκετά καλά “διαμαντάκια” λίγο πιο κάτω, που μπορούν να βγουν δυνητικά μέχρι και star caliber παίκτες.
Τα χρυσά παιδιά
Luka Doncic (Real Madrid)
Ο άσος της Real είναι ίσως ο,τι καλύτερο μπορεί να συναντήσει κανείς στη φετινή draft class και σίγουρα ο,τι πιο ενδιαφέρον έχουμε δει από Ευρωπαίο prospect ίσως και στην ιστορία του NBA. Ουσιαστικά, μιλάμε για έναν 18χρονο άσο σε σώμα τριαριού, με μυαλό και attitude 30 χρονου βετεράνου, επιδόσεις που θυμίζουν… μπαρουτοκαπνισμένο αστέρα της Euroleague και όλα αυτά ενώ βρίσκεται μόλις στην δεύτερη του σεζόν στο υψηλότερο επίπεδο εκτός NBA!
+/-: Είναι ξεκάθαρο ότι οι περισσότεροι από την εδώ πλευρά του Ατλαντικού έχουμε δει αρκετό Doncic για να ξέρουμε το τι μπορεί να προσφέρει. Πρώτα και κύρια, το ΤΕΡΑΣΤΙΟ ταβάνι του. 20.9 πόντοι, 6.1 ριμπάουντ, 4.2 ασίστ, σουτάροντας με 62% στα δίποντα και 36% στα τρίποντα στην 3η (ουσιαστικά 2η) του σεζόν στην Euroleague είναι από μόνο του εντυπωσιακό. Ο Doncic ξεκινάει με το μεγάλο θετικό – έναντι του εντός των ΗΠΑ ανταγωνισμού του – ότι το Ευρωπαϊκό μπάσκετ παραμένει “a grown up’s game”, σε αντίθεση με το κολλεγιακό πρωτάθλημα που όπως και να το κάνεις, είναι μία σκάλα κάτω. Η Real είναι μέσα στις 5 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης και ο Doncic (ειδικά τώρα που λείπει και ο Sergio Llull) είναι ο αναμφισβήτητος πρωταγωνιστής της.
Από την άλλη, (ξεπερνώντας την μέτρια άμυνα του) πολλοί – Αμερικάνοι κυρίως – τονίζουν το γεγονός ότι σε ένα draft με 2-3 κολλεγιόπαιδες που πάνε για (πολύ) μεγάλα πράγματα, δύσκολα θα εμπιστευτείς έναν παίκτη που παίζει… άλλο μπάσκετ και δη γκαρντ. Oι Ευρωπαίοι περιφερειακοί στηρίζονται στο ταλέντο και την εγκεφαλικότητά τους και γι’αυτό χάνονται αρκετές φορές στο εκρηκτικό και “δυνατό” Αμερικάνικο παιχνίδι, καθώς τους μαρκάρουν παίκτες πολύ πιο αθλητικοί απ’αυτούς. Πόσοι Ευρωπαίοι γκαρντ έχουν γίνει Superstar πρώτης γραμμής; Ακριβώς. Βέβαια από την άλλη, ο Doncic δεν είναι άλλος ένας Ευρωπαίος γκαρντ. Δεν είναι άλλος ένας Rubio πχ. Είναι δίμετρος, με πολύ πιο διευρυμένο skillset και ακόμα μικρό παιδί. Που πάει να πει ότι (και) αθλητικά μπορεί να δουλευτεί ώστε να μην τον κάνουν… μπούλινγκ δυνατότεροι περιφερειακοί.
NBA Comparison: Δύσκολα βρίσκεις prospect του παρελθόντος με τα χαρακτηριστικά και το “πακέτο” του Luka, ο οποίος να μοιάζει και NBA Ready μόλις στα 18 του. Αν θέλουμε να δοκιμάσουμε να χαρακτηρίσουμε τον χαρισματικό Σλοβένο, ο Doncic μπορεί να αναφερθεί ως μία (καλύτερη) μετεξέλιξη του “prime” Θοδωρή Παπαλουκά, προσθέτοντας στο skillset του “Theo” το “scoring touch” παικτών όπως ο Manu Ginobili ή ο Dejan Bodiroga. Ο συνδυασμός είναι τρομακτικός.
