Συνήθως οι αθλητές παίρνουν τις αποφάσεις τους για τις εκάστοτε μετακινήσεις είτε με κριτήρια ανταγωνισμού (πηγαίνουν σε συλλόγους που έχουν περισσότερες πιθανότητες να κατακτήσουν τίτλους), είτε με οικονομικά κριτήρια (καταλήγουν σε ομάδες της Κίνας, του Κατάρ ή των Η.Π.Α. π.χ.), είτε ακόμη καλύτερα προσπαθούν να συνδυάσουν χρήμα με τρόπαια. Είναι επίσης πάρα πολύ συχνό φαινόμενο όταν μία ομάδα υποβιβάζεται, οι παίκτες της να φεύγουν για μία άλλη ομάδα που αγωνίζεται σε ανώτερη κατηγορία. Ο Angelo Di Livio δεν ήταν ένας από αυτούς τους παίκτες! Θα ασχοληθούμε όμως με αυτό αργότερα.
Είναι 26 Ιουλίου του 1966 και γεννιέται στην πρωτεύουσα της Ιταλίας ο μικρός Angelo. Δεν ήταν ούτε ο πιο ταλαντούχος ποδοσφαιριστής, ούτε ο πιο τεχνίτης, ήταν όμως γρήγορος και δυνατός και στα 18 του υπογράφει στη Roma (χωρίς όμως να καταφέρει να πραγματοποιήσει ούτε μία εμφάνιση)! Τη δεκαετία του ’80 περνάει από Reggiana, Nocerina, Perugia, Padova, για να καταφέρει εντέλει το 1993 να πάρει τη μεγάλη μεταγραφή στη »Vecchia Signora»! Εκεί συναντά τον ‘τεράστιο Roberto Baggio, ο οποίος του δίνει το προσωνύμιο »Soldatino» (Στρατιωτάκι) για τον χαρακτηριστικό τρόπο που έτρεχε (στο μέλλον θα αποδεικνυόταν σοφός ο »Μικρός Βούδας» για το ψευδώνυμο που χάρισε στον Angelo – για άλλους λόγους όμως)! Ο Di Livio μένει στο Τορίνο και τη Juventus έξι χρόνια κατακτώντας τρία πρωταθλήματα, ένα Champions League και ένα Coppa Italia μεταξύ άλλων! Ταυτόχρονα γίνεται και μέλος της Εθνικής Ιταλίας με την οποία καταγράφει 40 εμφανίσεις σε 7 χρόνια παίρνοντας μέρος σε δύο Euro και δύο Mundial.
Ο βασικότερος λόγος όμως που τον θυμόμαστε και θα τον θυμόμαστε, όλοι εμείς οι ρομαντικοί του αθλητισμού και του οπαδισμού, είναι άλλος!
Το 1999, στα 33 του πλέον, υπογράφει στη Fiorentina και την επόμενη σεζόν ως αρχηγός κατακτά με τους »Viola» το Copa Italia! Το 2002 όμως η ομάδα της Φλωρεντίας χρεοκοπεί και υποβιβάζεται στην 4η κατηγορία του Ιταλικού πρωταθλήματος! Όπως ήταν φυσικό αποχώρησαν όλοι οι ποδοσφαιριστές της ομάδας – όλοι εκτός από έναν… Το σπουδαίο ρόστερ που διέθετε η Fiorentina έκανε φτερά! Ο Enrico Chiesa πάει στη Lazio, ο Nuno Gomes στη Benfica, ο γνωστός μας από το πέρασμά του στον Παναθηναϊκό – Ezequiel González – στη Boca Juniors, ο Emiliano Moretti στη Juventus και οι Daniele Adani και Domenico Morfeo στην Inter. Ο »Soldatino» όμως απέρριψε προτάσεις από Inter, Torino κ.α, δέχθηκε μείωση μισθού στο 85% και έμεινε στους »Viola»!
«Δεν ήταν δύσκολη η απόφασή μου! Στη ζωή υπάρχουν αξίες πιο σημαντικές από τα χρήματα. Πραγματικά ελπίζω ότι τώρα η γυναίκα μου είναι χαρούμενη! Μου είπε ‘Μείνε εδώ. Το χρωστάς στην πόλη, στους οπαδούς’. Το έκανα λόγω της αγάπης που μου έχει δείξει αυτή η πόλη.» Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε απλώς το κοντράστ που βίωσε.
Το καλοκαίρι του 2002 έπαιρνε μέρος με την Εθνική ομάδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ιαπωνίας και της Κορέας και μετά από τρεις μήνες αγωνιζόταν σε γήπεδα 4000 θέσεων, στην 4η κατηγορία του Ιταλικού πρωταθλήματος. Και αυτό ήταν δική του επιλογή! Επιλογή απολύτως κρίσιμη για την ιστορία του συλλόγου, αφού συσπείρωσε τους πάντες (το γήπεδο είχε 30000 κόσμο στα εντός έδρας παιχνίδια) και βοήθησε την ομάδα της Φλωρεντίας να επιστρέψει το 2004 εκεί που ανήκει, στη Serie A.
Ο Angelo Di Livio δεν υπήρξε ούτε οπαδός της Fiorentina, ούτε γέννημα-θρέμμα της πόλης, ούτε έπαιξε στις ακαδημίες της ομάδας, ούτε είχε αγωνιστεί για πολλά χρόνια στον σύλλογο τη στιγμή που πήρε τη μεγάλη απόφαση να την ακολουθήσει στα χαμηλά στρώματα του Ιταλικού ποδοσφαίρου. Αυτό δίνει ακόμη μεγαλύτερη αξία στην κίνησή του και μας υπενθυμίζει ότι ακόμη και σε εποχές απόλυτου και ψυχρού επαγγελματισμού, υπάρχουν κάποιοι ξεχωριστοί άνθρωποι που σκέφτονται ρομαντικά – κι εμείς στο Rabona αυτούς τους αγαπάμε περισσότερο.
