Η Μπεκατώρου μίλησε τώρα για να το κάνεις κι εσύ!

σοφία μπεκατώρου

Για οσους μας ακολουθείτε για ένα μεγάλο διάστημα θα ξέρετε πως η σελίδα είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη για θέματα του αθλητισμού με σοβαρές κοινωνικές προεκτάσεις. Δεν θα μπορούσαμε λοιπόν να μην πάρουμε θέση στο ζήτημα της καταγγελίας σεξουαλικής κακοποίησης της Σοφίας Μπεκατώρου.

Η Σοφία Μπεκατώρου, δύο φορές Ολυμπιονίκης της ιστιοπλοΐας (χρυσό μετάλλιο το 2004 και χάλκινο το 2008) προέβη σε μια πολύ σοβαρή καταγγελία σεξουαλικής κακοποίησης από παράγοντα της Ελληνικής Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας, όταν η αθλήτρια βρισκόταν στην ηλικία των 21 ετών (1998) και έκανε τα πρώτα της βήματα στο άθλημα. Μάλιστα, σε συνέντευξη της στο Πρώτο Θέμα κατονόμασε τον Αντιπρόεδρο της Ομοσπονδίας, Αριστείδη Αδαμόπουλο ως τον αυτουργό της πράξης.

Ακολούθησε μια χιονοστιβάδα εξελίξεων, ένα κύμα συμπαράστασης προς τη Σοφία Μπεκατώρου αλλά και μια αντίδραση από μια “σάπια” μερίδα της κοινωνίας που εκφράστηκε από την ερώτηση “γιατί τώρα, γιατί όχι νωρίτερα, γιατί όχι την στιγμή που συνέβη το περιστατικό;”.

Η Σοφία μίλησε τώρα γιατί τώρα βρήκε την δύναμη να πει την ιστορία της, τώρα ένιωσε ασφαλής πως ο φερόμενος ως βιαστής δεν θα την “κυνηγήσει” για να της κάνει περισσότερο κακό. Ωστόσο, δεν έχει σημασία το πως και το πότε. Ίσως αυτό το πότε να της στερήσει την δικαστική δικαίωση (λόγω έλλειψης αξιόποινων στοιχείων και παραγραφής της υπόθεσης μετά το πέρας 15 ετών) αλλά σίγουρα, θα δικαιωθεί ηθικά . Ο χώρος του αθλητισμού δεν είναι ο μόνος που ταλαιπωρείται από τέτοιες ανήθικες και παράνομες συμπεριφορές. Συμβαίνουν παντού, συμβαίνουν γύρω μας, μπορεί και να συμβαίνουν δίπλα μας και να μην το αντιλαμβανόμαστε γιατί τα θύματα δεν μιλάνε ποτέ.

Γιατί δεν μιλάνε; Γιατί έχουν πειστεί ότι δεν μπορεί να γίνει κάτι. Γιατί η ανάληψη εξουσίας για ορισμένους ανθρώπους μεταφράζεται με αυταρχισμό, με την αίσθηση ότι μπορούν να κάνουν ό,τι γουστάρουν, να μην δίνουν λόγο σε κανέναν κι αν κάποιος αντιδράσει στην κακομεταχείριση να βγουν κι από πάνω έχοντας βεβαίως σύμμαχο την ομερτά του κλάδου τους. Το θύμα προσπαθώντας να προστατέψει τα κεκτημένα του και να εξασφαλίσει ένα ομαλό μέλλον θεωρεί πως θα είναι καλύτερο να αποφύγει την απευθείας σύγκρουση με ανθρώπους που “λύνουν και δένουν” στον χώρο τους.

Αλήθεια, όλοι αυτοί που κατηγόρησαν τη Σοφία για το ότι άργησε να μιλήσει, άραγε να υποδεικνύουν άμεσα στους προϊσταμένους τους την αδικία εις βάρος τους και να ζητάνε να αποκατασταθούν; Ή ο φόβος για να κρατήσουν τη δουλειά τους, το μισθό τους, τις επιδιώξεις τους δεν είναι αποκλειστικό “προνόμιο” της Μπεκατώρου; Και δεν αναφερόμαστε καν για μια ακραία περίπτωση όπως είναι η σεξουαλική κακοποίηση. Για μια αδικία στο χώρο εργασίας βρε αδερφέ, για μια απλήρωτη υπερωρία, για άσκηση ψυχολογικής βίας από το “αφεντικό”.

Σε κάθε περίπτωση, ΜΙΛΗΣΤΕ, ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΘΕΙΤΕ, ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΕ! Κανένας μισθός, καμιά θέση, καμιά επαγγελματική επιδίωξη δεν πρέπει να μπαίνει πάνω από την αξιοπρέπεια και την ψυχική μας υγεία. Ίσως η ελληνική κοινωνία στα τέλη των 90s να μην έδινε αυτή τη δυνατότητα στη Σοφία και αναγκάστηκε να ζει “χωρίς αγάπη για τον εαυτό της” όπως δήλωσε η ίδια. Να μην κάνουμε το ίδιο λάθος σήμερα, να μην αφήσουμε αυτούς τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι είναι μόνοι τους σε όλο αυτό.

Επαναλαμβάνουμε, όχι μόνο για το σοβαρότατο ζήτημα της σεξουαλικής κακοποίησης. Καθώς τα στόματα άνοιγαν το ένα πίσω από το άλλο με πρώτο έναν από τους σπουδαιότερους αθλητές της χώρας, τον Νίκο Κακλαμανάκη, έφεραν στο φως στοιχεία για μια Ομοσπονδία Αθλητισμού η οποία αντιμετώπιζε τους αθλητές σαν αντικείμενα, σαν “χρυσωρυχεία” που θα έφερναν στους ιθύνοντες της προβολή και οικονομικά οφέλη. Όποιος αθλητής δεν συμφωνούσε με τις επιταγές της Ομοσπονδίας “τελειωνε σε μια νύχτα” όπως ανέφερε χαρακτηριστικά η Σοφία Μπεκατώρου στο βίντεο διαμαρτυρίας των αθλητών της ιστιοπλοΐας.

Μπορεί κάποιοι να αντιλαμβάνονται σε αυτή τη χώρα πως μια θέση διοίκησης ισούται με ευκαιρία για “μάσα” και για να εκφράσουν όλα τα καταπιεσμένα, ποταπά ένστικτα τους φτάνοντας μέχρι και στο βιασμό ενός σώματος και μιας ψυχής. Ο καθένας μας ατομικά να κάνει ό,τι μπορεί για να μην το επιτρέψει είτε στον αθλητισμό είτε σε οποιοδήποτε άλλο κοινωνικό επίπεδο.