Marvin Bagley ΙΙΙ (Duke)
Το #1 πολλών Mock Drafts, ειδικά μετά τον τραυματισμό του Michael Porter, o Bagley είναι ίσως ο καλύτερος ψηλός του κολλεγιακού συστήματος. Μπορεί να μην έχει συμπληρώσει ούτε μισή σεζόν ως μέλος των Blue Devils του Duke και της “σχολής Krzyzewski”, όμως ο Bagley έχει ήδη κερδίσει όλες τις εντυπώσεις! Μέσα σε αυτό το μικρό διάστημα έχει προλάβει να ισοφαρίσει το ρεκόρ σκοραρίσματος του πανεπιστημίου του, βάζοντας 34 πόντους (με 15 ριμπάουντ παρακαλώ) απέναντι στο πανεπιστήμιο του Texas, επίδοση που μοιράζεται πλέον με τον J.J. Reddick.
+/- :Με την αγνή και τρομακτική αθλητικότητα που τον διακατέχει και το γρήγορο παιχνίδι του, παρά το γεγονός ότι φτάνει τα 2 μέτρα και 11 εκατοστά ύψους (με ή χωρίς την αφάνα είναι άλλο θέμα), o Bagley είναι ουσιαστικά ένα κινούμενο miss match, απέναντι σε παίκτες μεγαλύτερους και θεωρητικά πιο έτοιμους από εκείνον! Η εκρηκτικότητα, η ταχύτητα και τα φυσικά του προσόντα τον κάνουν θανατηφόρο στο γρήγορο παιχνίδι, ικανό να εκμεταλλευτεί και τον παραμικρό χώρο στο σετ παιχνίδι, ενώ δείχνει πως έχει και τα σωματικά και πνευματικά προσόντα να γίνει ένας αρκετά πάνω του μέσου όρου αμυντικός.
Σοβαρό μειονέκτημα, σύμφωνα με τους περισσότερους σκάουτς, η αβεβαιότητα για το πως θα προσαρμοστεί το παιχνίδι του στις ανάγκες του NBA. Σίγουρα έχει ταλέντο, όμως του λείπει ο όγκος για να παίξει αποκλειστικά πεντάρι αλλά και το σουτ από μακρινή απόσταση (χωρίς να σημαίνει ότι απουσιάζει εντελώς από τις επιθετικές επιλογές του) για να παίξει stretch 4άρι στο σύγχρονο NBA. Η ομάδα που θα τον διαλέξει θα πρέπει είτε να προσαρμόσει το μπάσκετ της πάνω του, ώστε να πάρει από αυτόν (ως παίκτη tweener) όσο περισσότερα μπορεί, είτε να δώσει βάση στο να τον… μετατρέψει αποκλειστικά είτε σε 4άρι είτε σε 5άρι, ίσως ρισκάροντας να θυσιάσει κάτι από την all around παραγωγή του.
NBA Comparison: Ως ένα άλλος… leftie, πρέπει να πάμε με τον Chris Bosh
DeAndre Ayton (Arizona)
To… θηρίο της Arizona είναι ο επόμενος στη λίστα. O ύψους 2,13 σέντερ με καταγωγή από τις Μπαχάμες είναι ένας από αυτούς τους ψηλούς που από το κολλέγιο φαίνεται πως είναι φτιαγμένοι να κυριαρχήσουν με το που έρθουν στο ΝΒΑ. Mιλάμε πολύ απλά για “raw force”, έναν παίκτη που θα έρθει δηλαδή στην λίγκα με φόρα ανάλογη του Hakeem, του Shaq, του Howard, εσχάτως ίσως του Embiid. Στην Arizona έχει ξεκινήσει τη σεζόν με το… ταπεινό 20-11 σε μέσους όρους, βάζοντας και 1.3 κοψίματα ανά αγώνα στην εξίσωση.
