Έντεκα ολόκληρα χρόνια. Έντεκα ολόκληρα χρόνια αναμονής και τελικά έπρεπε να φτάσει αυτό, το προτελευταίο του παιχνίδι, ο τελευταίος του τελικός με τους Rojiblancos για να βρει αυτό που ανέμενε, αυτό που ονειρευόταν σαν παιδί, όταν άρχισε να κλωτσάει (ή μάλλον να “μπλοκάρει” ως τερματοφύλακας) μια μπάλα στα γηπεδάκια της Φουενλαμπράδα. Να φτάσει στην κορυφή μαζί με την αγαπημένη του Atleti.
Δυο πράγματα σε διαμορφώνουν όντας μικρό παιδί. Η οικογένεια και το περιβάλλον σου. Και τα δύο αυτά βοήθησαν ο μικρός Φερνάντο να αγαπήσει την ερυθρόλευκη πλευρά της Μαδρίτης. Η γειτονιά του ήταν κολλημένη με την μπάλα, και έτσι, το μικρό παιδί με τις φακίδες έπρεπε να διαλέξει. Και εκεί έρχεται ο παππούς του. Αγαπούσε την Ατλέτικο και παρόλο που δεν ήταν και ο πιο φανατικός οπαδός της στον κόσμο, αρκούσε αυτή μόνο η απλή, αγνή αφοσίωση για να μπολιάσει το… μικρόβιο στον Νάντο. Η μπίλια έκατσε στο ερυθρόλευκο και όχι στο λευκό. Όχι στην ομάδα που όλοι ήθελαν να στηρίζουν, αυτή των αστεριών, της δόξας και των τίτλων. Αλλά αυτή που αγνοούσε για περίπου 10 χρόνια τον τίτλο του πρωταθλητή, που τότε πάλευε να βρει τα πατήματά της ξανά, να θυμηθεί κάτι από τα περασμένα της μεγαλεία. Που ήθελε να ξεκολλήσει από τη μετριότητα αλλά δεν μπορούσε.
Όσο ο καιρός περνούσε, ο μικρός, από την υπεράσπιση των γκολπόστ το “γύρισε” μετά από λίγο (ευτυχώς για όλους μας) στην παραβίασή τους και κάπου εκεί ήρθε το πρώτο χτύπημα του πεπρωμένου. Δοκιμαστικό για την Atleti. Πετυχημένο, προφανώς και τα υπόλοιπα πήραν τον δρόμο τους. Ίσως δεν ήταν τυχαίο το ότι 3 χρόνια πριν, το 1992, η μοίρα τους στερούσε έναν μεγάλο σέντερ φορ, τον Ραούλ, που θα πήγαινε στους “απέναντι” για να γίνει μύθος, πριν τους χαρίσει έναν άλλο. Από την ηλικία των 9 ετών μέχρι και τα 15, ο Τόρες μεγάλωνε και εντυπωσίαζε, φτάνοντας να κερδίσει το πρώτο του συμβόλαιο με την ομάδα της καρδιάς του, η οποία όσο περνούσε ο καιρός βρισκόταν σε ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα, έχοντας πέσει στη Segunda Division. “Όλα τα όνειρά του” έγιναν πραγματικότητα την 21η Μαΐου του 2001. Τότε γεννήθηκε ο θρύλος του “Παιδιού”. Ένα απόγευμα στο Βιθέντε Καλδερόν, απέναντι στην ομάδα της Λεγανιές, σε ένα παιχνίδι που σήμαινε πάρα πολλά για την προσπάθεια της ανόδου των Rojiblancos πίσω στην Primera.
“Το Καλδερόν έκαιγε εκείνο το μεσημέρι από τη ζέστη, ήταν γεμάτο από κόσμο, η άνοδος ακόμα κρινόταν” είπε ο ίδιος. “Εγώ όμως ήμουν ήρεμος, γεμάτος προσμονή να αγωνιστώ, είχα καταφέρει ήδη όλα όσα είχα ονειρευτεί στη ζωή μου και δεν το πίστευα.”
Η ανοδός του από τότε ήταν ραγδαία, το ταλέντο του απίστευτό και όλη η Ευρώπη παραμιλούσε για τον “Νiño”. To Καλδερόν ξεκάθαρα δεν τον χωρούσε πλέον κι έπρεπε να κάνει το βήμα παραπάνω.
