Επιμέλεια: Θανάσης Δημάκας / Γιώργος Κουκούλης
Η Euroleague μόλις έφτασε στο ένα τρίτο της διαδρομής της κανονικής περιόδου και με αφορμή την κομβική αυτή αγωνιστική καταγράφουμε σκέψεις, γεγονότα, συμπεράσματα και συναισθήματα που αποκομίσαμε έως τώρα. Προφανώς από το κείμενο θα λείπουν αρκετά, άλλωστε η προσπάθεια-στόχος ήταν να πούμε λίγα για όλα. Άλλωστε η παρακάτω λίστα αποτελείται από προσωπικές επιλογές, δεν είναι αντικειμενική -δεν θα μπορούσε άλλωστε. Ας δούμε λοιπόν τι μας μένει από την πρώτη μεγάλη «στροφή» της διοργάνωσης.
1.Το σύστημα διεξαγωγής είναι πετυχημένο.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά, τα συστημικά. Είχε ήδη επισημανθεί από πέρσυ πως με το νέο σύστημα διεξαγωγής παρακολουθούσαμε αγώνες -για την ακρίβεια περισσότερους αγώνες- με ενδιαφέρον. Το ίδιο συμβαίνει και φέτος. Είναι ενδεικτικό πως ήδη 24 αγώνες έχουν λήξει με διαφορά έως 5 πόντων. Η ανταγωνιστικότητα έχει αυξηθεί, χωρίς αυτό να σημαίνει πως όλες οι ομάδες παρουσιάζουν καλό πρόσωπο ή μπορούν να χτυπήσουν όλα τα ματς. Μιλάνο υπήρξε και θα υπάρχει προφανώς, αλλά ταυτόχρονα θα υπάρχουν και Ζαλγκίρις και Μπάμπεργκ λχ. Ο τρόπος διεξαγωγής φαίνεται ωστόσο πως διευκολύνει -σχεδόν επιβάλει- τα οριακά παιχνίδια και τις εκπλήξεις. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η πρόσφατη νίκη του Ερ.Αστέρα επί της Ρεάλ, ένα ευνοϊκό αποτέλεσμα για τις ελληνικές ομάδες. Είμαστε σίγουροι πως θα συνεχίσει έτσι η διοργάνωση.
2.Ένας παίχτης πέρα και πάνω από την διοργάνωση.
Ο λόγος για τον Λούκα Ντόντσιτς, ο οποίος ξεχωρίζει σα τη μύγα μες στο γάλα όχι μόνο στη φετινή Ρεάλ αλλά συνολικά στην Euroleague. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά γι’ αυτόν, η λογική λέει πως θα ναι ο MVP της διοργάνωσης και ταυτόχρονα ένα από τα υψηλότερα -αν όχι νο1- πικ στο επερχόμενο draft. Κακά τα ψέματα η Ευρώπη είναι πολύ μικρή για να χωρέσει το ταλέντο του, είναι απλά το λαμπρό παρόν και το ακόμα λαμπρότερο μέλλον μαζί.
3. Της αμύνης τα παιδιά, ο παρεξηγημένος Σφαιρόπουλος.
