Γράφει ο Θανάσης Δημάκας
Οι τελικοί της ανατολής ξεκινάνε τις επόμενες ώρες και εμείς ανυπομονούμε για τη μάχη μεταξύ Βοστώνης και Μαϊάμι. Γιατί όμως; Πριν εξηγήσουμε το τι θα δούμε και γιατί ανυπομονούμε να το δούμε, ας συνοψίσουμε την πορεία των δύο ομάδων έως τώρα.
Boston Celtics: Γνωρίζαμε πως η ομάδα του Stevens είναι από τις πιο ποιοτικές και καλοδουλεμένες του πρωταθλήματος, όχι μόνο φέτος αλλά συνολικά τα τελευταία χρόνια. Η ποιότητα αυτή φάνηκε ξεκάθαρα στη σειρά εναντίον της Φιλαδέλφεια. Η υπεροχή των Κελτών δεν άφηνε περιθώρια και η σκούπα ήρθε νομοτελειακά, οδηγώντας δε και σε μεγάλες φουρτούνες και αλλαγές τους 76ers ( αλλαγή προπονητή, σκέψεις για rebuild, ερωτηματικά για το πόσο πετυχημένο ήταν το περιβόητο process με Embid-Simmons ή αν μπορεί και να πετύχει ποτέ στην τελική, αναγνώριση των λαθών στις προσθήκες Harris-Horford). Πολλά μπορούν να ειπωθούν σχετικά αλλά δεν είναι του παρόντος κειμένου.
Στα ημιτελικά οι Celtics πέτυχαν τους πρωταθλητές Toronto Raptors, μία ομάδα με περιορισμένο rotation. Εκεί χτύπησε ο Stevens τον Nurse και κέρδισε -σε κάποιον βαθμό- την τόσο αμφίρροπη μάχη -προσωπικά θεωρούμε αυτό το ζευγάρωμα το πιο ενδιαφέρον και οριακό έως τώρα, αν και την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο το Denver κάνει ότι μπορεί για να μας διαψεύσει). Για να φτάσει στην πρόκριση η Βοστώνη χρειάστηκε ο Theis από ένας απλός βασικός σε μικρομεσαίες ομάδες της Ευρωλίγκας να εξελιχθεί (όσο καιρό είναι στην ομάδα) σε βασικό center μιας top5 ομάδας του ΝΒΑ, o Kanter να μείνει στον πάγκο, οι δύο Williams να προσφέρουν χρήσιμα λεπτά και κυρίως αποτελεσματικά ματσαρίσματα απέναντι στους ψηλούς των Raptors (Gasol, Ibaka, Siakam), χρειάστηκαν επίσης αρκετά καθοριστικά τρίποντα του Smart και ένα δείγμα του ξεπετάγματος του δίδυμου Tatum-Brown που θα μας απασχολήσουν στο μέλλον. Όλα αυτά -μαζί φυσικά με άλλα στοιχεία- υπερκάλυψαν την αστάθεια του Walker και την απουσία του Hayward. Περιοριζόμαστε σε αυτά τα ολίγα για την εν λόγω σειρά, αν και πολλά μπορούν να γραφτούν για τον υποτιμημένο Lowry, την ανεπάρκεια του Siakam να μετατραπεί σε All-Star παίχτη, την εμμονή του Nurse στο μικρό rotation κτλ κτλ.
Miami Heat: Η αποδυναμωμένη και πλέον σε διαδικασία ανοικοδόμησης Indiana δεν υπήρξε ισχυρός αντίπαλος για τους Heat, η σκούπα και εδώ ήρθε ως «λογικό και επόμενο». Ίσως να μπορούσαν οι Pacers να πάρουν μία νίκη αλλά οτιδήποτε πέραν του 4-0 θα ήταν παράξενο. Η σειρά είχε φαβορί και το φαβορί ήταν σε καλή κατάσταση επομένως δεν χρειάζεται να δούμε πιο αναλυτικά επιμέρους στοιχεία των αγώνων, άλλωστε αυτά επαναλήφθηκαν και απέναντι στους Bucks. Με την διαφορά πως σε αυτή την σειρά το Miami θεωρητικά δεν ήταν το φαβορί.
Στα χαρτιά πράγματι η ομάδα του Γιάννη ήταν το φαβορί, όχι μόνο για την σειρά αλλά και εκ των φαβορί για τον τίτλο. Τουλάχιστον για τους περισσότερους, γιατί για κάποιους ίσως γιατί δεν πιστέψαμε στους υπόλοιπους 11 (ή και παραπάνω των Bucks) είτε γιατί πιστέψαμε στους 9+1 των Heat (ο…δέκατος ήταν ο Nunn) τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Ίσως την κρίση μας να βοήθησε το γεγονός πως τα Playoffs τα παρακολουθούμε κάτω από τα πλατάνια στο Δίστομο. Ας το απλοποιήσουμε όμως: στη σειρά όχι απλά κέρδισε ο καλύτερος -όπως γίνεται σχεδόν πάντα- αλλά ο πολύ καλύτερος. Οι Heat έχουν την πολυτέλεια να διαθέτουν στο δυναμικό τους δυο, ας μας επιτραπεί η φράση, under the radar All-Star παίχτες: τον τρομακτικά πλήρη Butler (ο οποίος είναι πρώτος μεταξύ ίσων στο Miami) και τον μυαλωμένο και συνετό Dragic. Έναν από τους καλύτερους ψηλούς στο πρωτάθλημα (Adebayo), δύο τρομερούς αμυντικούς και οικονομικούς σε χρόνο και επίθεση (Crowder-Igudala) και μία φουρνιά μελλοντικών αστέρων (Herro, Nunn, Robinson). Οι Bucks από την άλλη φάνηκε πως δεν διαθέτουν στην πράξη, στο παρκέ τίποτα από όλα αυτά.
