Με τη σεζόν να οδεύει πλέον στα μισά της και το All-Star Game (στην συμπιεσμένη μορφή του) να αποτελεί παρελθόν, ήρθε η ώρα σαν άλλοι δάσκαλοι μετά το τέλος του εκπαιδευτικού τριμήνου να δώσουμε τους…. ελέγχους προόδου στους πρωταγωνιστές – θετικούς και αρνητικούς – της μέχρι τώρα αγωνιστικής δράσης στο NBA.
Άριστα – 10
Τα διαμάντια της τάξης. Ομάδες και παίκτες που ξεχώρισαν στο πρώτο μισό της χρονιάς και – το σημαντικότερο – δείχνουν να προοδεύουν όσο περνάει ο καιρός.
Η ομάδα: Utah Jazz
Οι απόλυτοι πρωταγωνιστές. Οι Jazz συνεχίζουν άλλη μια χρονιά να κάνουν βήματα προόδου και τη φετινή σεζόν δείχνουν να είναι όχι ένα αλλά δύο σκαλιά παραπάνω από την περσινή τους εκδοχή και σίγουρα μισό σκαλί πάνω από τις υπόλοιπες ομάδες της λίγκας. Πίσω από ένα πανέμορφο επιθετικά μπάσκετ, trademark του Quin Snyder και εξαιρετική συνέπεια σε άμυνα και επίθεση, οι Jazz κάθονται στο 27-9 και την κορυφή του NBA.
Οι Μορμόνοι βρίσκονται στην 3η θέση των πόντων ανά αγώνα (116.6), δοκιμάζουν τα περισσότερα τρίποντα ανά αγώνα (42.8) με την 3η καλύτερη ευστοχία (39.8%) και βρίσκονται στην 2η δεύτερη θέση των ριμπάουντ (48 ανά αγώνα), χτίζοντας πάνω στους δύο πυλώνες επιτυχίας στο σύγχρονο μπάσκετ, την αποτελεσματικότητα από μακρυά σε συνδυασμό με την παρουσία στην καρδιά του ζωγραφιστού. Αμυντικά, είναι στη 4η θέση με τους λιγότερους πόντους παθητικό ανά αγώνα (104.4), παρά το γεγονός ότι οι αντίπαλοί τους σουτάρουν 91.2 φορές ανά αγώνα (4ο χειρότερο στη λίγκα), ίδιον του υψηλού ρυθμού του παιχνιδιού τους. Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι τα άσχημα ποσοστά που τους αναγκάζουν να σουτάρουν, με 44.9% στα εντός πεδιάς και 30.7% στα τρίποντα (η καλύτερη επίδοση στη λίγκα).
Το ερώτημα για την Utah δεν είναι αν μπορεί να το κρατήσει μέχρι το τέλος της regular season. Είναι τι θα γίνει στα playoffs. Πέρυσι, ο Jamal Murray έκανε μυθική σειρά και τους γύρισε το υπέρ τους 3-1 στον πρώτο γύρο της Δύσης. Μήπως φέτος ήρθε η ώρα να κάνουν άλλο ένα βήμα προς τα μπρος και να κάνουν την υπέρβαση και σε μία σειρά αγώνων απέναντι σε ομάδες με βαριά χαρτιά στο ρόστερ τους, όπως καλή ώρα οι Lakers και οι Clippers;
Από κοντά: Phoenix Suns
Αν τους Jazz τους γνωρίζαμε από πέρυσι, οι Suns είναι ο μαθητής που αποφασίζει επιτέλους το καλοκαίρι να διαβάσει και γίνεται αριστούχος γιατί του κόβει γενικά (κάτι είδαμε άλλωστε στην φούσκα), απλά κάτι του έλειπε! Τι ήταν αυτό που έλειπε στο Phoenix; Σε μία πρώτη ανάγνωση, φυσικά και πρέπει να σταθούμε στον Chris Paul. O πολύπειρος γκαρντ που επάγγελμά του είναι να κάνει αυτόματα καλύτερες τις ομάδες που τον διαλέγουν, έχει έρθει στην κοιλάδα της Αριζόνα και έχει απελευθερώσει τον Devin Booker και την επιθετική ροή της ομάδας του Monty Williams.
To Phoenix βρίσκεται αυτή τη στιγμή να έχει το δεύτερο καλύτερο ρεκόρ της λίγκας, με το 5ο καλύτερο defensive rating και το 7ο καλύτερο offensive rating, και το δεύτερο καλύτερο assist/turnover ratio (2.1 ασίστ/λάθος), κάτι που σίγουρα πηγάζει από την μαεστρική σιγουριά του CP3 αλλά και την στελέχωση ενός εξαιρετικού ρόστερ από τον James Jones και τον Monty Williams. Βλέπετε, πολλές ομάδες θα έπεφταν στην παγίδα να αφήσουν την περσινή ομάδα της φούσκας ανέγγιχτη με ελπίδα ότι η σχέση Rubio – Booker θα γινόταν ακόμα καλύτερη. Τo Phoenix δεν το έκανε αυτό. Είδε την ευκαιρία, έφερε τον Paul από την Oklahoma, τον Jae Crowder και τον E’Twaun Moore και έβαλε ένα ελπιδοφόρο ρόστερ σε win now mode. Kudos.
