Το συγκεκριμένο κείμενο δεν είναι ένα ακόμα… ημερολόγιο ταξιδίου από την επίσκεψή μας στο Μιλάνο. Αυτό το έκανε στις αρχές της χρονιάς που μας πέρασε, και με επιτυχία, ο Μιχάλης. Το συγκεκριμένο κείμενο έρχεται σαν μία υπενθύμιση ότι στη ζωή το ένα πράγμα φέρνει το άλλο και πολύ σύντομα καταλήγεις να κάνεις κάτι που δεν πολυσχεδίαζες, και εν τέλει, αυτό το κάτι να αξίζει τον κόπο. Το κάθε δευτερόλεπτο έχει τη δική του αξία και γι’αυτό το λόγο θα πρέπει να έχεις τις κεραίες σου ψηλά σηκωμένες ώστε να αντιλαμβάνεσαι που θέλει (η ζωή ντε) να σε στείλει! Τα έχει διδάξει όλα αυτά η αριστουργηματική ταινία ”Lola rennt” του Tom Tykwer. Δεν θα μιλήσουμε όμως για κινηματογράφο. Θα μιλήσουμε για σχεδόν όλα τ’άλλα!
Η αφορμή
Πριν μερικούς μήνες λοιπόν υπέπεσε στην αντίληψή μας ένα άρθρο που έγραφε για τα σχέδια των δύο ομάδων του Μιλάνου να χτίσουν νέο κοινό γήπεδο στην περιοχή του San Siro δίπλα ακριβώς από το Giuseppe Meazza και να κατεδαφίσουν το παλιό! Η πρόταση του δημάρχου απλώς να ανακαινίσουν το υπάρχον δεν έχει οπαδούς στις τάξεις των παραγόντων των Milan και Inter, αφού πρώτον το κόστος θα ήταν τεράστιο και δεύτερον θα έπρεπε να ξεσπιτωθούν για ένα μεγάλο διάστημα. Απόφαση οριστική δεν έχει παρθεί αλλά η είδηση μας θορύβησε κατά κάποιον τρόπο! Βλέπετε πέρα από την αρχιτεκτονική του αξία, το βασικό είναι πως το συγκεκριμένο γήπεδο έχει πολύ μεγάλη συναισθηματική αξία για εμάς. Όταν βρισκόμασταν στην τρυφερή εποχή της παιδικής ηλικίας, η Inter ήταν μία από τις πρώτες ομάδες που αγαπήσαμε και οι εικόνες χαράς και λύπης (έστω από την τηλεόραση) στο κατάμεστο Giuseppe Meazza παραμένουν εικόνες που μένουν, ακόμα και αν ανήκουν σε κάποιες άλλες, καλύτερες ημέρες για τους Nerazzuri.
H σκέψη του ότι ίσως να μην έχουμε την ευκαιρία να ζήσουμε την… εμπειρία Meazza μας θορύβησε, όμως εν τέλει συνεχίσαμε τις ζωές μας, μέχρι τις αρχές της σεζόν που διανύουμε και το Milan – Inter, στο οποίο ανακινήθηκε αυτή η ιδέα στα μυαλά μας, μαθαίνοντας για την δημιουργία αναγνωρισμένου club της Inter στην Θεσσαλονίκη. Η σκέψη από το πίσω μέρος του μυαλού μας ήρθε μπροστά και το νερό μπήκε στο αυλάκι. Εισιτήρια, αεροπορικά και ξενοδοχείο είχαν κλειστεί και η ημερομηνία είχε κυκλωθεί στο ημερολόγιο μας : Παρασκευη 6 Δεκεμβρίου, Inter εναντίον Roma!
