Κι αν είναι λόγια δύσκολα, λέει ο δημιουργός… είναι τα αγαπημένα, κι αν τα πιστεύεις για χαρά και φεύγει ήσυχα – λέω εγώ – ο κ. Γιαννακόπουλος. Συνεχίζει κάπου να μιλά για μια «παράλογη εποχή, κι η ημέρα όμορφή, ημέρα δύσκολη, μια πρόκληση ζωής, Αθάνατοι, θνητοί».
Ας προσγειωθούμε λοιπόν για λίγο, μήπως ψάχνοντας ανακαλύψουμε εάν πράγματι τέτοιες μέρες, όμορφες, ηλιόλουστες και παράλληλα δύσκολες και συγκινισιακά και Εθνικά φορτισμένες, στο κομμάτι της νοοτροπίας μας άφησε κάτι στην σημερινή παράφορη εποχή το πνεύμα οπαδισμού του εκλιπόντος.
Μόλις μερικές ώρες μετά τον θάνατος ενός εκ των σπουδαιότερων παραγόντων του Ελληνικού μπάσκετ και πάνω στην έναρξη του Παγκόσμιου Κυπέλλου, η σκέψη μου γυρνά ξανά και ξανά στα ίδια ζητήματα που διαρκώς ταλανίζουν τον Ελληνικό οπαδισμό, στο σημείο που γίνεται “Γηπεδισμός”.
Χωμένος, σε ένα καφέ στο κέντρο της Αθήνας συλλέγω όλο και διαφορετικότερες μεταξύ τους σκέψεις, προσπαθώντας να τις στριμώξω τόσο αρμονικά ώστε να καταλάβω εάν τελικά το μπάσκετ είναι διαφορετικότερο απ’ το ποδόσφαιρο… Εάν όλοι αυτοί που ενώθηκαν αυτές τις ημέρες για να εκθιάσουν τον Παύλο Γιαννακόπουλο το πίστευαν στα αλήθεια… Εάν τέλος πάντων οι σημαντικοί σε κάθε χώρα, είναι ικανοί να αφήσουν πίσω τους μια αλλαγή σπουδαία για το σύνολο και όχι μόνο για το ρόστερ της ομάδας.
Ρομαντικέ αναγνώστη δε σε ξέχασα! Κρυμμένος ύστερα από καιρό στην οχλαγωγία της Πρωτεύουσας, χαμογελώ κρυφά που τα πρωτοσέλιδα που βασανίζονται κάτω απ’ το καλοκαιρινό λιοπήρι στα μανταλάκια κάπου κάπου ξεχνούν τις επικείμενες μεταγραφές και ασχολούνται με το Μουντιάλ, ο κόσμος συζητά για τους ομίλους και οι Ρωσοι χλευάζουν τους Εγγλέζους και το Ρόμπι που μας έκανε την τιμή να ανοίξει την αυλαία με τα άσματά του.
Κάποτε, στην αρχή της κρίσης, θυμάμαι συζητήσεις που δήθεν ο κόσμος έψαχνε ένα αληθινό ηγέτη, στο πρόσωπο του οποίου θα εξαλειφονταν οι διαφορές των κομμάτων και επειδή όλοι θα πίστευαν στην ικανή του φυσιογνωμία δεν διαφωνούσαν οι πολίτες με το σύνολο των εφαρμοζόμενων μέτρων και θα τον εμπιστεύονταν να διαπραγματευτεί. Κοινώς: θα αλλάζαμε ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ!
Εγώ αυτές τις ημέρες από τον τρόπο που εκθιάστηκε ο κ. Γιαννακόπουλος από πράσινους, κόκκινους, κίτρινους, μπλέ σκεφτόμουν τον αντίστοιχο Καποδίστρια, το νέο Ελευθέριο Βενιζέλο για τον Ελληνικό αθλητισμό! Κοινώς: Τώρα που όπου να ΄ναι θα τελείωνε και ο Βασιλακόπουλος ίσως ήταν μια ακόμα ευκαιρία να ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ και ΕΔΩ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ!
