Ολυμπιακος – ΤΣΣΚΑ Μόσχας : Το χρονικό μιας πελατειακής σχέσης

Ολυμπιακος - ΤΣΣΚΑ Μόσχας : Το χρονικό μιας πελατειακής σχέσης

Ο Ολυμπιακός την δεκαετία που τελείωσε πέρασε κάποια από τα καλύτερα χρόνια της ιστορίας του στον θεσμό της Ευρωλιγκας. Δύο τίτλοι, τρεις χαμένοι τελικοί και πέντε συνολικά συμμετοχές Final 4 στα 10s, διαμόρφωσαν μια πορεία αξιοσημείωτη για κάθε ομάδα. Σε αυτήν την πορεία πάντως, όπως είναι λογικό βρήκε κάποια εμπόδια και ένα από τα πιο συχνά άκουγε στο όνομα της ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Η Ρωσική αρκούδα απότελεσε μια ομάδα που στόχο της είχε μόνιμα την κορυφή, και σε πολλές περιπτώσεις, οι ερυθρόλευκοι αποτέλεσαν το μεγάλο της εμπόδιο, δημιουργώντας ίσως την πιο καλοσυντηρούμενη παράδοση της περασμένης δεκαετίας στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ. Αυτά τα ΤΣΣΚΑ – Ολυμπιακός πάντα είχαν μια ιντριγκαδόρικη ιστορία να πουν.  

Η ανατροπή της δεκαετίας: Ολυμπιακός 62-61 ΤΣΣΚΑ

Ολυμπιακος - ΤΣΣΚΑ Μόσχας : Το χρονικό μιας πελατειακής σχέσης

H αρχή της ξεχωριστής σχέσης που ανέπτυξαν στα Final 4 οι δύο ομάδες και ίσως και το παιχνίδι που φόρεσε τα φτερά στα πόδια των παικτών των ερυθρόλευκων και τα βαρίδια σε αυτά των παικτών της “Αρκούδας”, ήταν το Ολυμπιακός ΤΣΣΚΑ του 2012, ο μεγάλος τελικός της Euroleague. Το έπος της Κωνσταντινούπολης όχι απλώς έμεινε στον χρόνο, αλλά διαμόρφωσε και ολόκληρο τον “μύθο” του refuse to lose Ολυμπιακού της περασμένης δεκαετίας, στην μεγαλύτερη ανατροπή που έχουμε δει ποτέ σε έναν τελικό Final 4 της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Ο Ολυμπιακός του 2012 ήταν μία ομάδα που υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν είχε καμία δουλειά να βρίσκεται σε εκείνο το παιχνίδι. Πολλά προβλήματα, μπάτζετ στα τάρταρα, συγκριτικά με τις “χρυσές” – οικονομικά – εποχές των προηγούμενων ετών. Μόνο του πραγματικό εφόδιο – φόβητρο ήταν ο Βασίλης Σπανούλης, ο καλύτερος ίσως Ευρωπαίος παίκτης εκείνη τη στιγμή και ο Ντούντα Ίβκοβιτς, ο “Σοφός” των πάγκων και ο άνθρωπος που του είχε χαρίσει το πρώτο του Ευρωπαϊκό 15 χρόνια νωρίτερα. Αντίθετα, η ΤΣΣΚΑ είχε όλους τους λόγους να βρίσκεται εκεί. Μία ομάδα σίφουνας, που εκμεταλλεύτηκε το λοκ άουτ της περασμένης σεζόν για να επαναφέρει μία και καλή στην Ρωσία τον μεγάλο Αντρέι Κιριλένκο. Μαζί του ο “πολύς” Μίλος Tεόντοσιτς, ο οποίος αφού εξελίχθηκε στον Ολυμπιακό σε ένα από τα πιο καυτά ονόματα στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ, περνούσε την πρώτη του χρονιά ως το επόμενο “αφεντικό” της ομάδας του Στρατού. Σισκάουσκας, Κρίστιτς, Σβεντ, Χριάπα, Βοροντσέβιτς συμπλήρωναν ένα απίστευτα γεμάτο ρόστερ, και η ομάδα του κόουτς Καζλάουσκας φάνταζε ως το μεγάλο φαβορί του τελικού.

