5+1 λόγοι που εξηγούν γιατί το Μουντιάλ είναι ο απόλυτος ποδοσφαιρικός οργασμός

μουντιάλ

Μουντιάλ. 30 μέρες ξεχνάς γυναίκα, παιδιά και δουλειά. 30 μέρες λειτουργείς σχεδόν ρομποτικά, ακολουθώντας πιστά το πρόγραμμα της διοργάνωσης, όπως οι πιστοί το ευαγγέλιο. Προφανώς έχει όλη μέρα ποδόσφαιρο με τους περισσότερους αστέρες του αθλήματος παρόντες. Αυτή, όμως, δεν είναι η μοναδική εξήγηση στην «τρέλα» που προκαλεί το Παγκόσμιο Κύπελλο.

Υπάρχουν 5 σοβαροί λόγοι που μετατρέπουν το διάστημα του Μουντιάλ σε έναν σχεδόν ιερό μήνα για τους λάτρεις του ποδοσφαίρου και όχι μόνο.

1) Αρχικά διοργανώνεται κάθε 4 χρόνια. Φυσικό επόμενο είναι να διατηρεί αναλοίωτη την αίγλη και τη λάμψη του. Δε φθείρεται, δεν «συνηθίζεται». Με το σφύριγμα της λήξης του τελικού σχεδόν αυτόματα με τη θλίψη για το τέλος του, αρχίζει η προσμονή για το επόμενο.

Κατά τη διάρκεια της προσμονής μπορεί να έχεις περάσει στο πανεπιστήμιο, να έχεις πάρεις πτυχίο (μπορεί και όχι), να έχεις παντρευτεί, να έχεις κάνει παιδιά και πάει λέγοντας. Ακόμα κι αυτό προσδίδει κάτι στη περίοδο της αναμονής.

2) Δίνει στον καθένα την ευκαιρία να ταυτιστεί με μία χώρα που ενδεχομένως να μη γνωρίζει καλά καλά ποια γλώσσα μιλάνε οι κάτοικοί της, ή που βρίσκεται στο χάρτη. Καμερούν, Σενεγάλη, Γκάνα, Γκάνα και Γκάνα είναι μερικά παραδείγματα. Σε αυτό το παράλογο δέσιμο, ρόλο θα παίξουν το στυλ ποδοσφαίρου, μία μεγάλη νίκη απέναντι σε κλασσικές δυνάμεις του αθλήματος ή απλά συμπαθητικές φυσιογνωμίες στην ομάδα.

(Μπορεί η Κοστα Ρίκα να είχε μια θέση σε αυτές αν δεν μας είχε αποκλείσει το 2014;)

3) Θα παρακολουθήσεις παιχνίδια μεταξύ ομάδων οι οποίες δεν έχουν απολύτως καμία σχέση μεταξύ τους και παίκτες, των οποίων η διαφορά κλάσης είναι γιγάντια, θα έρθουν αντιμέτωποι. Οι αγώνες όπως Αργεντινή – Νέα Ζηλανδία, Γερμανία – Παναμάς, Γαλλία – Νότια Κορέα είναι η μισή ομορφιά του Μουντιάλ.

Κι εκεί προφανώς, αν σέβεσαι τον εαυτό σου θα υποστηρίζεις με όλη την ποδοσφαιρική σου ψυχή τη Νέα Ζηλανδία, τη Νότια Κορέα και τον Παναμά. Εκτός αν παίζει η εθνική ομάδα της χώρας σου ή αυτή που επέλεξες να υποστηρίζεις, η οποία όμως πρέπει να είναι μία (1)!

4) Γιατί το βλέπουν όλοι. Ακόμα κι ο φίλος σου που δεν ξέρει πόσο έληξε ο τελικός του Champions League (αν κι είχε έρθει να τον δει για τις μπίρες), θα κάτσει να το χαζέψει ακόμα και μόνος του.

Πολύ πιθανό να αποκτήσει κι άποψη, μάλιστα, για τις ομάδες, την πορεία τους και την τακτική που ακολουθούν. Εκέι υπάρχει περίπτωση να χάσεις τη ψυχραιμία σου και με το δίκιο σου.

5)Γιατί είναι τελείως διαφορετικό να βλέπεις το Μουντιάλ με συμμετοχή της χώρας σου και χωρίς αυτήν. Αλλά ακόμα και στη 2η περίπτωση δε χάνει το ενδιαφέρον του.

1η περίπτωση: Παρακολουθείς όλα τα παιχνίδια και σε όλα περιμένεις ΤΟΝ αγώνα. Άλλο ένα μαγικό διάστημα προσμονής που προσφέρει το Παγκόσμιο Κύπελλο (πίκρα να παίζεις στην πρεμιέρα). Σε όλες τις αναμετρήσεις τεστάρεις τις δυνατότητες της χώρας σου (τους έχουμε αυτούς, καλά που δεν είμαστε σε αυτό τον όμιλο κλπ.) και προφανώς σχεδιάζεις, πριν καλά καλά το πρώτο παιχνίδι, πιθανές -ευνοϊκές- διασταυρώσεις.

2η περίπτωση: Ευκαιρία για πιο ήρεμη κι αντικειμενική αντιμετώπιση του τουρνουά. Ξεκινάς τις αναλύσεις, σαν άλλος Στίβεν Τζέραρντ ή Ρίο Φέρντιναρντ κι εκστασιάζεσαι, μόνο όταν πραγματικά χρειάζεται.

Κι όχι, για παράδειγμα, στο 1ο κόρνερ που κερδίζει η Ελλάδα κόντρα στη Βραζιλία στο 73ο λεπτό.

Bonus – Οι αγώνες μεταξύ ομάδων -πολύ- χαμηλής δυναμικότητας. Ιντριγκαδόρικη περίπτωση. Μπορεί και ίσως να επιτρέπεται να βαριέσαι να τους δεις, αλλά από την άλλη υπάρχει ένα «πρέπει» (επειδή είναι Μουντιάλ!) που σε σπρώχνει στην τηλεόραση.

Αν τελικά αντέξεις όλο το 90λεπτο, νιώθεις πως έπραξες το σωστό και έκανες το καθήκον σου. Η ικανοποίηση που απολαμβάνεις είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα, ακόμα κι αν το παιχνίδι δε βλεπόταν, γιατί σεβάστηκες τον εαυτό σου και το Παγκόσμιο Κύπελλο.

Αν, απ’την άλλη, αποτελέσει το διάλλειμα σου και τελικά εξελιχθεί σε ματσάρα ή σε παιχνίδι κομβικής σημασίας για την έκβαση ενός ομίλου, τότε ντρέπεσαι. Ντρέπεσαι για τον εαυτό σου και λογικά δεν το ομολογείς ποτέ σε κανέναν.

Ευτυχώς φέτος το Τυνησία – Παναμάς έπεσε πάνω στο Βέλγιο – Αγγλία και μας έβγαλε από το αδιέξοδο. Ωστόσο, προς γνώση και συμμόρφωση για το 2022 ήταν παιχνιδάρα!