Τα Playoffs της Ευρωλίγκας ξεκινάνε απόψε και οι 8 μονομάχοι μπαίνουν στην αρένα των προημιτελικών σειρών με φόντο φυσικά το Final 4 του Βελιγραδίου! Το Rabona.gr και ο Θανάσης Δημάκας βγάζουν τα βασικά συμπεράσματα της κανονικής διάρκειας, κοιτάζοντας και τα 4 ζευγάρια των προημιτελικών!
Η αδιαμφισβήτητη κυριαρχία της ΤΣΣΚΑ
Από την αρχή της χρονιάς είχε διαφανεί πως η ΤΣΣΚΑ είναι ένα «σκαλί» πιο πάνω, πιο μπροστά από τις υπόλοιπες ομάδες. Θέλετε λόγω ρόστερ, θέλετε λόγω διατήρησης κορμού, θέλετε λόγω επιμονής στο πλάνο και στον προπονητή, θέλετε λόγω μπάτζετ, θέλετε λόγω κάποιων άλλων λόγων διαλέγετε και παίρνετε. Έτσι κι αλλιώς μπορεί να είναι κάποιοι από αυτούς, όλοι αυτοί και άλλοι τόσοι οι λόγοι που η ομάδα της Μόσχας έμοιαζε το νο1 φαβορί για την κάτακτηση της πρώτης θέσης στην κανονική περίοδο -αρχικά- αλλά και του τίτλου -εν συνεχεία-. Τα παραπάνω η ομάδα του Ιτούδη τα απέδειξε και στο παρκέ, ήταν με -κάποιους αγώνες μέσα στη χρονιά- η πιο σταθερή όμαδα. Η κυριαρχία της απειλήθηκε εν μέρει μόνο και μέχρι περίπου το μισό της χρονιάς αλλά η ποιότητα του ρόστερ της και κύριως οτί αυτή η ποιότητα βγήκε και στο παρκέ -εν αντιθέσει πχ με τη Ρεάλ ή τη Φενέρ- έκαναν την υπόθεση πρωτιά να φάνει ως τυπική διαδικασία όσο πλησιάζαμε στο τέλος της κανονικής περιόδου.
Είναι ο Καλάθης ο mvp της διοργάνωσης;
Ας ξεκινήσουμε από το εάν είναι ο mvp -και- του φετινού Παναθηναϊκού. Ξεκάθαρα ναι. Ο Παναθηναϊκός καθ’όλη την διάρκεια της χρονιάς ήταν εξαρτημένος από τον Καλάθη. Με την διαφορά πως αυτή η εξάρτηση -εν αντιθέσει μέ άλλες χρονιές- δεν ήταν μόνο στο επίπεδο της οργάνωσης και δημιουργίας αλλά και σε επίπεδο επίθεσης, σκοραρίσματος. Χωρίς αυτόν τον Καλάθη ο ΠΑΟ δεν θα ήταν εδώ που είναι και αυτό γιατί η πληρότητα του στους αγώνες συνοδεύτηκε και από μία αξιοσημείωτη σταθερότητα. Αναμφίβολα ο Νικ υπήρξε ο ηγέτης του Παναθηναϊκού.
Τώρα όσον αφορά την διοργάνωση συνολικά αξίζει να δούμε λίγο τους αριθμούς που κατέγραψε ο Καλάθης. 1Ος σε μέσο όρο ασίστ με 8,1 ανά αγώνα, 1ος σε κλεψίματα με μ.ο 1,8 ανά αγώνα, 8ος σε πόντους με μ.ο 14,2 και αρκετά ψηλά στα ριμπάουντ με 3,9 ανά αγώνα.
Πραγματικά εντυπωσιακοί αριθμοί, οι οποίοι εάν συνδυαστούν και με την εν συνόλω παρουσία του σε τομείς που δεν μπορούν να αποτυπωθούν σε αριθμούς όπως λχ η άμυνα που παίζει ή η επιρροή που έχει στην ομάδα, καταδεικνύουν πως -τουλάχιστον για τα δικά μας δεδομένα- είναι ο πολυτιμότερος παίχτης της χρονιάς.
