Θα είμαι ειλικρινής από την αρχή μαζί σου Diego. Αν δεν είχες καταγωγή από την Ουρουγουάη, πιθανότατα δεν θα σε λάτρευα τόσο. Διότι κακά τα ψέματα είμαι μεγάλος φίλος της Celeste. Και αυτό ήταν καθοριστικό και για το πώς θα σε εκτιμούσα. Σήμερα έχεις τα γενέθλια σου. Και ένα από τα ινδάλματα της εφηβικής μου ηλικίας “πιάνει” την πέμπτη δεκαετία της ζωής του. Ποιος να το πιστέψει… Κι όμως.
Ήσουν ένα από τα ελάχιστα στοιχήματα που έχασε κατά κράτος ο Sir Alex Ferguson. Μάλλον δεν φταις εσύ αποκλειστικά. Πολλοί σπουδαίοι παίκτες άλλωστε δεν άντεξαν το μελαγχολικό καιρό της βόρειας Αγγλίας ούτε το παιχνίδι της Premier League. Βέβαια, όταν έφυγες από το Old Trafford δεν ήσουν αναγνωρισμένος αστέρας ούτε world class παίκτης αλλά με το παρατσούκλι “Diego Forlorn.” . Ήσουν ο ορισμός του «what if» καθώς είχες έρθει ως wonderkid από τη θαμαυτουργή δεξαμενή ταλέντων της Aργεντίνικης Independiente.
Η καταξίωση άρχισε σιγά σιγά αργότερα. Χρυσό παπούτσι τη σεζόν 2004-2005 με τη Villareal και 54 γκολ σε 106 εμφανἰσεις έκαναν τον κόσμο να αλλάζει γνώμη. Και τότε ήρθε μία μεγάλη πρόκληση. Ο Fernando Torres αποχαιρετούσε τη Μαδρίτη για το Liverpool και ήσουν ο εκλεκτός για να γεμίσει τα παπούτσια του. Και τα πήγες περίφημα. Μαζί με τον Kun Aguero είχατε συνθέσει ένα πραγματικά φονικό δίδυμο στο απαρἀλλακτο 4-4-2 των Rojiblancos. Κατά τη γνώμη μου το καλύτερο εκείνα τα χρόνια σε όλη την Ευρώπη. Και ήρθε δεύτερο χρυσό παπούτσι το 2010. Μία χρονιά που έκρινες έναν ευρωπαικό τελικό δίνοντας ευρωπαικό τρόπαιο στην Atletico. Και ας είχες αποκλείσει την αγαπημένη μου Liverpool την ημέρα των γενεθλίων μου για να πας σε εκείνο τον τελικό. Χαλάλι σου. Ήταν η χρονιά σου. Μετά από λίγους μήνες πήγες και στη Νότιο Αφρική και ήσουν ο κύριος λόγος που η Ουρουγουάη βγήκε τέταρτη. Πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης (παρότι είχες τα ίδια γκολ με άλλους τρεις παίκτες), καλύτερο γκολ της διοργάνωσης και βραβείο πολυτιμότερου παίκτη του Μουντιάλ. Δεν ήταν λίγα, έτσι;
Και ένα χρόνο μετά , μαζί με αυτό το διάολο Suarez σήκωσες το 15ο Copa America της Ουρουγουάης μέσα στην Αργεντινή. Ηδονή, τρέλα παράνοια. Ήσουν αρχηγός στο μπράτσο και στο γήπεδο. Διαδέχθηκες τον πατέρα σου και κέρδισες και εσύ το Copa America. Μετά ήρθε η Inter, η Internacional, η Cerezo Osaka , η Peñarol που επέστρεψες μετά το πρώτα σου ποδοσφαιρικά βήματα και έπειτα από το 2016 η Mumbai City στην Ινδία. Δεν ήταν και οι καλύτερες μέρες αλλά τα χρόνια είχαν περάσει και δεν γύριζαν πίσω. Δεν χρειαζόμασταν και άλλες αποδείξεις για να σε αγαπήσουμε και να σε θυμόμαστε λέγοντας «Προλάβαμε και τον Diego Forlan».
Δεν ήσουν ο καλύτερος επιθετικός του 21ου αιώνα. Αλλά δεν έχει σημασία. Δεν σε εκτιμούν όλοι όσο εγώ. Αλλά δεν έχει σημασία. Δεν κέρδισες όσα έχουν κερδίσει άλλοι παίκτες. Αλλά δεν έχει σημασία. Ήσουν ένας ποδοσφαιρικός «αλήτης» από αυτούς που προκύπτουν με ευκολία από τη Λατινική Αμερική. Δεν ήσουν όμως ποτέ πέρα το δέον προκλητικός και δεν έδωσες δικαίωμα να βρεθείς στο στόχαστρο. Είχες προσωπικότητα και ήσουν πάντα μπροστά στα δύσκολα. Είχες πολλούς τρόπους να σκοράρεις και δη τις κρίσιμες στιγμές. Είχε πάθος που ξεχύλιζε και μπορούσε να πνίξει τον αντίπαλο. Όλα όσα χρειάζονται για να είσαι στα μάτια μου σπουδαίος.
Feliz cumpleaños, Diego!
