Λίγους αθλητές έχω αντιπαθήσει στη ζωή μου τόσο όσο τους καλαθοσφαιριστές της εθνικής Ισπανίας. Ο Ναβάρο ήταν πάντα εκ των δήμιων της επίσημης αγαπημένης και γι’ αυτό εκνεύριζε τους Έλληνες φιλάθλους. Από εκείνο τον καταραμένο τελικό του Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας το 2006, μέχρι και το 2010 η Ελλάδα κι η Ισπανία συναντήθηκαν 6 φορές με την εθνική μας να γνωρίζει ισάριθμες ήττες! Στα 3 από τα 6 αυτά ματς ο «Λα Μπόμπα» ήταν πρώτος σκόρερ της «Ρόχα» ( τελικός 2006, ημιτελικός Ευρωμπάσκετ 2007, φάση των 16 στο Μουντομπάσκετ 2010). Ακόμη, ήταν ο πρώτος σκόρερ του τελικού της Ευρωλίγκα το 2010 κόντρα στον Ολυμπιακό στο Παρίσι με 21 πόντους! Καθόλου παράλογο λοιπόν, που στην Ελλάδα δεν τον γουστάρουμε και συχνά τον αφορίζουμε με ακραίους χαρακτηρισμούς όπως «μπασκετικό σίχαμα» του αείμνηστου Φίλιππου Συρίγου. Όσο όμως πικραμένος και να είσαι για τις ήττες της εθνικής, που συχνά συνοδεύονταν από διαιτητική εύνοια προς τους μονίμως εκτεθειμένους σε ηλεκτροπληξία, Ισπανούς, δεν μπορείς παρά να αναγνωρίσεις το μεγαλείο του ανδρός, όπως θα έλεγε κι ένας άλλος μεγάλος μπασκετικός δημοσιογράφος.
O μικρός που πάντα ήταν μεγάλος
Μόλις στα 17 του ο μικρός Χουάν Κάρλος μαζί με τον κολλητό του Πάου Γκασόλ θα έκαναν το ντεμπούτο τους στην πρώτη ομάδα της Μπαρτσελόνα κι αμέσως θα προσέλκυαν βλέμματα από το ΝΒΑ. «Δεν έχουμε υπάρξει πιο αγχωμένοι στην καριέρα μας με τον Πάου από αυτή την πρώτη προπόνηση με τα «μεγάλα παιδιά» της Μπάρτσα. Μπήκαμε μέσα και με το ταλέντο μας και το πείσμα μας σύντομα αποδείξαμε ότι αξίζαμε να βρισκόμαστε εκεί. Έκτοτε τελικοί και F4 μου φαίνονταν παιχνιδάκι για να τους διαχειριστώ ψυχολογικά».
Τη σεζόν 2002-03 ο 23χρονος Ναβάρο θα στεφόταν πρωταθλητής Ευρώπης με την Μπαρτσελόνα έχοντας μάλιστα πρωταγωνιστικό ρόλο στην ομάδα. Στον ημιτελικό της Ευρωλίγκα εκείνης της σεζόν απέναντι στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας το κλέψιμο του στην πάσα του Σονγκαίλα στον Χόλντεν, που μεταφράστηκε σε ένα εύκολο lay-up αποτελεί ένα από τα iconic plays της καριέρας του. Πλάι σε παίκτες όπως ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα, ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους κι ο Γκρέγκορ Φούτσκα, ο Ναβάρο εξελίχθηκε σε ένα σπουδαίο πολυδιάστατο σκόρερ με έφεση στο τρίποντο και φυσικά στην απρόβλεπτη “bombita” του, που του χάρισε και το παρατσούκλι του. Μαζί με τους τρεις γίγαντες Έλληνες ( Παπαλουκά, Διαμαντίδη, Σπανούλη), τον Σάρας και τον Τόνι Πάρκερ είναι ότι καλύτερο έχει βγάλει το ευρωπαϊκό μπάσκετ σε combo guards τον 21ο αιώνα.