Τι αναμένουμε να δούμε; Την σύγκρουση δυο εν δυνάμει δυναστειών. Γιατί και οι δύο ομάδες έχουν τα φόντα, την ποιότητα, τους προπονητές και την ιδιοσυγκρασία να κυριαρχήσουν -σίγουρα να πρωταγωνιστήσουν- τα επόμενα (πολλά) χρόνια.
Γιατί να ανυπομονούμε να το δούμε; Γιατί μάλλον μιλάμε για την σύγκρουση δύο κόσμων. Ναι, ίσως είμαστε κάπως υπερβολικοί σε αυτό καθώς οι ομάδες διαθέτουν αρκετά κοινά χαρακτηριστικά όπως η άμυνα (δεν μιλάμε τυχαία για τις δύο καλύτερες άμυνες στα playoff), την έφεση -έως μανία- στο τρίποντο, την συχνή ή και καθολική χρήση υβριδικών 5αδων (πχ σχήμα των Heat με τον Crowder στο 5) κ.α. Οι διαφορές είναι σαφώς λιγότερες όπως πχ ότι ο Theis θα επιχειρήσει το τρίποντο ενώ ο Adebayo όχι, ότι οι Celtics διαθέτουν περισσότερους ετοιμοπόλεμους ψηλούς έναντι των Heat ή ότι έχουν κάπως διευρυμένο rotation κ.α.
Που θα κριθεί;
Μιλάμε για τις δυο καλύτερες άμυνες των playoffs, επομένως ο παράγοντας άμυνα θα είναι καθοριστικός. Για μας κρίσιμη είναι η περιφερειακή άμυνα των Celtics και το αν μπορεί μέσω αυτής να περιοριστεί το τρίποντο των Heat. Το Miami σε μεγάλο μέρος των αγώνων έχει 4 καλούς ή αρκετά καλούς περιφερειακούς σουτέρ, σε αυτό καλείται να απαντήσει η Βοστώνη. Μένει να συνεχίσουν οι Brown-Smart να παίζουν εξαιρετική άμυνα και να τους ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι.
Περιορισμός του Adebayo. Δεν πρόκειται για έναν απλό ψηλό, ούτε για κάποιον της ποιότητας του Jokic, ωστόσο ο Adebayo κάνει πολλά πράγματα μέσα στο παρκέ, και τα κάνει καλά. Δεν είναι τυχαίο ΄πως στην post season μετράει 16,2 πόντους, 11, 7 ριμπάουντ και 4,8 ασίστ/ανά παιχνίδι. Είναι δε, ο πρώτος πασέρ της ομάδας και τον ακολουθούν από πολύ κοντά οι Dragic και Butler με 4,7 και 4,2 ασίστ/ανά παιχνίδι. Ο Stevens καλείται να λύσει -και- αυτό το πρόβλημα, κάτι που μόνο εύκολο δεν είναι.
Το level up του Tatum. Για την ώρα ο Tatum είναι ο πολυτιμότερος παίχτης των Celtics, μετράει 25,3 πόντους, 10,1 ριμπάουντ και 4,3 ασίστ στα 11 παιχνίδια που έχουν δώσει playoff οι Celtics. Φαίνεται πως πλέον είναι ένα επίπεδο πάνω από όλους τους συμπαίχτες του, για να έχει πιθανότητες η Βοστώνη να περάσει τους τελικούς ο Tatum πρέπει να μείνει στο All-Star Level καθ όλη την διάρκεια της σειράς.
Ο ρόλος των Walker-Hayward. Ο πρώτος φαίνεται να διανύει αν όχι περίοδο ντεφορμαρίσματος έστω περίοδο «θολωμένου μυαλού». Ας είναι καλά για αυτό οι άμυνες ζώνης που εφάρμοσε ο Nurse στην προηγούμενη σειρά. Ο δεύτερος κλασικά τραυματίστηκε με το καλημέρα των playoffs και αναμένεται να γυρίσει απέναντι στους Heat. Χωρίς τον Walker να καθοδηγήσει τους Celtics και χωρίς τα έστω λίγα ποιοτικά λεπτά του Hayward, τα πράγματα για τους Celtics -κυρίως επιθετικά- φαντάζουν δύσκολα. Όσο τίμιοι και αν είναι οι παγκίτες-ρολίστες η Βοστώνη χρειάζεται να πάρει το maximum από τους δυο αστέρες της. Με Wannamaker, Ojeleye κτλ δεν κερδίζεται σειρά.
Η μάχη των πάγκων. Stevens και Spoelstra είναι αναμφισβήτητα από τους καλύτερους προπονητές του πρωταθλήματος. Η μεταξύ του μονομαχία είναι αρκετά ιντριγκαδόρικη και προσωπικά αναμένουμε να δούμε πως θα κινηθούν. Προφανώς η διαχείριση του ρόστερ, τα λεπτά συμμετοχής των πιο κουρασμένων Celtics και η τακτική προσαρμογή θα έχουν καθοριστικό ρόλο στη σειρά, ειδικά αν πάμε σε μακρά σειρά.
