…ακόμα κι όταν έχεις μάθει να εξαρτάται από άλλον ρε Elbert Hubbard ;
Μια και ξέμεινε με το παρατσούκλι “ένθεος αναρχικός”,η γνωστότερη συνεισφορά του στην τέχνη ήρθε μετά την ίδρυση της Roycroft, μιας καλλιτεχνικής κοινότητας που εντασσόταν στο κίνημα «Arts and Crafts», στριφογυρίζει στην σκέψη μου ώρα τώρα για να μου υπενθυμίζει πόσο αντιφατικά συναισθήματα μεταξύ τους μπορεί να σου προκαλέσει η συγκίνηση που χαρίζει ο αθλητισμός. Όχι μόνο ως θέαμα, όπως η περίπτωση του αδικοχαμένου φιλάθλου του Ολυμπιακού που τελικά δεν βγήκε νικητής από την ανακοπή που υπέστη στο πρόσφατο ντέρμπι με τον Παναθηναικό, αλλά και ως πνεύμα!Να με κάνει να αναρωτιέμαι τελοσπάντων, πόσο “ένθεα” ή θρησκευτικά, είναι παρήγορο να εξηγήσεις την απουσία. Πλησιάζουν Χριστούγεννα βλέπεις και ο νους συνειρμικά, διαρκώς τρέχει στους ανθρώπινους δεσμούς που πλαισιώνουν εθιμικά τις ημέρες εκείνες ρομαντικέ αναγνώστη. Λίγο το κλίμα της προετοιμασίας εμπορικά στις μεγαλουπόλεις ανά τον κόσμο, από όπου κι αν διαβάζεις αυτή τη στιγμή, λίγο το διαφημιστικό πλαίσιο του ζητήματος, λίγο και η επικαιρότητα σε φέρνει όλο και πλησιέστερα στην ιδέα του κατά πόσο έλειπε στον καθένα, λείπει ακόμα, ή θα λείπει από ΄δω και πέρα, η ιδέα του να μπορείς να απολαύσεις το ματς με την παρέα που είχες συνηθίσει.
Κάπως έτσι το σκεφτόταν κι ο Γκαστόν. Προκειμένου να απολαύσει το ματς της αγαπημένης του Σαν Λορέντζο, είπε να κάτσει να το παρακολουθήσει στο δωμάτιο που νοσηλεύεται ο πατέρας του. Ο τελευταίος βέβαια, μάλλον δεν καταλάβαινε εκείνη την ώρα. Ναι αλλά μαζί είχαν συνηθίσει να βλέπουν τα ματς, πάντα! Κάπου ανάμεσα στην ψευδαίσθηση -ότι ίσως και να αντιλαμβάνεται τι γίνεται εκείνη την ώρα ο πατέρας του- και στη δύναμη της συνήθειας, ακολούθησε όλο το εθιμοτυπικό κανονικότατα. Έστησε πάνω στο τραπεζάκι και τη φανέλα της “Σικλόν”, λες και ήταν να το δουν στο σαλόνι παρέα. Μπορεί μέσα στην κλινική να ήταν λίγο πιο άβολα από τον καναπέ τους, μα τι σημασία είχε εμπρός στο μεγαλείο ετούτης της ιεροτελεστίας εκείνη την ώρα; Αν μπορούσε, ίσως του πέρναγε και το κασκόλ πάνω από το μαξιλάρι…
Από την άλλη κάτι στιγμές σαν και ετούτη, ηχεί διαρκώς στ’αυτιά μου, μύχια μάλλον, η γρατζουνισμένη φωνή του Τσιλιμίδη, που “ξάγρυπνος στην ΕΡΤ (τότε)” απήγγειλε ποίηση. Μαθητής ακόμα, χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα για τον Χάμπεαρντ τότε, τον άκουγα να μιλά για έναν άλλο μεγάλο. Εγκωμίαζε τον Χαλίλ Γκιμπραν ένα βράδυ και τόνιζε πόσο σημαντικό είναι να μη συνηθίσεις να κάνεις πράγματα με συγκεκριμένο άνθρωπο. “Ακόμα κι ο καφές“, έλεγε,”τι πιο απλό; Μη μάθεις να τον πίνεις με τον άλλο, γιατί όταν τον χάσεις , μέχρι κι αυτή συνήθεια ρουτίνας θα στον θυμίζει.” Πόσο ταυτίζεται βέβαια κάθε άντρας με τα αποτελέσματα τέτοιου είδους έξεως ,αναφορικά με τα ματς και την παρέα, ή το μεγαλύτερο αρσενικό στο σπίτι που τον μύησε στην διαδικασία, δεν είναι δύσκολο να συλλογιστούμε.