+/- : Ένα θηρίο της φύσης που μπορείς να χτίσεις πάνω του. Στα παλιότερα χρόνια του NBA θα ήταν το αδιαμφισβήτητο #1 πικ, καθώς μιλάμε για φανταστική σωματική διάπλαση – με άνοιγμα χεριών 227 εκατοστά αλλά και ήδη έναν πολύ δυνατό κορμό (κάτι δεν συναντάμε στο κολλεγιακό μπάσκετ, μιας και οι παίκτες “φουσκώνουν” με το που πάνε στο NBA ) – αλλά επίσης διαθέτει ταχύτητα και αθλητικότητα. Είναι σπάνιο να βλέπεις “NBA Ready” σωματικά αθλητές στο NCAA, και δη πρωτοετείς. Από την άλλη προσθέτουμε το καλό “χέρι” του, αναλογικά ειδικά με το σώμα του, και την ενστικτώδη αντιληψή του χωρίς μπάλα (αμυντική και επιθετική) και μιλάμε για ένα ακατέργαστο διαμάντι.
Εκεί που συναντάμε θέματα, είναι στο κομμάτι της νοοτροπίας και του μπασκετικού IQ. Σύμφωνα με τα reports, o Ayton έχει βασικά και δομικά θέματα αντίληψης των φάσεων, επιθετικών και αμυντικών, παρόλο που οι “ενστικτώδεις” βασικές κινήσεις του είναι όπως είπαμε καλές. Παίζει σαν να μην γνωρίζει τι προσόντα διαθέτει και πόσο εύκολο είναι να κυριαρχήσει με αυτά. Του λείπει η αποφασιστικότητα και η δύναμη κοντά στο καλάθι, ενώ αρκετές φορές “θολώνει” και στα δύο άκρα του γηπέδου και παίρνει τις λάθος επιλογές. Αρκετά από αυτά βελτιώνονται με σκληρή δουλειά, με το σημαντικότερο για αυτόν να είναι να βρει το “killing instinct” και την ανταγωνιστικότητα που τόσοι μεγάλοι παίκτες διαθέτουν.
NBA Comparison: Patrick Ewing. Έχει τα vibes και την κίνηση του θρυλικού σέντερ των Knicks. Ενώ σε πολλά scouting reports αυτό που βλέπουμε είναι το όνομα του David Robinson. Όπως και να χει, ο πήχης είναι υψηλός.
Ο μεγάλος άτυχος
Ο λόγος για τον Michael Porter Jr. Ο Small Forward του Missouri μπήκε στην κολλεγιακή σεζόν ως ο νούμερο 1 prospect της φετινής φουρνιάς, έτοιμος να ανέβει ένα επίπεδο και να το δείξει και στα γήπεδα του NCAA, με τη φανέλα των Wildcats. Αντ’ αυτού, άντεξε στα παρκέ ούτε ένα παιχνίδι, πριν τραυματιστεί στην πλάτη και εγχειριστεί, αναγκάζοντας έτσι να χάσει όλη την υπόλοιπη σεζόν. Έτσι, οι μετοχές του Porter, που θεωρούνταν σχεδόν σίγουρο #1, άντε στη χειρότερη Τop 3 πικ, έπεσαν, σε βαθμό που να τον βρίσκουμε πια στην 4η θέση των Mock Drafts.
UPDATE: Λίγο πριν βγει στον αέρα το συγκεκριμένο άρθρο, ο Rick Lehmann, ορθοπεδικός που εγχείρησε τον Porter πριν λίγους μήνες, δήλωσε ότι τα σενάρια επιστροφής του Porter την επόμενη σεζόν μάλλον είναι υπερβολικά και ο,τι ο παίκτης ίσως μπορέσει να επιστρέψει σε περίπου 1 μήνα! Με το March Madness λοιπόν μπροστά του, ο Porter, αν ισχύσει αυτό, θα έχει όλο το χρόνο να βελτιώσει ξανά τις μετοχές του και να δείξει γιατί θεωρούνταν το #1 φετινό prospect.
