Με τόσα ψέμματα που ντύθηκαν οι λέξεις

Με τόσα ψέμματα που ντύθηκαν οι λέξεις

Ξημερώνει 25 του Νοέμβρη, ημέρα που τώρα πρόσφατα, ούτε δυο δεκαετίες πίσω, ο ΟΗΕ αποφάσισε να την κυρήξει Παγκόσμια Ημέρα κατά της βίας των γυναικών. Παρά το γεγονός όμως, ότι η ραγδαία εξέλιξη των γεγονότων, τροφοδοτεί την επικαιρότητα με ποικίλες αφορμές να στυλιτεύσει κανείς τέτοιες συμπεριφορές ανά τον κόσμο χαρακτηριστικά βίας σαφώς εκδηλώνονται σε βάρος κάθε ευπαθούς ομάδας όσο οι δεκαετίες περνούν. Ο νους δε, αντί να εξελίσσεται, υποτροπιάζει αντικρίζοντας κοινωνικά φαινόμενα όπως η οικονομική κρίση, η προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μαζικά, η συμπαράσταση σε ευπαθείς πληθυσμιακές ομάδες και τα λοιπά και τα λοιπά.

Την ίδια ώρα που τα βλέμματά μας δεν ξεκολούσαν από τα πλάνα της αργεντίνικης τηλεόρασης για τον εξευτελισμό του οπαδισμού ανάμεσα στη Ρίβερ και τη Μπόκα, ο Πρόεδρος Τραμπ πρότεινε ως εκδοχή τη χρήση ένοπλης βίας για όσους στο εξής θα τολμούν να μεταναστεύουν περνώντας τα σύνορα με το Μεξικό. Πριν λίγες μέρες στην Ελλάδα ο Ζακ και η λεκτική βία κατά του Αντετοκούνμπο στην ελληνική τηλεόραση, για να έρθει να δέσει μέσα στο ίδιο βράδυ το γλυκό. Ματς ανάμεσα στην ΑΕΚ και τον Παναιτωλικό. Βοηθοί διαιτητή δυο γυναίκες, η Χρυσούλα Κουρουμπλιά και η Μαρία Δέτση. Μάλιστα, στην πρώτη κατηγορία. Λανθασμένη υπόδειξη από την 2η βοηθό , για οφσάιντ, τέρμα που σημειώθηκε σε βάρος της ΑΕΚ. Ακυρώνεται το γκολ, παρόλαυτά η γηπεδούχος παίρνει τους 3 βαθμούς και η Ένωση επιστρέφει στην Αθήνα ηττημένη.

Την ίδια ώρα λοιπόν που είναι στραμμένοι οι προβολείς στην εξέλιξη των συγκρούσεων στην Αργεντινή, με κόσμο στο Νοσοκομείο, αστυνομία στους δρόμους και πιέσεις από παντού το ματς να διεξαχθεί σόνι και ντε μη χαθεί κανα εκατομμύριο από τις χορηγίες, στην πατρίδα μας ακόμα ένα επισόδειο λεκτικής βίας αποκτά διαστάσεις μεγατόνων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τους παίρνει όλους το παράπονο για το ακυρωθέν γκολ, λες και είναι φίλαθλοι του Παναιτωλικού, ή τους ενδιέφερε να δουν πώς θα προκόψει η ποιότητα του ποδοσφαίρου εντός συνόρων και ξεκινά μια χυδαία επίθεση κατά της κυρίας Μαρίας Δέτση.

Επειδή δε ζω στο δικό μου συννεφάκι ουτοποίας, θα ήθελα εδώ να συμμεριστώ όσους βιώνουν το χώρο της διαιτησίας εκ των έσω, σχετικά με τα αντικειμενικά, ή μη κριτήρια που προάγονται οι διαιτητητές στις Εθνικές κατηγορίες της ΕΠΟ. Αυτό να το κουβεντιάσουμε, αλλά δεν καταλαβαίνω, εκείνη δεν είναι άνθρωπος; Δεν είχε το δικό της άγχος να παίξει σωστά; Αλήθεια, θυσίαε λιγότερα σαββατοκύρικα από τους υπόλοιπους να τρέχει για φραγκοδίφραγκα στις περιφέρειες, στις τοπικές κατηγορίες, ή υπέστη λιγότερη προπόνηση και διάβασμα για να κηνυγήσει το όνειρό της; Ξαφνικά λοιπόν, νομιμοποιείται ο καθένας να δημοσιεύει γραφικά αστειάκια περί οφσάιντ ως κλασικό ανέκδοτο απορίας από γυναίκες για το ποδόσφαιρο, να την ” στέλνει σπίτι της να πλύνει κανά πιάτο” και διάφορα άλλα γελοία παραδείγματα , μια κοινωνίας που πριν καιρό παραξενευόταν με το γεγονός ότι επετράπη και στην Σαουδκή Αραβία στις γυναίκες η οδήγηση.

