Πολλοί από τους ποδοσφαιριστές που θαυμάζουμε σήμερα στα γήπεδα όλου του κόσμου είχαν από μικροί τη φιλοδοξία να γίνουν αυτό που είναι σήμερα. Ο στόχος και το όνειρο σε συνδυασμό με το ταλέντο έχουν ενίοτε φανταστικά για όλες τις μεριές αποτελέσματα. Όμως δεν είναι όλοι έτσι. Δεν είχαν όλοι οι αθλητές ή τα είδωλά μας εξαρχής κλίση στο να κλωτσούν μία μπάλα μπροστά σε χιλιάδες κόσμο. Κάποιοι χρειάστηκαν ώθηση και έξωθεν επενέργεια ενώ κάποιοι άλλοι έγιναν… ποδοσφαιριστές ή και σπουδαίοι ποδοσφαιριστές απλά καταλάθος.
Μία τέτοια περίπτωση που στηρίζει εξαιρετικά το νόημα που θέλουμε να αναδείξουμε είναι η περίπτωση του Σλοβάκου, Martin Dubravka. Και την ιστορία αυτή ψάξαμε και παρουσιάζουμε χωρίς σάλτσες. Άλλωστε κάποιες ιστορίες αποδίδονται εξαιρετικά από τα λόγια των ανθρώπων χωρίς να χρειάζεται καμία ακόμη και λεπτή χειρουργική επέμβαση σε αφιερώματα και γραπτές πραγματείες.
Για όσους τυγχάνει να μην τον ξέρετε, ο Martin Dubravka είναι πλέον ο βασικός τερματοφύλακας της Newcastle United, στην Αγγλία. Αν δεν ασχολείστε στενά με το πρωτάθλημα , πιθανόν να μην τον ξέρετε καθώς δεν έχει κλείσει ούτε εξάμηνο στη Βρετανία. Ήταν μία προσθήκη της μεταγραφικής περιόδου του Ιανουαρίου. Μία προσθήκη που δίχασε κόσμο και διοικητικό συμβούλιο στους Magpies. Όταν υπήρχαν οι Elliot και Darlow ως επαρκέστατες εγγυήσεις κάτω από τα γκολποστ και όταν η Newcastle φώναζε αλλού για ενίσχυση, ο Rafa Benitez ζήτησε να αποκτηθεί ένας 29χρονος Σλοβάκος τερματοφύλακας από την Σπάρτα Πράγας και το πρωτάθλημα Τσεχίας. Ένας παίκτης βέβαια, ο οποίος εντυπωσίασε στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου όπου η πατρίδα του ήταν στον ίδιο όμιλο με την Αγγλία αλλά και τη Σκωτία. Αυτόματα, ο Ισπανός έβαλε τον εαυτό του σε ένα ισχυρό «μπρα ντε φερ» σχετικά με αν αυτός είχε δίκιο ή όλοι οι υπόλοιποι για μία ανεξήγητη –σε εκείνο πάντα το χρόνο- εισήγηση.
Το ντεμπούτο του παίκτη ήταν εντός έδρας με αντίπαλο τη Manchester United. Δύσκολο εξ’όψεως. Νικηφόρο όμως με 1-0 και με τον ίδιο να παρέχει ασφάλεια και σταθερότητα όποτε χρειάστηκε σε ένα παιχνίδι που δοκιμάστηκε ανά στιγμές. Έκτοτε, αγωνίστηκε και στα επόμενα έξι παιχνίδια, στα οποία η ομάδα του πήρε άλλες 4 νίκες, είχε μία ισοπαλία και είχε μία εντός προγράμματος ήττα από τη Liverpool. Χρειάστηκε ένα γκολ του Lacazette πριν από λίγες ημέρες για να δεχθεί ο Dubravka γκολ για πρώτη φορά στο St’James Park. Ήδη το κλίμα έχει αρχίσει να αλλάζει. Και ο Benitez μέχρι τώρα βγαίνει νικητής σε ένα στοίχημα, για έναν άνθρωπο που μεγάλωσε με την αφίσα του Petr Cech δίπλα από το κρεβάτι του και ένα παιδί που καταγόταν από οικογένεια τερματοφυλάκων. Και αν σκεφτήκατε και εσείς πως «το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει» όπως και εμείς, παραλίγο και δεν θα έπεφτε τελικά.
