Το All Star Weekend ξεκινάει παραδοσιακά -πλέον – Παρασκευή με το Celebrity Game και το Rising Stars Challenge, όμως όλοι ξέρουν ότι το κύριο πιάτο είναι το Σάββατο! Ο διαγωνισμός καρφωμάτων είναι αυτό που πάρα πολλοί περιμένουν, ίσως περισσότερο και από όλα τα άλλα γεγονότα του All Star Weekend και μεταξύ μας όχι άδικα. Μπορεί η μαγεία να χάνεται και το αποτέλεσμα να απογοητεύει αρκετά τα τελευταία χρόνια, αλλά όταν οι διαγωνιζόμενοι έχουν κέφια, τα αποτελέσματα είναι εκπληκτικά. Ίσως ακόμα περισσότερο εκπληκτικά είναι τα φωτογραφικά στιγμιότυπα που βγαίνουν απ’αυτές τις στιγμές που έμπνευση, αθλητικά προσόντα και τελειότητα κινήσεων συναντιούνται για να προσφέρουν το τέλειο κάρφωμα. Το 50άρι.
Αυτό που θα ακολουθήσει λοιπόν είναι φωτογραφίες (και τα καρφώματα που τις συνοδεύουν) που κάλλιστα θα μπορούσαν να είναι μια συλλογή από αφίσες σε έναν τοίχο αφιερωμένο στο πάνθεον του διαγωνισμού καρφωμάτων, από τα πρώτα βήματα του διαγωνισμού στα 80s μέχρι και σήμερα.
Ας μπούμε στο σκοτεινό δωμάτιο λοιπόν:
Terence Stansbury – 360 Statue Of Liberty
1985 – Ιντιάνα. Ένας απ’τους αγαπημένους του ΝΒΑ για επιλογή στους διαγωνισμούς καρφωμάτων στα 80s ήταν ο Terrence Stansbury, των Indiana Pacers και των Seattle Supersonics. Στα τρία χρόνια του στο ΝΒΑ (μετά πήγε στην Ευρώπη, παίζοντας και μια σεζόν στην ΑΕΚ, το 1997-98) πήγε ισάριθμες φορές στον διαγωνισμό, με το κάρφωμα που τον έκανε γνωστό να είναι φυσικά το εικονιζόμενο, το επονομαζόμενο και “360 Statue Of Liberty”, λόγω τόσο της στροφής 360 μοιρών όσο και του χεριού που κρατάει την μπάλα έστι ώστε να θυμίζει το Άγαλμα της Ελευθερίας που κρατάει την δάδα.
Spud Webb – Short men can jump
1986 – Nτάλας. Ο κοντορεβυθούλης που τους σόκαρε όλους. Webb και Dominique Wilkins σε έναν εξαιρετικό διαγωνισμό καρφωμάτων, με τον ύψους 1,70 Spud Webb λίγο πριν την τελευταία του προσπάθεια να έχει κερδίσει ολοκληρωτικά τον ‘Nique στην μάχη της εξέδρας, μιας και όλο το γήπεδο φώναζε το όνομά του. Με την τελευταία του προσπάθεια έβαλε το κερασάκι στην τούρτα ενός εξαιρετικού σόου και έγινε ο πρώτος “κοντός” που κυριάρχησε στον διαγωνισμό των “ψηλών”.
Michael Jordan – Free Throw Line Dunk
1988 – Σικάγο. Μία απ’τις πιο “κλασικές” φωτογραφίες σε όλον τον μπασκετικό κόσμο, όχι μόνο στους διαγωνισμούς καρφωμάτων, είναι αυτή του Michael Jordan στον διαγωνισμό του 1988. Σε μία απίστευτη μονομαχία με τον αέρινο Dominique Wilkins, o Jordan χρειαζόταν ένα 49 για να πάρει τον τίτλο. Αυτό το κάρφωμα του χάρισε ένα 50άρι και φυσικά τον τίτλο του Πρωταθλητή Καρφωμάτων, και μάλιστα εντός έδρας. Συνολικά βέβαια ίσως και να μην τον άξιζε, αλλά αυτό είναι ένα άλλο ντιμπέιτ και όχι της παρούσης.
