Άκου, έχει – ΑΚΟΜΑ – φωνή

μητροπάνος

Εν έτη 1948, η Αγία Μονή, μια γειτονιά πιο έξω από τα Τρίκαλα, έμελλε να γεννήσει τον μεγαλύτερο και ίσως τόσο πολυποίκιλο Έλληνα λαϊκό Ερμηνευτή.

Ο Δημήτρης Μητροπάνος «στοίχειωσε» με το βάθος που έκρυβε το λαρύγγι αυτό το Ελληνικό πεντάγραμμο ήδη από το 1967, σχεδόν πριν καν ενηλικιωθεί. Σταθμούς σε μια τόσο ένδοξη καριέρα αποτέλεσαν ονόματα όπως ο Ζαμπέτας, ο Μούτσης, ο ποιητής και όχι απλά στιχουργός Μάνος Ελευθερίου, ο Καλδάρας, ο Σπανός και λίγο νωρίτερα παρά την χρονολογική σειρά στην εν λόγω αναφορά τόσο ο Θεοδωράκης όσος και ο Τάκης Μουσαφίρης.

Ως σήμα κατατεθέν στην μακρόχρονη αυτή πορεία στέκεται η ανατριχιαστική χροιά του και ο Θάνος Μικρούτσικος! Σαν σήμερα λοιπόν, έξι χρόνια πριν, ο Θρύλος Μητροπάνος έφυγε από τη ζωή και το Rabonna τιμά δεόντως, το πιο μάγκα Ολυμπιακό που γνώρισε ο Ντούντα Ιβκοβιτς, γι’ αυτό …. αλίμονο σε αυτούς που δεν – τον – αγάπησαν.

Πρόκειται για μια φωτιά – άσβεστη, για έναν κεραυνό – εύηχο, για μια αστραπή – ολοφώτεινη, για μια καταιγίδα που έφερνε πράγματι βροχή –δακρύων γι’ αυτό…. ΑΚΟΥ, αυτόν τον ήχο που έζησε στη σιωπή, δίχως ποτέ να προκαλέσει ή να θελήσει τα βλέμματα για πληροφορίες πέραν της δικής του τέχνης.

Η πρώιμη καλλιτεχνική πορεία

μητροπάνος

Ο Μητροπάνος, ήδη απ’ το ‘ 64 που τελείωσε τις πρώτες γυμνασιακές τάξεις, θα συζήσει με ένα μπάρμπα που είχε στην Αθήνα, κάπου στην Αχαρνών και θα βρει μαγαζί να εργαστεί ως τραγουδιστής.

Στην εταιρία που δούλευε ο θείος, τραγούδησε σε συγκέντρωση και ο μεγάλος Γρηγόρης Μπιθικώτσης ήταν τυχαία παρόν, τον ¨τσίμπησε¨ και τον παρότρυνε να χτυπήσει την πόρτα της Κολούμπια. Άμεσα έρχεται η γνωριμία με τον Ζαμπέτα και η νυχτερινή σκηνή «Ξημερώματα¨.

Παρά το ότι το πρώτο τραγούδι που ηχογράφησε ήταν η Χαμένη Πασχαλιά, δεν κυκλοφόρησε ποτέ, καθώς η Χούντα τον έκρινε απαγορευτικό. Έτσι το ΄67 θα ηχογραφήσει το πρώτο του δίσκο και το «Θεσσαλονίκη».

Το Λαϊκό – έντεχνο ως νέο είδος στην εγχώρια μουσική σκηνή

Διατηρώντας την αυθεντικότητα του χαρακτήρα του και μουσικά ο Μητροπάνος το 1972 για πρώτη φορά θα βαδίσει σε πιο «έντεχνα» μονοπάτια, κρατώντας το χέρι του Μουσικού συνθέτη Δ. Μούτση από την μια και του Μάνου Ελευθερίου από την άλλη να του ψελλίζει κάτι ποιήματα. Στο τέρμα της διαδρομής, θα κυκλοφορήσει ο «Άγιος Φεβρουάριος» και μαζί του θα τραγουδήσει τότε η Πετρή Σαλπέα.

Παρά τα όσα μεσολάβησαν και τα ηχηρά ονόματα που προαναφέρθηκαν για να στήσουν σαν ψηφιδωτό επάνω σε αυτό το γρέζι, τόση διάρκεια και επιτυχία θα προστεθούν μουσικά όπως ο Χρήστος Νικολόπουλος, ο Γιώργος Χατζηνάσιου.

Ορόσημο η πλήρης επιστροφή στο έντεχνο και ο Θ. Μικρούτσικος

Τιτλοφορείται ως «Στου Αιώνα την Παράγκα» και οι στοίχοι που φέρουν την υπογραφή του Αλκαίου, Λίνας Νικολακοπούλου και του Κακουλίδη. Τι άλλο να συναντήσει κανείς, πέρα από την αξιοσημείωτη αλλαγή πλεύσης με την διττή ταυτότητα στην τσέπη του Ερμηνευτή Μητροπάνου, που πια δεν έγραφε μόνο λαϊκός.

