Rabona Rewind: Τα 60 καλύτερα άλμπουμ του 2022

Rabona Rewind: Τα 60 καλύτερα άλμπουμ του 2022

Με το 2022 να μας αφήνει εντός ολίγων ημερών, αποχαιρετάμε μία εξαιρετικά δραστήρια μουσική χρονιά με την καθιερωμένη μας λίστα με τα κορυφαία άλμπουμ του έτους που ρίχνει την αυλαία του. Φορέστε λοιπόν τα ακουστικά σας, καθίστε αναπαυτικά, και πάμε μαζί να δούμε τα 60 άλμπουμ που ξεχωρίσαμε για το μουσικό 2022!

60. Big Thief – Dragon New Warm Mountain… (Matador)

Το μεγαλόπνοο σχέδιο των 20 τραγουδιών σε 80 λεπτά μουσικής ναι μεν έχει τις στιγμές του αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι τόσο σημαντικό όσο διαφημίζεται. Η συνειδητή επιλογή της μη-συνοχής μοιάζει ακατανόητη στο φτωχό μου μυαλό αλλά ευτυχώς οι Νεοϋορκέζοι διαθέτουν μια σπουδαία τραγουδίστρια που σώζει την κατάσταση – ειδικά στα πιο αργά φολκ κομμάτια.

59. Bill Callahan – Reality (Drag City)

Ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους Αμερικάνους τραγουδοποιούς μας τροφοδοτεί σταθερά με ενδιαφέροντες δίσκους αλλά αυτός ανήκει μάλλον στους καλύτερούς του από όταν άρχισε να χρησιμοποιεί το κανονικό του όνομα και μετά. Σίγουρα δεν είναι ακριβώς στο επίπεδο της εποχής που ηχογραφούσε ως Smog – ειδικά τα αριστουργήματα που κυκλοφόρησε στα τέλη ’90s-αρχές 2000 – 

όμως το πλησιάζει…

58. Archers of Loaf – Reason in Decline (Merge, 2022)

Οι Archers of Loaf μεγάλωσαν, δεν υπάρχουν πουθενά οι γωνίες και ο θόρυβος του παρελθόντος αλλά από τη στιγμή που αποφάσισαν να επανέλθουν στη δισκογραφία μετά από 24 ολόκληρα χρόνια, κάθισαν να δουλέψουν σοβαρά πάνω στις συνθέσεις τους και κυκλοφόρησαν έναν καλό δίσκο. Βεβαίως είναι πιθανότερο να κερδίσει τους fans του Bruce Springsteen, των War On Drugs ή των Hold Steady παρά αυτούς των Pavement και των Sebadoh αλλά δεν έχει σημασία.

57. Natalia Lafourcade – De todas las flores (Sony)

Μία από τις πολύ καλές σύγχρονες τραγουδίστριες της Λατινικής Αμερικής, έφτασε αισίως στον 10ο δίσκο της και ακροβατεί ανάμεσα σε «νότο» και «βορρά». Τα Latin στοιχεία από την πατρίδα της, το Μεξικό, μπλέκουν ιδανικά με με αυτά της «δυτικής» μουσικής, όπως η Jazz και η Chamber Folk δημιουργώντας ένα γλυκόπικρο ατμοσφαιρικό αποτέλεσμα που μπορεί να τους κερδίσει όλους.

56. Makaya McGraven – In These Times (International Anthem)

Τα έχουμε ξανά πει, το label International Anthem ποτέ δεν μας απογοητεύει σε ότι αφορά τον ευρύτερο κόσμο της Jazz και ο αγαπημένος drummer Makaya ανήκει σαφώς στους κορυφαίους εκπροσώπους του. Nu-Jazz ύφος με κινηματογραφική ’70s ατμόσφαιρα στο background και ονειρικές ενορχηστρώσεις συνθέτουν έναν από τους πολύ όμορφους Jazz δίσκους του ’22.

55. Black Flower – Magma (Sdban Ultra)

Πέμπτο album για τους Βέλγους Black Flower. Έχοντας μία Ethio-Jazz βάση με το χαρακτηριστικό φλάουτο Washint αλλά και ένα διακριτικό Βαλκανικό χρώμα λόγω της χρήσης του Kaval (ξύλινο φλάουτο) προσθέτουν φρεσκάδα κυρίως μέσω των keyboards. Από Progressive και ηλεκτρονικά περάσματα σε Global Dub στιγμές (The Light) αγαπούν τη μυστικιστική ατμόσφαιρα και τα ταξίδια – και φροντίζουν να το δείχνουν ανά πάσα στιγμή.