Τα πρόσφατα γεγονότα σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης στον χώρο δουλειάς στην Αμερική και η μαζικότητα του κινήματος #MeToo αλλά και του #YoTambien στο Μεξικό, Ισπανία, Νότια Αμερική, του #QuellaVoltaChe στην Ιταλία, και του #Ana_kaman στα αραβικά κράτη, καταδεικνύουν ότι το πρόβλημα είναι σημαντικό και έχει βαθειές ρίζες“, τονίζει σε πρόσφατο άρθρο της κ  κα. Έφη Μπάσδρα, καθηγήτρια στην Ιατρική Σχολή του ΕΚΠΑ και  μέλος της Επιστημονικής Επιτροπής της Πανελλαδικής Οργάνωσης Γυναικών «Παναθηναϊκή» και πρώην Γραμματέας Γυναικείων Θεμάτων της ΝΔ. Όμως, σε ότι αφορά τα του χωριού μας, αναφέρω μόνο ότι ” η πρόσφατη ψήφιση  από το Ελληνικό Κοινοβούλιο του νόμου Ν.4531/2018, ο οποίος εμπεριέχει αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα, και η Κύρωση της Σύμβασης του Συμβουλίου της Ευρώπης για την Πρόληψη και την Καταπολέμηση της Βίας κατά των γυναικών και της Ενδοοικογενειακής Βίας (Σύμβαση Κωνσταντινούπολης) αποτελεί ένα σημαντικό βήμα για την πρόληψη της βίας και την προστασία των γυναικών”  όπως γράφει πιο κάτω, μήπως καταφέρουμε ευκολότερα να προσαρμοστούμε σε μια νέα πραγματικότητα, λέω εγώ. Παρόλαυτά, απέναντί του εκείνη την ώρα κανείς δεν νοιάζεται αν έχει μια γυναίκα, ένα προσφυγόπουλο, ένα μέλος της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ ή τον έγχρωμο που πλένει τα παρ πριζ. Η κόκκινη σημαία του για να ορμήξει είναι ο ανυπεράσπιστος και όσο δεν υπάρχει έλεγχος και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το πρόβλημα θα συνεχίζει να παριστάνει τη λερναία ύδρα. Σαφώς η ευθύνη μοιράζεται και στους διαχειριστές των σελίδων, των σάητ και στους δήθεν “εμείς χρέος έχουμε να ενημερώσουμε/ μα εμείς το στηλιτεύσαμε ως γεγονός- τι θα γράψει ο καθένας από κάτω είναι δικό του θέμα, δημοκρατία έχουμε”!

Αλλά τέτοια ζητήματα δεν διαμορφώνουν νοοτροπίες από τα κοινοβούλια και από τις διασκέψεις στις παγωμένες αίθουσες του Ευρωπαικού Συμβουλίου , όσες γραβάτες κι αν σφίξουν. Σαφώς μπορούμε να μιλάμε για ευθύνες της πολιτείας, αλλά με προγράμματα μέσα στα σχολεία, προσωπικά απευθυνόμενα στους γονείς, χάνοντας μια ώρα προπόνηση στα αθλητικά σωματεία, ειδάλλως κανείς δε γαλουχήθηκε πληρέστερα επειδή βρέθηκαν κονδύλια για εργαστήρια στα σχολεία και για ηλεκτρονικούς υπολογιστές, όταν και τα δυο μένουν άχρηστα. Ούτε ότι γεννετικά όλοι ίσοι είμαστε αποδεικνύεται, ούτε τις παμπολλες μελέτες διδάσκει κανείς στο μέλλον ενός τόπου.

Κάποτε, κάτω από φαμφάρες απαισιοδοξίας έγραφαν Καληνύχτα Ελλάδα. Μετά και τα αποψινά Καληνύχτα Κόσμε θα γράφουμε, μέχρι να αλλάξει Κεμάλ! Και θα αλλάξει, γιατί τον ανάγκαζουν να το κάνει οι ίδιοι που ενώ τον προκαλούν βίαια να δεχτεί τις αλλαγές, δήθεν τις αποδοκιμάζουν κι όλας…