Ο κατακτητής της κορυφής
Όταν λέμε κατέκτησε τα πάντα εννοούμε τα πάντα. Ήδη από τα εφηβικά του χρόνια μαζί με τους Πάου Γκασόλ, Ραούλ Λόπεζ, Φελίπε Ρέγες και Χόρχε Γκαρμπαχόσα συνέθεσαν την “Golden Generation” της Ισπανίας, που είχε ξεκινήσει από τότε να ρίχνει… φάπες στη δική μας εθνική και σάρωσε τους αντιπάλους της με δύο χρυσά μετάλλια σε Ευρωμπάσκετ (1998) και Παγκόσμιο (1999) Νέων.
Με την Μπαρτσελόνα ο Ναβάρο στέφθηκε 8 φορές Πρωταθλητής Ισπανίας, 7 φορές Κυπελλούχος Ισπανίας, 5 φορές κατέκτησε το Ισπανικό Σούπερ Καπ, 2 φορές Πρωταθλητής Ευρώπης και 1 φορά Κυπελλούχος Κόρατς.
Με την εθνική Ισπανίας ο Ναβάρο πήρε μετάλλια σε όλες τις διοργανώσεις και αναδείχθηκε και Ολυμπιονίκης.
Ρεκόρ όλων των εποχών στην Ευρωλίγκα: Πρώτος σε συμμετοχές, πρώτος σε πόντους, πρώτος σε index rating και σημαντικό να επισημανθεί και η 9η θέση στις ασίστ επειδή διαχρονικά έχει κατηγορηθεί ότι έδινε πάσα μόνο από το δεξί στο αριστερό χέρι.
Το σύντομο πέρασμα από το ΝΒΑ
Ο Ναβάρο είχε γίνει draft από τους Wizards το 2002 όμως αποφάσισε πως δεν ήταν ακόμα έτοιμος για το άλμα. Μετά από μια απίστευτη χρονιά το 2006-07 που ήταν πρώτος σκόρερ στο Ισπανικό πρωταθλημα αλλά και στην Ευρωλίγκα είχε έρθει πια το πλήρωμα του χρόνου για το πέρασμα στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Οι Wizards είχαν παραχωρήσει τα δικαιώματα του στους Grizzlies και η παρουσία του κολλητού φίλου του, Πάου Γκασόλ στην ομάδα του Μέμφις έκανε την απόφαση του Ναβάρο να μετακινηθεί εκεί τη σεζόν 2007-08 πιο εύκολη. Ο «Λα Μπόμπα» για Ευρωπαίος rookie αγωνίστηκε αρκετά (25.8 λεπτά μ.ο.) και είχε 11 πόντους μ.ο. ενώ ήταν μέλος της δεύτερης καλύτερης πεντάδας rookie. Η δεύτερη χρονιά θα τον έβρισκε σίγουρα βασικό όμως η ηγεμονική πρόταση της Μπαρτσελόνα το καλοκαίρι του 2008 θα τον έφερνε πίσω στην ομάδα που λατρεύει.
Τι συνέβη όμως κι αποχώρησε τόσο γρήγορα από το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου; Ο ίδιος έχει πει πως είχε αντιμετωπίσει μεγάλο πρόβλημα με τη γλώσσα καθώς οι Ισπανοί δεν είναι και οι φανατικότεροι αγγλομαθείς του κόσμου. Ακόμα, ο Ναβάρο είχε αναφέρει σε συνέντευξη του πως η οικογένεια του δυσκολευόταν πολύ να προσαρμοστεί στην αμερικανική ζωή. Η αλήθεια όμως έγκειται στο καθαρά αγωνιστικό σκέλος παρά σε εξωγενείς παράγοντες. Ο Χουάν Κάρλος ξενέρωσε με το trade του Πάου Γκασόλ στους Lakers με αντάλλαγμα ψίχουλα. Έχασε το φίλο του καθώς και τον καλύτερο του συμπαίκτη. Ο Ναβάρο είχε επίσης ενοχληθεί από το γεγονός ότι οι Grizzlies δεν είχαν πλάνο, δεν είχαν στόχο την είσοδο στα Playoffs και δεν του συμπεριφέρονταν σαν να ήταν σημαντικός για το σύλλογο. « Θέλω να γυρίσω στη Βαρκελώνη όπου το όνομα μου θα ακούγεται ξανά και θα ξαναβρίσκομαι στα πρωτοσέλιδα», είχε παραπονεθεί τότε ο νάρκισσος Καταλανός, ο οποίος όπως και ο Βασίλης Σπανούλης δεν είχαν την υπομονή να καθίσουν παραπάνω στους πάγκους του ΝΒΑ και να αποτελέσουν για χρόνια δεύτεροι στην «αμερικανική πόλη» ενώ μπορούσαν να είναι πρώτοι στο «ευρωπαϊκό χωριό». Πόσο μάλλον στην περίπτωση του Χουάν Κάρλος, που για τη Βαρκελώνη ήταν κάτι σαν… δήμαρχος.
