Only lovers left alive

χάκετ

Είναι από τους λίγους ξένους που αγαπήθηκε από τον Ελληνικά φίλαθλο κόσμο για τον χαρακτήρα του και τις δεξιότητές του. Από εκείνους που συνδέθηκαν τόσο έντονα με την κερκίδα των ερυθρόλευκων, όσο ακόμα πιο λίγοι, ώστε να έχει και συνέχεια ο δεσμός. Είναι ένας παλαβιάρης Ιταλός, ένας Αμερικάνος μπασκετικός με πολλά χαρίσματα για τις θέσεις της περιφέρειας. Είναι ένας άνθρωπος που στάθηκε λίγο άτυχος, πιθανώς όμως την λάθος στιγμή. Είναι ο Ντάνιελ Χάκετ φυσικά και δεν χωρούν πολλές ακόμα εξηγήσεις για το ποιόν του.

Αυτόν τον τύπο θα τον παρομοίαζα με αρκετούς άλλους του χώρου – ή αντίστοιχα της ομάδας του στα ποδοσφαιρικά με έναν παίκτη όπως ο Τσόρι – μόνο που ο συγκεκριμένος κατάφερε να κερδίσει τον σεβασμό σε πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα.

Τα παραδείγματα από την άλλη πλευρά, εκείνη του παίκτη, που μας επιβεβαιώνουν ότι είναι δύσκολο και οι ίδιοι να αγαπήσουν δίχως ανταλλάγματα τον κόσμο της ομάδα ποικίλουν πια, μιας και στον επαγγελματισμό δεν βρίσκουν έδαφος εύκολα οι συναισθηματισμοί. Αυτός ο τζίβας όμως, απέδειξε ότι ακόμα κι όταν έπρεπε να αποδεχθεί ότι δεν θα συνεχίσει στον Ολυμπιακό, αποχώρησε με την ίδια λατρεία και αντιμετωπίζει με την ίδια ζέση τέτοιου είδους ζητήματα ακόμα και τώρα που λείπει, αποδεικνύοντας διαρκώς την άρρηκτη σχέση του με την ομάδα του Πειραιά και το κλίμα που βίωσε σε αυτήν.

Το χρονικό του… ρομάντζου Ολυμπιακού και Χάκετ ξεκινάει στην αρχή της σεζόν 2015-16. Υπενθυμίζω ότι ο Ολυμπιακός τότε άλλα στοιχεία έψαχνε για τον περιφερειακό που θα επέλεγε, αλλά τελικά άλλα συνδύασε ο Ντάνιελ. Πέτυχε πάντως και στην άμυνα και στην επίθεση και στο καλό κλίμα και στις αποτυχίες του συλλόγου, λόγω της θέλησης του χαρακτήρα του και της διάθεσης του για μαχητικότητα. Αυτός ο χρόνος, ήταν η αρχή, η προσπάθεια προσαρμογής, η τάση ενσωμάτωσης και φυσιολογικής ένταξης, προκειμένου να έχει και διάρκεια.

Kάπως έτσι, η επόμενη σεζόν (2016-17) έμοιαζε με ένα προσωπικό στοίχημα για τον ίδιο, ώστε να εδραιωθεί με εμπιστοσύνη, έχοντας δείξει διάρκεια και βελτίωση, ακόμα κι αν αυτή η πρώτη του σεζόν τον έστεφε πρωταθλητή, σε ένα ιστορικό back to back στο O.Α.Κ.Α.. Η νέα σεζόν μόνο επιτυχής δεν ήταν, ούτε για τον ίδιο ούτε για την ομάδα του στις εν Ελλάδι διοργανώσεις και αναπόφευκτα το βλέμμα όλων στεκόταν στην πρόκριση στον τελικό της Ευρωλίγκας.

Σαφώς και θα ήθελε όσο τίποτα άλλο να δικαιώσει την λατρεία που εισέπραξε, η ειμαρμένη όμως της μονομαχίας του με τον Λάνγκφορντ τότε, ήταν αλλιώς γραμμένη. Μέσα στην αγκαλιά του κόσμου, ο Ντάνι θα φανεί άτυχος, κι αφού κυνηγήσει τον Κιθ Λάνγκφορντ μανιασμένα, έμελλε να γλιστρίσει σε διαφημιστικό αυτοκόλλητο του ΣΕΦ, προκαλώντας την απόσπαση του τένοντα στον δικέφαλο του ποδιού του. Κοινώς… χειρουργείο και “εκτός” για έξι μήνες. Είχε κόψει τις τζίβες, είχε σοβαρευτεί αρκετά, αλλά δεν ήταν φαίνεται αρκετό για να αλλάξει τη μοίρα της ομάδας του. Τι το ‘θελε κι αυτός… Ο Ολυμπιακός θα καταφέρει παρά τους τραυματισμούς που τον έπλητταν να φτάσει ως τον τελικό της Ευρωλίγκας, δίχως όμως τρόπαιο στο τέλος.

χάκετ

Η σύγκρισή μεταξύ των τραυματισμών ξένων δεν ευνόησε τον Χάκετ όταν έφτασε η ώρα λήψης αποφάσεων. Εξαντλήθηκε η εμπιστοσύνη στον Πάτρικ Γιανγκ, με τον φόβο να είναι πλέον σαφής, πως όταν γύριζε θα του έπαιρνε ξανά χρόνο να προσπαθήσει για να γίνει αυτός που ήταν. Αν θα γινόταν αυτός που ήταν. Αξιομνημόνευτη δε, η στιγμή που ο κόουτς Σφαιρόπουλος θλιμμένος έπρεπε να του ανακοινώσει το τέλος διά τηλεφώνου… Έκλαψαν, στεναχωρέθηκαν, αλλά έφυγε με το κεφάλι ψηλά ο παλαβιάρης και με δηλώσεις όλο αγάπη, δίχως μικρότητες, ακόμα κι αν τον πόναγε το διαζύγιο.

Το θέμα είναι ότι την Παρσκευή θα ξαναμπορέσει να απολαύσει τη βουή του κόσμου που τον ενέπνεε, ως αντίπαλος αυτή τη φορά. Γιατί ο Ντάνι στάθηκε στα πόδια του, ξεπέρασε και το στάδιο αποθεραπείας και πλέον αγωνίζεται με τα χρώματα της Μπάμπεργκ και το “0” στην πλάτη.

Ελπίζω οι διαφημιστικές πινακίδες του Φαληρικού γηπέδου να είναι τοποθετημένες αλλιώς και να παίξει αυτό που αξίζει…