NBA : Τα playoffs της… επανόρθωσης

nba playoffs

Το NBA πάντα προσφέρει αφειδώς ιστορίες. Ιστορίες στις οποίες πρωταγωνιστές γεννιούνται, δυναστείες χτίζονται ή καταβαραθρώνονται με ένα σουτ. Tα φετινά playoffs πάντως έχουν, για εμένα, απομονώσει δύο ιστορίες. Δύο ομάδες που πρωταγωνιστούν σε δύο ιστορίες “επανόρθωσης”. Redemption, που λένε και στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού. Από την μεν Δύση μιλάμε για τους Trail Blazers και από την δε Ανατολή, για τους Toronto Raptors. Δύο ομάδες που έπρεπε να νικήσουν για να σταματήσουν να… χάνουν. Και που φέτος το κατάφεραν, ακόμα κι αν ο δρόμος τους τελειώσει εδώ.

“Look at them trying, Jennifer”

NBA : Τα playoffs της... επανόρθωσης

Ξεκινάμε από το Portland. H πολύ συμπαθής ομάδα της Δύσης, εδώ και αρκετές σεζόν δείχνει αιώνια κολλημένη στη μέση. Πίσω από έναν φανταστικό Damian Lillard κάνει διαδοχικά καλά πλασαρίσματα στη regular season, όμως κανένα από αυτά δεν επαρκεί για να τους γλιτώσει από την απογοήτευση με το που μπαίνει ο Απρίλιος. Από το 2013 μέχρι φέτος, δηλαδή καθ’όλη σχεδόν την διάρκεια της Stotts – Lillard era, αν είναι δόκιμο να την χαρακτηρίσουμε έτσι, οι σεζόν των Blazers έχουν πάει ως εξής:

2013-14 : 5η θέση στη Δύση και πολύ εύκολος αποκλεισμός με 4-1 από τους Spurs στα ημιτελικά της Ανατολής. Εκείνη η χρονιά βέβαια μένει αξέχαστη για το series clinching buzzer beater του LIllard απέναντι στους Rockets. Αυτή αν θεωρηθεί η αρχή, θέτει έναν αρκετά σημαντικό πήχη για τη συνέχεια. Ποια είναι όμως η συνέχεια;

2014-15: 4η θέση στη δύση και πλεονέκτημα έδρας. Αποκλεισμός με 1-4 από τους Grizzlies στον πρώτο γύρο των playoffs.

2015-16: 5η θέση στη Δύση, αποκλεισμός στον δεύτερο γύρο των playoffs από τους Warriors με 4-1.

2016-17: 8η θέση και αποκλεισμός με σκούπα από τους Golden State Warriors στον πρώτο γύρο των playoffs.

2017-18: 3η θέση και αποκλεισμός με ανάποδη σκούπα (0-4) από τους New Orleans Pelicans.

Βλέπουμε λοιπόν αυτό το μοτίβο της μετριότητας να κυριαρχεί στις σεζόν των Blazers, παρά την δυναμική αρχή. Η ομάδα του Portland, βασιζόμενη στο εκπληκτικό δίδυμο των Lillard – McCollum (σταθερά στα πιο efficient και high scoring δίδυμα περιφερειακών της λίγκας) και στην δεδομένη προπονητική αξία του Terry Stotts, έφτιαχνε σύνολα τα οποία για να είμαστε ειλικρινείς απέδιδαν πάνω από τις αντικειμενικές δυνατότητες τους. Οι ομάδες που έχουν στήσει οι Blazers από την φυγή του LMA και έπειτα διακρίνονται από έλλειψη βάθους πάκγου, χωρίς να είναι κακές, αλλά και χωρίς να διαθέτουν τα απαραίτητα στοιχεία ώστε να πρωταγωνιστήσουν σε σειρές playoffs με ομάδες που μπορεί να μην παίζουν «στα κόκκινα» μέσα στην Regular season, αλλά που έχουν την πολυτέλεια να φέρουν έξτρα λύσεις από τον πάγκο σε περίπτωση που τις χρειαστούν. Αν δε ο Lillard ή ο McCollum κάνουν μία μέτρια σειρά (Καλή ώρα η περσινή με τους Pels, οπού ο Dame ήταν επιεικώς απαράδεκτος), τότε οι Trailblazers ήταν καταδικασμένοι.