Το γήπεδο
Στρατηγικά σκεπτόμενοι είχαμε κλείσει ξενοδοχείο στην ευρύτερη περιοχή του San Siro έτσι ώστε να μπορέσουμε να ζήσουμε κάπως πιο έντονα την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και να κινηθούμε με τα πόδια. Τι πιο όμορφο να μπορείς να πας περπατώντας στο γήπεδο για να δεις την ομάδα σου. Νιώθεις ακόμη περισσότερο λόκαλ, ακόμη κι αν θεωρητικά δεν είσαι – είσαι όμως ψυχικά!Αυτή η πρώτη στιγμή που εμφανίζεται το γήπεδο μπροστά στα μάτια σου είναι πραγματικά ανεκτίμητη. Νιώθεις δέος και ευτυχία – το πόσο σημαντικός είναι ο αγώνας δεν σε απασχολεί καθόλου εκείνη τη στιγμή. Προσπαθείς απλώς να ανοίξεις διάπλατα όλα σου τα κύτταρα ώστε να υποδεχθούν τα τόσο έντονα vibes. Το να δεις την ομάδα σου στην πόλη σου το θεωρείς δεδομένο και καιρό με τον καιρό ίσως χάνει μέρος της μαγείας. Το να δεις όμως μία ξένη ομάδα που αγαπάς, στο δικό της γήπεδο, έχοντας ταξιδέψει από άλλη χώρα (κάτι που αν δεν είσαι πλούσιος προφανώς δεν μπορείς να κάνεις συχνά), εκτινάσσει τα συναισθήματα.
Φτάνοντας λοιπόν έξω από το Meazza το πρώτο πράγμα που προσέχεις είναι το πόσο επιβλητικό γήπεδο είναι! Επιβλητικό όπως όλο το Μιλάνο αλλά αυτά θα τα πούμε πιο μετά… Είναι μάλλον αυτοί οι κυλινδρικοί πύργοι στις γωνίες με τις ατελείωτες εσωτερικές σκάλες που το κάνουν τόσο μοναδικό. Όσο κι αν το έχεις δει εκατοντάδες φορές από την τηλεόραση, τελικά όταν φτάνεις εκεί δεν πιστεύεις στα μάτια σου! Όσο είσαι απ’έξω η εμπειρία θυμίζει κάπως Ελλάδα αλλά στο πολύ πιο οργανωμένο. Χαζεύεις τον κόσμο που συρρέει, μυρίζεις τον βρώμικο αέρα από τις καντίνες, όλο και κάτι αγοράζεις από τους πάγκους των μικροπωλητών… Εντύπωση μας έκαναν δύο πράγματα. Πρώτον ότι σε αγώνα της Inter υπήρχαν και κάποια προϊόντα των Roma, Milan, Juventus – επιστημονική φαντασία για Ελληνικό αγώνα!!! Και δεύτερον ότι οι οπαδοί της Roma περπατούσαν ανάμεσά μας και έμπαιναν κανονικά στη θύρα των φιλοξενούμενων χωρίς να είναι περικυκλωμένοι από αστυνομικές δυνάμεις!
Ο Αγώνας
Φροντίσαμε να εισέλθουμε στο γήπεδο μία ώρα πριν την έναρξη. Προφανώς θέλοντας συνειδητά και υποσυνείδητα να επεκτείνουμε τον χρόνο της παραμονής μας στον ναό του ποδοσφαίρου. Όντας εγγεγραμμένα μέλη του Inter Club Salonicco είχαμε τη δυνατότητα να μπούμε από τη θύρα που υποδέχονται τα μέλη ώστε να αποφύγουμε ουρές, σωματικό έλεγχο και καθυστερήσεις. Εξαιρετική κίνηση από τους ιθύνοντες του συλλόγου αφού σε κάνουν να αισθάνεσαι πως σε σέβονται και σε εμπιστεύονται. Αποτέλεσμα; Είσαι ήρεμος σαν να έχεις επισκεφθεί ένα μουσείο ή ένα θέατρο. Επειδή το Meazza είναι τεράστιο και κάθετα χτισμένο, καλό είναι να γυμναστείτε εντατικά κάνα-δυο μήνες πριν το επισκεφτείτε! Αφού λοιπόν ανεβαίνεις και ανεβαίνεις τις σκάλες, κάποια στιγμή φτάνεις στη θύρα σου. Εκεί μένεις για δεύτερη φορά με το στόμα ανοιχτό. Κάθεσαι και παρατηρείς την κάθε λεπτομέρεια.