Ο Ολυμπιακός κλείνει την πρώτη δεκάδα αγώνων στην κορυφή της κατάταξης, με την δεύτερη καλύτερη άμυνα (και όπου δεύτερη καλύτερη να πούμε πως απλά έχει δεχτεί ένα παραπάνω τρίποντο από την πρώτη Φενέρ) και ρεκόρ 8-2. Κι όμως ο Σφαιρόπουλος δέχτηκε και δέχεται κριτική, το ΣΕΦ δεν γεμίζει και στην ατμόσφαιρα εντός των οπαδών του κυριαρχεί το «δεν είναι αρκετό όλο αυτό» ή αλλιώς ένα «ναι μεν αλλά», γιατί; Δύσκολο να απαντηθεί το ερώτημα. Η άποψη μας είναι πως -παρά το εύκολο πρόγραμμα της αρχής- ο Ολυμπιακός είναι στο επίπεδο που του αρμόζει και αξίζει. Στην τελική πέραν της βαριάς ήττας από μια ασταθή ομάδα όπως η Μπαρτσελόνα δεν υπάρχει κάποια άλλη εκτός προγράμματος ήττα (η δεύτερη ήταν από τον Παναθηναϊκό, δηλαδή σε ένα κατά κυριολεξία ντέρμπυ). Πρέπει δε να επισημανθεί πως αυτοί οι δέκα αγώνες ήταν η απάντηση και στο πώς θα είναι η ζωή χωρίς τον Σπανούλη. Ο Ολυμπιακός και ο Σφαιρόπουλος όχι μόνο επιβίωσαν σε αυτή την περίοδο αλλά το έκανα …their way: με άμυνα και συνέπεια. Από κει και πέρα, μόνο όποιος πιστεύει πως μπορούσε να κάνει κάτι παραπάνω ο Σφαιρόπουλος και άρα να έχει καλύτερο ρεκόρ ο Ολυμπιακός θεωρούμε πως μπορεί να του ασκήσει εμπεριστατωμένη κριτική. Το 8-2 είναι πολύ καλό και κυρίως είναι μέσα στους ρεαλιστικούς στόχους του ΟΣΦΠ (σε καμία περίπτωση πάντως αποτυχία ή underachievment). Στο κλείσιμο του πρώτου γύρου ο Ολυμπιακός έχει να δώσει δύσκολα παιχνίδια: θα αντιμετωπίσει δύο από τα φαβορί (ΤΣΣΚΑ, Ρεάλ) και δύο διαχρονικά επικίνδυνες ομάδες, δύο ευχάριστες-εκπλήξεις σε δυνατές έδρες (Μπάμπεργκ, Ζαλγκίρις) που μάλιστα τον έχουν κερδίσει στο παρελθόν. Ακόμα και δύο ήττες να κάνει -κάτι που είναι εντός πλαισίου λογικής- ο Ολυμπιακός θα συνεχίσει να είναι σε πολύ καλή μοίρα όσον αφορά τους στόχους του.
4.Ενέργεια μεν, αστάθεια δε.
Τα παραπάνω ισχύουν και για τον Παναθηναϊκό. Το 7-3 είναι κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενο, με δεδομένο μάλιστα πως το πρόγραμμα του ήταν δυσκολότερο από του Ολυμπιακού. Ναι, όλοι παίζουν με όλους ΟΜΩΣ για μία νέα ομάδα, η οποία κουβαλάει τις «ασθένειες» του παρελθόντος (δηλαδή τα εκτός έδρας παιχνίδια και την αδυναμία να καθαρίζει εύκολα αγώνες βλ. για πέρσυ του αγώνες με Εφές, Νταρουσάφακα, Μπάμπεργκ, Ούνιξ ή φέτος Εφές, Μπασκόνια, Ρεάλ) το να ξεκινά με απαιτητικό πρόγραμμα δυσκολεύει τα πράγματα. Το πρόσημο πάντως είναι θετικό, με την υποσημείωση πως το κουπί τραβάνε κατά κύριο λόγο οι παλιοί. Γενικότερα οι νέες προσθήκες δεν έχουν ακόμα μπει δυναμικά στην εξίσωση είτε γιατί δεν μπορούν (Ογκαστ, Βουγιούκας) είτε γιατί δεν έχουν βρει ρυθμό-πατήματα-σταθερότητα (Ντενμον, Λοτζέσκι, Λεκαβίτσιους). Πάντως έτσι όπως έχει δομηθεί το ρόστερ, δεν περισσεύει κανείς. Όλοι αργά ή γρήγορα θα χρειαστεί να βοηθήσουν. Ο ΠΑΟ με όπλο το ΟΑΚΑ, την ενέργεια -ειδικά στην άμυνα- και τις παλιοσειρές βρίσκεται εντός 4αδας και στόχου. Αν στα επόμενα 5 παιχνίδια βγάλει στο παρκέ το σοβαρό και συνεπές πρόσωπο του -κάτι που μόνο ως έκλαμψη είδαμε ως τώρα- θα τερματίσει σε εξαιρετικά ευνοϊκή θέση. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στον ηγέτη, πολυτιμότερο και συνεπέστερο παίχτη της ομάδας, Νικ Καλάθη (κανονικά χρειάζεται αποκλειστικό σημείωμα). Ας κλείσουμε την αναφορά μας στον ΠΑΟ με την ευχή να έχει γίνει αντιληπτό -επιτέλους- το πόσο καθοριστικός είναι ο Καλάθης για την ομάδα.