Κάπως έτσι γεννήθηκε στις αρχές της φετινής σεζόν η κουβέντα για το πόσο μπορεί να κρατήσει αυτή η κατάσταση. Μιλάμε για μία ομάδα που χαραμίζει με μέτρια κατασκευασμένα ρόστερ (φταίξιμο αφενός του Neil Olshey, αφετέρου και του Stotts που δεν δίνει το δικό του input στο Front Office για να καλυφθούν τα όποια κενά) τα καλύτερα χρόνια ενός εκ των πιο clutch και dominating περιφερειακών της λίγκας, ίσως του μοναδικού που δεν λέγεται Stephen Curry που πρέπει να μαρκάρεις από την στιγμή που θα πάρει την μπάλα, ανεξάρτητα από το πόσο μακριά από το στεφάνι βρίσκεται. Το σε πόσο οριακό σημείο είχε φτάσει η πορεία της συγκεκριμένης ομάδας του Portland, ίσως αποτυπώνεται ιδανικά στο γεμάτο απελπισία «I’m trying Jennifer», του CJ McCollum στην… twitterική επίθεση της εν λόγω κυρίας για το γεγονός ότι οι Blazers και οι νίκες στις σειρές των playoffs δεν είναι φίλοι.

NBA : Τα playoffs της... επανόρθωσης

Φέτος, η χρονιά πήγαινε σε τυπικό Blazers fashion. Εξαιρετική κανονική διάρκεια σεζόν για την ομάδα της Rip city, όμως το φινάλε της επιφύλλασε ένα σημάδι πως μάλλον το μοτίβο δεν θα αλλάξει. Ο σοβαρός τραυματισμός του Jusuf Nurkic, ενός παίκτη που έδειχνε επιτέλους ικανός να πάρει λίγο από το βάρος της δημιουργίας από την περιφέρεια των Blazers, σήμανε πάλι καμπανάκια κινδύνου, και η διασταύρωση με τους Thunder των George και Westbrook έχριζε το Portland οριακά outsider σε σειρά που είχε το πλεονέκτημα έδρας.

Και κάπου εκεί είδαμε έναν μυθικό Damian Lillard να αναλαμβάνει δράση, έναν εξαιρετικό Enes Kanter να κάνει step up παίζοντας με χτυπημένο ώμο, έναν πιο ώριμο από ποτέ CJ McCollum και ένα (όπως πάντα) σωτό κοούτσάρισμα από τον Stotts. Το buzzer του Damian Lillard σφράγισε μία τεράστια πρόκριση, όμως και πάλι, η σεζόν των Blazers θα χρειαζόταν κάτι παραπάνω για να θεωρηθεί επιτυχημένη. Το να διατηρείς την μετριότητα δεν σε κάνει πετυχημένο, σε κάνει απλώς μέτριο.

Νομίζω πάντως πως ο δεύτερος γύρος των φετινων playoffs των Blazers ήταν το statement, όχι ο πρώτος. Στον δεύτερο γυρο, απέναντι σε μία ομάδα που μπορούσε να βγάζει λύσεις από παντού (το βάθος των Nuggets είναι και το κλειδί της επιτυχίας τους φέτος), σε μία ομάδα που ο star της “κουμπώνει» πάνω στην αδύναμη front line των Blazers και μπορεί να οργιάζει (όπως και εν τέλει έκανε), είσαι εξ ορισμού ένα outsider. Ο Damian Lillard δεν έκανε την καλύτερη σειρά του. Σούταρε με 39,6%, 27% από το τρίποντο (!) και έκανε ένα τραγικό Game 7. H αμυντική δουλειά των Nuggets στον Dame ήταν εξαίρετη και πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε. Και εκεί όμως είχαμε το πραγματικό redemption story για τους Blazers.

