Γράφει ο Δημήτρης Χρυσικός
Βρισκόμαστε στο έτος 2021, εκείνο που ο Ζοσέ Μουρίνιο έχει αναλάβει να οδηγήσει τη Ρόμα ξανά στην τετράδα της Ιταλίας. Ο Πορτογάλος, είτε το θέλεις είτε όχι, είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής σε όποια ομάδα και αν δουλεύει, η περσόνα του δεσμευτική. Το ξέρεις, το αποδέχεσαι μέσα σου, είτε θα τα σαρώσει όλα και θα απαιτήσει να χτιστεί ανδριάντας με το πρόσωπό του έξω από το Ολίμπικο και να διαγραφεί ο Τότι από τη συλλογική μνήμη, είτε θα βάλει μία μεγάλη φωτιά σαν κάποιον άλλον σταρ της Ρώμης παλαιότερων αιώνων και οι υπόλοιποι θα τρέχουν πάνω από τα συντρίμμια. Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και εκείνος χρειάζεται κάποιον εντός γηπέδου να κατευθύνει, να πάρει επάνω του τα φώτα της αλλαγής που -υποθετικά- έρχονται μαζί με τον special one τρόπο. Φέτος αυτός ο παίκτης ονομάζεται Λορέντζο Πελεγκρίνι, ένας αρχηγός διαφορετικός σε σχέση με εκείνα που έχουμε συνδέσει με το περιβραχιόνιο των τζιαλορόσι.
Παρ’ ότι ως ποδοσφαιριστής και πρότζεκτ είναι γνωστός στους περισσότερους από εμάς που ψιλο-καιγόμαστε με το football manager περίπου από το 2014, η πρώτη φορά που ένιωσα τη σύνδεση του ίδιου με τη Ρόμα και τον κόσμο της ήταν στον αποχαιρετιστήριο αγώνα του Ντανιέλε Ντε Ρόσι το 2019. Εκεί, σε μία σειρά, οι συμπαίκτες περιμένουν να αγκαλιάσουν τον Ντανιέλε, με τελευταίο τον -επόμενο αρχηγό στα μάτια μου- Αλεσάντρο Φλορέντσι και τον κόουτς Ρανιέρι. Αμέσως πριν από εκείνους βρίσκεται ο Πελεγκρίνι. Ενώ λοιπόν περιμένω έναν ακόμη θερμό χαιρετισμό όπως με τους υπόλοιπους και τέλος, Πελεγκρίνι και Ντε Ρόσι αγκαλιάζονται για ώρα, ο πρώτος δακρύζει, ο κόσμος χειροκροτά και ο Ρανιέρι δίπλα τους χαμογελά. «Τι στο καλό, ο Φλορέντσι είναι ακριβώς εκεί» σκέφτηκα, γιατί τέτοια έμφαση στη στιγμή με Πελεγκρίνι, λες και έχουμε κάποιο βάπτισμα πυρός. Ήξεραν οι Ρωμαίοι.
Δύο χρόνια μετά ο Ρανιέρι -ευτυχώς- δεν είναι προπονητής της Ρόμα, ο Φλορέντσι συνεχίζει έναν κύκλο δανεισμών που ξεκίνησε από τη Βαλένθια και καταλήγει στη Μίλαν και ο Πελεγκρίνι φορά το περιβραχιόνιο του αρχηγού, σε μία πόλη που για τους δικούς της λόγους η λέξη «Καπιτάνο» ζυγίζει μερικά γραμμάρια παραπάνω. Μόνο που εκείνος δεν έφτασε στον τίτλο όπως οι προηγούμενοι. Ο Φραντσέσκο Τότι για παράδειγμα ήταν το χρυσό αστέρι από την πρώτη μέρα που εμφανίστηκε, η λάμψη του αδιανόητη, το μαλλί τέλειο, το #10 του trequartista στην πλάτη στην πρώτη ευκαιρία. Προστατεύτηκε από όλη την πόλη, έγινε ο απόλυτος ήρωας. Ο Ντε Ρόσι από την άλλη μπορεί να μην είχε τη λάμψη του Τότι, δεν έπαιζε ψηλά στο γήπεδο άλλωστε ώστε να παίρνει πάνω του φώτα από γκολ και ασίστ, είχε όμως μία άλλη σύνδεση με το κοινό της Ρώμης, ήταν ο εργατικός, ο μαχητής που προσπαθεί να πετύχει τρέχοντας, πασάροντας και ιδρώνοντας ακόμη και σε φιλικό προετοιμασίας λες και κρίνεται η ζωή του απ’ αυτό. Προστατεύτηκε με παρόμοιο τρόπο, έπαιξε από την αρχή της καριέρας του μέχρι το 2019 μόνο στην αιώνια πόλη, έγινε ο πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης της Ρόμα (και για κάποια χρόνια του Καμπιονάτο συνολικά), χαρακτηρίστηκε ως κορυφαίος regista παρ’ ότι ξεκίνησε με πιο σκληροτράχηλες καταβολές, γενικά δόξα και τιμές όπως του άξιζε.