Αξίζει να πούμε μερικά πράγματα -εν συντομία- για τους κύριους ανταγωνιστές του Καλάθη στην «κούρσα» για τον τίτλο του πολυτιμότερου. Ο βασίκός αντίπαλος του -και ίσως ο αθλητής που τελικά να κερδίσει τον τίτλο- ήταν ο Ντόντσιτς. Το παιδί-θαύμα του σλοβένικου και ευρωπαϊκού μπάσκετ πραγματοποιήσε καταπληκτική χρονία, μεστή και ώριμη και ήταν καθοριστικός για την ομάδα του. Δεν τίθεται αμφιβολία την ποιότητα του ή την λαμπρή καριέρα που έχει μπροστά του, καριέρα στον ΝΒΑ αφού το καλοκαίρι θα χτυπήσει -όπως όλα δείχνουν- κάποια από τις πρώτες θέσεις του ντραφτ. Χάνει οριακά τον τίτλο του mvp από τον Καλάθη για τους εξής δύο λόγους: πρώτον γιατί -έστω και οριακά- ήταν λιγότερο «πλήρης» συνολικά και δεύτερον γιατί υστερεί του Καλάθη σε βασικούς δείκτες για τη θέση τους (αν μπορούμε να πούμε πως ο Ντόντσιτς έχει συγκεκριμένη θέση στην περιφέρεια…) όπως οι ασιστ ή τα κλεψίματα αλλά και γενικά η άμυνα. Ο Σβεντ θα μπόρουσε να θεωρηθεί σοβαρός διεκδηκητής μόνο εάν δεν ήταν τόσο μονοδιάστατος ως παίχτης, αν και στις τελευταίες αγωνιστικές έδειξε πως μπορεί να δημιουργεί κιόλας μοιράζοντας αρκετές τελικές πάσες στους συμπαίχτες του. Τέλος, το δίδυμο κοντών της ΤΣΣΚΑ (Ντε Κολό-Σέρχι) πέραν του ότι δεν είχαν την ίδια συνέπεια και πληρότητα που έιχαν Καλάθης-Ντόντσιτς, χάνει γιατί βάσει της ποιότητας τους δεν είδαμε από αυτούς όσα πραγματικά μπορούν να προσφέρουν.
Σφαιρόπουλος-Πασκουάλ:απολογισμός της κανονικής περιόδου
Η κριτική και αποτίμηση της χρονιάς -έως εδώ- των δύο προπονητών θα είναι συνοπτική και θα εστιάσουμε στα βασικότερα σημεία. Άλλωστε σε ένα τέτοιο σημειώμα όπως το παρόν δεν μπορεί να γίνει επισταμένη, αγώνα με τον αγώνα δηλαδή ανάλυση.