Οι προβλέψεις σίγουρα έδειχναν να επιβεβαιώνονται με σχετική άνεση, όταν η ΤΣΣΚΑ πήρε το προβάδισμα με 53-35, 1 λεπτό πριν τη λήξη της 3ης περιόδου, αλλά όπως λένε, ειδικά στο μπάσκετ, τίποτα δεν έχει τελειώσει μέχρι να τραγουδήσει η χοντρή κυρία. Ο Ολυμπιακός βρήκε τα σουτ που τον επανέφεραν στο παιχνίδι από τους νεαρούς Έλληνες παίκτες του: τον Μάντζαρη, τον Σλούκα, τον Παπανικολάου. Ειδικά ο τελευταίος, έχει κρατήσει μόνος του τον Ολυμπιακό πραγματικά καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα. Η ΤΣΣΚΑ αγχώνεται, κανείς θα έλεγε χωρίς λόγο, όμως απ’ ό,τι φάνηκε, η άγνοια κινδύνου με την οποία μπήκε ο Ολυμπιακός στο τελευταίο δεκάλεπτο, μία άγνοια εκ διαμέτρου αντίθετη με τον τελικό του Παρισιού, 2 χρόνια αργότερα απέναντι στην Μπαρτσελόνα, όταν το ντεπόζιτο έμοιαζε άδειο στο πανάκριβο όχημα των σταρς του Γιαννάκη, όσο έδινε ενέργεια στους Ερυθρόλευκους, αποσυντόνιζε τους Ρώσους.

Η ΤΣΣΚΑ είχε βάλει στόχο της το να βραχυκυκλώσει εντελώς τον Σπανούλη, να μην τον αφήσει να πάρει μπάλα και να κάνει το παιχνίδι του στο τελευταίο λεπτό. Τελικά την πάτησε από τα “τούβλα” του Μίλος Τεόντοσιτς, τον Κώστα Παπανικολάου και τον Γιώργο Πρίντεζη, με τους τρεις παράγοντες να φέρνουν το παιχνίδι στον πόντο, 9.7 δευτερόλεπτα πριν την λήξη. Εκεί το φάουλ γίνεται γρήγορα στον Σισκάουσκας, ο οποίος μπορεί να διασφαλίσει με δυο βολές του την παράταση.

Για τα υπόλοιπα, μικρόφωνο στην Ιταλική μετάδοση του αγώνα:

Repeat στον δρόμο για το… repeat

Μόλις ένα χρόνο μετά, οι δύο ομάδες θα αναμετρηθούν ξανά στη μεγαλύτερη σκηνή, αυτή τη φορά ένα βήμα πριν τον μεγάλο τελικό. Οι συνθήκες παρόμοιες, αλλά παράλληλα και εντελώς διαφορετικές. Η ΤΣΣΚΑ έχει ένα ρόστερ γεμάτο αστέρες, ο Γιόνας Καζλάουσκας έχει αφήσει τη θέση του στον Έτορε Μεσίνα, όμως ο Ολυμπιακός δεν θυμίζει σε καμία περίπτωση την Σταχτοπούτα της προηγούμενης χρονιάς. Η ομάδα έχει γιγαντωθεί, ατομικά και συλλογικά. Ο Βασίλης Σπανούλης συνεχίζει με τα φρένα σπασμένα, οι αμερικανοί Χάινς και Λο έχουν εξελιχθεί σε δύο από τα πιο περιζήτητα γρανάζια στην Ευρώπη, ο Γιώργος Πρίντεζης έχει δώσει όνομα, ισχύ και “μύθο” στο περίφημο πεταχτάρι του, γινόμενος ένας από τους καλύτερους φοργουορντ της λίγκας, και φυσικά οι Παπανικολάου – Σλούκας έχουν πραγματοποιήσει με κάθε επισημότητα το ξεπέταγμά τους. Σε αυτά προσθέτουμε την άφιξη του Στράτου Περπέρογλου στο 3 και του Γιώργου Μπαρτζώκα  στον πάγκο, με την ομάδα να ανεβάζει αυτόματα τα… οκτάνιά του καυσίμου που τροφοδοτεί την επιθετική της μηχανή.