Ε, ο Πελεγκρίνι έχει φάει επάνω του όλη την κατάρα του σύγχρονου ποδοσφαίρου, εκεί που πολύς περισσότερος κόσμος παρακολουθεί τα παιχνίδια και το ταλέντο σου και κρίνει ακόμη και την παραμικρή λεπτομέρεια λες και γεννηθηκες επαγγελματίας στο prime, και παράλληλα τη δυσκολία να βγεις ως νέος ηγέτης πίσω από δύο ιερά τέρατα του συλλόγου. Ελάχιστες συμμετοχές ως wonderkid στα 18 και τα 19, δανεισμοί στη Σασουόλο για να «πάρει παιχνίδια και να βελτιωθεί» λες και ξαφνικά στη Ρώμη έπαιρνε τις αποφάσεις μεγαλομέτοχος της Σούπερλιγκ, επιστροφή με τη στάμπα του παίκτη-ρολίστα που θα καλύπτει διάφορους ρόλους στο κέντρο. Ακόμη και το ρημάδι το μαλλί δεν του έκανε τη χάρη να ξανθίσει λίγο σαν τις χαίτες των δύο προηγούμενων μπας και τους πιάσει στο συναίσθημα. Μελαχρινός, χρήσιμος και νορμάλ, μακριά από το star effect των άλλων δύο. Πώς φτάσαμε όμως σήμερα να γράφουμε για εκείνον ως αρχηγό; Κάποιος μίλησε εκ μέρους του και εκείνος ο κάποιος ήταν το γήπεδο.
Στο παραπάνω γκολ ο Πελεγκρίνι παίρνει την μπάλα από χαμηλά, πασάρει, παίρνει τα μέτρα του γηπέδου και καταλήγει να εκτελεί με σκάψιμο δεκαριού. Είμαι σίγουρος πως η καρδιά των ανθρώπων αυτού του ιστότοπου που σήμερα φιλοξενεί το Πελεγκρινικό παραλήρημά μου σκίρτησε λίγο από χαρά. Η νέα βερσιόν καπιτάνο δεν έχει απαραίτητα το συνδυασμό σκληράδας και ηρεμίας του Ντε Ρόσι χαμηλά ή την ευφυία του Τότι ψηλά, έχει όμως μία ολότητα, ένα συνολικό πακέτο που απαιτεί πλέον ο ρυθμός που παίζεται το άθλημα. Ο Πελεγκρίνι ανήκει σε εκείνη τη φουρνιά μέσων που πατάνε όλα τα μέτρα του γηπέδου, είναι τεχνικά άρτιοι ώστε να κόβουν κάθετα στην περιοχή και να σκοράρουν, τακτικά συνεπείς ώστε να μεταφέρουν την μπάλα από χαμηλά με ασφάλεια και παράλληλα τοπ αθλητές ώστε να διαχειρίζονται το 90λεπτο με τις λιγότερες πιθανές φθορές. Μπορεί να παίξει σε double pivot στο κέντρο, μπορεί να παίξει ως εσωτερικός μέσος σε τριάδα, πλέον με τον Μουρίνιο και το αγαπημένο του 4-2-3-1 βρίσκεται ψηλότερα στο γήπεδο, με δύο μέσους πίσω του (Κριστάντε-Βερτού) και κάνει τον ήρωα, τον ηγέτη που πατά όλο το γήπεδο και σκοράρει. Είναι ο all-around κεντρικός που λύνει τα χέρια και κουμπώνει σε κάθε μοτίβο παιχνιδιού, είτε proactive είτε reactive (με κατοχή μπάλας ή πίσω από εκείνη με απλά λόγια), ένα μοντέλο παίκτη που τα επόμενα χρόνια θα απογειώσουν οι ευλογημένοι από τη ζωή Καμαβινγκά και Μπέλινγκχαμ του κόσμου τούτου. Στο πιο κατάλληλο timing, εκεί που η Ρόμα ψάχνει τον τρόπο να επανέλθει στο τοπ επίπεδο μέσα από πλάνο και σχέδιο και όχι με πολλά χρήματα και εξωφρενικά ρόστερ, ο αρχηγός της είναι αυτός που ταιριάζει περισσότερο για το επόμενο βήμα. Ούτε καλλιτέχνης με τη λάμψη του #10, ούτε leader of men εργάτης με τη φωνή του Ντε Ρόσι. Απλά σύγχρονος ποδοσφαιριστής που κουμπώνει παντού.