54. Black Country, NewRoad – Ants From Up Here (Ninja Tune)

Μετά το πολύ καλό περσινό ντεμπούτο, κυκλοφόρησαν άμεσα και το δεύτερο αξιοπρεπέστατο album τους – κινδυνεύοντας πάντως να «καούν» πριν καν προλάβει να τους μάθει ο πολύς κόσμος. Το υπερβολικό hype γύρω από το όνομά τους σε καμία περίπτωση δεν αντανακλάται στην καλλιτεχνική τους αξία, όμως υπάρχουν και σπουδαίες Art-Rock στιγμές στο νέο δίσκο (Concord, The Place Where He Inserted the Blade). Το μέλλον τους βεβαίως είναι αβέβαιο αφού ήδη από τον περασμένο Φεβρουάριο αποχώρησε από τη μπάντα ο φυσικός ηγέτης τους…

53. The Smile – A Light for Attracting attention (XL)

Ο Jonny Greenwood και ο Thom Yorke των Radiohead παρέα με τον Tom Skinner των Sons of Kemet ακούγονται σαν Radiohead! No alarms and no surprises λοιπόν. Φυσικά είναι εξωπραγματικά υπέροχη η παραγωγή του Nigel Godrich και τα μισά κομμάτια των Smile είναι μάλλον καλύτερα από τα περισσότερα Radiohead των τελευταίων ετών αλλά και πάλι σαν κάτι να λείπει για να ανέβει αυτό το έξτρα σκαλοπάτι ανάμεσα στο καλό και το σπουδαίο…

52. Kevin Morby – This is a Photograph (Dead Oceans)

Ο πρώην μπασίστας των Woods κυκλοφόρησε τον 7ο και ίσως καλύτερο δίσκο της σόλο καριέρας του. Όλες οι συνθέσεις είναι καλοδουλεμένες, οι ενορχηστρώσεις και οι δομές αρκετά εφευρετικές για ποπ-ροκ ενώ το αποτέλεσμα είναι σαφώς ισορροπημένο. 

51. Deathcrash – Return (Untitled)

Αν μη τι άλλο εμπνευσμένος τίτλος για ντεμπούτο album! Οι Λονδρέζοι μας συστήνονται με έναν ωραιότατο δίσκο – κράμα από Post-Rock / Post-Hardcore τύπου Slint και Slowcore τύπου Arab Strap – αφήνοντας ελπίδες για ένα ακόμη καλύτερο μέλλον.

50. Clinton Fearon – Breaking News (Baco Music)

Μετά τους εκπληκτικούς δίσκους που κυκλοφόρησε στα 70s-80s με τους Gladiators ο Clinton Fearon, ένας από τους λίγους ζωντανούς θρύλους της Jamaica, μένει στο Seattle, ηχογραφεί για Γαλλικό label και συνεχίζει σε Roots Reggae ύφος και στη σόλο καριέρα του ενώ στα 71 παραμένει επίκαιρος και σε φόρμα!

49. Russian Circles – Gnosis (Sargent House)

Σταθερά στα κορυφαία Post-Metal συγκροτήματα της τελευταίας 20ετίας, τα παιδιά από το Chicago συνεχίζουν και με τον 8ο δίσκο τους να μας βομβαρδίζουν με επικά instrumentals…

48. Gwenno – Tresor (Heavenly)

Η Ουαλική γλώσσα ανήκει σίγουρα στα πιο εξωτικά πράγματα που έχουμε στην Ευρώπη και είναι κατάλληλη για αιθέριες ατμόσφαιρες. Στον τρίτο της δίσκο η τραγουδοποιός από το Κάρντιφ κινείται κυρίως σε ψυχεδελικά φολκ ποπ μονοπάτια χωρίς όμως να χάνει την ευκαιρία να διαφοροποιηθεί σε κάποιες στιγμές ώστε να σιγουρευτείς πως δεν πρόκειται για κάποιο χαμένο album από τα τέλη της δεκαετίας του ’60.

47. Lupe Fiasco – Drill Music in Zion (1st & 15th)

Στον 8ο δίσκο του, ο ράπερ από το Chicago, εστιάζει στην ουσία – στιχουργικά και μουσικά. Τα «χώνει» στις συνήθειες των rappers (όπλα, κοσμήματα κτλ), φτιάχνει αξιομνημόνευτες μελωδίες, βρίσκει τα κατάλληλα beats και ακροβατεί ανάμεσα στην Jazz-Rap και το Abstract Hip-Hop.

46. Conway the Machine – God Don’t Make Mistakes (Shady)

Την ώρα που οι περισσότεροι σύγχρονοι rappers χάνουν το νόημα στην προσπάθειά τους να ακουστούν μοντέρνοι, ο Demond μένει στα βασικά συστατικά που δημιούργησαν την Golden Era του Hip-Hop στα ’90s – και το κάνει εξαιρετικά. Εάν μεγάλωσες με σχήματα και καλλιτεχνες από τη Νέα Υόρκη, τύπου Wu Tang ή Nas, θα το απολαύσεις.

45. Ditz – The Great Regression (Alcopop!)

Το Brighton είναι hot τα τελευταία χρόνια και ξεπηδούν συνεχώς πολύ ενδιαφέρουσες μπάντες. Στο μεγαλύτερο μέρος του το ντεμπούτο των Ditz θυμίζει περισσότερο Αμερικάνικο Noise Rock και Post-Hardcore (Sonic Youth, Fugazi etc) αλλά έχει και τις κλασικές Αγγλικές Post-Punk στιγμές του.