Tι σου είναι όμως το πεπρωμένο; Κάποιες φορές σου γελάει χαιρέκακα, καθώς το βλέπεις να μην σου δίνει αυτό που τόσο πολύ επιθυμούσες. Στα χρόνια της απουσίας του Τόρες από την Atleti, όταν εκείνος μεγαλουργούσε στο “Νησί” με τα χρώματα της Λίβερπουλ και όταν είχε λιγότερο ωραίες στιγμές ατομικά (αλλά μεγάλες επιτυχίες ομαδικά) ως παίκτης της Τσέλσι, η ομάδα της καρδιάς του κέρδισε πρωτάθλημα, το πρώτο μετά το 1996, κατέκτησε δύο φορές το Europa League, κύπελλο Ισπανίας και Super Cup Ισπανίας. Εκείνος περνούσε μια φανταστική περίοδο ατομικά, όμως ένα κομμάτι του ίσως να ήθελε να είναι εκεί, να πανηγυρίσει μαζί με εκείνους, να παλέψει μαζί με εκείνους, να ονειρευτεί μαζί με εκείνους. Να νιώσει λίγο σαν το παιδί που μεγάλωνε με όνειρα στην Φουενλαμπράδα πριν δύο δεκαετίες.
Η επιστροφή του στην Ισπανική πρωτεύουσα τον βρήκε σε μία τεράστια ανάγκη για να κρατηθεί από κάπου, να σώσει μία καριέρα που κινδύνευε να εκτροχιαστεί άσχημα λόγω της απότομης συνύπαρξης αφλογιστίας και τραυματισμών, μετά την φυγή του από το Anfield. Από την άλλη, η Ατλέτικο ζούσε την δική της αναγέννηση. Γι’αυτόν τον λόγο έπρεπε να του ξεπληρώσει ένα παλιό γραμμάτιο. Να του προσφέρει μία σανίδα σωτηρίας, όπως κι εκείνος της χάρισε την ψυχή του, το ταλέντο του και πάνω από 80 γκολ στα πρώτα του χρόνια στη Μαδρίτη. Η μεγάλη επιστροφή ήταν γεγονός.
Ο Τόρες επέστρεφε ταπεινωμένος από τις κακουχίες, πλην όμως ώριμος και χαρούμενος για την νέα πόρτα που ανοιγόταν σε ένα γνώριμο περιβάλλον. Ο πρώτος του τελικός, απέναντι στη μισητή Ρεάλ για το Champions League, έληξε άδοξα, χαμένος από την άσπρη βούλα των πέναλτι του Σαν Σίρο, του σταδίου που πέρασε κάποιες απ’τις λιγότερο λαμπρές ημέρες του, ως παίκτης της Μίλαν. H Ατλέτικο έχασε άλλη μία ευκαιρία για ευρωπαϊκό τίτλο, ενώ την ίδια ώρα δεν μπορούσε να διεκδικήσει τους υπόλοιπους τίτλους που ήθελε. Το χθεσινό παιχνίδι έμοιαζε ως η ιδανική τελευταία ευκαιρία.
11 σεζόν, 402 παιχνίδια και 143 γκολ μετά από εκείνο το μεσημέρι στο Καλδερόν, απέναντι στη Λεγανιές.
“Τελικά ήμουν λάθος, δεν κατάφερα με το ντεμπούτο μου όλα όσα ήθελα. Εκείνο το πρωινό είχα κάνει απλά το πρώτο βήμα”
Και το βράδυ της 16ης Μαΐου του 2018, έκανε επιτέλους το τελευταίο. Και το πιο ουσιαστικό του. Το παιδί που δεν σταμάτησε ποτέ να ελπίζει, μπόρεσε να εκπληρώσει το όνειρό του και εν τέλει να μπορέσει να προχωρήσει στο επόμενο βήμα της καριέρας του. Ήταν πλέον τροπαιούχος με την ομάδα που αγάπησε και είχε κατακτήσει το “πιο σημαντικό – συναισθηματικά – τρόπαιο”, όπως δήλωσε ο ίδιος. Και προφανώς το πανηγύρισε όπως έπρεπε, μαζί με τους συνοπαδούς του.