Ο ημιτελικός του Λονδίνου δεν έμοιαζε σε καμία περίπτωση με τον τελικό της Κωνσταντινούπολης. Ο Ολυμπιακός πήρε το προβάδισμα και δεν κοίταξε ποτέ πίσω. Η ΤΣΣΚΑ έφαγε στο κεφάλι μία διαφορά 17 πόντων και το “σβηστό” 69 -52 σε μία πραγματικά αριστοτεχνική εμφάνιση σε άμυνα και επίθεση έθεσε το τέμπο για τον μεγάλο τελικό της Κυριακής, που οδήγησε στο repeat. Αν το παιχνίδι της Πόλης γέννησε την παράδοση, το Λονδίνο ήρθε να την σφραγίσει: Ο Ολυμπιακός είχε πάρει τον αέρα των Ρώσων και η “Ομάδα του Στρατού” έβλεπε άλλη μια φορά την ελληνική ομάδα να της κόβει τα όνειρα για τον τίτλο.

“Ποιος; Ποιος; Ο Σπανούλης… ο Θεός!”

Ολυμπιακος - ΤΣΣΚΑ Μόσχας : Το χρονικό μιας πελατειακής σχέσης

Ο Ολυμπιακός έμελλε να συναντήσει την ΤΣΣΚΑ και στα επόμενα δύο Final 4 τα οποία θα συμμετείχε στο υπόλοιπο της δεκαετίας. Και τις δύο φορές μάλιστα το σενάριο ήταν παρόμοιο, σε βαθμό που θαρρείς ότι ο Ολυμπιακός έπαιρνε μία σαδιστική ικανοποίηση από την εξέλιξη των αγώνων: Δύο στα δυο παιχνίδια με ανατροπή στο τέλος, και μάλιστα, και τις δυο φορές η ανατροπή είχε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του Βασίλη Σπανουλη. Ο γκαρντ του Ολυμπιακού όχι απλώς έκανε takeover που χάρισαν στον Ολυμπιακό τις νίκες, αλλά πραγματοποίησε σόου που ίσως έχουν ακόμα μεγαλύτερο δείκτη δυσκολίας από αυτά των δύο νικηφόρων Final 4 του 2012 και 2013.

Τόπος του εγκλήματος, το 2015, η Μαδρίτη. Σε εκείνη την αναμέτρηση, την τρίτη των δυο ομάδων σε τέσσερα χρόνια o Σπανούλης ξεκινάει με το ποσοστό – τραγωδία των 0 εύστοχων σουτ σε 11 προσπάθειες. Παράλληλα, η ΤΣΣΚΑ έχει σταθερά το προβάδισμα και δείχνει ότι αυτή τη φορά τουλάχιστον δικαιολογεί τον ρόλο του φαβορί. Το σταθερό προβάδισμα όμως δεν ανεβαίνει ποτέ σε διαφορά ασφαλείας. Με το σκορ στο 63 – 54, στα 4:44 δευτερόλεπτα ο Σπανούλης ευστοχεί στο πρώτο του σουτ στην αναμέτρηση. Η διαφορά πέφτει στους 6 και κάπου εκεί αρχίζουν τα πρώτα πλάνα των αγχωμένων Ρώσων να κάνουν την εμφάνισή τους στους τηλεοπτικούς δέκτες. Είναι απλά ο επιθανάτιος ρόγχος μίας ομάδα που παλεύει να επιβιώσει, ή η ιστορία που επαναλαμβάνεται σαν φάρσα; Δυο λεπτά πριν τη λήξη, ο Ολυμπιακός παίρνει για πρώτη φορά το προβάδισμα (63-64) με το δεύτερο εύστοχο τρίποντο του Σπανούλη, και στην αμέσως επόμενη φάση, ο άσος του Ολυμπιακού κάνει κάτι που – επιτρέψτε μου την υπερβολή – το λες οριακά Τζορντανικό. Isolation step back δίποντο μπροστά στον κρεμασμένο και πανύψηλο Βοροντσέβιτς, 63 – 66 και η διαφορά στους τρεις, με την κάμερα να στοχεύει στον πρόεδρο της ΤΣΣΚΑ, Αντρέι Βατούτιν. Αν θέλουμε να κλείσουμε σε ένα μόνο meme όλη την ουσία αυτού του ζευγαρώματος, ο… depressed Βατούτιν είναι σίγουρα η εικόνα που περιγράφει καλύτερα τα Ολυμπιακός – ΤΣΣΚΑ των 10s.