44. Charlotte Adigery & Bolis Pupul – Topical Dancer (Deewee)

Η Charlotte από τη Γαλλία και ο Bolis από το Macau συναντιούνται στη Γάνδη και δημιουργούν ένα από τα κορυφαία ντεμπούτα της χρονιάς! Επιτέλους ένας Dance δίσκος που δεν αποσκοπεί απλώς στο να σε κάνει να χορέψεις… «Έξυπνα» αλλά απολύτως χορευτικά beats, εμπνευσμένες ηχητικές λεπτομέρειες, φεμινιστικοί και αντιρατσιστικοί στίχοι που «σφάζουν» με σαρκασμό και ένα μοναδικό ύφος που δύσκολα μπορείς να το κατατάξεις αφού κάθε κομμάτι διαφέρει και θα ακούσεις από Tech-House και Electro, μέχρι Minimal Synth και Art Pop.

43. Sault – 11 (Forever Living Originals)

Τρολάροντας τη μουσική βιομηχανία κυκλοφόρησαν πέντε δίσκους σε μία ημέρα – έτσι γιατί μπορούν! Ας διαλέξουμε τον έναν από αυτούς! Nu-Soul, Freestyle, Grooves, γυναικεία φωνητικά και φυσικά υπέροχη παραγωγή από τον εκπληκτικό Inflo.

42. Horsegirl – Versions of Modern Performance (Matador)

Ντεμπούτο για το trio από το Chicago που τιμά όσο δεν πάει τα γυναικεία κιθαριστικά Indie Rock συγκροτήματα που μεσουρανούσαν στα 90s. Δεν είναι όλος ο δίσκος σπουδαίος αλλά τα 18χρονα (!) κορίτσια βρίσκονται σίγουρα σε πολύ καλό δρόμο.

41. Tigran Hamasyan – StandArt (Nonesuch)

Ο Αρμένης πιανίστας της Jazz, Tigran Hamasyan, δεν απογοητεύει ποτέ. Το ίδιο συμβαίνει και με το StandArt, το 12ο album της καριέρας του. Απλώς αυτή είναι η μοναδική φορά που καταπιάνεται με διασκευές Αμερικάνικων standards αφού σε όλους τους προηγούμενες δίσκους έπαιζε είτε δικές του συνθέσεις, είτε παραδοσιακή μουσική από τη χώρα του.

40. Imarhan – Aboogi (City Slang)

Μετά τη διεθνή αναγνώριση των Tinariwen, τα φώτα της Δύσης πέφτουν όλο και περισσότερο σε αξιόλογους καλλιτέχνες του Tishoumaren, δηλαδή αυτού του Desert Blues Rock ύφους από νομάδες της Βορείου Αφρικής. Η σπουδαία εταιρεία City Slang λοιπόν κυκλοφορεί και τον τρίτο δίσκο των Αλγερινών Imarhan προσθέτοντας και πάλι χρώμα και πολυπολιτισμικότητα στον κόσμο της.

39. Benedicte Maurseth – Harr (Hubro)

Η Νορβηγίδα βιολονίστρια χτίζει ένα Avant-Garde album, πλούσιο σε ενορχηστρώσεις, που ισορροπεί ιδανικά ανάμεσα στις φολκ μουσικές της πατρίδας της, ήχους της φύσης και ομιλίες, ταξιδεύοντάς μας ονειρικά με τις Drone/Ambient ατμόσφαιρες.

38. Ghalia Benali, Constantinople & Kiya Tabassian – In the Footsteps of Rumi (Glossa)

Συνεργασία της γεννημένης στο Βέλγιο Τυνήσιας τραγουδίστριας Ghalia, του Καναδικού σχήματος Constantinople και του leader τους, Ιρανού δεξιοτέχνη του σετάρ, Kiya Tabassian. Όλοι αυτοί μαζί παίζουν παραδοσιακή φολκ και αν κάποιος δεν εξοικειωμένος με τις μουσικές της Ανατολής θα δυσκολευτεί να το ακούσει. Οι υπόλοιποι βάλ’ τε ένα τσιπουράκι και απολαύστε το ταξίδι!

37. Oren Ambarchi / Johan Berthling / Andreas Werliin – Ghosted (Drag City)

Αυστραλός «πειραμματιστής» συνεργάζεται με Σουηδούς τζαζίστες, μέλη των Fire! Orchestra και Angles 9, παραδίδοντας μαθήματα μινιμαλισμού και ρυθμολογίας. Η Avant-Garde / Nu-Jazz συναντά την Krautrock, κατά κάποιον τρόπο όπως συμβαίνει συχνά τα τελευταία 30 χρόνια με τη σκηνή του Chicago.

