Μπορεί η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας να έχει περάσει, αλλά καθημερινά πρέπει να θυμόμαστε εκείνες που παλεύουν για ισότητα στο σπίτι, την δουλειά, το σχολείο, το Πανεπιστήμιο και τον αθλητισμό. Εκείνες, που αγωνίζονται με πάθος στο γήπεδο ξεπερνώντας τον εαυτό τους για την ομάδα τους, για την νίκη και την ηθική ικανοποίηση. Δυστυχώς όμως, ο γυναικείος αθλητισμός στην Ελλάδα δεν απολαμβάνει της υποστήριξης ούτε των φιλάθλων, ούτε και της πολιτείας. Γι’ αυτό το λόγο, το Rabona.gr αποφάσισε να ρίξει λίγο φως σε κάποιες από τις αθέατες πλευρές του γυναικείου αθλητισμού, μιλώντας με τρεις αθλήτριες (μπάσκετ, χάντμπολ, ράγκμπι) για τις διακρίσεις, τις προκλήσεις που έχουν να αντιμετωπίσουν και τον σεξισμό.
Ιωάννα Καντέλη,20 ετών, φοιτήτρια Βιολογίας και μπασκετμπολίστρια στον Εργοτέλη.
-Ποιες είναι οι προκλήσεις που έχεις να αντιμετωπίσεις ως αθλήτρια;
«Σωματική και πνευματική κόπωση. Πολλές υποχρεώσεις που αφορούν την ομάδα, έχεις περιορισμένο ελεύθερο χρόνο. Πρέπει να ακολουθείς υγιεινή ζωή, να αποφεύγεις το αλκοόλ και τα ξενύχτια. Αυτό είναι κάτι που μερικές φορές επηρεάζει την κοινωνική σου ζωή. Λες συνέχεια: “Δεν μπορώ έχω προπόνηση”.
-Έχεις υποστεί διακρίσεις λόγω φύλου κάποια διάκριση είτε από προπονητή είτε από παράγοντα κάποιας ομάδας;
«Όχι, δεν έχω υποστεί κάποια διάκριση»
-Τι έχεις να απαντήσεις σε όλους εκείνους που πιστεύουν ότι το γυναίκειο μπάσκετ είναι λιγότερο ανταγωνιστικό και χαμηλού επιπέδου, σε σχέση με τον ανδρικό;
«Δεν θα έλεγα πως είναι λιγότερο ανταγωνιστικό ή χαμηλότερου επιπέδου, γιατί ναι μεν δεν έχουμε καρφώματα, τόση δύναμη και δεν είναι τόσο θεαματικό, αλλά είναι πολύ καλής ποιότητας. Γιατί στην θέση των παραπάνω «μπαίνουν» το μυαλό και η καλή τακτική. Όχι, ότι αυτό λείπει από τους άνδρες μπασκετμπολίστες. Απλά σ’ εμάς, αυτό είναι που κυριαρχεί. Εφόσον, δεν υπάρχει η μυϊκή δύναμη των ανδρών, η οποία αρκετές φορές μπορεί να κάνει το ατομικό παιχνίδι πιο εύκολο».
-Εκτός από αθλήτρια είσαι και φοιτήτρια, πως συνδυάζονται σπουδές και αθλητισμός;
«Προφανώς θυσιάζουμε πράγματα, όπως ελεύθερο χρόνο και κοινωνικές υποχρεώσεις. Όμως αν κάποιος θέλει κάτι πολύ, θα βρει τον τρόπο να το πετύχει αλλιώς θα βρει μια δικαιολογία».
-Θεωρείς άδικο το γεγονός, ότι στην χώρα μας το γυναικείο μπάσκετ είναι ημί-επαγγελματικό, με τις αμοιβές σας να είναι χαμηλότερες από εκείνες των ανδρών;
«Ναι, αυτό είναι λίγο άδικο. Ενώ υπάρχουν δυνατότητες, το γυναικείο μπάσκετ δεν έχει αναπτυχθεί τόσο, γιατί οι περισσότεροι σύλλογοι δίνουν βάση στο αντρικό μπάσκετ».
Αγγελική Γκουζούλη, 20 ετών, χαντμπολίστρια στον Ο.Φ Νέας Ιωνίας και φοιτήτρια Φυσικής Αγωγής.
-Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που βίωσες στο χάντμπολ;
«Η μεγαλύτερη δυσκολία που έχω αντιμετωπίσει στον χώρο του αθλητισμού, ήταν ο σοβαρός τραυματισμός μου στον ώμο, το 2016. Αγωνίστηκα έναν χρόνο με βαριά τραυματισμένο ώμο και την επόμενη χρονιά υποβλήθηκα σε επέμβαση. Ουσιαστικά, έπρεπε να αποδεχτώ ότι δεν θα παίξω ποτέ ξανά με τον ίδιο τρόπο. Αφού ο τραυματισμός ώμου στο χάντμπολ, είναι κάτι που σου διακόπτει την καριέρα. Προσπάθησα λοιπόν ένα χρόνο μετά το χειρουργείο, να μπω σε ρυθμούς προπόνησης και αγωνιστικής δράσης, αλλά δεν τα κατάφερα. Το ίδιο συνέβη και τον επόμενο χρόνο. Φέτος, προπονήθηκα –ξανά- κανονικά και μέχρι τώρα όλα πάνε καλά. Όμως, η απώλεια του χάντμπολ ήταν μεγάλο πλήγμα και για εμένα, καθώς είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα στην ζωή μου. Άρα, η μεγαλύτερη δυσκολία που έχω αντιμετωπίσει ως αθλήτρια και ως άνθρωπος ήταν αυτός ο τραυματισμός.»