ΜΙΝΟΣ – ΕΜΙ & Ηρώδειο

Μια εκ των σπουδαιότερων συνεργατών του προκύπτουν όταν θα αλλάξει για 1η φορά δισκογραφική και μέσα από την ΜΙΝΟΣ θα κάνει παράλληλη δισκογραφική επιτυχία που θα συνοδεύσει άλμπουμ με απήχηση στο Ελληνικό Κοινό κάθε προτίμησης, κάθε κάστας….

Οι πύλες του Ηρώδειου ανοίγουν για τον Μητροπάνο το καλοκαίρι του ‘ 99στο πλάι της Δ. Γαλάνη στην σκηνή και της σοπράνο Τζ. Σουγκλάκου, για το Φεστιβάλ Αθηνών. Σαφώς ηχογραφήθηκαν και μάλιστα κυκλοφόρησαν σε ένα διπλό cd.

Δέκα χρόνια αργότερα και 2 μήνες, Σεπτέμβρη του 2009, η πρώτη του προσωπική Συναυλία στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού θα μείνει στην ιστορία, θα ηχογραφηθεί για να μνημονεύει 40 χρόνια Επιτυχιών, με τίτλο που η MINOS – EMI όρισε ως «Τα τραγούδια της Ζωής μου».

Ο Δημήτρης και ο Ολυμπιακός

μητροπάνος

Η τελευταία καλλιτεχνική δουλεία υπογράφεται το 2011, με τίτλο «Εδώ Είμαστε», με την μουσική να ανήκει στον Σταμάτη Κραουνάκη. Ο Μητροπάνος όμως είχε ήδη προλάβει να τρυπώσει στο νου, στα χείλη και τις καρδιές όσων γούσταραν να μυρίζουν την παράδοση, να ερωτεύονται με πάθος, να μην μπλέκουν τα πιστεύω τους με την έννοια του ανθρώπου και του ερμηνευτή ρε παιδί μου.

Εντάξει στις καρδιές των Ολυμπιακών μάλλον κατάφερε να εγκλωβιστεί ασφαλέστερα και ας τραγουδούσε για την Συμπρωτεύουσα με τόση ζέση…..

Μιλάμε για έναν γαύρο που δεν έχανε ποτέ ματς της ομάδας του. Έδινε και εκεί την ψυχή του, με την ίδια αυθεντία που την χάριζε και στην προσωπική του ζωή.

Όσοι γνωστοί και μη έκαναν ενίοτε δηλώσεις για τον φίλαθλο Μητροπάνο, ανέφεραν στοιχεία αντικειμενικότητας, ποιότητας, παραγωγικού διαλόγου. Αν και άνθρωπος του ποδοσφαίρου, όπως οι περισσότεροι της εποχής του, λάτρευε Γκάλη και ξενυχτούσε για να απολαύσει NBA.  Το ΣΕΦ, όσο γεμάτο κι αν ήταν πάντα τον χωρούσε.

Το ποδοσφαιρο όμως είναι σαν το τραγούδι,αυτό που εκπροσωπεί το λαό, αρα πώς να μην τον εκφράζει ορθότερα; σκεφτόταν…Στοιχείο που το αποδεικνύει περίτρανα, το γεγονος ότι στην καμπάνια που είχε οργανώσει ο Σ.Κοκκαλης το 2003, παρά το ότι ήταν επώνυμος, απήχε! Ήταν άλλωστε μέλος της ομάδας του Εθνικού Αστέρα στην Καισαριανή,από το 2004,αλλά πώς αλλιώς θα μπορούσε να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα και να φωτογραφηθεί με τον Μαραντόνα στο Καραισκάκη!

Ό,τι άλλο αξίζει να σημειωθεί για τον άνθρωπο Μητροπάνο, είναι η πολιτιστική του δράση υπέρ των κοινωνικών δράσεων Καταλονίας και Ελλάδας, ώστε να αναδειχθεί κάθε πολιτιστικό στοιχείο που συνδέεται με το ποδόσφαιρο.Για το πόσο καταλαβαινε κι όλας από μπάσκετ, ομόφωνα νομίζω αρκεί η κρίση του ‘Ιβκοβιτς σχετικά, που δεν έκρυψε ποτέ πόσο πιο στεναχωρημένος ήταν ο οπαδός φίλος του μετά από εκείνη την εντός έδρας ήττα από την Σιένα.Τον είχε καλέσει σε δείπνο μετά  στο Πασαλιμάνι…

Πώς αλλιώς να τον παρηγορούσε ο Ντούντα;