+/-: Έχει το μέγεθος, έχει το ταλέντο, έχει την αθλητικότητα και έχει και το “φονικό ένστικτο” της ανταγωνιστικότητας. Αθλητές με τα χαρακτηριστικά του Porter μπορούν να αλλάξουν τον ρου της πορείας ενός franchise. Όπως συνηθίζεται να λέγεται σε περιπτώσεις παικτών όπως ο Porter, “he can flat out ball”. Έχει μια εξαιρετική “ροή” και ρυθμό στο παιχνίδι του. Το σουτ του – και ιδιαίτερα το στατικό, μετά από πάσα – είναι ασταμάτητο, ενώ μπορεί και να κατεβάσει την μπάλα (χωρίς να είναι κάτι φοβερό βέβαια) άρα να παίξει σε όλες τις θέσεις από το 1 ως το 4. Η άμυνα του είναι ερωτηματικό, όμως (όπως και στην περίπτωση των Ayton – Bagley) τα σωματικά του προσόντα είναι εκεί για να του δώσουν την ευκαιρία να βελτιωθεί σε τεράστιο βαθμό.
Αυτό που όλοι ξεχωρίζουν είναι το “killing instinct”. Ο Porter απέδειξε την περασμένη σεζόν, ως μαθητής του λύκειου Hale, ότι μπορεί να κάνει τα πάντα για να κερδίσει. Ερχόμενος σε ένα λύκειο που την προπερασμένη σεζόν είχε ρεκόρ 3-18, το οδήγησε σε συνολικό ρεκόρ 29-0 και στην κορυφή του εθνικού πρωταθλήματος! Μεγάλο ερωτηματικό ο τραυματισμός του. Αυτή η μία σεζόν στο Missouri θα ήταν η ιδανική ευκαιρία για να δούμε όλοι τι ψάρια πιάνει και πως εξελίσσεται το παιχνίδι του απέναντι σε έφηβους και όχι παιδάκια. Τώρα, όποια ομάδα τον διαλέξει, θα πρέπει να σκεφτεί και το γεγονός του τραυματισμού του αλλά και την έλλειψη επαρκούς δείγματος γραφής σε ένα επίπεδο κοντινότερο στο NBA απ’ ό,τι είναι το Λυκειακό. Έχουμε δει παραδείγματα “high school sensations”, (όπως ο Thon Maker των Bucks) για τους οποίους γράφονταν ύμνοι σχετικά με το πως θα “αλλάξουν το NBA” και τελικά έπεσαν αρκετά στο σύντομο διάστημα των 1-2 ετών που πέρασαν μέχρι να γίνουν draft. Ο Porter βέβαια (αν μπορεί αυτό να θεωρηθεί έστω και ένα μικρό δείγμα) το καλοκαίρι του το πέρασε παίζοντας σε Pro Am Summer Leagues (φιλικά καλοκαιρινά τουρνουά με τη συμμετοχή Επαγγελματιών – NBAers και “Ευρωπαίων” – αλλά και ερασιτεχνών παικτών ), απέναντι σε παίκτες εμπειρότερους και μεγαλύτερους, με… τρομακτικά αποτελέσματα. Ενδεικτικά: 47 πόντοι, 23 ριμπάουντ και 4 τάπες σε παιχνίδι στην “The Crawsover League” του Jamal Crawford. Και δεν είναι τόσο τα νούμερα, όσο το συνολικό domination στο παρκέ, με ακροβατικά layup,εμφατικά καρφώματα, τάπες και τρίποντα. Έκανε τα πάντα.
NBA Comparison: Δεν νομίζω ότι είναι τυχαίο που πολλοί τον φωνάζουν “Ligh Skinned Kevin Durant”.
The best of the rest
Mohamed Bamba (Texas)
Άλλος ένας σέντερ στη λίστα. Μετά τον DeAndre Ayton, o Mo Bamba θεωρείται το δεύτερο καλύτερο 5άρι του φετινού draft class. Ο παίκτης του Texas έχει τρομακτικό μήκος (θυμίζει κάτι από Γιάννη), γεγονός που τον κάνει ανίκητο κάτω απ’το καλάθι και στις δύο πλευρές του παρκέ, όμως για την ώρα διαθέτει ένα περιορισμένο επιθετικό οπλοστάσιο και, σε σύγκριση με τους Ayton και Bagley, αρκετά χαμηλότερο βαθμό αθλητικών προσόντων. Σίγουρα δεν τον λές και NBA ready παίκτη (φάνηκε στην πρόσφατη μονομαχία του με τον Marvin Bagley), όμως τα στοιχεία και το πολύ υψηλό ταβάνι τον κάνουν ένα διαμάντι που αν βρεθεί στα κατάλληλα χέρια θα λάμψει.