5. Επιτέλους clutch
Ένα από τα narrations της περασμένης σεζόν ήταν η παροιμιώδης ατυχία (και ανεπάρκεια) της ομάδας της Μπάμπεργκ να τελειώσει τα παιχνίδια τα οποία φαινόταν πως ήλεγχε. Ήταν πάρα πολλές φορές που η ομάδα του Αντρέα Τρινκέρι απέδιδε φοβερό μπάσκετ, πάνω από τις αντικειμενικές ικανότητες του ρόστερ της, για να χάσει πολύ απλά τα αυγά και τα πασχάλια στο τελευταίο πεντάλεπτο. Αν το παιχνίδι δεν ήταν blowout, τότε κατά πάσα πιθανότητα η αντίπαλη ομάδα θα κατάφερνε πάντα να βρει έναν τρόπο να το κλέψει. Αυτό φέτος δείχνει να έχει αλλάξει. Στις πρώτες δέκα “στροφές” της φετινής Euroleague, η Μπάμπεργκ έχει πάρει 5 νίκες και όλες είναι από 6 πόντους και κάτω! Ο Αντρέα Τρινκέρι δείχνει να έχει καταλάβει το περσινό πρόβλημα, ίσως σε αυτό βοήθησε και η κατάρτιση του φετινού ρόστερ με παίκτες έμπειρους και “μπαρουτοκαπνισμένους”, όπως ο Ρίκι Χίκμαν ή ο Ντάνιελ Χάκετ και η Μπάμπεργκ δείχνει τα “δόντια” της στις κλειστές καταστάσεις. Ενδιαφέρον είναι ότι όλες της οι ήττες είναι από 9 πόντους και πάνω, κάτι που πάει να πει ότι ακόμα δεν έχει χάσει κάποιο παιχνίδι που βρίσκεται στο νήμα.
6. Σέρβικη τιμιότητα
Σεβασμός στον Ερυθρό Αστέρα για την πολύ τίμια προσπάθεια που κάνει τη φετινή σεζόν. Ο Ντούσαν Αλιμπίγεβιτς έχει καταρτίσει ένα ρόστερ χωρίς κάποιο εντυπωσιακό όνομα ή κάποιον “εκρηκτικό” Αμερικάνο σκόρερ, το οποίο παίζει αρκετά συμπαθητικό μπάσκετ και παλεύει τα περισσότερα από τα παιχνίδια του όσο μπορεί. Αποκορύφωμα η… νύχτα υπέρβασης της 10ης αγωνιστικής με αντίπαλο τη Ρεάλ στη Μαδρίτη, όπου ο Πέρο Άντιτς γύρισε λίγα χρόνια πίσω το ρολόι και έβαλε ένα μεγάλο clutch σούτ για να ολοκληρώσει την εξαιρετική προσπάθεια της ομάδας του (31 χρονών παρακαλώ!) Αλιμπίγιεβιτς και να χαρίσει τη νίκη στους Σέρβους. Σημεία αναφοράς σε αυτήν την προσπάθεια πάντως είναι ο Τέιλορ Ρότσεστι, ένας Αμερικάνος που έχει φάει με το κουτάλι τα Ευρωπαϊκά γήπεδα και ένας απ’τους σταθερότερους άσους της εφετινής διοργάνωσης και ο Γάλλος σέντερ Ματίας Λεσόρ, ένας από τους ψηλούς που τα επόμενα χρόνια αναμένεται να απασχολήσουν στενά τις τοπ ομάδες της διοργάνωσης. Από κοντά ο βετεράνος Πέρο και ο αναγεννημένος Τζέιμς Φελντέιν, ολοκληρώνουν την προσπάθεια. Δύσκολα πάει για την περσινή πορεία (οι πιθανότητες για να βγει σε οποιαδήποτε θέση από τη δεκάδα και κάτω είναι οι πιο ισχυρές) όμως το γεγονός ότι στο Βελιγράδι έχει χτιστεί κάτι λιγάκι διαφορετικό από τις άλλες ομάδες αξίζει ιδιαίτερης μνείας.
