Derrick Rose. Βλέποντας την ημερομηνία γενεθλίων του να πλησιάζει, μπήκα σε σκέψεις για το ποιο θα μπορούσε να ήταν το ιδανικό αφιέρωμα σε έναν παίκτη που έχει περάσει όσα έχει περάσει εκείνος, ειδικά όταν παράλληλα (ίσως να έχετε καταλάβει κάποιοι) είναι και ο αγαπημένος σου παίκτης. Από τις δύσκολες αρχές στο Englewood, στα Chi-Town’s οwn #1, στο Πανεπιστήμιο του Memphis, στο 1,7%, στα εκρηκτικά καρφώματα, στην βράβευσή του ως ο νεότερος MVP στην ιστορία του NBA, και πλέον, στους χιαστούς και τα προβλήματα, όλα αυτά έχουν γραφτεί πολλάκις. Άλλο ένα κείμενο γεμάτο αναμνήσεις, μελαγχολία και συναισθηματισμούς; Αυτό να χρειάζεται; Από αυτά έχουμε. Και η καριέρα, βασικά αυτό το “what if” της, αρκετή μελαγχολία και στενάχωρα βλέμματα έχει προκαλέσει σε κάθε φίλο του μπάσκετ.
Όλοι φαντάζομαι γνωρίζουν την πορεία του Rose, από την εφηβική του ηλικία, ως το μεγαλύτερο ταλέντο που είχε δει το λύκειο του Simeon, μέχρι και σήμερα. Την ενδέκατη σεζόν του. Την σεζόν που ξεκίνησε πριν λίγες ημέρες και που μάλλον, θα θυμίζει αρκετά μία δεύτερη rookie season.
Σε ένα παλιότερο κείμενο για τον Rose, μια μέρα μετά το περίφημο buzzer beater του απέναντι στους Cavaliers για τα Playoffs του 2015 (συναισθηματισμό δεν θέλατε;), είχα αναφερθεί στο τραγούδι (ή μάλλον καλύτερα ποίημα) του 2Pac «The Rose Τhat Grew From The Concrete».
“Άκουσες για το τριαντάφυλλο που μεγάλωσε στο τσιμέντο; Που απέδειξε ότι οι νόμοι της φύσης ήταν λάθος, που έμαθε να περπατάει χωρίς να έχει πόδια. Δεν θα το ρωτήσουμε ποτέ το γιατί μεγάλωσε στο τσιμέντο έχοντας κατεστραμμένα πέταλα. Αντίθετα, θα γιορτάσουμε την σκληρότητά του, την θέληση του να φτάσει τον ήλιο.”
Και αυτοί οι στίχοι πρέπει να τον συνοδεύουν από τώρα και μέχρι να αποσυρθεί. Γιατί μόνο έτσι θα προχωρήσει μπροστά. Βλέποντας το τι άντεξε, τι κατάφερε και τι μπορεί ακόμα να καταφέρει και όχι τι του στερήθηκε λόγω της ατυχίας του.
Οι δυσκολίες που έχει περάσει ο Rose αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά τα τελευταία χρόνια τον έκαναν πλέον έναν εντελώς διαφορετικό παίκτη αλλά από ότι ήταν όταν θάμπωνε την λίγκα από το καλοκαίρι του 2008 και έπειτα. Αυτό ήταν και το γεγονός που έκανε ένα μεγάλο μέρος των άλλοτε θαυμαστών του να χάσουν την υπομονή τους.
“Μπορεί να μην ήταν όλοι καλά με εμένα, αλλά αυτό γινόταν γιατί ήθελαν απλά να με δουν να παίζω μπάσκετ. Παίζω ένα είδους μπάσκετ που ήθελαν να βλέπουν και δεν το έβλεπαν, τους καταλαβαίνω” είπε σε συνέντευξη στο Undefeated του ESPN ο Rose και κάπου εδώ καταλαβαίνουμε το βάρος ενός επαγγελματία παίκτη μπάσκετ. Ένας ηγέτης μιας ομάδας NBA πρέπει να είναι όχι απλώς αυτός που θα έχει το βάρος της νίκης και της επιτυχίας μιας ολόκληρης πόλης στις πλάτες του, αλλά που παράλληλα, αν είναι σαν τον Rose, θα πρέπει να δικαιώνει την αξία εισιτηρίου ή την συνδρομή του League Pass. Tα αθλήματα είναι θέαμα και όταν είσαι από τους πιο θεαματικούς παίκτες της γενιάς τους, η πίεση είναι ακόμα μεγαλύτερη. Και όχι, ο παχυλός μισθός δεν τους κάνει ρομπότ παραγωγής θεάματος.
Επιστρέφοντας στην πλήρη δράση τα τελευταία χρόνια, ο Rose έχει κάνει σεζόν που άνετα δικαιολογούν την θέση του στη λίγκα. Όμως ακόμα κι έτσι, ο τρόπος που έπαιζε ήταν φοβισμένος, ήταν συντηρητικός, ήταν safe. Ήταν δικαίωμά του να θέλει τον χρόνο του για να νιώσει άνετα και παράλληλα να δει τι θα ήταν το πιο αποτελεσματικό για εκείνον και την ομάδα του. Αλλά ο… σοφός κριτής, το κοινό, έφτασε να το θεωρεί αυτό ένδειξη αδυναμίας. “Δεν έχει θέση στην λίγκα”. “Είναι ένας 28χρονος παλαίμαχος που το κάνει μόνο για τα λεφτά της Adidas”. Αυτό είναι όμως η μία πλευρά του νομίσματος.
