Αν και δεν έχουν τη λάμψη των κεντρικών αμυντικών, οι οποίοι ήταν οι “αστέρες” της ιταλικής αμυντικής γραμμής, οι δεξιοί οπισθοφύλακες έχουν γράψει τη δικιά τους ιστορία στο Ιταλικό ποδόσφαιρο, από την εποχή της Μεγάλης Ιντερ του Helenio Herrera μέχρι και σήμερα! Πάμε να δούμε τους έξι παίκτες που ξεχωρίσαν στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου για την παρουσία τους στο δεξί άκρο της άμυνας.
Tarcisio Burgnich
O γεννημένος στο Ούντινε και με Κροάτικες ρίζες Burgnich, έμεινε στην ιστορία ως ένα από τα βασικά γρανάζια της Μεγάλης Ίντερ του Helenio Herrera. Η καριέρα του ξεκίνησε στη γενέτειρά του και την ομάδα της Ουντινέζε, όμως μετά τη μετακόμισή του στη Παλέρμο και την αγωνιστική του άνοδο που τον οδήγησε στο Μιλάνο, ήρθε η ώρα της απογείωσης. Εκεί, ο Burgnich κούμπωσε “γάντι” στο περίφημο σύστημα του Κατενάτσιο, εκμεταλλευόμενος την αμυντική του αρτιότητα και τα εξαιρετικά φυσικά του προσόντα, τα οποία τον έκαναν τον αμυντικό ηγέτη των “Νερατζούρι” στα χρόνια των τεράστιων επιτυχιών της “μπλέ πλευράς” του Μιλάνο.Ο Burgnich έμεινε 12 ολόκληρα χρόνια στην Ίντερ, κερδίζοντας 4 πρωταθλήματα, 2 Κύπελλα Ευρώπης, 2 Διηπειρωτικά αλλά και βρίσκοντας και την επιτυχία και με την ομάδα της Ιταλίας, με την οποία κέρδισε το Euro του 1968 αλλά και έφτασε και στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1970. Η πτώση της απόδοσής του και το τέλος της εποχής Herrera τον οδήγησε στη Νάπολι, με την οποία ολοκλήρωσε την τεράστια καριέρα του το 1977, πριν ξεκινήσει μία εξίσου μεγάλη – χρονικά – προπονητική καριέρα 24 ετών.
GIuseppe Bergomi
O “θείος Μπέπε” έχει γράψει ιστορία ως μία από τις σημαντικότερες σημαίες της Ίντερ αλλά και της εθνικής ομάδας της Ιταλίας. Όπως και άλλοι κορυφαίοι πλάγιοι μπακ του ιταλικου ποδοσφαίρου, ο Bergomi ήταν ένας παίκτης που μπορούσε με την ίδια ευκολία να παίξει σχεδόν σε κάθε θέση της άμυνας που θα έπρεπε να καλύψει, αν και κατά βάση το… ψωμί του το έβγαζε από τη δεξιά πτέρυγα της άμυνας. Η μορφή του χαρακτηριστική όπως και το παιχνίδι του. Τα σγουρά του μαλλιά και το πυκνό του μουστάκι ήταν μία από τις “σταθερές” των ιταλικών γηπέδων για πάνω από 20 χρόνια, καθώς ως παίκτης της Ίντερ, της ομάδας της πόλης που γεννήθηκε και που μεγάλωσε να στηρίζει και να φοράει τα χρώματά της, ο Bergomi έγραψε πάνω από μισή χιλιάδα εμφανίσεων σε μία καριέρα που κράτησε δύο ολόκληρες δεκαετίές! Αν και τη χαρά της κατάκτησης της κορυφής στην Ιταλία τη γεύτηκε μόλις μία φορά, ως παίκτης της Ίντερ ο Bergomi πήρε τρία Κϋπελλα ΟΥΕΦΑ, ενώ το 1982 στέφθηκε και Πρωταθλητής Κόσμου στο μουντιάλ της Ιταλίας. Η κληρονομιά του Μπέπε ήταν τεράστια, όχι μόνο λόγω της μακροβιότητάς του και της “πίστης” του στην Ιντερ, αλλά και λόγω της ποιότητάς του ως παίκτης, του επαγγελματισμού και της ηγετικής του ικανότητας, στοιχεία που οδήγησαν τον Πελέ να τον ονομάσει ως έναν από τους καλύτερους παίκτες των πρώτων εκατό χρόνων ιστορίας της FIFA.