Ολυμπιακος - ΤΣΣΚΑ Μόσχας : Το χρονικό μιας πελατειακής σχέσης

Η ΤΣΣΚΑ πάντως κατάφερε να ισοφαρίσει, και για κερασάκι στην τούρτα ήρθε το 3ο σερί τρίποντο του Σπανούλη, αυτή τη φορά με άλλο ένα από τα αγαπημένα του step back τρίποντα, μπροστά από τον Nando De Colo. O Ολυμπιακός κατάφερε να πάει στον τρίτο του τελικό σε 4 χρόνια και η μικρή εποποιία δια χειρός του μεγαλύτερου λυρικού ποιητή στα Ελληνικά παρκέ την τελευταία δεκαετία, έμεινε στην ιστορία

Tελευταίο κεφάλαιο για τις αναμετρήσεις των δύο άσπονδων αντιπάλων στα Final 4, ήταν ο τόπος που ξεκίνησαν όλα. Η Κωνσταντινούπολη και το Σινάν Ερντέμ φιλοξένησαν για άλλη μια φορά τις δύο ομάδες, αυτή τη φορά στον ημιτελικό. Η ιστορία γνωστή. Η ΤΣΣΚΑ Μόσχας ήταν το απόλυτο φαβορί. Πρωταθλήτρια Ευρώπης ένα χρόνο πριν, στο Final 4 του Βερολίνου, με το δίδυμο Ντε Κολό – Τεόντοσιτς να λύνει και να δένει, τον Κάιλς Χάινς να έχει εξελιχθεί στον πολυτιμότερο ψηλό στην Ευρώπη και τις συνθήκες να έχουν ωριμάσει για την νίκη που θα τους έδινε το εισιτήριο για την διεκδίκηση του repeat. Από την άλλη άλλωστε ο Ολυμπιακός δεν τρόμαζε. Ο Σπανούλης είχε πιάσει τα 35 του και μαζί με την παλιά φρουρά των Πρίντεζη, Παπανικολάου, Μάντζαρη θα έπρεπε να τραβήξουν το κουπί, όσο μπορούσαν. Ο Έρικ Γκριν ήταν ο μοναδικός σκόρερ δίπλα στον Σπανούλη και ο νεαρός Νίκολα Μιλουτίνοφ με τον επίσης αβγαλτο Κεμ Μπιρτς έπρεπε να κάνουν τη ζημιά στη ρακέτα των Ρώσων.

Ας βάλουμε την κασέτα να παίξει. Ξανά. Η ΤΣΣΚΑ Μόσχας είχε για άλλο ένα παιχνίδι το προβάδισμα, είχε τον απόλυτο έλεγχο καθ’όλη τη διάρκεια της αναμέτρησης, όμως με έναν μυστήριο τρόπο, ο Ολυμπιακός πάλι δεν άφηνε το παιχνίδι να ξεφύγει. Δεν ήταν καλός, απλά έβρισκε μεγάλα σουτ. Από τον Μάντζαρη, από τον Αγραβάνη, από τον (εξαιρετικό) Παπανικολάου, ο οποίος ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο έδινε το ένα φιλί της ζωής μετά το άλλο στην ομάδα του. Ο Ολυμπιακός πέτυχε δύο buzzer beater, ένα του Δημήτρη Αγραβάνη πριν το ημίχρονο και ένα του Βαγγέλη Μάντζαρη στο τέλος της τρίτης περιόδου, τα οποία δεν ήταν απλώς μεγάλα καλάθια, αλλά είχαν και διπλό συντελεστή… ψυχολογικής ανάτασης, λόγω της “κόρνας”.

