Κάθε φορά που δεν μπορείς θα ΄σαι μπροστά στην εστία, αλλά και μόνο στη σκέψη του “δεν” θα την κλωτσάς με μανία άουτ. Θα ΄σαι φάτσα με το καλάθι έχοντας τρέξει όλο το τερέν για να τους αφήσεις πίσω αλλά η ιδέα εκείνου του “δεν”, θα αφήνει τη μπάλα σου να γλύφει βασανιστικά τη στεφάνη, ώσπου να πέσει έξω κι οι άλλοι να έχουν γυρίσει να στην πάρουν.
Θυμάσαι τις ώρες που κρεμιόσουν στο μπαλκόνι να δεις αν μαζεύτηκαν οι «άλλοι». Ένα από ‘κείνα τα απογεύματα που η «ποινή» περιείχε και την στέρηση της επαφής της, τότε γιατί μπορούσες να βρεις το σθένος να κλαφτείς με τις ώρες ώστε να σου επιτραπεί τελικά, έστω με ανταλλάγματα στον προεφηβικό νου σου… Ακόμα και με άλλες θυσίες…
Ακόμα κι όταν θα μαζεύονταν οι «καλοί» αλλά εσύ έπρεπε να χτυπήσεις το κουδούνι πριν γίνει κολοκύθα. Όλο αυτό το πάθος μέσα σου σε άφηνε να μπορείς να προσπαθήσεις…
Και τώρα δεν μπορείς; Και κάπως έτσι σε σαγήνεψε κι όταν χωρίσατε, έμεινες απλά να την παρακολουθείς από την τηλεόραση, απ’ τα χιονάκια στα ερτζιανά, απ’ το σύγχρονο “Streaming” που συχνά σου κολλάει.
Κάτι δε σ’ άφησε να την αφήσεις.
Σκέψου το Ρας και τον Ατσέρμπι. Σιγά μην την άφηναν αυτοί! Πλέον τρώνε απ’ αυτή… Όχι ότι όταν φτάνει στο σημείο κανείς να προσβληθεί απ’ το δαίμονα του καρκίνου συλλογιέται και πολύ το «επάγγελμα», αλλά αν οι θυσίες σου στο μπαλκόνι κρατούσαν ώρες διαπραγμάτευσης, για εκείνους και για όλους εκείνους, κράτησαν χρόνια για να φτάσουν το ιδεατό. Ο πρώτος στην πρώτη κατηγορία της Γερμανίας και ο άλλος στην Ιταλική Serie A.
Και ποιος είπε ότι τα καταφέρνεις αλλά δεν βγαίνεις ίδιος; Δε ξανά ονειρεύεσαι; Την ποδιά που τραβούσες εσύ για να στο επιτρέψει λίγο νωρίτερα απ’ το καθορισμένο, τράβηξαν κ’ αυτοί οι δυο για να παλέψουν με το είναι τους και να περάσουν το μήνυμα που καμαρώσαμε μετά τη λήξη του Αϊτραχντ Φρανκφούρτης – Λάτσιο, την 4η του μήνα. Εκείνη η ποδιά που τραβούσαν αυτοί, όμως διέφερε από αυτή που τραβήξαμε για να κερδίσουμε για τη μητρική σημασία τότε, ήταν λευκή, ολόλευκη, σαν την πετσέτα που ετοιμάζεσαι να πετάξεις στις δυσκολίες σου.
Kάπου εκεί, από ‘δω και πέρα μπορείς όταν κλείνεις τα μάτια να τη δίνεις στον Ρας και εκείνος να σου δίνει τη μαύρη του φανέλα κι ας την έχει φυλάξει με τόσο θαυμασμό στο δωμάτιο του πια ο Ατσέρμπι.
Και τόσοι άλλοι, διάσημοι και μη πως μας δίδαξαν ότι ακόμα κι αν το αποτέλεσμα δεν είναι πάντα βέβαιο, αν δεν παλέψεις με τον δαίμονα σου έχεις ήδη ηττηθεί.