Mauro Tassotti
Αναπόσπαστο κομμάτι της Μίλαν στα 80s και τα 90s, δεν είναι υπερβολή να πούμε πως ο Tassotti, ήταν ένας από τους λίγους παίκτες που συνδέθηκαν άρρηκτα με την διαδρομή των ροσονέρι από το… ναδίρ του υποβιβασμού εξαιτίας του σκανδάλου Τοτονέρο στο ζενίθ της κατάκτησης της κορυφής της Ευρώπης από τις μεγάλες ομάδες των Sacchi και Capello. Γεννημένος στη Ρώμη, ο ιταλός μπακ ξεκίνησε την καριέρα του στη Lazio, πριν βρεθεί το καλοκαίρι του 1980 στην προσφάτως υποβιβασμένη και “ατιμασμένη” από το σκάνδαλο Milan. Μαζί με τον Franco Baresi, o Tassoti θα ξεκινήσει να δουλεύει στον στόχο της επιστροφής της Milan στην κορυφή, αλλά και της βελτίωσης του ίδιου, μιας και αρχικά είχε χαρακτηριστεί ως “λίγος” για μία ομάδα με το βάρος των “ροσονέρι”. 17 χρόνια μετά την άφιξή του στο Μιλάνο όμως, ο Tassotti θα ολοκοληρώσει την καριέρα του γράφοντας πάνω από 400 συμμετοχές, κερδίζοντας τρία Champions League, 5 πρωταθλήματα Ιταλίας και τον σεβασμό όλων των φίλων της ομάδας, οι οποίοι πλέον τον θεωρούσαν ένα ζωντανό θρύλο, όπως ήταν ο Baresi, o Maldini, o Galli και ο Costacurta.
Ciro Ferrara
Όταν μιλάμε για κορυφαίους Ιταλούς αμυντικούς, σε μία λίστα με πολλά ονόματα, δεν μπορεί παρά να μας έρχεται στο μυαλό και αυτό του Ciro Ferrara. Ένας παίκτης που έπαιζε σε κορυφαίο επίπεδο σχεδόν όλες τις θέσεις της άμυνας, ο Ferrara “έλαμψε” κατά τη δεκαετία του 80 και 90 σε μία καριέρα που “μοιράστηκε” στα δύο άκρα της Ιταλίας, καθώς ξεκίνησε στη γεννέτειρά του τη Νάπολι, με τη μεγάλη πρωταθλήτρια ομάδα του Μαραντόνα, ενώ το δεύτερο μισό της τη βρήκε στο βορρά, όπου για δέκα χρόνια ήταν βασικό και αναντικατάστατο μέλος της Γιουβέντους. Σε αυτά τα είκοσι χρόνια που πέρασε ως επαγγελματίας, ο Ferrara κέρδισε 7 φορές το Σκουντέτο ( +1, που αφαιρέθηκε από τη Γιουβέντους λόγω Καλτσιόπολι), μία φορά το Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά και 1 φορά το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, μεταξύ άλλων τίτλων. Μπορεί να μην κέρδισε κάποιο τίτλο με την Ιταλία ως παίκτης, όμως είχε αυτή τη χαρά ως βοηθός προπονητή του Μαρτσέλο Λίπι το 2006, ολοκληρώνοντας έτσι ιδανικά τον κύκλο των επιτυχιών σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο.
Είπαν γι αυτόν : Σύμφωνα με τον Ryan Giggs, o Ferrara ήταν ένας από τους πιο σκληρούς αντιπάλους που αντιμετώπισε, ενώ ο Zbigniew Boniek τον χαρακτήρισε ως “τον καλύτερο αμυντικό” που αντιμετώπισε ποτέ!