“Είμαι στην 11η σεζόν μου, ο χιαστός έγινε την 3η. Οι περισσότεροι θα είχαν αποσυρθεί. Εγώ δεν έχω θέμα οικονομικό, έχω κρατήσει στην άκρη τα χρήματά μου. Όλο αυτό γίνεται απλά για την αγάπη για το παιχνίδι. Γιατί νιώθω ότι μπορώ να παίξω.”
Η απάντησή και τα κίνητρά του ξεκάθαρα.
“Νέα παιδιά με κοιτάζουν, ο γιος μου το ίδιο, πρέπει να είμαι παράδειγμα και κάθε φορά που παραπονιέται για κάτι όταν μεγαλώσει, να του λέω να πάει να δει την πορεία μου και να αντιμετωπίζει τα θέματα που θα έρθουν μπροστά του.”
Ας τελειώσει η κουβέντα για το παρελθόν κάπου εδώ λοιπόν και να κοιτάξουμε το μέλλον. Όχι αν έχει θέση στη λίγκα αλλά ποια θα είναι αυτή. Μιλάμε άλλωστε για έναν παίκτη ένα χρόνο μικρότερο του καλύτερου – κατά τεκμήριο – point guard στο ΝΒΑ αυτή τη στιγμή, του Steph Curry. Δεν τον πήραν δα και τα χρόνια.
Μετά από το τραγικό πρώτο μισό της περσινής σεζόν ως μέλος των Cavs, ο παίκτης των Timberwolves – πλέον – ένιωθε εξαιρετικά και αυτό φάνηκε στα Playoffs. Στη σειρά με τους Rockets είχε 14,2 πόντους μέσο όρο, αλλά και κάθε φορά που έμπαινε στο παιχνίδι έδειχνε ικανός ξανά να αλλάξει τον ρυθμό, να κάνει το λεγόμενο “kicking up a notch” στο παιχνίδι. Φέτος, ο Tom Thibodeau δείχνει να πατάει πάνω στο απρόσμενο trade request του Jimmy Butler ώστε να δοκιμάσει τον 30χρονο στη θέση του SG. Στο πρώτο παιχνίδι της preseason με τους Warriors, αυτό πήγε εξαιρετικά, στο δεύτερο με τους Clippers το ακριβώς αντίθετο. Και στα δύο παιχνίδια βέβαια έδειξε την ίδια διάθεση, εκρηκτικότητα και ζωντάνια που έδειχνε στα περσινά playoffs, αφήνοντας εντελώς πίσω του το στενάχωρο παρελθόν.
Derrick Rose: Year 11.
Μπορεί να μην υπάρχουν πλέον τόσο πολλοί που νοιάζονται για έναν παίχτη που η πλειοψηφία θα αποκαλούσε κάλλιστα “washed out”, αλλά για κάθε Brandon Roy και για κάθε Jay Williams, για κάθε Greg Oden, για κάθε παίκτη δηλαδή που δεν άντεξε και σταμάτησε νωρίς, υπάρχει και ένας Derrick Rose ή ένας Shaun Livingston. Ένας παίκτης που έφαγε όλα τα εμπόδια στα μούτρα, το ένα μετά το άλλο, που κάθε φορά το φορτίο μεγάλωνε και που τώρα θα έπρεπε να είναι σπίτι του και να βλέπει τους πιο… γερούς να παίζουν, αλλά που τελικά όχι απλώς υπέμεινε τις δυσκολίες, αλλά δεν παραδόθηκε και πλέον είναι επιτέλους σε θέση να ευχαριστηθεί το μπάσκετ, το άθλημα που αγαπάει και που του έφτιαξε τη ζωή που ζει τώρα. Στην περίπτωση ειδικά του Livingston, αυτό συνδυάστηκε με μία μεγάλη on the court επιτυχία. Τα πρωταθλήματα ως σημαντικότατο μέλος των Warriors. Για τον Rose, το νέο αυτό κεφάλαιο τώρα αρχίζει.
“I’m good, man. Ι’m good” .
Και στο τέλος της ημέρας, αυτό είναι που έχει σημασία.
Για πρώτη φορά μετά από 4 χρόνια, ο Derrick δεν αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα, δεν έχει να κάνει αποθεραπεία από κάποια εγχείρηση. Είχε χρόνο για τον εαυτό του, για την οικογένειά του και για να δουλέψει το παιχνίδι του και μόνο αυτό. Και πλέον, το ταξίδι ξεκινάει εκ νέου. Με την ευχή στα χρόνια που μένουν να γίνει ξανά το ίδιο μαγικό όσο ήταν στην αρχή. Και γιατί όχι να τον βρει, αργά ή γρήγορα (wishful thinking λέγεται αυτό), πίσω στο σπίτι του, το United Center.
“Long live the rose that grew from the concrete, when no one else even cared.”
Πηγή συνέντευξης: Marc J. Spears, The Undefeated