”Γιώργο! Γιώργο! Γιώργο!” βλέπουμε έναν τύπο μπροστά μας να φωνάζει. Και κάπως έτσι αντιληφθήκαμε πως ήμασταν τέσσερα τα μέλη του συνδέσμου που βρέθηκαν στο γήπεδο – στην ίδια θύρα, δύο θέσεις παρακάτω! Βγάζουμε τις αναμνηστικές φωτογραφίες μας, ανεβάζουμε περιχαρείς κάποιες στα social media και συνεχίζουμε να απολαμβάνουμε το pre game show. Οι οπαδοί της Roma μπορεί να μας βρίζουν αλλά τους κοιτάζουμε στα κλεφτά αφού είναι εντυπωσιακοί – όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα με τους συσπειρωμένους οπαδούς των φιλοξενούμενων. Και μετά έρχεται το σοκ. Δύο από τους φίλους των giallorossi μπαίνουν στη θύρα μας φορώντας τα κασκόλ της ομάδας τους! Ως Έλληνες κοιταζόμαστε και περιμένουμε να δούμε τι θα συμβεί. Και δεν συμβαίνει τίποτα! Όχι απλώς δεν τους πειράζει κανείς αλλά ούτε τους βρίζει – ούτε καν τους απευθύνει τον λόγο! Και όλα αυτά στην Ιταλία, όχι στη Σουηδία! Ομολογουμένως μία υπέροχη εικόνα – κάπως σουρεαλιστική αν σκεφτούμε ότι την ίδια στιγμή οι Ultras των δύο ομάδων αλληλόβριζόντουσαν εν χορώ!
Στο video wall παίζουν highlights του Ivan Cordoba, κοιτάζουμε κάτω και βλέπουμε πως ο Κολομβιανός σύγχρονος θρύλος της Inter είναι στον αγωνιστικό χώρο για να τιμηθεί από τον σύλλογο! Νιώθουμε τυχεροί για τη συγκυρία και ενθουσιαζόμαστε ακόμη περισσότερο μόλις ανακοινώνεται πως τη βράβευση για την προσφορά του θα κάνει ο Javier Zanetti! Έστω και με πολιτικά είδαμε από κοντά ένα από τα μεγαλύτερα ”ινδάλματά” μας.
Η ώρα της έναρξης πλησιάζει και οι διοργανωτές σβήνουν τα φώτα. Τα φωτισμένα κινητά δημιουργούν πολύ ωραία ατμόσφαιρα και νιώθεις λιγάκι σαν να περιμένεις να παρακολουθήσεις είσοδο ομάδων NBA! Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία να σταθούμε στο match – άλλωστε το 0-0 τα λέει όλα! Η Roma έκανε αρκετά λάθη, η Inter δεν κατάφερε να τα εκμεταλλευτεί και αυτό ήταν όλο. Είναι τόσο έντονη η ευτυχία της παρουσίας μας στο Meazza που δεν γίνεται να στεναχωρηθούμε για το ατυχές αποτέλεσμα. Παίρνουμε λοιπόν με τα πόδια, παρέα με άλλους nerazzurri, τον δρόμο της επιστροφής και νιώθουμε για λίγο locals.Μία ημέρα μετά, ίδια πάνω-κάτω ώρα, πίνοντας μπύρες στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, ακούμε ένα ουρλιαχτό! ”Έφαγε γκολ η Juve” λέμε γελώντας. Λίγη ώρα μετά ακούμε και ένα δεύτερο! Και κάπως έτσι το +1 που είχε η Inter όταν φύγαμε από την Αθήνα, έγινε +2 στο Μιλάνο. Όλα καλά…
Η πόλη
Ξεκινήσαμε το ταξίδι με αρκετά χαμηλές προσδοκίες. Βλέπετε όλοι όταν σκέφτονται Ιταλία έχουν στο μυαλό τους τα κανάλια της Βενετίας, τη Φλωρεντία και τη Ρώμη με τις τουριστικές γραφικές τους παλιές πόλεις ή τον νότο με την πιο άγρια ομορφιά του. Οπότε το Μιλάνο περνά σε δεύτερη μοίρα.