Christian Panucci
Ένας παίκτης με τεράστια καριέρα, που όμως “ερωτεύτηκε” μία μόνο ομάδα και με αυτήν τον συνδέουμε πλέον (μιλάμε φυσικά για τη Ρόμα), είναι ο Christian Panucci. O ακούραστος εργάτης της δεξιάς πλευράς ξεκίνησε την πορεία του στο ποδόσφαιρο από τη Τζένοα, με την οποία κέρδισε την πρώτη καλή του μεταγραφή, αυτή στη μεγάλη Μίλαν των αρχών των 90s, καταφέρνοντας να αποτελέσει μέλος μίας εκ των καλύτερων αμυντικών γραμμών στην ιστορία του ποδοσφαίρου, κερδίζοντας μάλιστα ένα Champions League και ένα πρωτάθλημα Ιταλίας αλλά και μία ακόμα μεταγραφή, αυτή τη φορά στη Ρεάλ Μαδρίτης. Εκεί, ο Panucci ζευγάρωσε τα Champions League του, συνεχίζοντας τις επιτυχίες,πριν κάποια αποτυχημένα περάσματα από Ίντερ, Τσέλσι και Μονακό τον φέρουν στην ομάδα που θα γινόταν η αγάπη του. Στη Ρώμη και τη Roma ξεκινούσε μία 8ετή κοινή πορεία γεμάτη όμορφα συναισθήματα αλλά και δύο Κύπελλα Ιταλίας. Αν και ο Francesco Totti ήταν ο απόλυτος αρχηγός, ο Panucci είχε αναλάβει με ευχαρίστηση το ρόλο ενός εκ των βασικών υπαρχηγών του, μένοντας στη συλλογική μνήμη ως μία από τις πλέον σημαίνουσες προσωπικότητες στη σύγχρονη ιστορία της Ρόμα.Σε ό,τι έχει να κάνει τώρα με την παρουσία του ως “Ατζούρο”, ο Panucci έγραψε συμμετοχές από το 1994 ως το 2008, απέχοντας βέβαια από τους δύο χαμένους τελικούς του 1994 και 2000 αλλά και από την κατάκτηση του Μουντιάλ του 2006.
Gianluca Zambrotta
Μέλος της “χρυσής γενιάς” της Ιταλίας που κέρδισε το τελευταίο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, ο Gianluca Zambrotta μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα από τα μεγαλύτερα πολυεργαλεία στην ιταλική φαρέτρα των αρχών της περασμένης χιλιετίας. Ένας παίκτης με ικανότητα χειρισμού της μπάλας και με τα δύο πόδια, ο Zambrotta ήταν αυτό που ήθελε κάθε προπονητής να έχει στο άκρο της άμυνάς του, κάτι που έδειξε και η τεράστια καριέρα του. Από την τοπική ομάδα της γενέτειράς του, το Κόμο, ο Ιταλός μπακ βρέθηκε στη Bari, κέρδισε τη μεταγραφή του στη Γιουβέντους όπου έχτισε το όνομα του ως αναπόσπαστο κομμάτι της δυναστείας της “Γηραιάς Κυρίας”, η οποία διεκόπη απότομα το 2006 λόγω του σκανδάλου Καλτσιόπολι. Η κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου τον βρήκε ως παίκτη της Μπαρτσελόνα, στην οποία πήγε για δύο χρόνια για να ζήσει τη μοναδική του εκτός Ιταλίας εμπειρία, ενω ακολούθως επέστρεψε στα πάτρια εδάφη για χάρη της Μίλαν, με την οποία κατέκτησε το τελευταίο πρωτάθλημα της καριέρας του το 2010, δύο χρόνια πριν βάλει το ουσιαστικό τέλος στην καριέρα του ως ποδοσφαιριστής. Καθ’όλη την πορεία της καριέρας του πάντως, ο Zambrotta μπορεί να μην ήταν ο καλύτερος παίκτης της ομάδας του, αλλά η αμφιδεξιότητά του στη χρήση των ποδιών καθώς και η δυνατότητά του να προωθείται εξίσου καλά με αυτή να αμύνεται, τον έκαναν απαραίτητο κομμάτι των ομάδων του και 98 φορές διεθνή με τους “Ατζούρι”, γράφοντας έτσι ένα βιογραφικό που θα ζήλευε κάθε ποδοσφαιριστής.