Οι κόντρες του με τους αιώνιους του ελληνικού μπάσκετ
Μπορεί κόντρα στην εθνική μας ομάδα να ήταν ξεκάθαρα κυρίαρχος όμως απέναντι στους αιώνιους ο Ναβάρο έχει τραβήξει ζόρια. Το 2011 στα Playoffs τα αμυντικά συστήματα του Ομπράντοβιτς και η καταπληκτική προσωπική άμυνα του Νικ Καλάθη τον εξαφάνισαν από την επίθεση των μπλαουγκράνα κι ανάγκασαν τον εγωπαθή Ναβάρο να παραδεχτεί την ανωτερότητα του Παναθηναϊκού. Ο Ολυμπιακός επίσης με ψυχωμένες εμφανίσεις στον ημιτελικό του 2012 και στα Playoffs του 2015 είχε πετάξει εκτός διεκδίκησης της κορυφής την Μπαρτσελόνα. Βέβαια, ο Καταλανός έχει κάνει και όργια απέναντι στους αιώνιους στον τελικό του 2010 κόντρα στον Ολυμπιακό όπου κι αναδείχθηκε MVP και φυσικά ποιος ξεχνάει τις μαγικές του εμφανίσεις απέναντι στο τριφύλλι στα Games 4 και 5 των Playoffs του 2012 όταν γύρισε μόνος του τη σειρά από 1-2 σε 3-2.
Ο αρχισυντάκτης του Rabona, Μιχάλης Ψιμίτης, με τον Χουάν Κάρλος Ναβάρο, το 2016.
Το πικρό τέλος μιας τεράστιας καριέρας κι η επόμενη μέρα
Τα τελευταία χρόνια η καριέρα του είχε πάρει την κατιούσα. Εδώ και 3-4 χρόνια δεν μπορούσε να βοηθήσει ουσιαστικά την Μπαρτσελόνα όντας διαλυμένος από συνεχόμενους τραυματισμούς ( κύριο θέμα του η πελματίτιδα, ασθένεια που προκαλεί πόνο στους μυς της πατούσας) κι η εικόνα του στο γήπεδο πολλές φορές δεν συμβάδιζε με το όνομα που αναγραφόταν στη φανέλα. Πέρυσι ήταν θλιβερός σημειώνοντας τα χειρότερα του νούμερα και πολλές φορές ο κόουτς Πέσιτς βρέθηκε σε δύσκολη θέση αφήνοντας τον στον πάγκο. Ο ίδιος ανακοίνωσε πως ήθελε να αγωνιστεί ένα ακόμα χρόνο στην αγαπημένη του Μπάρτσα, η οποία όμως τον ενημέρωσε πως δεν υπολογίζεται για το ρόστερ της επόμενης περιόδου. Μία κίνηση ,που από άλλους ερμηνεύτηκε ως ασέβεια κι από άλλους ως προστασία του Χουάν Κάρλος που δεν μπορούσε να ακολουθήσει τους ρυθμούς του σύγχρονου μπάσκετ κι ήταν πια βαρίδι στην ομάδα. Κάπως έτσι μια σπουδαία καριέρα τελείωσε όχι όμως κι η προσφορά του στη Μπαρτσελόνα, η οποία του έχει προτείνει να επιλέξει οποιαδήποτε θέση επιθυμεί στο τεχνικό επιτελείο του συλλόγου.
Υπήρξε αχώνευτος, απάλευτος και τσάκισε πολλές φορές τα φτερά του ελληνικού μπάσκετ αλλά ήταν ταλεντάρα κι ένας ασταμάτητος σκόρερ. Όπως είπαμε και στην αρχή: ένας υπέροχος μπάσταρδος! Salud Juan Carlos!