36. Porcupine Tree – Closure / Continuation (Music for Nations)

Εάν τυχόν κάποιος είχε ξεγράψει τους Porcupine Tree καλά θα είναι να το ξανά σκεφτεί! Οι θρύλοι της σύγχρονης Progressive Rock επανήλθαν με νέο δίσκο μετά από 13 ολόκληρα χρόνια και συνεχίζουν να διδάσκουν πως παίζεται το συγκεκριμένο παιχνίδι. Άρτιο παίξιμο, μεγάλης διάρκειας κομμάτια και φυσικά αψεγάδιαστη παραγωγή ήχου από τον Steven Wilson και την παρέα του…

35. Munly & the Lupercalians – Kinnery of Lupercalia: Undelivered Legion (SCAS)

Ο Καναδός Jay Munly, μέλος των Slim Cessna’s Auto Club και «υιοθετημένος» από την Dark Country σκηνή του Denver, επέστρεψε επιτέλους μετά από 12 ολόκληρα χρόνια. Ότι άγγιζε τη δεκαετία του 2000 γινόταν χρυσός και με το νέο album, το δεύτερο ως Munly & the Lupercalians, συνεχίζει από εκεί που είχε σταματήσει. Σκοτεινή Αμερικάνικη φολκ στα πρότυπα που είχαν ορίσει ήδη από τα ’90s οι σπουδαίοι 16 Horsepower.

34. Chat Pile – God’s Country (The Flenser)

Από την Oklahoma μας έρχεται αυτό το υπέροχα θορυβώδες σκοτεινό Sludge / Post-Hardcore ντεμπούτο! Με ένα μπάσο που θυμίζει το αγαπημένο Αμερικάνικο underground των ’80s, βρώμικο ήχο και οργή που ξεχειλίζει καθ’ όλη τη διάρκεια, λειτουργούν ως εκρηκτικός μηχανισμός στον σύγχρονο δυστοπικό κόσμο.

33. Moin – Paste (AD93)

Μετά το πολύ καλό περσινό τους ντεμπούτο, οι Λονδρέζοι πειραματιστές κάνουν το βήμα παραπάνω και κυκλοφορούν έναν ακόμη καλύτερο «δύσκολο» δεύτερο δίσκο. Σίγουρα η μουσική τους δεν είναι για όλους αλλά όσοι εκτιμάτε τον ευρύτερο χώρο της Experimental θα το απολαύσετε.

32. Thee Holy Strangers – Diary of the Shadow (Inner Ear)

Δεύτερο album για το ελληνικό ”supergroup” που ναι μεν, 7 χρόνια μετά το ντεμπούτο, έχει αλλάξει σύνθεση αλλά όσο παραμένουν στη θέση τους ο Alex K (Last Drive, Earthbound) κι η Φλώρα Ιωαννίδη (Make Believe) δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε τίποτα λιγότερο από έναν αξιοπρεπέστατο δίσκο αγνού ανόθευτου ροκ. Πόσο μάλλον τώρα που στο line up έχουν προστεθεί ο Ανδρέας Λάγιος (Nightstalker) και ο Κλέων Αντωνίου (Mode Plagal)…

31. Porridge Radio – Waterslide… (Secretly Canadian)

Μετά το υπέροχο album ”Every Bad” που δύο χρόνια πριν είχε δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες, οι Indie Rockers από το Brighton, με τα χαρακτηριστικά γυναικεία φωνητικά, τις εκπλήρωσαν φέτος κυκλοφορώντας άλλον έναν πολύ καλό δίσκο. 

30. Viagra Boys – Cave World (Year0001)

Ομολογώ πως δεν υπήρξα φαν του ντεμπούτου των Σουηδών και το δεύτερο album μου φάνηκε συμπαθές αλλά το τρίτο το τοποθετώ απευθείας στην Premier League! Οι ιδέες τους πλέον δεν είναι σκόρπιες αλλά έχουν συνοχή και καταφέρνουν να σε διασκεδάσουν με το απλό αλλά ουσιαστικό Dance-Punk ύφος, το οποίο το συνδυάζουν με πανέξυπνους στίχους, προσφέροντας τον πιο cool δίσκο της χρονιάς…

29. The Afghan Whigs – How Do You Burn? (Royal Cream)

Η θρυλική μπάντα από το Ohio ναι μεν συνεχίζει να μην φτάνει τα τόσο υψηλά επίπεδα που είχε στα 90s, αυτός όμως είναι ο καλύτερος δίσκος από την επανένωση και μετά οπότε αξίζει και να τον ακούσουν οι παλιοί fans και να τους γνωρίσουν νέοι, πριν ανατρέξουν στα αριστουργήματα του παρελθόντος.

28. Oneida – Success (Joyful Noise)

18ος δίσκος σε 25 χρόνια για το group από το Brooklyn που έκανε αίσθηση κυρίως τη δεκαετία του 2000. Μετά από μία πιο μέτρια περίοδο επιστρέφουν στις υψηλές πτήσεις με αυτό το κραμα από ψυχεδελικούς ήχους, Kraut ρυθμούς και θορυβώδεις Indie Rock κιθάρες. 