Ο Σφαιρόπουλος για ακόμα μια χρονιά βασίστηκε στην άμυνα, το δυνατότερο στοιχείο του Ολυμπιακού διαχρονικά. Ο Ολυμπιακός ήταν η δεύτερη καλυτερη άμυνα της διοργάνωσης (πρώτη αυτή της Φενερ) και ταυτόχρονα «δυσκόλευε» περισσότερο από όλες τις ομάδες τους αντιπάλους του στο να πετύχουν εύκολους πόντους. Έτσι, τα ποσοστά ευστοχίας των αντιπάλων του Ολυμπιακού ήταν τα χαμηλότερα στην κανονική περίοδο: 45% όσον αφορά τα δίποντα (μαζί με άλλες τέσσερις ομάδες) και 33% στα τρίποντα. Βέβαια στα τρίποντα καταγράφει και το χαμηλότερο ποσοστό ευστοχίας ανάμεσα στις 16 ομάδες (33%). Παρά το γεγονός οτί ο βασικός στόχος του ΟΣΦΠ, δηλαδή η εξασφάλιση πλεονεκτήματος για τα πλέυ οφ, επιτεύχθηκε σχετικά εύκολα η ομάδα παρουσίασε σε κάποιους αγώνες πολύ κακό πρόσωπο. Αναφερόμαστε φυσικά στα ματς εκείνα που ο Ολυμπιακός όχι μόνο δεν «χτύπησε» αλλά γνώρισε ήττες με μεγάλη διαφορά λχ κόντρα στην Μπαρτσελόνα, τη Χίμκι ή τη Μπασκόνια. Μπορούν να «εξισωθούν» οι παραπάνω ήττες με τις σπουδαίες νίκες της σεζόν όπως το διπλό στο ΟΑΚΑ ή τις νίκες κόντρα στις δύο πρώτες ομάδες της διοργάνωσης; Μάλλον ναι αν μιλήσουμε εκ του αποτελέσματος και μάλλον όχι αν μιλήσουμε βάσει εικόνας και κυρίως του πόσο πείθει ο φετινός Ολυμπιακός. Κριτήριο θα αποτελέσουν οι επόμενοι αγώνες, τόσο στη φάση των 8 όσο και στο F-4. Από την πλευρά του Σφαιρόπουλου λόγω και των κινήσεων που έγιναν για την ενίσχυση του ρόστερ, των αρκετών τραυματισμών, της μερικής αποτυχίας των καλοκαιρινών μεταγραφών και όλων των υπόλοιπων παραγόντων, το πρόσημο είναι θετικό. Ωστόσο τόσο ο Σφαιρόπουλος όσο και οι παίχτες οφείλουν να αποδείξουν το επόμενο διάστημα πως εξακολουθούν να είναι στο επίπεδο που τους είχαμε συνηθίσει και τα προηγούμενα χρόνια.
Φτάνοντας στο τέλος της χρονιάς πρέπει να εξεταστεί το ενδεχόμενο να έχει φτάσει τόσο ο Σφαιρόπουλος προπονητικά όσο και το ρόστερ του Ολυμπιακού ποιοτικά το ταβάνι τους. Προσωπική μας απόψη είναι ότι αυτό όντως έχει γίνει και πως -σε συνάρτηση και με το πως θα κλείσει η χρονιά- το πιθανότερο είναι να μιλάμε για άλλον Ολυμπιακό του χρόνου. Αυτή ωστόσο είναι μια συζήτηση που μπορεί να περιμένει.
Στο προήγουμενο σημείωμα μας και με συμπληρωμένες τις πρώτες δέκα αγωνιστικές της διοργάνωσης είχαμε υποστηρίξει πως ο ρεαλιστικός στόχος του Παναθηναϊκού είναι το να διεκδικήσει με αξιώσεις το πλεονέκτημα. Ο Πασκουάλ και οι παίχτες του πρωτίστως δικαίωσαν εαυτούς και δευτερευόντως εμάς. Η 4η θέση μπορεί να προέκυψε την τελευταία αγωνιστική αλλά ο ΠΑΟ ήταν εκ των βασικών «μνηστήρων» της στο μεγαλύτερο μέρος της χρονιάς. Στην επίτευξη αυτού του στόχου προφανώς έχει μερίδιο και ο Πασκουάλ αλλά και οι προσθήκες -κυρίως ο Τζέιμς- που έγιναν. Παρά την επιτυχία της εξασφάλισης του πλεονεκτήματος η χρονιά για τον Πασκουάλ είχε πολλές διακυμάνσεις αλλά και αστοχίες. Θα εστιάσουμε στην βασικότερη για εμάς: την διαχείρηση ορισμένων παιχτών. Ο Πασκουάλ έδειξε αδικαιολόγητη επιμονή στους ντεφορμέ το τελευταίο διάστημα Λοτζέσκι και Ρίβερς ενώ αντίθετα εξαφάνισε από το ροτέισον χρήσιμους ρολίστες όπως ο Αντετοκούνμπο, ο Ντένμον και ο Βουγιούκας. Οι τρεις αυτοί μπορεί να μην έδειξαν την απαιτούμενη σταθερότητα μέσα στην χρονιά ή και να μην διαθέτουν την ποιότητα για να γίνουν βασικοί στον ΠΑΟ αλλά ο Πασκουάλ έδειξε να μην τους εμπιστεύεται είτε κατά την διάρκεια αγώνων στους οποίους απέδιδαν καλά είτε σε σερί αγώνων. Βέβαια το παραπάνω έγινε για να διατηρηθεί η χημεία του ρόστερ και πράγματι -εκ του αποτελέσματος- δικαιώθηκε ο Καταλανός κόουτς ωστόσο κατά την άποψη μας η διαχείρηση του ρόστερ θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη από αυτήν που έκανε εν τέλει ο Πασκουάλ.
