Από τους Pink Floyd στον Pelé και τον Stoichkov!

Επιμέλεια: Σταύρος Μπέκας

Από τους Pink Floyd στον Pelé και τον Stoichkov.. ή αλλιώς, πως ένα προγραμματισμένο ταξίδι του Rabona στη Βουλγαρία για να δούμε ζωντανά τον σημαντικότερο εν ενεργεία μουσικό (Roger Waters), ήταν γεμάτο απρόοπτα και εντέλει κατέληξε σε γηπεδική φιέστα χαζεύοντας τους φανατικούς της CSKA Sofia!!

Η αφορμή..

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.. Είναι Φθινόπωρο προς Χειμώνας του 2017 και ο Roger Waters ανακοινώνει τη νέα του Ευρωπαϊκή περιοδεία, στην οποία αυτή τη φορά περιέργως δεν συμπεριλαμβάνει την Αθήνα! Σκέφτομαι ότι είναι ακόμη νωρίς και ίσως την προσθέσει στη συνέχεια αλλά σύντομα διαπιστώνω πως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει οπότε αρχίζω να εξετάζω σοβαρά το ενδεχόμενο να ταξιδέψω στο εξωτερικό! Πέρυσι πήγα στο Anfield για τη Liverpool, φέτος θα ήταν η χρονιά του!! Πράγα, Ρώμη, Βαρκελώνη και διάφορες άλλες πόλεις πέφτουν στο τραπέζι αλλά επιλέγω τη Σόφια που προσφέρει το πιο οικονομικό πακέτο. Τον Δεκέμβριο λοιπόν κλείνουμε τα εισιτήρια της συναυλίας αλλά και τα αεροπορικά – απομένουν όμως 137 ημέρες! Αυτή η προσμονή δεν έχει καμία σχέση με το τρίμηνο αγωνιστικής απραξίας στο ποδόσφαιρο, που εκνευρίζεσαι να βλέπεις φιλικούς αγώνες!! Αυτή η προσμονή όχι μόνο δεν λειτουργεί αρνητικά αλλά θα έλεγα ότι συσσωρεύει την ενέργεια και σαφώς αυξάνει τη λίμπιντο!

Το ταξίδι..

Είναι 6 το πρωί της Παρασκευής 4 Μαϊου του 2018 και ανοίγει το μάτι μετά από δύο-τρεις ώρες ύπνου! Λίγο μετά συνειδητοποιεί και ο εγκέφαλος ότι έφτασε η ημέρα! Ε, πάμε λοιπόν! Sofia Calling! Έχουμε πτήση στις 8:35..

Το αεροπλάνο γεμάτο με τυπάκια που κάνουν μπαμ ότι ταξιδεύουν για τον ίδιο λόγο που ταξιδεύουμε κι εμείς – παντού μπλουζάκια Pink Floyd και φατσούλες που ξεχωρίζουν! Παρόμοια κατάσταση δηλαδή με το να πηγαίνεις στο γήπεδο με συνοπαδούς! Σκέφτομαι ότι τελικά μάλλον δεν είμαστε οι ”τρελλοί” της υπόθεσης – καλά είμαστε αλλά αυτό θα φανεί παρακάτω!!!

Φτάνουμε στη Σόφια και εξ αρχής μας κάνουν πολύ καλή εντύπωση οι Βούλγαροι για την ευγένεια και την εξυπηρετικότητά τους. Το μόνο κακό που βρίσκουμε είναι ότι αρκετοί δεν μιλούν Αγγλικά και αυτό τους δημιουργεί λίγο κόμπλεξ και ανασφάλεια.

Η πόλη..