Dee Brown – The No Look Dunk
1991 – Σάρλοτ. Ο Dee Brown των Boston Celtics στέφεται πρωταθλητής καρφωμάτων κερδίζοντας στον τελικό τον Shawn Kemp των Seattle Supersonics. Αποκορύφωμα της βραδιάς το περίφημο “No-Look Dunk” του, το οποίο ολοκλήρωσε μια εμφάνιση η οποία από την ευρεσιτεχνία των καρφωμάτων μέχρι και το “φούσκωμα” των Reebok Pump παπουτσιών του και το γενικότερο showmanship, ήταν γεμάτη στιλ.
Cedric Ceballos – Blindfolded Dunk
1992 – Oρλάντο. O Cedric Ceballos των Phoenix Suns όδευε σε μία πολύ εύκολη κατάκτηση του διαγωνισμού και ως αποτέλεσμα, το τρίτο κάρφωμά του στον τελικό γύρο ήταν πρακτικά αχρείαστο. Έτσι αποφάσισε να βάλει λίγη “μαγεία” στην εμφάνισή του, κλείνοντας τα μάτια του με ένα μαντίλι και καρφώνοντας χωρίς να βλέπει καθόλου (κάποιοι βέβαια ισχυρίζονται πως μια χαρά έβλεπε) που βρίσκεται. Το “Hocus Pocus” κάρφωμα, όπως ονομάστηκε, χάρισε στον Ceballos μόλις το 8ο 50άρι στην ιστορία των διαγωνισμών καρφωμάτων.
Brent Barry – White men can Jump!
1996 – Φοίνιξ. Σε κάτι που κανείς δεν είχε κάνει μέχρι τότε και κανείς δεν έχει κάνει από τότε ως σήμερα, ο Brent Barry των Los Angeles Clippers έσπασε το “μονοπώλιο” των έγχρωμων αθλητών και έγινε ο μοναδικός λευκός στην ιστορία που κατακτά την πρώτη θέση σε διαγωνισμό καρφωμάτων! Εντυπωσιακές αλτικές ικανότητες και καρφώματα απ’τη βολή που θα ζήλευε και ο Jordan με τον Erving, έδωσαν στον Barry την νίκη.
Vince Carter – 360 reverse windmill (ή αλλιώς, “Let’s Go Home!” dunk)
2000 – Γκόλντεν Στέιτ . Fast forward στο 2000 και το μεγαλύτερο σόου που έχει προσφέρει κάποιος σε διαγωνισμό καρφωμάτων, την συμμετοχή του Vince Carter. Ο Carter, ως ένα απ’τα πιο καυτά ονόματα της εποχής, μπήκε στο γήπεδο με φόρα, και από το πρώτο του κάρφωμα τίναξε στον αέρα το γεμάτο στάδιο του Όκλαντ. Ένας ανεμόμυλος την ώρα που το κορμί του Carter έκανε ανάποδη κίνηση απ’αυτή των χεριών του τρέλανε κριτές, εκφωνητές και φυσικά θεατές! Ο νικητής είχε κριθεί απ’το πρώτο κάρφωμα και ο εκστασιασμένος Kenny Smith φώναζε στους πάντες να πάνε σπίτια τους, δεν χρειαζόταν καν να δούμε τη συνέχεια.
Vince Carter – “It’s Over” dunk
2000 – Γκόλντεν Στέιτ. 2η φωτογραφία απ’τον ίδιο διαγωνισμό και τον ίδιο παίκτη, γιατί πολύ απλά το αξίζει. Είναι άλλωστε η καλύτερη εμφάνιση διαγωνιζόμενου όλων των εποχών! Όπως το πρώτο του κάρφωμα έδειξε ποιος είναι το φαβορί, έτσι κι αυτό επιβεβαίωσε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να του πάρει ούτε ο Steve Francis ούτε ο Tracy McGrady τον τίτλο εκείνη τη βραδιά. Ο τελευταίος ήταν αυτός που του πέταξε και την πάσα στο συγκεκριμένο κάρφωμα, την οποία έπιασε, πέρασε κάτω απ’τα πόδια και κάρφωσε εμφατικά. Όπως φώναζε και ο (για άλλη μια φορά) εκστασιασμένος Kenny Smith: “It’s over ladies and gentlemen!“.