Ως φτωχοί πλην τίμιοι ταξιδιώτες προσγειωθήκαμε στο Bergamo. Μπήκαμε στο λεωφορείο για το Μιλάνο και στα 45χλμ της διαδρομής συζητούσαμε αν θα έπρεπε να πάμε να δούμε το Atalanta-Verona της επόμενης ημέρας. Αποφασίσαμε να μην πάμε γιατί θα χάναμε χρόνο κι έτσι χάσαμε ένα εντυπωσιακό 3-2! Ας είναι…
Μπαίνοντας στα προάστια του Μιλάνου έχεις την αίσθηση πως βρίσκεσαι σε κάποια χώρα της κεντρικής Ευρώπης. Σε αρκετά σημεία θυμίζει Γερμανία ή ακόμη και Πολωνία. Το ”μουντό Μιλάνο” είναι πολύχρωμο! Είναι από τις λίγες πόλεις που είναι όμορφες ακόμη και μακριά από το κέντρο. Νομίζουμε πως έχει φανατικούς φίλους και εχθρούς για έναν πολύ απλό λόγο: Είναι υπέρ του δέοντος αστικό. Εάν έχεις μεγαλώσει σε επαρχία είναι μάλλον δύσκολο να σου αρέσει. Εάν όμως έχεις μεγαλώσει στο κέντρο μιας μεγαλούπολης (όπως εμείς οι δύο) τότε νιώθεις οικεία και το βλέπεις με ένα διαφορετικό μάτι. Το Μιλάνο είναι η χαρά του πολίτη. Είναι πιο αστικό ακόμη και από το Λονδίνο ή το Βερολίνο!
Όπως ίσως έχετε καταλάβει έχουμε ιδιαίτερη αδυναμία στο περπάτημα – αυτός άλλωστε είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος για να δεις πραγματικά μία πόλη σαν να είσαι λόκαλ. Από τον κεντρικό σταθμό λοιπόν ξεκινούμε τη βόλτα μας για το κέντρο της πόλης. Κάθε λίγο και λιγάκι γυρνάμε και λέμε ο ένας στον άλλο: ”γιατί είπαμε ότι δεν μας αρέσει το Μιλάνο”; Και οι φωτογραφίες φεύγουν βροχή!Οι δρόμοι είναι μεγάλοι, στα πεζοδρόμια μπορείς να περπατήσεις σαν άνθρωπος, στις διαβάσεις σταματάνε, η αρχιτεκτονική έχει απίστευτο πλουραλισμό, όλες οι βιτρίνες μοιάζουν (και προφανώς είναι) διακοσμημένες από καλλιτέχνες! Και κάθε 5 με 10 μέτρα υπάρχει gelateria ή πιτσαρία! Τι άλλο να ζητήσεις δηλαδή!Η φινέτσα, η τέχνη και το χρήμα κάνουν έντονη την παρουσία τους καθ’όλη τη διάρκεια αλλά το καλό είναι πως οι Μιλανέζοι είναι απλώς διαχρονικά αστοί. Δεν είναι νεόπλουτοι. Οπότε γλιτώνεις αυτή τη βλαχομπαρόκ καγκουριά που συναντάς αλλού! Αυτό όμως που μας κάνει περισσότερη εντύπωση είναι το μέγεθος πολλών κτιρίων και αγαλμάτων. Έχεις συνεχώς την αίσθηση πως θέλουν να δείξουν μέσω του μεγέθους ότι είναι οι καλύτεροι. Και αυτό μοιάζει να συμβαίνει από τα πολύ παλιά χρόνια μέχρι σήμερα.
