«Je suis kurde, je suis syrienne ή σκέτα στίφη;»

«Je suis kurde, je suis syrienne ή σκέτα στίφη;»

Με δύο γέρικες καμήλες μ’ ένα κόκκινο φαρί

στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.

πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά

μα της Δαμασκού τ’ αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.

Και φαίνεται πως κρατά ακόμα…στους ήρωες της όσο ποτέ άλλοτε πιο επίκαιρης, μα πάντα διαχρονικής για της Ανατολής τα μέρη, στιχουργικής έμπνευσης του Ν. Γκάτσου.

Κάπου ανάμεσα στις βουβές αντιδράσεις της UEFA κάτι εξαφανισμένοι “Ζεσουήδες” , δείχνουν τουλάχιστον να ενεργοποιούνται. Είναι κάτι κι αυτό όμως. Σχεδόν αδύνατο να κάνουν το γύρο του διαδυκτίου εικόνες πόνου-έως και ντροπής του ανθρώπινου είδους- χωρίς να αγγίξουν ακόμα και τον πιο βολεμένο.

Μήπως είναι συναίσθημα που βρίσκει ερείσματα στην εκ των πραγμάτων αρνητική στάση έναντι οποιασδήποτε τουρκικής ενέργειας; Μήπως εκ των προτέρων τα συναισθήματα μεγάλης μερίδας για τους γείτονες, είναι τόσα αρνητικά που αυτομάτως τους κάνουν να συμπονέσουν τις μερίδες των πληγέντων της τρέχουσας εισβολής; Μήπως τελικώς, βασίστηκε στα παραπάνω η πλήρης αποστροφή που προκάλεσε στο ευρύ κοινό ο ποδοσφαιρικός πανηγυρισμός με στρατιωτικό «περίβλημα» της Εθνικής Τουρκίας; Έχω την εντύπωση ότι εάν ο ίδιος πανηγυρισμός, είχε υιοθετηθεί από άλλη Εθνική ομάδα δεν θα είχε κριθεί με τον ίδιο τρόπο. Και γι’ αυτό δεν ευθύνεται μόνο το γεγονός ότι η κίνηση των εν λόγω ποδοσφαιριστών, παραπέμπει σε στήριξη των αποφάσεων του Ερντογάν!

«Je suis kurde, je suis syrienne ή σκέτα στίφη;»

Το ζήτημα που ξεκάθαρα απασχολεί πάντως, σαφώς δεν είναι ο λόγος που τα εθνικιστικής φύσεως φρονήματα της πλειοψηφίας, την  οδήγησαν να σταθεί τώρα ξαφνικά στους Κούρδους, αλλά το γεγονός ότι η εικόνα της UEFA αμαυρώθηκε για ακόμα μια φορά, δεδομένου ότι δίστασε να λάβει σαφή ,εξαρχής θέση, αναφορικά με το ζήτημα. Ίδιες οι πιέσεις και σε αμιγώς πολιτικό επίπεδο μέσω της έμμεσης συνοχής στις επιλογές του ΑΚΡ από την  υποκρινόμενη Ε.Ε.. Η σταγόνα που ίσως ξεχείλιζε όμως το ποτήρι, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η απάντηση του «χρυσού» στους κρίκους, Τσολάκ , μήπως με αφετηρία τον αθλητισμό ,έστω, παρακινηθεί και η πολιτική ηγεσία να ταρακουνηθεί. Ο τελευταίος, αθλητής του στίβου, στο ίδιο μοτίβο, «χαιρέτισε» την στάση της πατρίδας του. Φοβάται ο Γιάννης το θεριό όμως, ή το θεριό το Γιάννη; Αν υποθέσουμε ότι σε επίπεδο πολιτικών , είναι ζήτημα στρατηγικής η διαδικασία ‘’του μη λαμβάνειν’’ θέση ανοιχτά, έχω την εντύπωση ότι στην περίπτωση των αθλητών ήταν πολλά σενάρια μαζεμένα για να αποτελούν ατομική βούληση του καθενός και όχι μια μορφή «γραμμής» δοσμένης από την μη φημισμένη για τα δημοκρατικά της φρονήματα Κυβέρνηση του Σουλτάνου. Δεν νομίζω ότι μετά από τον δημοσιογράφο που έχασε την δουλειά του ύστερα από την αντίθεση του στις στρατιωτικές επεμβάσεις, την τύχη της οικογένειας του ΝΒΑer Ενές Καντέρ και το πλήθος των κρατουμένων στις φυλακές της γείτονος ( από σκιτσογράφους μέχρι και πολιτικούς ή ακόμα και στρατιωτικούς) , θα ήταν σενάριο επιστημονικής φαντασίας να απειλήθηκαν για την τύχη την δική τους και των συγγενικών τους προσώπων όσοι αθλητές εκπροσωπούν σε κάθε επίπεδο την Τουρκία, σε περίπτωση που δεν πανηγυρίζουν αναλόγως. Είναι στη φύση άλλωστε τέτοιων καθεστώτων η επιδίωξη του να φαίνεται προς τα έξω συμπαγής η αντίληψη του λαού προς τις μοναρχικές αποφάσεις του διοικούντος, ιδίως σε περιόδους που τα ανοιχτά μέτωπα της εξωτερικής πολιτικής απασχολούν παράλληλα και τις περιπτώσεις της Κυπριακής ΑΟΖ και των ελληνικών αντιπαραθέσεων. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι έως και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, έχον έδρα την Τουρκία, εξέδωσε σήμερα 14/10/2019 την γραπτή του στήριξη στην Επιχείρηση του Τούρκου Κυβερνήτη.

