Oι Ισπανοί την θέλησαν στις 30/10, έτσι “λέει” προς τιμήν της ιστορικής εκπομπής του Γουέλς το 1938, ο “Πόλεμος των Κόσμων”! Η UNESCO την είδε αλλιώς και, παρά την καθοριστική προσφορά της Ισπανικής Ακαδημίας Ραδιοφώνου προτίμησε να την καθορίσει για σήμερα… 13/2 λοιπόν, ώστε να συμβολίζεται η 1η λειτουργία του Ραδιοφώνου του Ο.Η.Ε., στα 1946 παρακαλώ!
Όπως πιθανώς κατάλαβες, μία ημέρα πριν του Αγίου Βαλεντίνου, ετέθη η Παγκόσμια Ημέρα Ραδιοφώνου… θες λόγω σημασίας, λόγω ποιότητας, το αφήνω σε ‘σένα. Σαφώς μη εμπορική, εκτός κι αν είσαι από τους τυχερούς που βρίσκονται στο στούνιο και σου πρόσφερε η παραγωγός κάνα άνθος ερυθρό! Δεν πειράζει,φύλαξέ τα για αύριο και έλα να ταξιδέψουμε παρέα, τόσο πίσω όσο χρειάζεται για να ανακλέσεις την πρώτη σου φορά που επέλεξες από μόνος σου να έρθεις σε επαφή με τα ερτζιανά…
Εν τω μεταξύ, άνοιξε και τον αγαπημένο σου σταθμό να σιγοπαίζει από πίσω όσο θα τα κουβεντιάζουμε!
Η ταινία γυρνά πολύ πίσω στις παιδικές σου αναμνήσεις, μέχρι που συναντά τα πρώτα ερεθμίσματα στ’αυτιά σου από το παλιό στερεοφωνικό του σπιτιού, από το ραδιόφωνο πάνω στην ραπτομηχανή των παππούδων σου, ή το αμάξι των γονιών σου! Στην νεά ταινία του Μπουλμέτη για τον θρίαμβο της ΑΕΚ φάνηκε χαρακτηριστικά, αλλά σαφώς γενικότερα με κάτι έχει χαρακτέι στη μνήμη.
Στα πρώτα περίπου γυμνασιακά έτη φθάνει και η ώρα που διάλεξες από μόνος σου να το τιμήσεις ξεχωρίζοντάς το σαφώς από την TV. Ανάλογα με την εποχή σου, είτε για προλάβεις “breakfast στα FM” με τον Τσαουσόπουλο, είτε για να σε νανουρήσουν οι “Καμένοι στο ζέσταμα” είτε τέλοσπάντων γιατί τότε το YouTube δεν μας έκαιγε τόσο όσο σήμερα.
Αναρωτιέμαι δε, πόσο συχνά μπορεί πλέον να καθορίζει τη ζωή σου στο σπίτι, στο γραφείο, ή κυρίως στο αυτοκίνητο… πάντως επιλέγω να ζήσω μνήμες του παρελθόντος θέτοντας υψηλότερα όλων την ιερή στιγμή που επειδή δεν ήσουν από τους τυχερούς που τότε είχαν συνδρομητική τηλεόραση στο σπίτι, περίμενες να έχει ολοκληρωθεί το διάβασμα ώστε με ευλάβεια να αφοσιωθείς στην μετάδοση του ματς!
Ειλικρινά, μοιάζει τόσο νοσταλγικό να επιχειρείς να πιάσεις στο αναλογικό ραδιόφωνο σωστά τον σταθμό, που μόνο με κάτι κομένες εκπομπές μεταμεσονύχτιες που προλάβαινα στην ΕΡΤ θα τις σύγκρινα…. Ναι, αυτές που έπαιρνε ο καθένας να πει τον πόνο του, που ξενύχτηδες οδηγοί ανέλυαν την πολιτική, που άρχιζες να αποκτάς γνώσης ποίησης επειδή ο παραγωγός πέταγε τα ανάλογα αποσπάσματα.
Εξαιρείσαι και συγχωρείσαι ταυτόχρονα εάν εσύ που διαβάζεις είσαι γένους θηλυκού. Όχι τίποτα άλλο, αλλά αφιερώσεις κάναμε κι εμείς και περιμέναμε να διαβαστεί το όνομα κάτω-κάτω στο μήνυμά μας με την ίδια αγωνία…
Eννοείται ότι έχεις καταφέρει να συνδεθείς κανά δεκάλεπτο νωρίτερα για να προλάβεις την 11άδα τουλάχιστον, εάν όχι και το ρεπορτάζ! Όλο το pre-game ήταν αδύνατο γιατί πάντα κάτι θα συνέβαινε… Βασικό χαρακτηριστικό είναι ότι το παραμικρό ανέβασμα τόνου στη φωνή του speaker, φάνταζε στο μεγάφωνο ευκαιρία που το μυαλό σου την έπλαθε σε εικόνα. Ίσως την επόμενη ημέρα στις ειδήσεις απογοητευόσουν κιόλας από τη φάση, αλλά εκείνη την ώρα είχε τη μαγεία του. Αγχωνόσουν ευκολότερα για φάσεις της αντιπάλου ομάδας, δημιουργούνταν απορίες που δεν μπορούσες να επιλύσεις με εικόνα, αρκούσουν σε διάλογο εκφωνητή-παραγωγού εκπομπής και σχολιαστή για το εάν ήταν πέναλτι ή όχι.