Προτάσεις
- Φτιάξτε ένα πλάνο και μην το τηρήσετε! Τα πλάνα είναι για άλλες πιο μεγάλες πόλεις. Στο Μιλάνο αφεθείτε απλώς στο ένστικτό σας και περπατήστε όπου σας εμπνέει. Αργά ή γρήγορα θα καταλάβετε πως αυτός είναι ο πιο σωστός τρόπος αντιμετώπισης.
- Περπατήστε απόγευμα προς βραδάκι τη Via Torino. Νότια προς βόρεια ώστε να καταλήξετε στο Duomo. Ο συγκεκριμένος διαγώνιος δρόμος θυμίζει κάπως Λονδίνο. Έχει εμπορικά μαγαζιά, είναι και το τραμ στη μέση. Τα χρώματα παίζουν πολύ όμορφο παιχνίδι… Είστε που είστε εκεί τέτοια ώρα, ένα aperitivo στο Matilde κρίνεται απαραίτητο από το team του Rabona. Μας ευχαριστείτε αργότερα!
- Περπατήστε τη Via della Spiga. Όπως θα είστε στη Manzoni θα δείτε ένα πανέμορφο γραφικό στενάκι. Μπείτε και περπατήστε το ως το τέλος. Τα μαγαζιά μπορεί να είναι για ακριβά γούστα αλλά οι βιτρίνες τους είναι πολύ όμορφες και το πλακόστρωτο σε μεταφέρει σε άλλη εποχή. Αν σταθείτε τυχεροί θα σας κεράσουν και πεντανόστιμη ζεστή σοκολάτα! Στο τέλος του δρόμου στρίψ’τε δεξιά την Corso Venezia και κατευθυνθείτε προς τα Milan Store, Inter Store, NBA Store και Cisalfa Sport Milan. Άνθρωποι των σπορ είστε, θα το απολαύσετε!
- Duomo. Ότι είναι για τον Αθηναίο η Ακρόπολη, είναι για τον Μιλανέζο ο καθεδρικός ναός (Duomo). Το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να αφιερώσεις μια ωρίτσα να θαυμάζεις τι έχουν φτιάξει οι άνθρωποι!
- Galleria Vittorio Emanuele II. Αυτή η μαγευτική στοά – εμπορικό κέντρο. Σε τραβά σαν μαγνήτης. Θα το καταλάβεις από μόνος σου…
- Teatro alla Scala. Το ότι γουστάρουμε Serie A, Champions League, Ευρωλίγκα και NBA, δεν σημαίνει πως είμαστε και απολίτιστοι! Όσο δέος νιώθεις στο Meazza άλλο τόσο νιώθεις και στη Σκάλα του Μιλάνου…
- Εδέσματα! Μην φάτε πίτσα στο κέντρο! Σας προσφέρουν προϊόν επιπέδου σουπερμάρκετ και το ”χρυσοπληρώνετε”. Αντιθέτως εμπιστευτείτε τα παγωτά και τα γλυκά τους! Όπως και τους καφέδες, αν δεν σας ενοχλεί που σερβίρουν μόνο ζεστούς…
Maranello : Tο σπίτι τoυ “Καλπάζοντος Αλόγου”!
Δεν χρειάζεται να είσαι fan της Ferrari για να το επισκεφτείς. Πιθανόν να μην χρειάζεται καν να είσαι fan της F1 ή των αυτοκινήτων! Για τις εγκαταστάσεις και το μουσείο της Ferrari μιλάμε άνθρωπε μου!