Στον απόηχο των ημερών που πλησιάζουν λοιπόν, η δική μου παρέα – μέντορας στη διαδικασία, θα λείπει πιο πολύ από κάθε άλλη εποχή , πιο πολύ και από τις Κυριακές που βλέπαμε τους αγώνες στην κουνιστή πολυθρόνα. Ήταν συνεορτάζων βλέπετε και την περνούσαμε παρέα την παραμονή ως το βράδυ. Ναι κι ας μην είχε ματς! Στον διπλανό θα λείπουν τα φιλαράκια που ξενιτεύτηκαν να προκόψουν στο εξωτερικό γιατί η κρίση δεν τους κρατούσε στην Ελλάδα και δεν έχουν με ποιον να πάνε γήπεδο, στον παρά δίπλα ο ταβερνιάρης που μεγάλωσε πια και το ‘κλεισε το μαγαζί και τώρα τρέχουν στην καφετέρια αντί να βλέπουν το ματς αγκαλιά με τα κοψίδια και τα λοιπά και τα λοιπά…
Ο αγώνας με τη Βελές όμως, δεν ήταν το ξεχωριστό στην περίπτωση του Γκαστόν. Το όμορφο ήταν ότι η συγκίνηση που προκάλεσε ο τύπος δημοσιεύοντας την κατάσταση στα μέσα δικτύωσης, σε βαθμό που τόσο ο αρχηγός, Σεμπάστιαν Τορίκο, όσο και ο πρόεδρος,Ματίας Λάμενς, του συλλόγου της Αργεντινής, έσπευσαν να σταθούν στο πλάι του. Για ακόμα μια φορά λοιπόν, η ανθρώπινη πλευρά του αθλητισμού μας κάνει να ανατρέχουμε σε παραδείγματα της καθημερινότητας που φέρνουν εικόνες από τον γονέα στο στάδιο που παρακολουθεί τον αγώνα με τον γιο του και επειδή ο δεύτερος αδυνατεί να δει, του περιγράφει δια της αφής την εξέλιξη κρατώντας του τα χέρια πάνω στο σουμπούτεο. Στον πατέρα που στην αγκαλία του προχθες στον Μαραθώνιο της Αθήνας, βαστούσε όσο έτρεχε, τον νεογέννητο υιό του με σύνδρομο ντάουν. Σε τόσους μικρούς καθημερινούς ήρωες, σε ηλικία ε, που ως και την τελευταία τους πνοή είχαν παρέα στο σπίτι ή στο θάλαμο την φανέλα του ποδοσφαιριστή που συνέδραμε για την υγεία τους, ή που απλά θαύμαζαν. Η περίπτωση του δικού μας Σαμαρά και του Τζέι στην αγκαλιά του, τόσο στα βραβεία του ΠΣΑΤ τότε, όσο και τα βράδια που ο Τζέι δεν είχε δίπλα του τον Σαμαρά, του κρατούσε παρέα όμως εκείνος από την τηλεόραση, που σκόραρε με τη Σέλτικ.
Samaras and a special fan Jay ? pic.twitter.com/g3LfKr84Gc
— Celtic Videos ? (@CelticVideo) October 24, 2017
Τέλος, επειδή όπως ξέρετε ήδη πλέον, επιδιώκουμε να ανακαλύπτουμε τα όμορφα πραγματάκια κι από τις άσημες εθνικές κατηγορίες ή τα σπορ ανά τον πλανήτη, θα ήταν αδιανόητο να μη συμπεριλάβει κανείς στο ζήτημα, ένα ακόμα ξεχωριστό συμβάν από την επικαιρότητα.Δον Οσόριο και Ιντεπεντιέντε (όχι η… γνωστή Ιντεπεντιέντε, αλλά η Ριβαντάβια), έχουν μια ξεχωριστή σχέση αγάπης και συνήθεια που σίγουρα μετρά πάνω από 70,80 χρόνια. Ο προαναφερθής κύριος, πήγαινε στο γήπεδο τόσα χρόνια να παρακολουθήσει την αγαπημένη του ομάδα. Τώρα που παίζει στη Β’ κατηγορία εκείνη και ο ίδιος στα 95(!) του, μετακινείται με φιάλη οξυγόνου δεν θα πάει; Κι αν η τρέχουσα ειδησεογραφία δεν παύει να μας επιβεβαιώνει ότι όποια ηθική κρίση κι αν βιώσει το σύμπαν σε τέτοιους καιρούς, ο αθλητισμός θα δείχνει ανθρωπιά και θα ενώνει τον απλό και μη κόσμο, απλά σιγουρευόμαστε, πως κανενός είδους μισαλλοδοξία δεν θα μπορέσει ρατσιστικά με φόντο τις διακρίσεις να στρεβλώσει το πνεύμα που προσφέρει από τα αρχαία ήδη χρόνια.
#CSIR | Reconocimiento
A través de un homenaje a Don Osorio empezamos a palpitar el Día del Padre.
"A La Lepra la hace grande su gente". pic.twitter.com/dkBZAHXpKe— Independiente Riv. (@CSIRoficial) June 16, 2017
Και επειδή ο Γκιμπράν ξανά χτυπά την πόρτα του γραφείου, όπως συνηθίζει προτού ολοκληρώσω τέτοια ζητήματα, έρχεται να δέσει με τις πιο πάνω περιπτώσεις και να διδάξει ρεαλισμό και όχι ρομάντζα μέσα σε δύο φράσεις : “Γενναιοδωρία δεν είναι να μου δίνεις αυτό που εγώ χρειάζομαι περισσότερο από σένα, αλλά αυτό που εσύ χρειάζεσαι περισσότερο από μένα.” ‘Αντε τώρα εσύ απάντα στον Χάμπαρντ!Με λάθος…τίτλο τα ‘βαλα!