7. Mean Green Machine
Μπορεί πέρυσι να δίχασε πολλούς για το αν ήταν αυτό που έψαχναν ή όχι στον Πειραιά για πλαισίωμα του Βασίλη Σπανούλη, όμως φέτος ο Έρικ Γκριν μπαίνει σιγά σιγά στο δικό του μονοπάτι. Ευρισκώμενος σε ένα περιβάλλον που έχει τον απόλυτο έλεγχο, ο 25χρονος Αμερικάνος γκάρντ έχει γίνει το αδιαμφισβήτητο πρώτο βιολί της Βαλένθια και αυτό αποτυπώνεται και στα νούμερα. Ο Γκριν είναι 8ος στο μέσο Index Rating της διοργάνωσης ως τώρα, με 7 παιχνίδια με διψήφιο σκορ στο σύστημα βαθμολόγησης και 8/10 παιχνίδια με διψήφιο αριθμό στους πόντους. Στο παιχνίδι της τελευταίας αγωνιστικής μάλιστα, με αντίπαλο την πρώην του ομάδα, τον Ολυμπιακό, πέτυχε 26 πόντους, την δεύτερη καλύτερη επίδοση στην Ευρωπαϊκή καριέρα του. Η πρώτη; Το 2013, όταν ως παίκτης της Σιένα είχε πετύχει 28 πόντους, πάλι με αντίπαλο τον Ολυμπιακό! Ο Γκριν δεν είναι καθόλου κακός παίκτης και από το πρώτο μικρό δείγμα φαίνεται (για να προλάβουμε τους μετά Χριστόν προφήτες) ότι στον Ολυμπιακό πολύ απλά δεν παιζόταν το μπάσκετ που θα τον εξυπηρετούσε καλύτερα ώστε να αποδόσει σταθερά παιχνίδια ανάλογα με τα φετινά του. Ούτε συνομοσιολογίες, ούτε “κακός Σπανούλης που δεν αφήνει κανέναν άλλον να λάμψει”, ούτε τίποτα. H έννοια του “fitting” είναι πάντα η πλέον σημαντική για την επιτυχία ενός νέου αποκτήματος, ιδιαίτερα στο μπάσκετ.
8. Ένας “ερασιτεχνικός” επαγγελματισμός
Όλα καλά όλα ωραία στο αγωνιστικό κομμάτι της Euroleague. Όμορφα επίσης τα ευρυματικά σποτάκια, το νέο σύστημα και η προσπάθεια στο “φαίνεσθαι” της διοργάνωσης. Η αλήθεια όμως είναι ότι η Euroleague ακόμα και τώρα νοσεί από τα ίδια και αδιόρθωτα βασικά προβλήματα. Όλοι έχουν παράπονα από τη διαιτησία στη φετινή διοργάνωση. Όλοι! Δεν υπάρχει μία ομάδα που να μην έχει παραπονεθεί (και) φέτος για την μέτριου επιπέδου διαιτησία. Από τον Ομπράντοβιτς, στον Σφαιρόπουλο και εσχάτως στο στρατόπεδο του Παναθηναϊκού (για να πούμε μερικά παραδείγματα), τα παράπονα για τους “άρχοντες” των αναμετρήσεων είναι πολλά και είναι διαρκή για άλλη μια φορά. Πέρα από αυτό όμως η Euroleague έχει και άλλα θέματα. Τα τεχνικά προβλήματα είναι εμφανή σχεδόν σε κάθε αναμέτρηση της διοργάνωσης. Προβληματικά χρονόμετρα, ελλειπής ή καθυστερημένη καταγραφή στατιστικών εν ώρα αγώνα, τραγικό social media team (που φτάνει να μπερδεύει Ολυμπιακό και Ερυθρό Αστέρα), δευτεροκλασάτο (αν και σχετικά βελτιωμένο) marketing team δημιουργούν μία αύρα ερασιτεχνισμού και προχειροδουλειάς σε μία διοργάνωση που παλεύει να μας πείσει ότι πάει το Ευρωπαϊκό μπάσκετ στο “επόμενο επίπεδο”. That’s not gonna cut it.
9.Τα γκρουπ δυναμικότητας που έχουν δημιουργηθεί.