Ξυπνάς όσο πιο πρωί γίνεται, πίνεις τον διπλό espresso σου και κατευθύνεσαι προς τον σταθμό των τραίνων – huge όπως τα πάντα στο Μιλάνο! Βγάζεις εισιτήριο για Modena, μπαίνεις στο… Rock (όπως λέγεται το συγκεκριμένο τραίνο!) και απολαμβάνεις τη διαδρομή. Από τη Modena παίρνεις το λεωφορείο για το Maranello και σε 20 λεπτά είσαι εκεί!
Φτάνοντας στο Maranello, συνειδητοποιείς ένα πράγμα: Η πόλη ζει και αναπνέει για την Ferrari. Από το άγαλμα του “καλπάζοντος αλόγου” ή στα Ιταλικά του “Cavallino rampante” στη μικρή πλατεία, από το παγκάκι-αυτοκίνητο για photo shooting, ως τα πολλά μαγαζιά που σου προσφέρουν test drive. Και κάπου εκεί ξεπροβάλει η μαρκίζα ”Museo Ferrari Maranello” και όλος ο περίγυρος περνάει σε δεύτερη μοίρα…
Αυτό που συναντάς μέσα στο μουσείο είναι ακριβώς αυτό που περιμένεις. Απλώς είναι άλλο να το βλέπεις σε φωτογραφίες και άλλο να το ζεις από 10 εκατοστά απόσταση! Οι ταμπέλες ”No toccare” είναι παντού και στο μυαλό σου έρχεται το ”Some Velvet Morning” – εκείνη η κομματάρα του Lee Hazlewood: ”Look at us but do not touch”! Έστω κι έτσι το δέος κάνει πάλι την εμφάνισή του. Είτε θαυμάζεις νέα αυτοκίνητα, είτε παλιά. Είτε θαυμάζεις μονοθέσια του ’50, είτε τωρινά. Και μετά είναι τα τρόπαια, είναι τα αντικείμενα, οι φωτογραφίες, όλη η ιστορία της Scuderia!
H περσινή επίσκεψη του Μιχάλη στο μουσείο οδήγησε σε ένα αναλυτικότατο άρθρο το οποίο αξίζει να ρίξετε μία ακόμα ματιά (κλικ εδώ για το άρθρο) και σίγουρα μας οδήγησε και εμάς με τη σειρά μας στο να επιβεβαιώσουμε όσα είχαμε ακούσει και από τον ίδιο: Τα Maranello και το Μουσείο της Ferrari είναι πραγματικά εμπειρία ζωής. Δεν χρειάζεται να είσαι tifoso ή λάτρης της F1 για να το ευχαριστηθείς. Αλλά αν είσαι ένα από τα δύο, σίγουρα θα σου μείνει κάτι αξέχαστο. Πολλές φορές, αθλήματα του μηχανοκίνητου αθλητισμού, όπως είναι ιδίως η F1, έχουν μία “απόσταση” από το ευρύ κοινό και ιδίως το κοινό των χωρών που δεν ζουν την εμπειρία ενός γκραν πρι από κοντά, και σε τοποθεσίες όπως το Museo Ferrari μπορείς να δεις από κοντά τα μονοθέσια που σε κρατάγαν τα μεσημέρια της Κυριακής από το να δεις Premier League ή που ανάγκαζαν όλο το οικογενειακό τραπέζι να ξεκινήσει πέντε λεπτά μετά απλά και μόνο για να δεις την εκκίνηση ενός γραν πρι, προς ομαδικό εκνευρισμό της υπόλοιπης οικογένειας ή που σε είχαν κάνει να μάθεις απ’έξω τον Ιταλικό ύμνο, του οποίου το τραγούδι διηύθυνε ο Schumi σαν άλλος… μαέστρος μετά από κάθε του νίκη, πριν ακουστεί το “Les Toreadors” του Bizet και ακολουθήσουν οι καθιερωμένες σαμπάνιες!