27. Denzel Curry – Melt My Eyez See Your Future (Loma Vista)

Το σύγχρονο Hip-Hop όπως ακριβώς πρέπει να είναι. Πολύπλευρο, φρέσκο, με σεβασμό στην ιστορία του είδους. Από τις πιο jazzy στιγμές στις πιο mainstream, ο Denzel τα συνδέει όλα όμορφα. «Γκρουβάρει» όσο χρειάζεται, μας ταξιδεύει με τις «κινηματογραφικές» ατμόσφαιρες και προσφέρει και μία πραγματικά άψογη παραγωγή..

26. MJ Lenderman – Boat Songs (Dear Life)

Ο κιθαρίστας των Wednesday ξεκινά εντυπωσιακά τη σόλο καριέρα του αφού το ”Boat Songs” ναι μεν θεωρητικά είναι το 3ο του album αλλά ουσιαστικά λειτουργεί ως πρώτο. Οι νοσταλγοί των ’90s και του Αμερικάνικου ήχου θα το απολαύσετε αφού ακροβατεί ανάμεσα στην Alt-Country και το αυθεντικό Indie Rock / Lo-Fi που μεσουρανούσαν τη συγκεκριμένη εποχή.

25. Groundation – One Rock (HTS Roots Creations)

Οι αγαπημένοι μας Καλιφορνέζοι – κορυφαία μπάντα της δεκαετίας των ’00s – μπορεί εδώ και αρκετά χρόνια να μην βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο αλλά παραμένουν μακράν ότι καλύτερο έχει να επιδείξει η Reggae στον 21ο Αιώνα. Με απόλυτο σεβασμό στα Roots των ’70s ως συνήθως προσθέτουν τις ευφάνταστες δομές και ενορχηστρώσεις ώστε να μην ηχούν παρωχημένοι. Συνεργάζονται και με μερικούς από τους θρύλους της Jamaica (Congos, Israel Vibration, Abyssinians) οπότε τα πολλά λόγια είναι φτώχεια!

24. Black Angels – Wilderness of Mirrors (Partisan)

Εάν έλειπαν ένα-δυο στοιχεία από αυτήν την ψυχεδελική ροκ μπαντάρα ήταν ο πλουραλισμός και η συνέπεια στις συνθέσεις. Πλέον, οι Τεξανοί τα διαθέτουν και τα δύο και μπορούμε άνετα να κατατάξουμε τον 6ο δίσκο της καριέρας τους μέσα στους 2-3 κορυφαίους τους.

23. Beach House – Once Twice Melody (Sub Pop)

Το duo από τη Βαλτιμόρη ξεπέρασε κάθε προσδοκία, αφού δεν είναι και πολύ συχνό φαινόμενο ο 8ος δίσκος κάποιου καλλιτέχνη να είναι και ο κορυφαίος του! Θα μπορούσα με περίσσιο θράσος να το χαρακτηρίσω «το Moon Safari της εποχής μας». Η αιθέρια ατμόσφαιρα που κυριαρχεί και στα 84 λεπτά, μία από τις καλύτερες παραγωγές ήχου που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια αλλά και οι 18 υπέροχες μελωδίες του προσδίδουν στάτους διαχρονικού έργου.

22. Sorry – Anywhere But Here (Domino)

Όπως ακριβώς συνέβη με το προπέρσινο ντεμπούτο τους, οι Λονδρέζοι καταφέρνουν να πιάσουν το νόημα του αληθινού Indie, συνεχίζουν να δουλεύουν σκληρά την κάθε σύνθεση και παραδίδουν ένα ιδιοφυή δίσκο που απαιτεί την αμέριστη προσοχή μας. Πόσο συχνά συμβαίνει κάτι τέτοιο με ποπ δημιουργίες; Σχεδόν ποτέ… Αυτή είναι η μαγεία του ύφους τους.

21. Colin Stetson – The Menu OST (Milan)

Ο συνθέτης και πολυοργανίστας από το Ann Arbor του Michigan ανήκει στους πολύ αγαπημένους μουσικούς του σήμερα και δεν απογοητεύει σχεδόν ποτέ με τις δημιουργίες του. Τα τελευταία χρόνια τον έχουν κερδίσει λίγο παραπάνω τα soundtracks – κάτι που φαίνεται απολύτως λογικό αφού ταιριάζουν τέλεια στις μινιμαλιστικές συνθέσεις του με τις πλούσιες ενορχηστρώσεις.

20. Jeremiah Chiu & Marta Sofia Honer – Recordings from the Aland Islands (International Anthem)

Ο Jeremiah και η Marta Sofia από το Los Angeles, πήραν τα σύνθια και τη βιόλα, ταξίδεψαν στα νησιά Aland, εκεί στο Αρχιπέλαγος πάνω από τη Βαλτική (ανάμεσα από Φινλανδία και Σουηδία) και ηχογράφησαν έναν καταπληκτικό Ambient δίσκο γεμάτο από φυσικούς εξωτικούς – και όχι μόνο – ήχους!