Στην αρχή, όταν ήταν πολύ μικρός, είχε κλίση και ασχολήθηκε με το χόκει επί πάγου αλλά ένα ατύχημα σε ένα οικογενειακό μπάρμπεκιου με μία μαχαίρα του άφησε ένα σημάδι ζωής στο πόδι και τον απομάκρυνε από το χόκει, μιας και δεν μπορούσε να αγωνιστεί για ένα διάστημα. «Αν ήταν λίγα εκατοστά πιο δίπλα , οι γιατροί μου είχαν πει πως θα είχα πρόβλημα στο να περπατήσω και έτσι ίσως δεν γινόμουν ποτέ τερματοφύλακας μετά. Αλλά ήμουν πολύ τυχερός εκείνη τη στιγμή. Ίσως έμελε να συμβεί έτσι» σχολίασε επί του συμβάντος σε συνέντευξή του ο ίδιος, για ένα ατύχημα, για το οποίο είχε λάβει προειδοποίηση «100 φορές από τους γονείς του» αλλά ήταν ξεροκέφαλος.
Ένα παιδί που ήταν υπερδραστήριο, και κάπως έτσι εκνεύρισε αφόρητα τη γιαγιά του ένα απόγευμα στο διαμέρισμά τους στη Zilina, ώστε να τον ωθήσει στο ποδόσφαιρο για να δώσει λύση στο πρόβλημα : « Το πρώτο πρόσωπο που με ώθησε στο ποδόσφαιρο ήταν η γιαγιά μου. Ήμασταν πολύ κοντά αλλά ήμουν υπερδραστήριος σαν παιδί. Δεν σταματούσα να μιλάω. Μια μέρα πεταγόμουν από τη μία πολυθρόνα στην άλλη στο διαμέρισμά της και την τρέλανα ώστε να μην αντέχει άλλο. Είχα πολλή ενέργεια και έπρεπε να αξιοποιηθεί. Μου είχε πει πως έπρεπε να κάνω μία εξωτερική δραστηριότητα. Ήμασταν σε μικρή πόλη και επειδή ήξερε κάποιους προπονητές με πήγε να παίξω ποδόσφαιρο παρότι ήμουν μικρός για εκείνο το ηλικιακό γκρουπ» δηλώνει και έτσι ξεκίνησε το ταξίδι.
Ο Dubravka αρεσκόταν να παίζει με τα πόδια και για αυτό δεν ήθελε να γίνει τερματοφύλακας αλλά τελικά όπως παραδέχεται μάλλον ήταν το πεπρωμένο του. Και το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο ως είναι γνωστό. Πλέον , δεν είναι παιδί αλλά παραμένει υπερκινητικός. Συνήθεια ισούται με δεύτερη φύση. Διαχέει όμως την ενέργειά του στους αμυντικούς του κατά προτίμηση.
«Δε νομίζω πως χρειάζεται να είσαι τρελός για να γίνεις τερματοφύλακας ούτε κάνω πράγματα που είναι αφύσικα για εμένα. Δεν είμαι επιθετικός αλλά έχω πολλή ενέργεια. Μιλάω πολύ και προσπαθώ συνέχεια να μιλάω στους αμυντικούς διότι νομίζω αυτό είναι το σωστό. Δεν ενοχλούνται αντίθετα χαίρονται που τους μιλάω. Αν δεν τους μιλήσω, με κοιτούν σαν να συνέβη κάτι κακό. Φαντάζομαι πως αυτό περιμένουν από μένα. Όπως είπα, είμαι υπερκινητικός από παιδί» λέει για την κατάστασή του σήμερα.
Μπορεί, λοιπόν, να ξεκίνησε καταλάθος αλλά πλέον έφθασε να ζει το όνειρο του, να αγωνίζεται στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου και δηλώνει : «Θέλω απεγνωσμένα να μείνω εδώ. Οι οπαδοί είναι απίστευτοι και όπου πηγαίνουμε μας μιλάνε και τραγουδούν. Είναι μία κατάλληλη ποδοσφαιρική πόλη και το καταλαβαίνεις από την πρώτη στιγμή που έρχεσαι εδώ» . Το κλειδί είναι πως πλέον και οι οπαδοί θέλουν να μείνει. Και ο δανεισμός του μάλλον θα μετατραπεί σε κανονική αγορά το καλοκαίρι για να ικανοποιηθούν όλες οι μεριές. Όπως όταν ήταν μικρός και η γιαγιά του τον έστειλε να παίξει ποδόσφαιρο, για να εκτονώνεται ο μικρός εγγονός της και να έχει και η ίδια το κεφάλι της ήσυχο.
Τελικώς, μάλλον όλα για κάποιο λόγο γίνονται, ε Martin;
