Υπάρχουν κάποιες εικόνες που έχουν αποτυπωθεί στην μνήμη μας. Για πολλούς που αγαπάμε το ποδόσφαιρο, αυτές αφορούν γήπεδα, γκολ, πέναλτι, κύπελλα, πρωταθλήματα, υποβιβασμούς και κόκκινες κάρτες. Την ίδια ώρα, αρκετοί συνάνθρωποι μας δεν είναι τόσο τυχεροί όσο εμείς, καθώς πάσχουν από Alzheimer ή άνοια. Μια δυσμενή πραγματικότητα που θέλει να αλλάξει η «Football Memories Scotland», έχοντας το ποδόσφαιρο, ως μοναδικό της «όπλο» στην μάχη κατά των νευροεκφυλιστικών νόσων.
Η εν λόγω πρωτοβουλία ξεκίνησε πριν 10 χρόνια από τον Σκωτσέζο ιστορικό της ομάδας του Falkirk, Michael White. Ο White παρουσιάζοντας φωτογραφίες από ματς και αναμνηστικά σε ασθενείς με Alzheimer, κατάφερε να τους ωθήσει, να ανακαλέσουν στην μνήμη τους σχετικά γεγονότα και ξεχασμένες προσωπικές τους ιστορίες. Μάλιστα, η συγκεκριμένη θεραπεία, αν γίνεται συστηματικά, επιδρά θετικά στην διάθεση τους και καταπολεμά την τάση τους για κοινωνική απομόνωση.
Αρχικά, στο πρόγραμμα συμμετείχαν μόνο 4 γκρουπ ατόμων. Ένα στο Μουσείο Σκωτσέζικου Ποδοσφαίρου στο Hampden Park και ένα σε κάθε μια από τις παρακάτω ποδοσφαιρικές ομάδες:Aberdeen,Falkirk και Hibernian. Ωστόσο πολύ σύντομα, έλαβαν την στήριξη του Σκωτσέζικου Οργανισμού για το Alzheimer και του Πανεπιστημίου της Γλασκώβης. Σήμερα, έχουν δημιουργηθεί σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο, 300 γκρουπ, που πραγματοποιούν συναντήσεις ανά εβδομάδα.
Σε κάθε συνάντηση, δίνεται στους παρευρισκόμενους ένα «κουτί μνήμης», στο οποίο περιλαμβάνονται: παλιές φωτογραφίες, σαπούνι, θερμαντικό λάδι, κάρτες με πληροφορίες για τους παίκτες, αφίσες -όχι μόνο- από θρυλικούς ποδοσφαιριστές(Gordon Banks, Kenny Dalglish), αλλά και από μύθους του rugby(Gavin Hastings και Sandy Carmichael).
Το σπουδαίο έργο του Michael White, μπορεί να μετρηθεί μόνο σε χαμόγελα και ευτυχισμένα πρόσωπα ανθρώπων που κερδίζουν ξανά την χαμένη τους ικανότητα, να αναπολούν σημαντικές στιγμές της ζωής τους: «Ένας άνδρας από το γκρουπ μου, έπαιζε στην Celtic μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δυστυχώς, δεν είναι πια εν ζωή, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ την τελευταία φορά που τον είδα. Καθώς έφευγε από την αίθουσα των συναντήσεων με το αμαξίδιο του , μου έκανε thumbs-up και φώναξε :”Φίλε, αυτή ήταν η ομορφότερη μέρα της ζωής μου”. Κάτι τέτοιες στιγμές, με κάνουν να πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο».
*Πηγή:FIFA.com