19. Bjorn Riis – Everything to Everyone (Karisma)

Τέταρτος σολο δίσκος για τον κιθαρίστα των Νορβηγών Airbag κι αν είσαι fan των Pink Floyd, των Porcupine Tree και λοιπών Progressive Rock καλλιτεχνών, τότε αυτό το album είναι (και) για σένα! Άρτιο παίξιμο, άψογη παραγωγή και όλα τα κλισέ που συνοδεύουν το είδος εμφανίζονται κι εδώ…

18. Suede – Autofiction (BMG)

Επειδή ο χρόνος είναι ο καλύτερος κριτής οι Suede αποδεικνύεται πως όχι μόνο ήταν η κορυφαία μπάντα της ευρύτερης Britpop σκηνής των ’90s (sorry blur, Oasis, Pulp και λοιποί) αλλά παραμένουν και σήμερα στο ίδιο επίπεδο! Μετά το αριστουργηματικό ”Blue Hour” του 2018 επανήλθαν με άλλον έναν φανταστικό δίσκο στο δικό τους προσωπικό σκοτεινό και ατμοσφαιρικό ύφος.

17. Built to Spill – When the Wind Forgets Your Name (Sub Pop)

Το Indie Rock το κανονικό το ορθόδοξο ζει και βασιλεύει στα χέρια των «παραδοσιακά» πολύ αγαπημένων μας εκπροσώπων του. Δέκατος δίσκος στα 30 χρόνια καριέρας για τη μπάντα από το Idaho και ως συνήθως οι υπέροχες κιθάρες και οι αξιομνημόνευτες συνθέσεις βρίσκονται στη θέση τους…

16. Nas – King’s Disease III (Mass Appeal)

Σαν καλός «μπαμπάς» διδάσκει στα παιδάκια πως παίζεται το παιχνίδι της Rap – και το κάνει με τέτοιον τρόπο που να μην μπορεί να του πει κανείς τίποτα! Την ίδια στιγμή που παρουσιάζει το κλασικό του East Coast ύφος και περιγράφει στιγμές από τη ζωή και την καριέρα του, εμπλουτίζει το album και με σύγχρονα στοιχεία προτρέποντας τους συνοδοιπόρους του από την Golden Era να μην μένουν κολλημένοι στο παρελθόν αλλά να κυκλοφορήσουν κάτι φρέσκο – αν μπορούν…

15. Girls in Synthesis – The Rest is Distraction (Own it)

Δεύτερος δίσκος για το trio από το Λονδίνο και μας προσφέρει τον Punk δίσκο της χρονιάς! Αυθεντικό, βρώμικο, θορυβώδες, ουσιαστικό και ταυτόχρονα καλοδουλεμένο. Στη δυστοπική εποχή που ζούμε άλλοι αντιμετωπίζουν την κατάσταση με αισιοδοξία, άλλοι βουτάνε στο σκοτάδι και άλλοι επιλέγουν να πουν τα πράγματα με το όνομά τους. Είμεθα σχεδόν πάντα με τους τελευταίους…

14. Dead Horses – Sunny Days (Maple Death)

Πιθανόν το πιο άσημο όνομα της λίστας μας…

Μας έρχονται από τη Ferrara της Emilia Romagna και μέσα σε μόλις 26 λεπτά μουσικής καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα ολοκληρωμένο album που εμπνέεται σίγουρα από την Ψυχεδέλεια των ’60s, τους Velvet Underground, το Garage Punk των ’80s και καταλήγει στο ακατέργαστο Indie Rock των ’90s.

13. Adolf Plays the Jazz – Low Life (Blackspin)

Τα δικά μας παιδιά, οι Αθηναίοι post-rockers, έβγαλαν κορυφαίο Experimental Rock δίσκο παγκοσμίου επιπέδου. Εάν αγαπάτε το σκοτάδι και τον πειραματισμό των Swans τότε θα απολαύσετε το Low Life.

12. Spiritualized – Everything Was Beautiful (Bella Union)

Ότι κι αν πούμε για τον Jason και την παρέα του θα είναι λίγο. Στα 30 χρόνια καριέρας έχουν κυκλοφορήσει μόλις 9 δίσκους όμως είναι όλοι από καλοί ως αριστουργήματα! Καμία μπάντα δεν μας ταξίδεψε στο διάστημα καλύτερα στην Post-Floyd (του Waters του Ορθόδοξου) εποχή. Ψυχεδελικό Space Rock με Gospel χρώμα θα ακούσετε όπως πάντα αλλά ποιος άλλος έπαιξε έτσι; Κανείς…

11. Ian Noe – River Fools & Mountain Saints (Thirty Tigers)

Μετά το αριστουργηματικό του ντεμπούτο που είχα στο #1 της λίστας μου το 2019, ήρθε το εξίσου φανταστικό δεύτερο album να καθιερώσει, έστω σε πιο μικρούς εκλεκτούς κύκλους, έναν από τους κορυφαίους σύγχρονους τραγουδοποιούς της Folk / Country.