Collin Sexton (Alabama)
Άλλος ένας scoring PG. O Sexton, ο οποίος έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό όταν στο παιχνίδι της Alabama με το Minnesota η ομάδα του έμεινε με 3 παίκτες λόγω αποβολών και τραυματισμών και ο ίδιος πήγε να κερδίσει μόνος του τους Gophers, είναι πραγματικα “διαόλου κάλτσα”. Γρήγορος, χαρισματικός επιθετικά, κυρίως στην εκτέλεση και όχι στην δημιουργία βέβαια. Παίζει με ένστικτο και ένταση στο παιχνίδι του, είναι αθλητικός και έρχεται από το λυκειακό μπάσκετ ως ο καλύτερος σκόρερ της φουρνιάς του. Όποια ομάδα λοιπόν βάλει αυτό το ταλέντο σε καλούπι, ίσως βρει έναν παίκτη που θυμίζει (ίσως όχι σε τόσο υψηλό επίπεδο όσο εκείνος βέβαια) τον John Wall.
Jaren Jackson Jr. (Michigan State)
Ο γιος του παλιού παίκτη των San Antonio Spurs και πρωταθλητή με την ομάδα του Texas, Jaren Jackson, έχει ανεβάσει αρκετά τις μετοχές του την τελευταία χρονιά. Τεσσάρι, με αρκετά καλά αμυντικά προσόντα και “άγουρο” επιθετικό παιχνίδι, o Jackson είναι ένας από αυτούς τους παίκτες που ιντριγκάρει χάρη στο υψηλό ταβάνι του και όχι την δυνατότητα για άμεση προσφορά, γι’αυτό και αν πάει σε μία ομάδα με υπομονή και διάθεση να τον δουλέψει, μπορεί να λάμψει.
The tank squad
Αφου τελείωσε η “creme de la creme” των prospects του επερχόμενου draft πάμε να δούμε και τις ομάδες που δείχνουν ότι θα πρωταγωνιστήσουν (άθελα ή ηθελημένα) στην κούρσα για τα πρώτα πικ του φετινού draft. Το “Tank squad”.
Chicago Bulls
Η ομάδα των Bulls μετά από κάμποσα χρόνια που ήταν καλή αλλά όχι αρκετά καλή ή τυχερή για να τα κερδίσει όλα αποφάσισε να “πατήσει το κουμπί” και να μπει για τα καλά στον χορό του tanking. Η ομάδα του Fred Hoiberg έχανε με έναν αρκετά ικανοποιητικό ρυθμό, όμως τελευταία κάτι πάει λάθος. Η επιστροφή του Nikola Mirotic έδωσε στους Bulls ώθηση για ένα σερί 4-0 κάτι που το λες και “εκτός προγράμματος”. Ακόμα κι έτσι, οι Bulls βρίσκονται για την ώρα μόλις μία νίκη πάνω απ’τους τελευταίους Hawks, άρα όλα καλά. Λογικά ο Nikola Mirotic και ο Robin Lopez, δύο παίκτες ικανοί να βοηθήσουν το Σικάγο να κερδίσει θα παίξουν δυνατά στο να αποχωρήσουν για άλλες πολιτείες με αντάλλαγμα νεαρούς παίκτες ή κάποιο πικ αλλά και για να μην επιστρέψει ο Zach LaVine αργά ή γρήγορα και οι Bulls αρχίσουν εκ νέου τις νίκες. Με αυτά δεν παίζουμε. Στα θετικά, η μεγάλη άνοδος του Kris Dunn, ο οποίος θυμίζει τον prospect τον οποίο ήθελε τόσο πολύ ο Thibodeau πέρυσι, αλλά και η πολύ καλή ως τώρα σεζόν των Markkanen, Portis και (της έκπληξης) Nwaba.
