Το Netflix έχει πιάσει το νόημα με τις παραγωγές γύρω από την sports culture και μας έδωσε ένα ακόμη διαμαντάκι, το Ultras Netflix. Το Ultras είναι κατά κάποιο τρόπο η ιταλική έκδοση του Green Street Hooligans όμως θεωρώ ότι τόσο οι ηθοποιοι της παραγωγής αλλά κι η καλλιτεχνική του προσεγγιση (φωτογραφία, σκηνοθεσία, μουσική) είναι αρκετά ανώτερα από την βρετανική παραγωγή του 2005. Βασικοί ήρωες είναι ο Sandro, ένας 50ρης, βετεράνος hooligan που έπαθε, έμαθε και πλέον προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί από τον βίαιο κι επικίνδυνο κόσμο των οργανωμένων οπαδών κι ο Angelo, ένας 16χρονος έφηβος που θέλει να βαδίσει στα χνάρια του Sandro και να κάνει το δικό του όνομα στις τάξεις των Apaches, του συνδέσμου των οργανωμένων οπαδών των Azzuri, δηλαδή της Νάπολι.
Η ταινία από την μία καταφέρνει να δημιουργήσει μια έλξη προς την ελευθεριότητα με την οποία αντιμετωπίζουν τη ζωή οι hooligans, οι οποίοι φαινομενικά ζουν με τους δικούς τους όρους επιβάλλοντας τα θέλω τους ακόμη και με τη βία αν χρειαστεί. Από την άλλη όμως, δείχνει πόσο αδύναμους καθιστούν τους εαυτούς τους επιλέγοντας ένα τόσο εύθραυστο και αυτοκαταστροφικό lifestyle, που κινείται γύρω από τη βία, το αλκοόλ, τα ναρκωτικά και την επίδειξη δύναμης.
Μια αξιόλογη προσπαθεια, η οποία “αβαντάρεται” από την ιταλική φινέτσα και την υποβλητική ατμόσφαιρα που δημιουργεί η τοποθέτηση της πλοκής στην Νάπολη. Μην περιμένετε να δείτε πολλές ποδοσφαιρικές αναφορές πέρα από τα βασικά, η ταινία ασχολείται αποκλειστικά με το φαινόμενο του χουλιγκανισμού και τις κοινωνικές του προεκτάσεις, ούτε να γίνεται σοφοτεροι ως προς το αυτονόητο μήνυμα που περναει. Παρ’ όλα αυτά η ώρα θα περάσει ευχάριστα και η ταινία θα σας αφήσει με μια γλυκόπικρη γεύση.