Συνοπτικά μπορεί να υποστηριχθεί πως για το μεγαλύτερο μέρος της κανονικής περιόδου ο Παναθηναϊκός ήταν «ομάδα Καλάθη» παρά «ομάδα Πασκουάλ». Το ότι είχε τα κλειδιά της ομάδας ο Καλάθης βεβαίως έγινε με τις ευλογίες Πακουάλ και αποτυπώθηκε σε δύο «καλαθικούς δείκτες» αν και ομαδικοί: την άμυνα όπου ο ΠΑΟ είχε την τρίτη καλύτερη σε μ.ο και τα κλεψίματα όπου ήταν 2ος.
Ορισμένα στοιχεία για την διοργάνωση
Η δεύτερη χρονιά της Ευρωλίγκα ύπο το νέο σύστημα διεξαγωγής μας φάνηκε λιγότερο ενδιαφέρουσα από την περσύνη. Για την ακρίβεια πιό αδύναμη, σα να έχασε μέρος της ανταγωνίστηκότητας της. Ίσως και να μεγάλωσε η ψαλίδα ανάμεσα στις καλές και πολύ καλές ομάδες και την πλειοψηφική μετριότητα. Προφανώς εκεί μπορεί να δράσει η ίδια η διοργάνωση και μέσω κινήσεων να παρακινήσει τις ομάδες, γιατί να έχει εγγυήμενο συμβόλαιο η τελευταία ομάδα λχ και να μην δίνει -εφόσον τερματίσε 16η- «μπαράζ» για τη συμμετοχή της; Λογικά τέτοιες κινήσεις θα γίνουν στο μέλλον για να διασφαλιστεί ένα μίνιμουμ προσπάθειας και ανταγωνισμού.
Η υπερβολή των τεσσάρων Τουρκικών ομάδων πέρσυ και των πέντε Ισπανικών φέτος θα πρέπει να σταματήσει καθώς απέτυχε πανηγυρικά και τις δύο χρονιές. Η διοργάνωση πρέπει να ανοίξει και σε άλλες χώρες (πχ Γαλλία) ή να δυναμώσει κάποιες άλλες (πχ Ελλάδα, Ιταλία). Στο πλαίσιο αυτό θα αυξηθεί στο μέλλον και ο αριθμός των ομάδων σε 18, αν και η χρήση wild card μάλλον ενισχύει τον χαρακτήρα της κλειστής λίγκας-κλίκας. Μένει να δούμε και πως θα εξελιχθεί η κόντρα στο παγκόσμιο μπάσκετ γιατί η έκβαση της πιθανότατα θα επηρεάσει και την Ευρωλίγκα.
