Η ιστορία του νεαρού Άγγλου επιθετικού George Green είναι η απόδειξη ότι όλοι άνθρωποι αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία. Η ζωή του George το 2011, σε ηλικία μόλις 15 ετών, άλλαξε δραστικά και απότομα, με τρόπο που δύσκολα ένας έφηβος θα άντεχε. Κατάφερε να πάρει μεταγραφή από την Bradford στην Everton, με την αξία του να μπορούσε να φτάσει έως τα 2 εκατ. λίρες, και εκείνον να λαμβάνει 45.000 λίρες ετησίως και 2.000 ανά εβδομάδα. Μάλιστα, ο τοπικός τύπος δεν άργησε να τον εκθειάσει για το σπουδαίο ταλέντο του. Ένα χρόνο μετά εντάχθηκε στις εφηβικές ομάδες της Εθνικής Αγγλίας, έχοντας την τύχη να έχει συμπαίκτες του τους Dele Alli και Ross Barkley.
Παράλληλα, ο τότε προπονητής της Everton, David Moyes, τον ήθελε στην πρώτη ομάδα παρά το μικρό της ηλικίας του. Ήταν εκείνη η στιγμή που ο Green, αφού λύγισε υπό το βάρος της ξαφνικής επιτυχίας, ξεκίνησε να μην δίνει το παρών σε αρκετές προπονήσεις και όπως έχει αναφέρει ο ίδιος, «έμπλεξε με τους λάθους ανθρώπους». Για τα επόμενα τρία χρόνια, «βυθίστηκε» στον κόσμο του αλκοόλ και των ναρκωτικών ουσιών, αλλά ήταν πολύ ειλικρινής με την Everton για τον εθισμό του. Τότε, το 2015,αποφάσισε να μπει σε πρόγραμμα απεξάρτησης για 5 εβδομάδες: «Στην απεξάρτηση μου συνειδητοποίησα ότι το πρόβλημα ήταν ο εγωισμός μου και η δική μου συμπεριφορά, που μου στοίχισε κάθε σχέση με τους άλλους. Δανειζόμουν χρήματα και δεν τα επέστρεφα ποτέ. Εκμεταλλευόμουν την εμπιστοσύνη τους συνέχεια. Τους έβλαψα και με εγκατέλειψαν. Μέχρι πρόσφατα τους κατηγορούσα γι’ αυτό».
Ύστερα, η ομάδα του Λίβερπουλ τον παραχώρησε ως δανεικό στην Tranmere, όπου πέτυχε και το πρώτο του τέρμα σε πρωτάθλημα. Παρά την μεγάλη του προσπάθεια, οι ιθύνοντες της Everton τον αποδέσμευσαν. Βρέθηκε όμως, ένας σύλλογος για εκείνον, η Oldham, που δεν τον απέρριψε για τα προβλήματα του, όπως πολλές ομάδες θα έκαναν στη θέση της. Το 2016, την εποχή που πάλευε να σταθεί στα πόδια του έμελλε να έρθει από την Burnley, ένα συμβόλαιο μικρής διάρκειας. Δυστυχώς, εκεί τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως το επιθυμούσε ο Green, καθώς ο προπονητής του Lee Clark, τον κατηγόρησε ότι στην προπόνηση μύριζε αλκοόλ. Κάτι, που ο George αρνήθηκε κατηγορηματικά. Έτσι, ο επόμενος σταθμός στην καριέρα του έγινε η Salford. Από την πρώτη στιγμή η διοίκηση εντυπωσιασμένη από τις ικανότητες του, πίστεψε σ’ εκείνον και του έδειξε αμέριστη εμπιστοσύνη, εξασφαλίζοντας του χρόνο συμμετοχής.
Αλλά η δοκιμασία που περνούσε ο φέρελπις επιθετικός, δεν είχε τελειώσει ακόμα. Ενώ είχε να δώσει ακόμα μεγάλη μάχη με την κατάθλιψη, που τον οδήγησε ξανά στη χρήση, σύμμαχος του έγινε ο Gary Neville: « Συνάντησα τον Neville σπίτι του, με ρώτησε πως μπορεί να με βοηθήσει. Κι εγώ του απάντησα: ”Δεν ξέρω τι μπορείς να κάνεις. Είμαι καλά”. Δεν ήμουν καλά! Αλλά δεν ήθελα να μάθουν οι συμπαίκτες μου ότι παλεύω.. Τότε δεν εμφανίστηκα σ’ ένα ματς και με έστειλαν πίσω στην Burnley. Εκεί ήμουν άρρωστος για 4 μήνες. Πραγματικά δεν ήμουν καλά ψυχολογικά».
Η ψυχολογική του κατάσταση επιδεινώθηκε τόσο, που πήρε υπερβολική δόση. Ήταν η έσχατη «κραυγή» του για βοήθεια που έφτασε στ’ αυτιά των διοικούντων της Chester, προσφέροντας του μια θέση στο ρόστερ της. Επίσης, βρήκε την υποστήριξη που αναζητούσε διακαώς, στο πρόσωπο του παλαίμαχου ποδοσφαιριστή, Gary Charles. Ο George αναγνωρίζοντας πως πρέπει να «γυρίσει σελίδα», αποφάσισε να ενταχθεί σε πρόγραμμα των «ανώνυμων αλκοολικών και χρηστών ουσιών». Πλέον, είναι «καθαρός» εδώ και 8 μήνες.
Τώρα στα 22 του, πιο δυνατός από ποτέ, μπορεί να ονειρεύεται την συμμετοχή του στην League One και την Championship, ενώ έχει θέσει και ως σκοπό του να ευαισθητοποιήσει την κοινότητα του Chester για θέματα ψυχικής υγείας. Το μόνο σίγουρο είναι, πως ο George Green αναγεννήθηκε, βάζοντας πολλά γκολ στους προσωπικούς του «δαίμονες» που τον κρατούσαν πίσω! Και το μέλλον του προμηνύεται λαμπρό!