Δεν ντρέπομαι να παραδεχτώ από την άλλη, ότι μέχρι η ΑΕΚ να φτάσει στον τελικό, ΔΕΝ είδα όλη την πορεία της για το Final Four, πιστός στην νοοτροπία ότι μια ακόμα Ελληνική ομάδα διέπρεψε φέτος. Στο μπάσκετ βέβαια, είναι αλήθεια ότι ο « Γηπεδισμός» προσλαμβάνει συχνά άλλες διαστάσεις σε σχέση με το ποδόσφαιρο. Θα μου πεις εδώ στήνονται ραντεβού θανάτου στο volley και το waterpolo ώστε να βγουν τα απωθημένα που ξέχασε άσβηστα το ποδοσφαιρικό μίσος.
Κι΄όμως το μπάσκετ είναι συχνά, σαν να το προστατεύει ένας αόρατος μανδύας και να επιβάλλει στους φιλάθλους μια στοιχειωδώς πιο εξευγενισμένη συμπεριφορά! Και τα έχουμε ξαναπεί, δεν πετώ στα σύννεφα. Ούτε τα πρόσφατα παραδείγματα «πίσω από την κουρτίνα» του ΣΕΦ τα ξέχασε κανείς, ούτε θα γούσταρε ποτά τα φλώρικα, εκπολιτισμένα “Go Raptors, Go!”
Υβριστικά συνθήματα και νοοτροπιες που ας πούμε προσβάλλουν τη Δημόσια Αιδώ (!), ακούς σε όλα τα μπασκετικά μας γήπεδα, αλλά αυτός ο μανδύας, ακόμα κι αν κάπου έχει κάνει τρύπες, δεν καταστρέφεται ολοσχερώς ρε παιδί μου, είτε παρακολουθείς μέσα από το ΣΕΦ και το ΟΑΚΑ, είτε από το παλατάκι και το Βικελείδιο. Ε είναι αλλιώς….
Τώρα θα μου πεις το ποδόσφαιρο είναι το λαϊκό άθλημα. Αυτό με τους μεγαλύτερους – και σε ποσοστό και σε ηλικία – φαν, ποιος θα κάτσει για καιρό να βγάλει από την μύγα ξίγκι στο μπάσκετ. Λιγότερα τα σκάνδα στη διαιτησία, ανύπαρκτα τα στημένα ματς, εκπλήξεις μικρών ή επαρχιακών ομάδων που τις καμαρώνεις. Είναι μερικά από τα συστατικά χαρακτηριστικά του μπάσκετ εντός συνόρων… Αυτά και η χρηστική ανεπτυγμένη τεχνολογία προς αποφυγή αδικιών…. ε γιατί να μην τα εκμεταλευτούμε; Γιατί να μην ξεκινήσουμε απ΄εδώ;
Μέχρι και οι μεγαλοεπιχειρηματίες ιδιοκτήτες ομάδων, στα μάτια του φίλαθλου κοινού δείχνουν (αρκετές φορές) πιο “υγιείς” στο σκεπτικό τους και τα ποσά είναι άλλα. Δεν θα επεκταθώ, αλλά το εικονικό τους έστω παράδειγμα γιατί να μην ανοίξει κι άλλο τους ορίζοντες που χαράχθηκαν έτσι, έως τώρα; Θα μου πεις και το ποδόσφαιρο ενώνει. Απαντώ ΝΑΙ, όποτε το θυμάται… Είτε σε χαμηλότερο επίπεδο, είτε όποτε το επιτρέπουν τα εκ των άνω συμφέροντα. Είτε όταν απλά πρόκετιται για διεθνείς διοργανώσεις, εξού και το … μυδίαμά μου το πρωί στα περίπτερα της Πανεπιστημίου για το Μουντιάλ!
Το ζήτημα νομίζω είναι απλά ότι έφυγε ένας άνθρωπος με μεράκι για την ομάδα που αγαπούσε, που γούσταρε να κυκλοφορεί στο δρόμο και όλοι να αναγνωρίζουν το έργο του, που του άρεσε να βοηθάει και τον τελευταίο γαύρο και ΑΕΚτζή που θα ‘ χε απέναντί του.
Ε γιατί να μην κρατήσουμε απλά αυτό;
Γιατί να μην θαυμάζουμε από εδώ και στο εξής το μεγαλείο του με τα απτά παραδείγματα που άφησε, αντί να υποκύπτουμε στον ρηχό οπαδισμό που επιβάλλουν τα μίση ορισμένων, ώστε να μην ξεχαστεί τίποτε και του χρόνου και του παραχρόνου και του αντίχρονου… Ας μην κρατήσει μόνο για λίγες μέρες, κι αυτό!