10. 40 Watt Sun – Perfect Light (Svart)

Από τη στιγμή που οι Low το έχουν χάσει προσπαθώντας να γίνουν Avant-Garde κάποιος πρέπει να γεμίσει το κενό που αφήνουν οι πάλαι ποτέ masters του Slowcore. Ο Λονδρέζος πρώην «μεταλάς», Patrick Walker, στον τρίτο δίσκο των 40WS στήνει ένα project γύρω του, κρατά χαμηλά τους ρυθμούς καθ’όλη τη διάρκεια και όλοι μαζί δημιουργούν μια αιθέρια ατμόσφαιρα που έχει σκοπό να σε φέρει σε νιρβάνα – αρκεί να αφεθείς ολοκληρωτικά στον κόσμο τους.

9. black midi – Hellfire (Rough Trade)

Παρ’ότι υπήρξα πολέμιος των δύο πρώτων τους albums, τα οποία τα θεωρούσα ασκήσεις ακαδημαϊσμού, τους βγάζω το καπέλο που αποφάσισαν να εισβάλλουν στον κόσμο της τέχνης με ένα ευφυές ψυχεδελικό Avant-Prog έπος στο ύφος που δημιούργησε και μεγαλούργησε ο τεράστιος Frank Zappa.

8. Mary Halvorson – Amaryllis (Nonesuch)

Η Βοστωνέζα κιθαρίστρια, Mary Halvorson, συνέθεσε τη τζαζ σουίτα σε 6 μέρη ”Amaryllis”, με το σεξτέτο να έχει καταφέρει να μοιράσει σωστά τους ρόλους. Υπάρχει λοιπόν χώρος για όλους να αναπνεύσουν και να εκφραστούν ελεύθερα υπηρετώντας το πλουραλιστικό τελικό αποτέλεσμα. Η πειραματική, αυτοσχεδιαστική, Avant-Garde διάθεση όχι απλώς δεν κουράζει αλλά δημιουργεί κι ένα έντονο συναίσθημα μυστηρίου, το οποίο πλανάται στην ατμόσφαιρα σαν να πρόκειται για soundtrack κάποιου thriller! 

7. Sirom – Utekocinjeni Prestol Preprostih (Glitterbeat)

Οι Σλοβένοι με βάση την παραδοσιακή μουσική, πειραματίζονται με ψυχεδελικούς ήχους και μινιμαλιστικές φόρμες οδηγώντας – μέσω περιπετειών – τα μεγάλης διάρκειας κομμάτια τους σε άγνωστους δρόμους.

6. Nduduzo Makhathini – In the Spirit of Ntu (Blue Note)

Τον Νοτιοαφρικανό πληκτρά / πιανίστα τον γνωρίζουμε μέσα από το σχήμα the Ancestors του εκπληκτικού Shabaka Hutchings (που συναντάμε με κάποιον τρόπο κάθε χρόνο στις λίστες μας)! Όπως κι ο πιο διάσημος συνεργάτης του, πατάει με το ένα πόδι στην Spiritual Jazz και με το άλλο στην Afro-Jazz, απλώς ως βέρος Αφρικάνος που σέβεται τον εαυτό του δίνει πολύ μεγαλύτερη βάση στην παράδοση της Μαύρης Ηπείρου αναδεικνύοντας περισσότερο την Afro πλευρά. Στο 10ο album της σόλο καριέρας του λοιπόν κυριαρχούν κυρίως τα ενορχηστρωτικά πλούσια instrumentals με βάση το πιάνο, χωρίς όμως να λείπουν και κάποιες στιγμές που φλερτάρουν με τη Vocal Jazz, έχοντας πάντα βεβαίως έντονο Afro χρώμα.

5. Wilco – Cruel Country (Words Ampersand)

Μερικές αξίες παραμένουν αναλλοίωτες και η Indie / Alt-Country μπάντα από το Chicago ανήκει σίγουρα σε αυτές. Στον 14ο δίσκο της καριέρας τους μπορεί να μην καινοτομούν (ποιος το κάνει άλλωστε) όμως δουλεύουν σωστά τις ενορχηστρώσεις τους, διαχειρίζονται ιδανικά τους χώρους και παραδίδουν ένα γλυκύτατο album που θα έκανε περήφανους καλλιτέχνες σαν τον George Harrison. Τα 77 λεπτά του ”Cruel Country” όχι απλώς δεν κουράζουν αλλά μπορούμε να πούμε πως είναι το είδος δίσκου που πατάς το play και το ακούς στο repeat. Εντέλει (και) αυτό μένει. Όχι απλώς έργα τέχνης που θαυμάζεις αλλά και αυτά που γίνονται κτήμα σου και σε συντροφεύουν σαν φίλοι που διάλεξες να έχεις κοντά σου μια ζωή.