Πριν από λίγες ημέρες η Ρόμα έχασε το Derby della Capitale από την Λάτσιο με 3-2, πλήγμα για κάθε οπαδό των τζιαλορόσι εκεί έξω, καθώς σ’ αυτή την τρελοπόλη προτιμούν να παίρνουν τα μεταξύ τους ντέρμπι και ας μην ξαναπάρουν τίτλο ποτέ. Η Ρόμα ήταν συνολικά καλύτερη, ατύχησε τα λάθη των παικτών της να γράφουν απευθείας γκολ για τον αντίπαλο, όμως δεν έχει και τόση σημασία. Ο Πελεγκρίνι δεν ήταν παρών σ’ αυτό το ματς γιατί μία αγωνιστική πριν τιμωρήθηκε με κόκκινη στο 92ο λεπτό, σε μία στιγμή που ο διαιτητής ήθελε να γίνει ήρωας λίγο παραπάνω από το συνηθισμένο. Κάθε στιγμή που η Ρόμα χρειαζόταν κάτι, οι οπαδοί της στα σόσιαλ έψαχναν εκείνον. Όποτε γινόταν λάθος και η Λάτσιο απειλούσε/σκόραρε, ‘’λείπει ο Λορέντζο να ενώσει τις γραμμές, να κρατήσει συνοχή και να μην είναι η ομάδα αποκομμένη στα δύο’’. Όταν η Ρόμα χρειαζόταν σκορ για να επιστρέψει στο ματς, ‘’λείπει ο Λορέντζο να πατήσει περιοχή, να δώσει μία ποιοτική εκτέλεση εκεί που οι υπόλοιποι υστερούν’’.
Ο Πελεγκρίνι αυτό το έχει κερδίσει. Μετά από σχετική υποτίμηση, δανεισμούς και ασαφείς ρόλους εντός γηπέδου, έχει φτάσει να είναι ο απόλυτα κομβικός, εκείνος που συμπαίκτες και οπαδοί αναζητούν σε κάθε σημείο ενός αγώνα, αμυντικό ή επιθετικό. Ο ίδιος ως γέννημα-θρέμμα Ρωμαίος λογικά ζει τις καλύτερες μέρες της καριέρας του, με το περιβραχιόνιο και το ρόλο του μπροστάρη με τη φανέλα που φορά από παιδί ως μέλος των ακαδημιών. Μόνο που πλέον, επιτέλους δηλαδή, παρακολουθούν και άλλοι την -αρκετά υποτιμημένη- πορεία και εξέλιξη του. Ο Πελεγκρίνι μένει ελεύθερος το καλοκαίρι του ‘22 και ήδη διάφοροι μεγάλοι (Μπαρσελόνα, Λίβερπουλ κατα κύριο λόγο) ψάχνουν τον τρόπο να τον εντάξουν στο σύνολο χωρίς να δώσουν ούτε ένα ευρώ στη Ρόμα. Ο τρίτος Καπιτάνο της νέας χιλιετίας είναι ο πιο σύγχρονος απ’ όλους, ακόμη και αν μοιάζει ιεροσυλία να μπαίνει από τώρα στη συζήτηση με τους άλλους δύο. Για να μάθει η Ρόμα αν ανήκει σ’ αυτή τη συζήτηση, αν έχει δηλαδή θέση στο ποδοσφαιρικό ανάλογο του Mount Rushmore για αυτή την πόλη, πρέπει να λειτουργήσει για πρώτη φορά απέναντί του με το ρομαντισμό και την προστασία που έδειξε στους προηγούμενους, μακριά από το σύγχρονο οικονομικό μοτίβο που θέλει ομάδες σ’ αυτό το επίπεδο να πουλάνε τον σταρ για να σώσουν τα υπόλοιπα. Θα τους καταλάβω απόλυτα αν κάνουν το τελευταίο, ίσως με μία μικρή ανανέωση που θα φέρει χρήματα στα ταμεία το επόμενο καλοκαίρι μέσω πώλησης του Πελεγκρίνι. Προσωπικά θα προτιμούσα να πάρουν το δρόμο της ανανέωσης και της ‘’σημαίας’’, έτσι, σαν μία όμορφη εξαίρεση σ’ ένα ποδόσφαιρο που δεν ψήνεται για πολλές τέτοιες.
Άλλωστε, ίσως αυτός ο «κάνω τα πάντα, υπάρχω παντού» ποδοσφαιριστής να είναι πιο σπάνιος από τους διάφορους εξειδικευμένους.