-Υπήρξε κάποια στιγμή που σκέφτηκες να τα παρατήσεις;
«Συνέχεια. Ο χώρος του αθλητισμού είναι πολύ βάρβαρος».
-Θεωρείς πως οι άνδρες πετοσφαιριστές έχουν περισσότερες ευκαιρίες από εσάς;
«Σίγουρα οι άνδρες έχουν περισσότερες ευκαιρίες. Στο πρωτάθλημα υπάρχουν περισσότερες ομάδες. Επίσης, κερδίζουν περισσότερη τηλεθέαση αφού η ΕΡΤ προβάλλει όλους τους αγώνες του ανδρικού πρωταθλήματος, ενώ των γυναικών προβάλλονται μόνο οι τελικοί. Μάλιστα, θεωρείται ότι τα ανδρικά πρωταθλήματα είναι πιο δύσκολα από τα γυναικεία και επομένως υποτιμάται η δουλειά που κάνουμε. Έχω ακούσει πάρα πολλές φορές σχόλια όπως: “Εντάξει, στο γυναικείο παίζεις δεν κάνεις και τίποτα δύσκολο”. Οι άνδρες αναγνωρίζονται πολύ περισσότερο».
Τάνια Μπάτση, 28 ετών, λογίστρια και αθλήτρια ράγκμπι στον Ηρακλή.
-Πότε ξεκίνησε το γυναίκειο ράγκμπι στην Ελλάδα;
«Οι πρώτες γυναικείες ομάδες στην Ελλάδα δημιουργήθηκαν περίπου την ίδια περίοδο. Δηλαδή, αρχές του 2013. Μία στην Θεσσαλονίκη (η δική μας), δύο στην Αθήνα και μία στην Πάτρα».
-Πως αποφάσισες να ασχοληθείς μ’ ένα τόσο σκληρό άθλημα;
«Όλες λίγο πολύ αρχίσαμε να παίζουμε ράγκμπι, γιατί κάποιος φίλος μας προσκάλεσε να το δοκιμάσουμε. Έτσι έγινε και μ’ εμένα. Σχετικά με την έντονη σωματική επαφή που υπάρχει στο ράγκμπι, έχω να πω ότι υπάρχουν αρκετές κοπέλες που δεν τις απασχολεί εξαρχής ή καταφέρνουν να εξοικειωθούν σύντομα με αυτήν. Άλλωστε, υπάρχουν κι άλλα αθλήματα που απαιτούν την ίδια δυναμικότητα, όπως: η πυγμαχία, το κικ μπόξινγκ, η χειροσφαίριση κ.α».
-Ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζετε; Σας στηρίζει η πολιτεία;
«Τα προβλήματα που υπάρχουν, είναι ίδια για όλους τους ερασιτέχνες αθλητές. Η στήριξη της πολιτείας είναι ελάχιστη, αλλά πως θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά, όταν δεν στηρίζονται αθλητές με πολύ μεγαλύτερες διακρίσεις από εμάς».
-Υπάρχει η πεποίθηση πως μια γυναικά δεν μπορεί να ασχοληθεί με το ράγκμπι, καθώς είναι ένα άθλημα, που απαιτεί ιδιαίτερη μυϊκή δύναμη. Ισχύει, κάτι τέτοιο;
«Είναι παράλογο, καθώς γυναίκες συναγωνίζονται γυναίκες. Η κλίμακα της μυϊκής δύναμης είναι η ίδια. Οι δυνάμεις που ασκούνται από τα χτυπήματα δεν είναι ίσες με αυτές των ανδρών. Οι άνδρες αγωνίζονται με άνδρες, οι γυναίκες με γυναίκες και οι έφηβοι με έφηβους».
-Έχεις δεχτεί σεξιστικά σχόλια εξαιτίας της ενασχόλησης σου με το ράγκμπι;
«Εννοείται, πως έχω δεχτεί. Όπως και πολλές άλλες από εμάς, εντός και εκτός γηπέδου. Τις περισσότερες φορές αντιδρούμε, προσπαθώντας να «σπάσουμε» τα στερεότυπα και να εξαλείψουμε τις σεξιστικές συμπεριφορές. Ωστόσο, θέλει αρκετή δουλειά ακόμη».
-Τι έχεις κερδίσει από το ράγκμπι ως αθλήτρια;
«Πέρα από τα γνωστά οφέλη που κερδίζει κάποιος από τον αθλητισμό, γνωρίζοντας το ράγκμπι βλέπεις κάτι ιδιόμορφο. Μαζί με τους κανόνες, «έρχεται» μια κουλτούρα με ισχυρές αξίες, όπως, ο σεβασμός, η αλληλεγγύη, η ακεραιότητα και η πειθαρχία. Ενισχύεις στοιχεία της προσωπικότητας σου(δυναμισμός, μαχητικότητα, αποφασιστικότητα). Επιπλέον, πολλές φορές δρα και ψυχοθεραπευτικά, αφού εκτονώνεσαι και ξεχνάς για λίγο τα προβλήματα της καθημερινότητας. Το πιο βασικό όμως, είναι ότι αποκτάς μια οικογένεια, όχι μόνο μέσα στο γήπεδο αλλά και έξω από αυτό».
Ευχαριστούμε την Ιωάννα, την Αγγελική και την Τάνια για τις συνεντεύξεις που μας παραχώρησαν. Και τις ευχόμαστε να μην σταματήσουν ποτέ να παλεύουν για τα όνειρα τους!