Τέλος, η αναβάθμιση της διοργάνωσης περνάει από τον αυτόσεβασμό της. Κάτι που δεν γίνεται όταν επαναλαμβάνεται το αστείο να ξεκινάνε αγώνες της τελευταίας αγωνιστικής -μιλάμε για αγώνες που κρίνουν θέσεις και πλεονεκτήματα, όχι αδιάφορους βαθμολογικα- διαφορετικές ημέρες και ώρες. Επομένως μπορούν και πρέπει να βελτιωθούν τόσο θεμελιώδη όσο και δευτερευούσης σημασίας ζητήματα άμεσα, δηλαδή από τη νέα χρονιά.
Ο δρόμος για το Βελιγράδι
Μπορούμε να περάσουμε στο σημείο αυτό σε μια σύντομη ανάλυση -αλλά και πρόβλεψη- για τα τέσσερα ζευγάρια της νοκ αούτ φάσης.
ΤΣΣΚΑ-ΧΙΜΚΙ: Η ΤΣΣΚΑ αποτελεί το ξεκάθαρο φαβορί στη συγκεκριμένη σειρά, Η διαφορά των ομάδων είναι εμφανής σε όλους τους τομείς και η μπασκετική λογική λέει πως η Χίμκι θα αντισταθεί μόνο μερικώς στην ανωτερότητα της κορυφαίας ομάδας της διοργάνωσης. Από όποια μεριά και να πιάσουμε τη διασταύρωση αυτή, όσο και να πιστέψαμε τη Χίμκι (η οποία δεν είναι τόσο κακή όσο έδειξε στο τέλος της κανονικής περιόδου) μέσα στη χρονιά, πάρα την ιδιαιτερότητα των «εμφυλίων» η κατάληξη θα είναι οτι η ΤΣΣΚΑ θα πάει Βελιγράδι.
Πιθανότητες πρόκρισης: 90-10 γιατί μπάσκετ είναι αυτό. Αν η σείρα κλείσει στο 3-1 θα είναι επιτυχία για τη Χίμκι και -έστω μικρής κλίμακας- έκπληξη. Δεν υποτιμούμε την καλαθομηχανή Σβεντ ή τη δυνατότηα του Μπαρτζώκα να κερδίζει αγώνες -και τίτλους- σε καμία περίπτωση, απλά πιστεύουμε πως δεν αρκούν εν προκειμένω.
ΦΕΝΕΡΜΠΑΧΤΣΕ-ΜΠΑΣΚΟΝΙΑ: Άλλο ένα ζευγάρι με ξεκάθαρο φαβορί. Η Φενέρ διαθέτει πολύ ανώτερο ρόστερ από τους Βάσκους ενώ προφανώς κυριαρχούν και προπονητικά. Η φόρμα της Μπασκόνια είναι αξιοσημείωτη αλλά η συμμετοχή της στην φάση των 8 είναι το ταβάνι της ομάδας. Όσο ενθουσιασμό και να βγάλει η Μπασκόνια δεν μπορεί να κοντράρει και πολύ περισσότερο να υπερισχύσει του βάθους της Φενέρ, σε μια σειρά αγώνων το παραπάνω είναι καθοριστικό και καταδικαστικό για την ευχάριστη έκπληξη των τελευταίων αγωνιστικών της κανονικής περιόδου. Αν κάτι έχει να φοβηθεί η Φενέρ είναι η αστάθεια της, κάτι που παρατηρήθηκε σε ορισμένες φάσεις της χρονιάς.
Πιθανότητες πρόκρισης: 85-15 για την καλύτερη άμυνα της διοργάνωσης και μία από τις πληρέστερες ομάδες της διοργάνωσης. Ίσως και με «σκούπα» αν οι αγώνες κρατηθούν στο τέμπο και το πλάνο Ζοτς-Φενέρ.