Ανάγκη: Small Forward – Center Με Markkanen/ Mirotic/ Portis στο 4 είναι λίγο δύσκολο να φανταστεί κανείς πως θα χωρέσει ένας παίκτης σαν τον Bagley του χρόνου, εκτός κι αν μπορέσει τελικά να κατεβεί στο 5 (θυσιάζοντας βέβαια πράγματα απ’το παιχνίδι του). Από την άλλη, με τον Dunn στον άσο να κάνει καλή σεζόν, κάποιος θα πει ότι και ο Doncic φαίνεται πως δεν χρειάζεται να είναι προτεραιότητα (Από την άλλη, ο Doncic είναι τόσο καλός που αξίζει τον προπονητικό “πονοκέφαλο”). O DeAndre Ayton δείχνει εξαιρετικό fit και φανταστικός παίκτης για να κουμπώσει δίπλα στον Markkanen, ενώ ιδανικά, ένας υγιής Michael Porter θα έμπαινε σοβαρά στην κουβέντα, μιας και στο 3 τους Bulls τους λες και άδειους.
Atlanta Hawks
Η χειρότερη ομάδα του NBA ίσως να είναι η Atlanta. Οι Hawks, όπως και οι Bulls, έριξαν φουρνέλο στα πάντα και άφησαν τον καημένο τον Dennis τον Schroder ολομόναχο. Οι Hawks έχουν 3 πικ πρώτου γύρου παρακαλώ (το δικό τους, των Wolves και των Rockets) και ένα ρόστερ γεμάτο τρύπες να γεμίσουν. Ο Schroder (PG), o “δικός μας” Tyler Dorsey (SG) και ο John Collins (PF) είναι κάποια απ’τα (λίγα) κομμάτια που δεν αξίζουν πέταμα στην συγκεκριμένη ομάδα και γενικότερα βλέπει κανείς ότι ο κόουτς Budenholzer δεν χρειάζεται να διαχειριστεί κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο τη φετινή σεζόν, αλλά απλά να κάνει damage control. Η ομάδα είναι χτισμένη να χάνει και θα χάνει και οποιαδήποτε άλλη θέση πλην των 2-3 τελευταίων θα είναι σοκ. Τhe Tanking Force is strong in this one.
Ανάγκη: Star caliber player να ναι κι ό,τι να ‘ναι. Οι ανάγκες των Hawks δεν βλέπουν θέσεις και άλλα τέτοια ασήμαντα πράγματα. Η ομάδα θέλει centerpiece. Θέλει star power. Θέλει έναν LeBron, έναν Durant, ένα τέτοιου είδους πικ, κάποιον τελοσπάντων να φέρει την ελπίδα ξανά στην πόλη της Georgia. Δεν νομίζω να κολλήσουν σε θέσεις όταν έρθει η ώρα της επιλογής, αλλά θα διαλέξουν αυτόν που είναι αντικειμενικά ο καλύτερος. Είτε λέγεται Luka Doncic (χωρίς να θέλω να σας πείσω υποσυνείδητα αναφέροντάς τον πρώτο ότι είναι ο καλύτερος. Spoiler Alert: Μάλλον είναι.), είτε Ayton, είτε Porter είτε Bagley. Ένας από τους 4 λογικά θα καταλήξει στους Hawks. Αν τους κάτσει η σωστή επιλογή, θα αποκτήσουν λίγη αισιοδοξία για το μέλλον.
Dallas Mavericks
H ζωή χωρίς τον Dirk πλησιάζει. Οι Mavs έχουν μία ομάδα γερασμένη και αντιτουριστική. Χάνουν, παίζουν βαρετό μπάσκετ και ο κόσμος δεν τους βλέπει. Όταν περάσει αυτή η χρονιά για τα σκουπίδια, οι Mavs πιθανώς (χωρίς να το επιδιώκουν ανοιχτα, απλά απλώς η πάροδος του χρόνου τους έκανε τόσο κακούς) θα έχουν ένα Top 3 pick. O Dennis Smith Jr, ο Harrison Barnes και ο Nerlens Noel θα έχουν επιτέλους παρέα.