Η πόλη δεν είναι ιδιαίτερα όμορφη αλλά είναι μάλλον πιο όμορφη από την Αθήνα! Έχει μεγάλα πεζοδρόμια, πολλά πάρκα, τα αυτοκίνητα σταματούν ΠΑΝΤΑ στις διαβάσεις των πεζών και δεν ακούσαμε ούτε μία φορά κόρνα! Σε γενικές γραμμές δεν υπάρχει διάχυτο το άγχος των ελληνικών μεγαλουπόλεων και αντιθέτως θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Σόφια έχει ήρεμο κλίμα και εκπέμπει πολύ θετικά vibes. Ο πεζόδρομος Vitosha μοιάζει με μία τεράστια Ερμού – είναι γεμάτος με εμπορικά καταστήματα και αμέτρητα καφέ (σε ένα από αυτά άκουσα Techno, μέρα μεσημέρι, από τα ηχεία στην τουαλέτα)!! Ένας περίπατος από εκείνο το σημείο μέχρι το Πανεπιστήμιο της Σόφιας κρίνεται απαραίτητος αφού σε αυτή τη διαδρομή βρίσκονται τα περισσότερα αξιοθέατα. Για τους εναλλακτικούς και τα πιο ανήσυχα πνεύματα προτείνουμε 100% την οδό Shishman και τα γύρω στενάκια! Με ατμόσφαιρα που θυμίζει αρκετά τα δικά μας Εξάρχεια ή ακόμη και Ψυρρή και με ένα σωρό υπέροχα μαγαζάκια, μας έκλεψε την καρδιά! Ενδεικτικά θα αναφέρουμε το εξαιρετικό υπόγειο δισκάδικο Diukian Meloman που ειδικεύεται κυρίως στη Jazz και το 100 Beers (που είναι ότι ακριβώς αναφέρει το όνομά του – μία τρύπα που πουλάει 100 μπύρες από κάθε πιθανό μέρος του πλανήτη!!!) Σε αυτή τη γειτονιά άλλωστε είδαμε και μία υπέροχη τοιχογραφία με τον Μέγα Pelé, οπότε έδεσε το γλυκό!

Πριν τη συναυλία (Liverpool είσαι)!

Επιστροφή όμως στην υπόθεση Waters! Η συναυλία είχε ώρα έναρξης 20:00, το ξενοδοχείο μας ήταν σε μία απόσταση 10-15′ με ταξί από την Arena Armeec, οπότε βγήκαμε στη λεωφόρο στις 19:30. Κάνουμε σήμα στον πρώτο, κάνουμε σήμα στον δεύτερο, κάνουμε σήμα στον τριακοστό, τίποτα!! Είτε είχε κόσμο, είτε ήταν άδειος, δεν σταματάει κανείς!!! <<Liverpool είσαι>> σκέφτομαι – σιγά να μην σταματούσαν!! Καταλαβαίνουμε σύντομα δύο πράγματα.. Πρώτον: οι Βούλγαροι ταρίφες δεν παίρνουν διπλή κούρσα και δεύτερον: λειτουργούν σχεδόν όλοι με τηλεφωνικές κλήσεις! Η ώρα είναι 19:55, το άγχος θυμίζει αγώνα της Liverpool μετά το 80ο λεπτό, που πρέπει να βρούμε λύση ΑΜΕΣΑ και ο Salah έχει γίνει αλλαγή! Προτείνω να πάρουμε το μετρό και να κατέβουμε τουλάχιστον στον πλησιέστερο σταθμό (25′ με τα πόδια από το συναυλιακό χώρο)! Αφού προσευχόμαστε στον Fowler να μην ξεκινήσει η συναυλία στην ώρα της και αφού ευχόμαστε οι Βούλγαροι να είναι όσο ζαμάν φου είναι οι Έλληνες, κατεβαίνουμε να ξαναψάξουμε για ταρίφα.. Ευτυχώς μετά από κάνα πεντάλεπτο σταματάει ένας παππούλης – να’ναι καλά ο άνθρωπος!

Η συναυλία..

Φτάνουμε στο γήπεδο 20:35 την ώρα ακριβώς που ξεκινάει η συναυλία με το One of These Days. Παίρνουμε το ασανσέρ για τον τρίτο όροφο, μπαίνουμε στη θύρα μας και μέχρι να καταλάβουμε που βρισκόμαστε έχει αρχίσει το αριστουργηματικό Time μέσα από τον θρυλικό δίσκο The Dark Side of the Moon! Η τρίχα κάγκελο και η συγκίνηση διάχυτη, όπως τότε που η σέντρα του Milner έβρισκε το κεφάλι του Lovren για το 4-3 της Liverpool κόντρα στη Dortmund! Ζούμε μεγάλες στιγμές και το ξέρουμε..