Desmond Mason – Mr. Consistency
2001 – Ουάσιγκτον. Ο “Κύριος Συνέπεια”, όπως ονομάστηκε ο Desmond Mason για την εμφάνιση του στον διαγωνισμό του 2001, ήταν σταθερά εξαιρετικός στα καρφώματά του. Χάιλαιτ της βραδιάς το κάρφωμα πάνω από τον συμπαίκτη του στους Sonics, Rashard Lewis, με την φωτογραφία να ανακηρύσσεται μάλιστα ως “φωτογραφία της σεζόν” από το ΝΒΑ, για τη σεζόν 2000-2001! Ένας απ’τους υποτιμημένους μεγάλους dunkers της ιστορίας, ο D-Mase:
Jason Richardson – Reverse between the Legs
2003 – Aτλάντα. Ο Jason Richardson με τον αέρα του πρωταθλητή “τελείωσε” τον Desmond Mason με ίσως το καλύτερο κάρφωμα σε διαγωνισμό καρφωμάτων όλων των εποχών. Ανάποδο κάρφωμα με την μπάλα να περνάει κάτω απ’τα πόδια του και το ιδανικό τέλος σε έναν απίθανο διαγωνισμό.
Nate Robinson – Κοντοί ενωμένοι ποτέ νικημένοι!
2006 – Χιούστον. Ο Nate Robinson κατακτά τον πρώτο από τους τρεις τίτλους του το 2006 απέναντι στον Andre Iguodala των Sixers. Μυστικό όπλο του Robinson ο έτερος κοντός πρωταθλητής και πρώτος του είδους, Spud Webb. O Robinson πέρασε από πάνω απ’τον Webb και ολοκλήρωσε το “50άρι” κάρφωμα που του χάρισε τον τίτλο.
Dwight Howard – Superman is in the building!
2008 – Νέα Ορλεάνη. Όταν μιλάμε για σόου, σίγουρα μας έρχεται στο μυαλό ο Dwight Howard. Ένας απ’τους μεγαλύτερους σόουμαν στο ΝΒΑ, ο Howard ήταν δεδομένο ότι θα φύλαγε μία έκπληξη στο κοινό του διαγωνισμού καρφωμάτων. Κι’αυτό έγινε όταν αποφάσισε να βγάλει την φανέλα των Orlando Magic για να εμφανίσει την στολή και την μπέρτα του Σούπερμαν! O Jameer Nelson του πέταξε την πάσα, και ο Howard σηκώθηκε τόσο ψηλά, που όχι μόνο φάνηκε σαν να πετάει, αλλά έριξε με τέτοια δύναμη την μπάλα στο καλάθι από ψηλά σαν υπεράνθρωπος! Φυσικά και μετά από ένα τέτοιο σόου ήταν απλά καταδικασμένος στο να κερδίσει τον διαγωνισμό.
Nate Robinson – KryptoNate στον Superman!
2009 – Φοίνιξ. Και πάμε στην επόμενη χρονιά. Ο Dwight “Superman” Howard για να κρατήσει τα σκήπτρα του επιστρατεύει για άλλη μια φορά την κάπα του Σούπερμαν. Επομένως, για να τον κερδίσει κανείς χρειάζεται μάλλον τον κρυπτονίτη. Αυτός ο κρυπτονίτης (ή “KryptoNate” ) ήταν ο Nate Robinson των New York Knicks! Ντυμένος στα πράσινα, το χρώμα του κρυπτονίτη και κρατώντας και μια πράσινη μπάλα, ο Robinson πέρασε πάνω απ’τον Howard και κέρδισε έτσι τον διαγωνισμό του 2009 αποκαθηλώνοντας των θηριώδη σέντερ των Orlando Magic!