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΖΑΛΓΚΙΡΙΣ: Ομάδες προπονητών και οι δύο. Ομάδες των λαθών και οι δύο (3η εναντίον 1ης). Ομάδες με εμφατικές νίκες και ντροπιαστικές ήττες μέσα στη χρονιά. Και όμως ομάδες αρκετά διαφορετικές μεταξυ τους. Δεν θα επεκταθούμε παραπάνω για τον Ολυμπιακό κι αυτό γιατί ήδη είπαμε πολλά παραπάνω. Ούτε για την σειρά θα πούμε πολλά γιατί θα ακολουθήσει ειδικό σημείωμα από τους καθ’ύλην υπεύθυνους. Θα αρκεστούμε στο να πούμε πως θα είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα σειρά για τους «ουδέτερους».
Πιθανότητες πρόκρισης: 70-30 ο Ολυμπιακός έχει το πάνω χέρι. Η Ζαλγκίρις δεν πρέπει να υποτιμηθεί πάντως, μια ομάδα που σε έχει κερδίσει μέσα στην χρονιά, φιγουράρει στις πρώτες θέσεις σε ποσοστά διπόντων και τριπόντων αλλά και ασίστ δεν μπορεί να υποτιμηθεί άλλωστε. Το να κάνει βέβαια η Ζαλγκίρις τρεις νίκες απέναντι στον Ολυμπιακό θα ισούται με την κατάκτηση της κούπας για την πλέον overachiever ομάδα της χρονιάς. Πιθανότερο σενάριο το 3-1.
ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ-ΡΕΑΛ: Το πλέον αμφίρροπο ζευγάρι. Όχι γιατί ο 4ος αντιμετωπίζει τον 5ο αλλά γιατί όντως εδώ οι διαφορές ανάμεσα στις ομάδες είναι οι μικρότερες σε σχέση με τα υπόλοιπα ζευγάρια. Αν θέλουμε να μάστε απολύτως ειλικρινείς μια εντελώς πλήρης Ρεάλ θα «περνούσε» τον Παναθηναϊκό, για την ακρίβεια μια πλήρης -και άρα υγιής- Ρεάλ θα ήταν πιο ψηλά στην βαθμολογία. Ας αφήσουμε τα αν στην άκρη όμως. Συνοπτικά κάποια πράγματα για την σειρά: η Ρεάλ υπερτερεί τόσο σε ποιότητα όσο και πληρότητα στους ψηλούς, ο ΠΑΟ παίζει καλύτερη -και πρέπει να παίξει ακόμη καλύτερη- άμυνα, ο ΠΑΟ διαθέτει τον x-factor Τζέιμς, η Ρεάλ είναι κίνδυνος-θάνατος από τα 6,75μ. (38% και 295 εύστοχα ως τωρα) και πάει λέγοντας. Η λίστα συν και πλην μπορεί να συνεχιστεί για ώρα και να καταλήξει πάντα στο Χ. Όπως ήδη λέχθηκε ελάχιστες οι διαφορές στα επιμέρους στοιχεία, η ισορροπία μπορεί επομένως να διαταραχθεί πολύ εύκολα είτε προς τη μία είτε προς την άλλη πλευρά.
Πιθανότητες πρόκρισης: 51-49 και κάπως μεροληπτικά από την πλευρά μας. Οι δύο αντίπαλοι μας έχουν προϊδεάσει για μια σειρά πέντε αγώνων στον πόντο ή στο καλάθι ή ιδανικά για εμάς στον Καλάθη (αν πάρει αυτός και όχι ο Τζέιμς την τελευταία επίθεση). Και μιάς και τους αναφέραμε να πούμε το εξής: ο ΠΑΟ θα έχει μεγαλύτερες πιθανότητες εάν στο βάθος της σειράς πάει με το «πλάνο Καλάθης» και όχι με το «μη πλάνο Τζέιμς», αν και το τελευταίο ίσως κερδίσει κάποιο-α ματς. Με δεδομένο αυτό, τον παράγοντα ΟΑΚΑ αλλά και τα προβλήματα που βγάζει/έβγαλε -η πολύ καλή ως ρόστερ Ρεάλ!- θα πούμε 3-2 ύπερ ΠΑΟ.
Επιμέλεια: Θανάσης Δημάκας