Την ώρα που ο Roger συνεχίζει με classics (Breath, The Great Gig in the Sky, Welcome to the Machine), εμείς παίρνουμε το ασανσέρ για τον πρώτο όροφο και βρίσκουμε ένα τέλειο σημείο παρακολούθησης – τι να κάνουμε το ελληνικό δαιμόνιο διαπρέπει και στο εξωτερικό!! Το live συνεχίζεται με ένα σύντομο πέρασμα από το νέο solo album του Waters με τα υπέροχα Déjà Vu, The Last Refugee και Picture That και αμέσως μετά επιστρέφει στα παλιά με το Wish You Were Here, το οποίο τραγουδάει όλο μα όλο το γήπεδο!! Το πρώτο set κλείνουν τρία κομμάτια από το Wall, το The Happiest Days of Our Lives και τα δύο από τα τρία μέρη του Another Brick in the Wall. Πιτσιρίκια με πορτοκαλί φόρμες και μαύρες κουκούλες καταλαμβάνουν τη σκηνή και η οπτικοακουστική εμπειρία χτυπάει κόκκινο! Πετούν τις κουκούλες, βγάζουν τις φόρμες και μένουν με μαύρα t-shirts που αναγράφουν μία λέξη: RESIST! Την επόμενη μέρα μαθαίνουμε ότι αυτά τα παιδάκια ήταν locals που πήγαν στο γήπεδο το απόγευμα πριν το live και οι υπεύθυνοι τους έδειξαν μερικές απλές χορευτικές κινήσεις – πρόκειται για μία εμπειρία που θα θυμούνται για όλη τους τη ζωή!

Ακολουθεί διάλειμμα και στο Video Wall περνούν καμιά πενηνταριά χρήσιμες συμβουλές αντίστασης οι οποίες κλείνουν με το:

Resist all the other assholes who have made a lot of money and are billionaires!

Το δεύτερο μέρος της συναυλίας..

Το δεύτερο set ξεκινά εντυπωσιακά με extra τεράστιο σημείο για visualizations! Μουσικά παίζει δύο κομμάτια μέσα από το Animals, το Dogs και το Pigs (Three Different Ones) το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι και το highlight της βραδιάς, με το ιπτάμενο γουρούνι και τις καρικατούρες του Donald Trump! Συνεχίζει με τα κλασικά Money και Us and Them από το The Dark Side of the Moon, περνά στο νέο album με το Smell the Roses και από εκεί επιστρέφει στο Dark Side για να κλείσει το δεύτερο set με τα Brain Damage και Eclipse.

Στο encore παίζει δύο από τα πιο σπουδαία κομμάτια του Wall και των Pink Floyd γενικότερα, τα Mother και Comfortably Numb και κάπως έτσι ο 75χρονος Roger Waters αποχαιρετά το κοινό της Σόφιας (και όχι μόνο) μετά από περίπου δυόμιση ώρες ιδρώτα – δυόμιση ώρες αψεγάδιαστης εμφάνισης.. Τροφή για σκέψη κυρίως για τον κάθε ψωνισμένο πιτσιρικά (και μη) που νομίζει ότι είναι σπουδαίος αλλά και για εμάς τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους που ειδωλοποιούμε με τόση ευκολία τους μέτριους που μας πλασάρει το σύστημα των media..

Το γήπεδο..

Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο μας και αρχίζουμε τα σχέδια για την επόμενη μέρα. Ως ποδοσφαιρόφιλοι και οι δύο αποφασίζουμε να πάμε το πρωί να δούμε απ’έξω το Vasil Levski National Stadium, ένα ουδέτερο στάδιο στο κέντρο της πόλης στο οποίο συνήθως παίζει η Εθνική τους ομάδα (οι Levski και CSKA αγωνίζονται στα δικά τους γήπεδα). Μεθυσμένοι από την εμπειρία που είχαμε ζήσει πριν λίγο λέμε μερικές βλακείες να περάσει η ώρα. Ο Χρήστος φτιάχνει ένα σενάριο ότι την επόμενη μέρα θα γίνει αγώνας παλαιμάχων και θα δούμε τον Hristo Stoichkov (αν δεν τον γνωρίζετε οι νεότεροι, πρόκειται για έναν από τους καλύτερους παίκτες όλων των εποχών)!