4. Angles – A Muted Reality (Clean Feed)

Με την αύρα του μεγάλου Charles Mingus να πλανάται κάπου στη Στοκχόλμη το 3ο album των Σουηδών ανήκει άνετα στους κορυφαίους τζαζ δίσκους που έχουμε ακούσει τα τελευταία πολλά χρόνια. 

Κυριαρχούν οι χαρακτηριστικές πλούσιες ενορχηστρώσεις που περιλαμβάνουν από δύο τρομπέτες, τούμπα, τρομπόνι και σαξόφωνο μέχρι πιάνο και βιμπράφωνο – ειδικά στο uptempo Post-Bop ”Fkk Down, Fkk Off” που κλείνει τον δίσκο. Όμως ο βασικός λόγος που καθιστά το ”A Muted Reality” σπουδαίο album είναι ο υπομονετικός, σχεδόν Post-Rock, τρόπος που έχει δομηθεί το 15λεπτο ”Muted Reality” και η «κολλητική» Spiritual Ανατολίτικη μελωδία του 13λεπτου ”The Hidden Balcony”. Κανένα δευτερόλεπτο δεν πάει χαμένο με αποτέλεσμα να μπορούμε να απολαύσουμε δύο επικά αριστουργήματα της σύγχρονης Avant-Garde Jazz, τα οποία μέσα από τους ιδιοφυείς πειραματισμούς οδηγούνται εν τέλει σε οργιαστικά διονυσιακά κρεσέντο!

3. Little Simz – NO THANK YOU (Forever Living Originals)

Δεν του έφταναν του Inflo οι 5 δίσκοι με τους Sault, έφτιαξε κι έναν για τη Simbi! 

Η Λονδρέζα ράπερ, που δυο μήνες πριν κέρδισε το Mercury Prize για το περσινό της άλμπουμ (που είχαμε φυσικά στην αντίστοιχη λίστα), έριξε μια ηχηρή σφαλιάρα στη μουσική βιομηχανία, έμεινε στην ασφάλεια του Underground και έτσι απλά, χωρίς κανένα promotion, μας παρέδωσε τον κορυφαίο Hip-Hop δίσκο που έβγαλε ποτέ το νησί! Στίχοι-ποίηση, ιδιοφυές flow, πλουραλισμός σε ήχους και beats και ένα αποτέλεσμα που αγγίζει το τέλειο.

2. Nils Frahm – Music for Animals (Leiter)

Διαβάζεις «Ambient δίσκος 186 λεπτών» και φοβάσαι να πατήσεις το play! Ποιος μπορεί να συγκεντρωθεί για τρεις ολόκληρες ώρες την σήμερον ημέραν! Ζούμε στην εποχή των 15 δευτερολέπτων. «Τσατάρισμα», σύντομα βιντεάκια και «σκρολάρισμα» στα social media. 

Ο συνθέτης από το Αμβούργο, που εδώ και περίπου 20 χρόνια κινείται αριστοτεχνικά ανάμεσα στη μοντέρνα κλασική μουσική και την Ambient/ηλεκτρονική, εμπνέεται από το ”Furniture Music” του σπουδαίου Erik Satie και 105 χρόνια μετά δημιουργεί ένα σύγχρονο αριστούργημα. 

Είναι η Γη, είναι το διάστημα.

Είναι τα ζώα.

Είναι οι άνθρωποι στην εποχή της καραντίνας.

Είναι διαλογισμός.

Αφήνεις τον εαυτό σου ελεύθερο και γίνεσαι ένα με το σύμπαν.

1. Danger Mouse & Black Thought – Cheat Codes (BMG)

Ο Νεοϋορκέζος παραγωγός Danger Mouse μας απασχολεί θετικά μέσα στον 21ο Αιώνα, είτε ως μέλος του duo Gnarls Barkley – όλοι θα θυμάστε την τεράστια επιτυχία Crazy – είτε μέσω όλων αυτών των συνεργασιών που έχει πραγματοποιήσει με ονόματα από διαφορετικούς χώρους, από τον MF Doom και τον Daniele Luppi, μέχρι τους Sparklehorse και την Karen O. 

Ο Black Thought ως leader των Roots, αυτής της εκπληκτικής κολεκτίβας από τη Philadelphia, κυριαρχεί στο στερέωμα εδώ και 30 χρόνια.

Δεν μας δημιουργεί μεγάλη έκπληξη λοιπόν που παρέα κατάφεραν να δημιουργήσουν έναν από τους κορυφαίους Hip-Hop δίσκους του 21ου Αιώνα.

Τα samples, κυρίως από τα τέλη ’60s ως τις αρχές ’70s, είναι όλα φανταστικά, το ένα track εισβάλει ευφυώς στο άλλο και στα αυτιά μου το ”Cheat Codes” ακούγεται σαν ένα mixtape 38 λεπτών που θέλεις να ακούς ξανά και ξανά – σαν ένα concept album.