Ανάγκη: Shooting Guard – Center. Άσο έχουν, και μάλιστα καλό. Ο Denis Smith έχει μπει με τσαγανό και δείχνει πραματάκια. Τριάρι έχουν πληρώσει αδρά για να αποκτήσουν και ο άλλοτε καλύτερος prospect της γενιάς του, ο Harrison Barnes αξίζει της υπομονής. Σέντερ επίσης. Τον Noel δεν τον λες καθόλου κακό παίκτη και συνάμα είναι και αρκετά εξελίσιμος. Επομένως τι μένει; Το 2 και το 4. Ο Luka Doncic λόγω του ύψους του θα μπορούσε άνετα να επιλεγεί από την ομάδα του Carlisle και να χωρέσει δίπλα στον Smith, ενώ στο 4 η λύση είναι απλή: Marvin Bagley.
Sacramento Kings
Καλή και τίμια η ομαδούλα των Kings. Νεανική και με ωραία prospects στη διάθεσή της, οι Kings παίζουν συμπαθητικό μπάσκετ και έχουν ένα κακό – αλλά συνάμα τίμιο – ρεκόρ. O De’Aaron Fox και ο Bogdan Bogdanovic μπήκαν καλά στην νέα τους ομάδα, ενώ περιμένουμε αργά ή γρήγορα να δούμε και τον Harry Giles, ο οποίος παλεύει με τα γόνατά του για να μπει όσο το δυνατόν πιο γερός στα βαθιά. Η ρακέτα της ομάδας του Joerger είναι γεμάτη, με τον Stein, τον Κουφό και τον Γιώργο “Μπιγκ Πάπα / PapaG” Παπαγιάννη στο 5 αλλά και τους Randolph, Labissiere και Giles (όταν μπει) στο 4 να δίνουν αρκετές επιλογές στον προπονητή τους.
Ανάγκη: Small Forward και βλέπουμε. Η πιο “χτυπητή” αδυναμία των Kings είναι στο 3. Ο Justin Jackson είναι μόνος και δεν κάνει και την καλύτερη σεζόν ως τώρα. Ο ερχομός του Porter, ειδικά αν έρθει με το #4-5, που προβλέπεται να έιναι οι Kings, θα είναι ευχής έργον. Το upside του είναι πολύ υψηλό για να ανησυχούν για τραυματισμούς. Γενικά είναι αρκετά φορτωμένοι στη ρακέτα, οπότε λογική θα είχε μία κίνηση να γίνει από το 3 και πάνω, χωρίς βέβαια να σημαίνει ότι αν γίνει κανένα θαύμα και πέσει κάποιος τοπ ψηλός (είτε 4 είτε 5) να πουν όχι στο δώρο και να κοιτάξουν να ξεφορτωθούν κάποιον απ’τους υπάρχοντες για να καλύψουν έτσι τα άλλα κενά.
Phoenix Suns
Για το τέλος αφήσαμε την ομάδα της Arizona. Οι Suns για άλλη μια χρονιά δείχνουν να γκρεμοτσακίζονται ανεξέλεγκτα, χάνοντας αρκετά παιχνίδια και μάλιστα εμφατικά. Τόσο εμφατικά που έφτασαν στο σημείο να απολύσουν τον προπονητή Earl Clark πριν καν καλά καλά συμπληρωθεί μισός μήνας στη σεζόν! Ο Devin Booker για την ώρα παραμένει τραυματίας (Επιστρέφει μάλλον μέσα στις γιορτές) και οι Suns μπορούν κάλλιστα να χάσουν κι άλλα παιχνίδια στο δρόμο για ένα χαμηλό ρεκόρ. Το top 5 της λοταρίας δεν είναι όνειρο.
Ανάγκη: Point Guard – Power Forward – Center. Ξεκινάμε με το δεδομένο ότι ο Devin Booker είναι αναντικατάστατος. Συνεχίζουμε με το δεδομένο ότι ο Josh Jackson είναι pick που έγινε για να παίξει βασικός. Άρα τι μας μένουν; Τρεις θέσεις; Η ομάδα του Phoenix ιδανικά θα επέλεγε κάποιον ψηλό, μιας και παρά το γεγονός ότι έχουν κάμποσους στο ρόστερ (Bender, Len, Chriss, Monroe) κανείς δεν πείθει για ταλέντο πρώτης γραμμής, ενώ στο φετινό ντραφτ έχουμε μερικούς. Mo Bamba, Jaren Jackson και (αν πέσουν κι άλλο) Ayton και Bagley περιμένουν.