Άρα από την μια πλευρά της ζυγαριάς, είτε από φόβο, είτε από ξεκάθαρη ατομική βούληση, αριθμούμε α) την Εθνική Ποδοσφαίρου της Τουρκίας, β) τον Ολυμπιονίκη Τσολάκ, γ) τις αναρτήσεις Τσενκ Σαχίν, ενός 25χρονου ταλαντούχου ποδοσφαιριστή που αν και αγωνίζεται στην γνωστή για τα αντιρατσιστικά και αριστερόστροφα φρονήματά της Ζανκτ Πάουλι, ανάρτησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τις ευχές του για το πρόγραμμα επέμβασης στη Συρία.

Στην άλλη πλευρά της ζυγαριάς, έχουμε τους ιθύνοντες της Ζανκτ Πάουλι, που παίρνοντας τάχιστα θέση στα πεπραγμένα του Τούρκου άσσου, τον έστειλαν σπίτι του εν μιά νυκτί (βλ. πάνω). Έχουμε παίκτες με τη φιλοσοφία του Καντέρ που όσο κι αν του κόστισε η εναντίωση του στις πρακτικές του ΑΚΡ, ξαναπήρε θέση τώρα με τα νέα συμβάντα, δημοσιεύοντας στον προσωπικό του λογαριασμό τα παπούτσια του με τα οποία αγωνίζεται για τους Celtics, πάνω στα οποία σημείωσε “FREEDOM’’. Επόμενο συμβάν που αποδεικνύει μαζικότερα ότι η θέληση για αλληλεγγύη και ελευθερία είναι πολύ πιο πάνω από το φόβο σημειώνεται στην περιοχή Ντιγιάρμπακιρ.

Σε περιοχή που θεωρητικά ανήκει στο τουρκικό Κουρδιαστάν, μια ομάδα που αγωνίζεται στην 3η Εθνική Κατηγορία της Τουρκίας, συγκέντρωσε τους οπαδούς της την προηγούμενη εβδομάδα για να διαμαρτυρηθούν μαζικά, ενάντια στο ρατσισμό, το σεξισμό και το εμπορευματοποιημένο ποδόσφαιρο. Ο λόγος για την Amedspor, οι οπαδοί της οποίας φώναζαν ρυθμικά :

“Savaş ölümdür yıkımdır acıdır gözyaşıdır! İyi bir savaş, kötü bir barış hiçbir zaman olmamıştır.

SAVAŞA HAYIR!”.

Με άλλα λόγια:

“Ο πόλεμος είναι θάνατος, είναι καταστροφή, είναι πόνος! Ένας καλός πόλεμος, είναι χειρότερoς από την πιο κακή ειρήνη.

Σταματήστε τον πόλεμο!»

Σαφώς, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, ότι πρόκειται για Σωματείο, το οποίο δέχθηκε από την ομοσπονδία πυρά για την ύπαρξη του και ποικίλες διακρίσεις, σε βαθμό που αναγκάστηκε να αλλάξει όνομα και καταστατικό.