Πέφτουμε για ύπνο..

Σηκωνόμαστε το πρωί και ακολουθούμε το πλάνο μας – κατευθυνόμαστε προς το στάδιο. Φτάνουμε και βλέπουμε μικρή κινητικότητα. Κάνουμε έναν γύρο, ρωτάμε αν μπορούμε να μπούμε μέσα να βγάλουμε φωτογραφίες, μας απαντούν αρνητικά και τότε πετάμε την ερώτηση! <<Έχει κανέναν αγώνα σήμερα>> για να λάβουμε την απρόσμενη απάντηση <<ναι, παίζει η CSKA με τη Ludogorets στις 20:00>> aka η δεύτερη με την πρώτη του πρωταθλήματος! Ok, δεν τρελλαινόμαστε να δούμε Βουλγαρικό πρωτάθλημα αλλά το κρατάμε στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας σε περίπτωση που θα είχαμε όρεξη εκείνη την ώρα!

Η έναρξη του αγώνα πλησιάζει, οι φωνές των οπαδών ακούγονται ως τη διπλανή περιοχή που τρώγαμε την πίτσα μας και αποφασίζουμε να πάμε!

Βγάζουμε εισιτήρια δίπλα ακριβώς από το πέταλο των φανατικών της CSKA – η τιμή των 7 Lev (3.5 Ευρώ) μας έπεισε ότι θα ήταν σοφή επιλογή)!! Μπαίνουμε στο γήπεδο 10′ πριν την έναρξη του match και εντυπωσιαζόμαστε άμεσα από την ατμόσφαιρα που θύμιζε Ελλάδα της δεκαετίας του ’80 ή του ’90! Δεν υπάρχει κανείς που να μην φωνάζει, δεν υπάρχει σχεδόν κανείς που να μην φοράει κόκκινα!! Και ξαφνικά ακούμε τον ήχο από ένα ελικόπτερο!! Σηκώνουμε το βλέμμα και αντικρίζουμε ένα στρατιωτικό ελικόπτερο να κατεβαίνει προς το γήπεδο!! Προσγειώνεται στο κέντρο και αποβιβάζονται commandos που παρατάσσονται σε θέση μάχης!! Δεν μπορούμε να συγκρατήσουμε τα γέλια μας αλλά ευτυχώς μέσα στον χαμό δεν μας παρεξηγούν.. Οι στρατιώτες φεύγουν και ξάφνου αποβιβάζεται ο Μέγας Hristo Stoichkov!!! Δεν πιστεύουμε στα μάτια μας, βλέπουμε από κοντά, έστω με αυτόν τον απολύτως γραφικό και σουρεαλιστικό τρόπο, ένα παιδικό μας ”ίνδαλμα”! Οι ιαχές του πλήθους <<Hristo, Hristo, Hristo, Hristo>> δονούν το στάδιο (για να μην πω την πόλη) και ο Χρήστος δίπλα μου τους λέει ευχαριστώ για την αποθέωση – όχι, εντάξει αυτό δεν συνέβη αλλά θα έπρεπε!

Το match..

Δεν θα ασχοληθούμε με το αγωνιστικό κομμάτι αφού το γεγονός ότι έληξε 0-0 κολακεύει ξεκάθαρα τους γηπεδούχους που δεν μπορούσαν να αλλάξουν τρεις σωστές πάσες! Οι φιλοξενούμενοι της Ludogorets (πρωταθλητές για 7η συνεχόμενη χρονιά!) έκαναν μία τίμια προσπάθεια αλλά σταμάτησαν στο τοίχος του 12ου παίκτη (λέγε με κερκίδα της CSKA)!