Για πρώτη φορά ίσως, υπήρξε ουσιαστικό step up από αυτούς που χρειάζονταν. Ο CJ McCollum έκανε την καλύτερη σειρά playoffs της καριέρας του, έβγαλε μία πολύ κρίσιμη πάσα στον Rodney Hood στο πολύ τρελό Game 3 με τις 4 παρατάσεις και έβαλε μερικά πολύ δύσκολα mid range σουτ στα τελευταία δύο λεπτά του Game 7. Αυτή η σειρά ήταν μία από τις σπάνιες περιπτώσεις που ο McCollum έπαιρνε μόνος του την μπάλα στην κορυφή και ο Dame άνοιγε. Ο καυτός CJ ήταν και ο λόγος που ο Lillard βρήκε ένα ελεύθερο γωνιακό τρίποντο στο τέλος του 7oυ αγώνα (ένα από τα ελάχιστα εύστοχα σουτ του). Ο Dame από την σειρά του ήταν αρκετά έξυπνος για να σκεφτεί ότι πρέπει να κάνει ένα βήμα πίσω και να αφήσεις τους άλλους, πιο ζεστούς να δείξουν ότι μπορούν να βοηθήσουν. Τελείωσε τη σειρά με ένα αρκετά τίμιο μέσο όρο 6 ασίστ και 4 ριμπάουντ «αγκαλιάζοντας» την αλλαγή ρόλου στην οποία η άμυνα των Nuggets τον ώθησε. Πάλι, ειδική μνεία πρέπει να γίνει στους παίκτες που έκαναν step up από το πουθενα. Hood και Aminu εμφανίστηκαν όπως θα έπρεπε, ο Kanter ήταν επίσης συγκινητικός, καταλήγοντας μετά από κάθε παιχνίδι να κουβαλάει τον πονεμένο ώμο του.

NBA : Τα playoffs της... επανόρθωσης

Η σεζόν των Blazers, στην πρώτη τους συμμετοχή σε τελικούς Δύσης μετά από σχεδόν είκοσι χρόνια κρίνεται πλέον επιτυχημένη. Ίσως για πρώτη φορά μετά από τη σεζόν 2013- 14. Το έργο τους απέναντι στους πρωταθλητές Warriors είναι πολύ δύσκολο, όμως αυτό δεν θα πρέπει να τους απογοητεύσει. Αλλά θα πρέπει να κάνει το front office των Blazers να κατανοήσει ότι το redemption ωφείλεται καθαρά και μόνο στο φοβερό step up ενός μέτριου συνόλου. Έχουν την ευλογία να διαθέτουν έναν superstar «πιστό» στην ομάδα του. Πρέπει για μία πρώτη φορά να καταφέρουν να τον στελεχώσουν όπως του αξίζει.

“The Kawhi Leonard – playoffs – effect”

playoffs kawhi

Υπάρχει ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ στο Netflix το οποίο μιλάει για το περίφημο «Carter effect». To πως δηλαδή ο Vince Carter, ένα ιπτάμενο παιδί από τους Tar Heels της Βόρειας Καρολίνας, ήρθε στον αφιλόξενο και παγωμένο βορρά, στον «αμπάσκετο» βορρά, και έβαλε τους βενιαμίν της λίγκας, τους Toronto Raptors, και την πόλη του Τορόντο ή μάλλον καλύτερα, την χώρα του Καναδά, στον μπασκετικό χάρτη. Έπειτα από το σόου του στον διαγωνισμό καρφωμάτων του 2000 και το μετέπειτα μπασκετικό step up του, που οδήγησε τους Raptors στα ημιτελικά της Ανατολής για πρώτη φορά στην ιστορία τους, o Καναδάς, ένας λαός που λάτρευε το χόκει, το κέρλινγκ και σε καμία περίπτωση το μπάσκετ, «αγκάλιασε» μία ομάδα που πριν λίγα χρόνια μετά βίας γέμιζε μισό γήπεδο. Η μπασκετική κουλτούρα γεννήθηκε χάρη στον Vince.