John Wall – The Mascot Dunk
2014 – Νέα Ορλεάνη. Σε ένα πολύ κακό από πλευράς τρόπου διεξαγωγής διαγωνισμό καρφωμάτων (ο οποίος από όταν μπήκαν τα 10s περνούσε μία σχετική περίοδο “ατονίας”), ο John Wall έκανε το κάρφωμα που έκλεψε την παράσταση και το οποίο χάρισε την νίκη στην ομάδα της Ανατολής, με 3-0 στους τελικούς. Ο Wall χρησιμοποίησε τον G-Man, την μασκότ των Washington Wizards, και πέρασε από πάνω του, αρπάζοντας την μπάλα και καρφώνοντας την ανάποδα στο καλάθι.
Zach LaVine – Welcome to the Jam
2015 – Μπρούκλιν. Σε έναν διαγωνισμό καρφωμάτων που είχε φοβερό potential αλλά μέτριο αποτέλεσμα (πολλά χαμένα καρφώματα από Oladipo και Γιάννη), ο Zach LaVine κινήθηκε στους δικούς του ρυθμούς και συστήθηκε στο κοινό ως ο νέος μεγάλος dunker της γενιάς του. Ο 19χρονος τότε LaVine, μπήκε πρώτα με την φανέλα του Michael Jordan από το Toon Squad της ταινίας Space Jam, έθεσε γερά τις βάσεις με τα πρώτα καρφώματά του, όμως το κάρφωμα της εικόνας έκανε τη διαφορά. Πέταγμα της μπάλας, πιάσιμο πίσω από την πλάτη και το Barclays Center στον αέρα. Welcome to the Space Jam! Το μέλλον του διαγωνισμού καρφωμάτων φάνταζε ξανά λαμπρό.
Aaron Gordon – The “F*ck Gravity” dunk
2016 – Χιούστον. Χωρίς αμφιβολία, Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ διαγωνισμός καρφωμάτων στην ιστορία. Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ. Όλα κεφαλαία και bold, γιατί ποιο καλύτερο επιχείρημα απ’το bold all caps; Είναι πολύ δύσκολο να βρεις έναν διαγωνισμό στον οποίο οι δύο διαγωνιζόμενοι πήγαν σώμα με σώμα ως το τέλος – κι ακόμα παραπέρα – και τελικά θα μπορούσαν κάλλιστα να το μοιραστούν. Έχετε δει πολλές φορές παράταση σε διαγωνισμό καρφωμάτων; Τόσο απίστευτα καλός ήταν!
Όπως και να χει, η επιλογή για την φώτο της χρονιάς εκείνης ήταν δύσκολη, αλλά στο τέλος της ημέρας δεν θα μπορούσε να ήταν καμία άλλη από αυτήν του καρφώματος του Aaron Gordon πάνω από τη μασκότ των Magic, περνώντας την μπάλα κάτω ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΟ ΠΟΔΙΑ του. Ποια βαρύτητα; Το ποσοστό αθλητικότητας αλλά και ελέγχου του σώματος που χρειάστηκε για να γίνει αυτό το κάρφωμα το κατατάσουν σίγουρα στο καλύτερο της βραδιάς και σε ένα από τα 4-5 καλύτερα όλων των εποχών. Αλλά τα υπόλοιπα πήγαιναν πίσω; Ανεμόμυλος πατώντας την γραμμή της βολής για τον LaVine, και 360 μοίρες στροφή από τον Aaron Gordon παίρνοντας την μπάλα από την μασκότ που κινούνταν γύρω απ’τον άξονά της με αντίθετη φορά από αυτήν της κίνησης του Gordon. Video game dunks. Απίστευτο ποσοστό δυσκολίας για ένα face off που έμεινε στην ιστορία. Και γι’αυτό, αντί για το βίντεο του καρφώματος ας κλείσει αυτό το θέμα με ολόκληρο το βίντεο της απίστευτης αυτής μονομαχίας, που έκανε τον διαγωνισμό του 2017 απλά να μην έγινε για κανέναν, μοιάζοντας σαν το hangover μετά από ένα μεγάλο ξενύχτι.