Με βάση τα περσινά δεδομένα και τα ρόστερ που δημιούργησαν αρχικά φαβορί για την 4αδα του πλεονεκτήματος φάνταζαν οι ομάδες του F4. Φενέρ, Ολυμπιακός, ΤΣΣΚΑ και Ρεάλ δηλαδή. Μετά από τις πρώτες αγωνιστικές η εικόνα δεν διαφοροποιείται, με την υποσημείωση πως φαίνεται να έχει μείνει λίγο πίσω από τις άλλες τρεις -λόγω και απουσιών- η Ρεάλ. Ωστόσο δεν μπορεί να απαντηθεί ακόμη α) το εάν θα μπορέσει να πάρει τελικά τη θέση της και το πλεονέκτημα κάποια άλλη ομάδα (πχ ΠΑΟ) και β) εάν η ομάδα που τελικά σπάσει τα φαβορί στην κανονική περίοδο θα μπορέσει τελικώς να πάει και Φ4 (πχ -και πάλι- ΠΑΟ πέρσυ). Προσωπικά πιστεύουμε -και ελπίζουμε- ότι οι ομάδες που θα διεκδικήσουν το πλεονέκτημα θα είναι περισσότερες και ότι δεν πρέπει να αποκλειστεί κάποια έκπληξη.
H βαθμολογία της Euroleague έπειτα από 10 αγωνιστικές
Ακόμα πιο θολή είναι η εικόνα για την 8αδα και την πρόκριση στην επόμενη φάση. Στο δεύτερο γκρουπ δυναμικότητας -στην μεσαία τάξη- υπάρχουν πολλές ομάδες, κάποιες από τις οποίες πολύ θα θέλαμε να δούμε στη συνέχεια της διοργάνωσης αλλά δεν μας έχουν πείσει πως θα αντέξουν σε βάθος χρόνου. Κάτι λογικό, κάτι που είδαμε και πέρσυ με λχ τη Μπάμπεργκ, τον Ερ.Αστέρα κτλ. Ας μην βιαστούμε να κάνουμε παραπάνω εικασίες και ας απολαύσουμε την διοργάνωση. Να κλείσουμε με τη βεβαιότητα πως πάντα θα υπάρχει ένα -ή και παραπάνω- Μιλάνο, που ίσως βέβαια φέτος να το λένε αλλιώς, να είναι από άλλη χώρα (ίσως από την Ισπανία με την υπεραντιπροσώπευση -δεν είναι όλα αρμονικά και δίκαια καμωμένα στην Euroleague άλλωστε και από την υπερβολή των τεσσάρων Τουρκικων ομάδων πήγαμε στην υπερβολή των πέντε Ισπανικών). Η διοργάνωση είναι μακρά, έχει άλλωστε άλλα 20 παιχνίδια μπροστά της, κάτι που σημαίνει ότι οι ισορροπίες, ειδικά στην μέση της κατάταξης πολύ πιθανόν να αλλάξουν άρδην. Δεν θα πηγαίνουν συνέχεια όλα στραβά στην Ρεάλ Μαδρίτης (ο Σέρχιο Γιουλ άλλωστε πλησιάζει μέρα με τη μέρα στα παρκέ), η Εφές πολύ πιθανόν να βρει τον δρόμο της και μία σημαντική απουσία (όπως αυτή του Ρόμπινσον στην Χίμκι), μπορεί να αποπροσανατολίσει μία ομάδα που έχει κάνει καλό ξεκίνημα.
Όπως και να χει, ένα πράγμα πρέπει να έχουν στο μυαλό τους οι ομάδες της διοργάνωσης: #GameOn
10. Οι καλύτερες πεντάδες του πρώτου μισού:
Γιώργος:
PG: Ντόντσιτς (Καλάθης)
SG: Ντε Κολό (Σβεντ)
SF: Κλάιμπερν (Ουλανόβας)
PF: Πρίντεζης (Ρόμπινσον)
C: Στίματς (Βέσελι)
Θανάσης:
PG: Ντόντσιτς (Καλαθης)
SG: Σβεντ (Ντε Κολό)
SF: Κλάιμπερν (Ράητ)
PF: Ρόμπινσον (Γκιστ)
C: Στίματς (Σεραφέν)