Όμως στο Toronto, διαχρονικά, έλειπε κάτι άλλο. Έλλειπε η κουλτούρα των «νικητών». Έλειπε η μαγιά για κάτι παραπάνω, ακόμα κι αν η ομάδα των Casey, Lowry και DeRozan επανέφερε σε μεγάλο βαθμό την «φωτιά» που είχε γεννήσει ο Vince Carter. Όλα αυτά άλλαξαν όταν τους έκατσε το λαχείο: Ο Kawhi Leonard.

Δεν μπορεί να γραφτεί σε αρκετές λέξεις η σημασία που είχε ο ερχομός του Kawhi στο Τορόντο. Ένα δώρο από το πουθενά, ένα δώρο που δεν προήλθε από κάποιο master plan του Masai Ujiri, αλλά από μία απέλπιδα προσπάθεια να αλλάξει κάτι. Οι Raptors δεν φέρθηκαν καλά στον DeMar DeRozan όταν τον “πούλησαν” για τον Kawhi. Ίσως να μην άξιζαν την τύχη τους. Όμως είδαν μία franchise altering ευκαιρία. Ο LeBron δεν ήταν πλέον στην Ανατολή και οι μνηστήρες του… Iron Throne της Ανατολικής περιφέρειας έβλεπαν την ευκαιρία ορθάνοιχτη. Kαι το Τορόντο ρίσκαρε.

Η εντελώς τζογαδόρικη λογική του «δίνουμε τα πάντα για έναν παίκτη που ίσως μας αφήσει για το τίποτα του χρόνου» φαίνεται πως αποδίδει και πάνω σε αυτήν, ο ερχομός του Marc Gasol ήταν επίσης άλλη μία συγκυρία που το Toronto δεν φοβήθηκε να κυνηγήσει. Που τους βρίσκει το τζογαρισμά τους αυτό τώρα;

Ο Kawhi κάνει ένα από τα μεγαλύτερα takeovers που έχουμε δει εδώ και χρόνια σε playoffs. Η απόδοση του είναι μυθική και πολλές φορές με την ομάδα του να του βάζει τρικλοποδίες. Υπήρχαν στιγμές σε αυτούς τους δύο γύρους που έβλεπες τον Kawhi να παίζει όχι απλώς απένατι στους πέντε που είχε ως αντιπάλους αλλά και στους συμπαίκτες του, που προσπαθούσαν να τον κουβαλήσουν προς άλλη μια ήττα. Η Philadephia φαινόταν πως είχε το star power για να κοψει στο τέλος το νήμα σε μία φανταστική σειρά, αλλά αυτό που έγινε στο Game 7 ήταν απλά ανεπανάληπτο. Εμφανίστηκε ο Kyle Lowry, ο Serge Ibaka έβαλε ΤΕΡΑΣΤΙΑ σουτ που δεν μας συνηθίζει και ως κερασάκι ο Kawhi μας προσέφερε την φωτογραφία της δεκαετίας, βάζοντας το μεγαλύτερο σουτ στην ιστορία των Raptors.

playoffs kawhi shot

Η ομάδα του Καναδά είναι για πρώτη φορά στα Τελικά της Ανατολής. Κέρδισε μία σειρά των playoffs με ένα σουτ που δεκαοκτώ χρόνια πριν δεν τους έκανε το χατήρι να μπει. Τότε, το 2001, ο Vince Carter, ο άνθρωπος που έβαλε το Toronto στον χάρτη έχασε την ευκαιρία να το απογειώσει. Ο Kawhi, ο «Normcore Jordan» όπως τον αποκαλούν εξαιτίας του στυλ παιχνιδιού του που θυμίζει αρκετά έναν… προσγειωμένο στην γη Michael, ήρθε και τελικά τους απογείωσε με τον δικό του τρόπο. Χωρίς πολλά λόγια, χωρίς απαράμιλλο στυλ αλλά με μπάσκετ, μπάσκετ, μπάσκετ. Σε δέκα χρόνια από τώρα, το τι ακόμα θα καταφέρουν οι Raptors θα δείξει το ποσό αποθεωτικο θα είναι το sequel του “Carter Effect”. Γιατί το Leonard effect υπάρχει, και λύτρωσε ήδη την ομάδα του Toronto.

Αυτή η λύτρωση είναι που κάνει και τόσο ωραία τα redemption stories.