Ο δε υπεύθυνος της αναμετάδοσης όφειλε να είναι περιγραφικότατος, τάχιστος και πολύ πιο συγκεκριμένος, ταχύτητα που και νερό να ήθελε να βάλει στο στόμα του, παρακαλούσε για μία – έστω και μικρή – παρέμβαση του σχολιαστή. Ουδεμία σχέση με τα πλεονεκτήματα της τηλεόρασης σαφώς και για εκείνου το πόστο.
Όπως και να έχει, η αναμετάδοση θα έληγε με εκτενή χαιρετισμό και μακρόσυρτες προτάσεις παρηγοριάς ή επευφημίας… Ηταν μεσοβδόμαδα και παρέπεμπε σε Champions League ή UEFA, μιας και πρωτάθλημα το Σαββατοκύριακο σιγά μην δεν πήγαινες στην καφετέρια να το δεις – κι αν ήταν ντέρμπι ειδικά – ή στον φίλο που ο πατέρας του είχε μεριμνήσει με… περίσσιο ζήλο σίγουρα γιατί ενθουσιαζόταν πιο πολύ από ‘σένα.
Η “χρυσή εποχή” του ραδιοφώνου για την ιστορία αποτυπώνεται στα 60s για τα εν Ελλάδι γεγονότα, τότε που ούτε το ίντερνετ κυρίευε την καθημερινότητα, ούτε η τηλεόραση ήξεραν καλά καλά τι σχήμα είχε, ούτε ο τύπος κρατούσε το ίδιο καλή συντροφιά. Τώρα θα μου πεις, άντε να τους εξηγήσεις τι σημαίνει να πείσεις όλη την οικογένεια για τραπέζι σε ταβέρνα που εκείνο το απόγευμα του Σαββάτου θα είχε Nova, αλλά τι το θες… χάσμα γενεών!
Ας μην λησμονείται όμως ο σκοπός που καθιερώθηκε η ημέρα αυτή, καθώς το ένα δεν αναιρεί το άλλο! Και σαφώς χαράζεται πρόδηλα στο νου σου ότι για τις τότε εποχές η έγνοια του κόσμου δεν περιοριζόταν στα γκολ και τις μεταδόσεις. Ο ρόλος του ραδιοφώνου ήταν ιερός. Ακόμα ειδικότερα στην Ελλάδα, θυμίζω απλώς, ότι για την έναρξη του πολέμου του ’40, πριν ηχήσουν οι σειρήνες της επικράτειας, μεταδόθηκε μήνυμα του Ι.Μεταξά, ή πιο μετά που οι εξελίξεις για το Πολυτεχνεία έπαιζαν λεπτό προς λεπτό (ακόμα και μέσα από το ίδιο το κτήριο), κάθε γεγονός των καθημερινών εξελίξεων αφορούσε τους πάντες και δεν εφησυχάζοταν κανείς, ανεξαρτήτου ηλικίας ώστε να μένει ανενημέρωτος, ακόμα και για τα Διεθνή. Κοινώς, καμία η ομοιότητα με τη σημερινή εποχή που παρά την αμεσότητα και την ποικιλία των μέσων, η επαφή με τον γύρω κόσμο ή ακόμα και με τον εντός συνόρων στερείται σχέσης με τους περισσότερους από τους νέους ανθρώπους.
Άρα και ο στόχος – τόσο η βελτίωση επαφής και συνεργασίας Διεθνών Οργανισμών, όσο και η ενθάρρυνση διεθνών ή και τοπικών δικτύων – αλλά και η αξία της ημέρας, είχαν και θα έχουν ξεχωριστό νόημα, ακόμα κι αν έπρεπε να φτάσει μόλις το – όχι και τόσο μακρινό – 2011 για να καθιερωθεί από την UNESCO!
Eυχαριστούμε τους φίλους μας τους Ισπανούς λοιπόν και την Ραδιοφωνική τους Ακαδημία και απολαμβάνουμε ερτζιανό αέρα λίγο περισσότερο απόψε στο σπίτι.