Και εκεί που όλα δείχνουν να βρίσκονται σε μία λεπτή ισορροπία, βάζουμε πάλι στο παιχνίδι τον σεσημασμένο closer. O Βασίλης Σπανούλης δεν πραγματοποίησε την εκθαμβωτική νεκρανάσταση του 2015, αλλά ήσυχα και μεθοδικά έχτισε την συνεισφορά του στο παιχνίδι. Αντί για διαδοχικές μαχαιριές, ο αρχηγός του Ολυμπιακού έκανε αυτό που ο 25χρονος εαυτός του ήξερε καλύτερα από όλους να κάνει. Έφερε το παιχνίδι στην ρακέτα. Ο Σπανούλης έχει πετύχει τρια ανεπανάληπτα δύσκολα λέι απ, το πρώτο σπάζοντας νταμπλ τιμ και τελειώνοντας με floater μπροστά στον Χριάπα, το δεύτερο βάζοντας σώμα στον Τζέιμς Όγκουστιν των 208 εκατοστών και το τρίτο έχοντας σηκωθεί ανάμεσα στους Ντε Κολό, Χιγκινς και Βοροντσέβιτς που έκαναν τα πάντα για να τον σταματήσουν, ισοφαρίζοντας το παιχνίδι!

Ίσως το συγκεκριμένο κομμάτι των δύο ημιτελικών του 2015 και 2017 να εξελίσσεται σε μία αποθέωση του Βασίλη Σπανούλη, αλλά είναι πραγματικά σοκαριστικό και σε έναν βαθμό μαγικό, το πως ένας παίκτης στην ηλικία του Σπανούλη αλλά και με το σωματικό ντεσαβαντάζ του (δεν μιλάμε για έναν 25χρονο Ράσελ Ουέστμπρουκ, ούτε καν για έναν 25χρονο Σπανούλη) , μπορεί να αγνοήσει παίκτες 10 και 15 εκατοστά ψηλότερους και αρκετά κιλά βαρύτερους, ώστε να μπει στην ρακέτα και να βάλει καλάθια περνώντας την μπάλα και το κορμί του από την κλειδαρότρυπα. Ο καταλύτης Σπανούλης θα βάλει με ένα τεράστιο τρίποντο τον Ολυμπιακό μπροστά, όμως αυτή τη φορά την οριστική λύση δεν θα τη φέρει εκείνος. Ο Ερικ Γκριν θα σκοράρει το τρίποντο που θα κρίνει την αναμέτρηση και η ΤΣΣΚΑ θα δει για τέταρτη σερί φορά σε αγώνα με τον Ολυμπιακό τα όνειρά της να γκρεμίζονται. ΤΣΣΚΑ 78. Ολυμπιακός 82.

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό και πρωτόγνωρο, μια ομάδα να παίρνει τόσες φορές την “ταυτότητα” μίας άλλης, σε ένα τόσο μικρό διάστημα. Σε 6 χρόνια, ο Ολυμπιακός βρήκε 4 φορές την ΤΣΣΚΑ σε παιχνίδι που έκρινε κάτι ουσιαστικό, και την απέκλεισε και τις 4. Την απέκλεισε με την ανατροπή του αιώνα, την απέκλεισε κυριαρχώντας, την απέκλεισε κλέβοντας το παιχνίδι στο τέλος. Έβρισκε διαφορετικούς τρόπους να κάνει το… δηλητήριό του ακόμα πιο αποτελεσματικό. Δεν είχε καμία σημασία αν η ΤΣΣΚΑ σε αγώνες κανονικής διάρκειας κυριαρχούσε. Όταν όλα κρίνονταν, ήταν μία από τις ελάχιστες φορές η παράδοση που είχε δημιουργηθεί έπαιζε την δικιά της μπάλα, και ο Ολυμπιακός μεταμορφωνόταν στον χειρότερο εφιάλτη της υπερδύναμης από τη Μόσχα.