O MVP: Joel Embiid
“Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ εγώ φοβάμαι τους Jazz και τις ομάδες με τοπ σέντερς. Ναι, αλήθεια είναι, ήμουν πολύ, πολύ φοβισμένος, το είδατε όλοι. […] Σε αυτά τα ματσαπ θες να κυριαρχείς γιατί αυτά δείχνουν ότι είσαι καλή ομάδα και ατομικά ότι πρέπει να σαι ψηλά στη συζήτηση για Αμυντικός της Χρονιάς ή MVP κλπ. Θέλω να κερδίζω, μόνο αυτό με νοιάζει. Και ξέρετε τι, το παρελθόν είναι παρελθόν. Είναι κρίμα που δεν ήμουν σε αυτές τις συζητήσεις πέρυσι, αλλά αυτό παίζει πλέον τεράστιο ρόλο στην νοοτροπία μου φέτος, θέλω απλά να καταστρέφω τα πάντα στον διάβα μου”
O Joel Embiid παίζει επιτέλους με τον ορισμό της έκφρασης “chip on his shoulder”, με ένα κίνητρο που δεν είχε ποτέ άλλοτε στην καριέρα του. Ο ερχομός του Doc Rivers έχει δώσει και μία νέα φρεσκάδα στους Sixers, και κάπως έτσι, ο Καμερουνέζος σέντερ βρίσκεται εν μέσω της καλύτερης χρονιάς της καριέρας του, πρώτος στα MVP rankings της λίγκας πριν το All-Star Break και το 40-19 στη νίκη με τους Jazz, την πιο καυτή ομάδα της λίγκας, ήταν ίσως το μεγαλύτερο statement του ως τώρα.
Man on a mission.
Nikola Jokic
O Nikola Jokic παίζει σαν ένας άξιος διεκδικητής του τίτλου του MVP. Συνεχίζοντας κάθε χρόνο να κάνει άλματα προόδου στο παιχνίδι του, ο Joker είναι μέσα στους 4-5 καλύτερους παίκτες της χρονιάς και πολύ πιθανώς να είναι όντως ο πιο πολύτιμός παίκτης της. Οι Nuggets βρίσκονται στο διόλου άσχημο 21-15 και την 6η θέση της Δύσης, έχουν επαφή με την πρώτη τετράδα και σε αυτήν την προσπάθεια, ο Jokic γράφει τα καλύτερα του νούμερα, παρουσιάζοντας και μια τεράστια πρόοδο.
Συγκεκριμένα, ο Σέρβος έχει ανεβεί από τους 19.9 πόντους στους 27.1 (!), από τα 9.7 ριμπάουντ στα 11 και από τις 7 ασίστ στις 8.6, προσθέτοντας και 1.6 κλεψίματα ανά αγώνα, με ΌΛΑ να είναι υψηλά καριέρας! Σουτάρει με το εντυπωσιακό 41,8% στα τρίποντα και έχει παίξει 1293 λεπτά, περισσότερα απο οποιονδήποτε άλλο παίκτη της λίγκας πλην του Julius Randle! Oι υψηλές επιδόσεις και η ανθεκτικότητά του τον κάνουν απαραίτητο για το Denver, και το 8.3 στα Win Shares, το οποίο τον έχει μακράν του δεύτερου Γιάννη (5.8) δείχνει γιατί ο Joker είναι υπερπολύτιμος και πρέπει να μνημονεύεται διαρκώς πλάι σε όλα τα ονόματα που παίζουν για το ανώτατο ατομικό βραβείο της χρονιάς.
O Rookie: LaMelo Ball
Ο μέχρι τώρα leader της κατάταξης των φετινών rookies είναι ο βενιαμίν της οικογενείας Ball. O Melo έχει εντυπωσιάσει με την απόδοσή του αλλά και την ωριμότητα με την οποία μας συστήθηκε, παρά το γεγονός ότι παραμένει μόλις 19 χρονών και παρά το γεγονός ότι σε σύγκριση με τα άλλα δύο αδέρφια του ήταν και αυτός που πέρασε τα περισσότερα από τα… χαΐρια του πατέρα του προτού να φτάσει στη λίγκα, τα οποία όχι απλώς δεν ήταν τελικά εμπόδιο, αλλά ίσως και να έκαναν δουλειά!
Πάμε όμως στο ψητό. Στη φετινή σεζόν ο frontrunner για rookie της χρονιάς γράφει ένα διόλου ευκαταφρόνητο 15.8 πόντους, 6.0 ριμπάουντ και 6.3 ασίστ ανά αγώνα (πρώτος σε πόντους και ασίστς μεταξύ των rookies), έχει το μεγαλύτερο win share μεταξύ των rookies με 2.8 και όλα αυτά προσφέροντας αρκετά συχνά δείγματα ενός παίκτη που μπορεί να συνδυάσει το θέαμα αλλά και το ουσιαστικό μπάσκετ.
Ο μικρός Ball αποδίδει στο χαρτί ενώ παράλληλα φροντίζει να περνάει το λεγόμενο «eye test» του κοινού, συνδυάζοντας το καλό μπάσκετ με το θέαμα, και σίγουρα προμηνύει κάτι πολύ καλό για το μέλλον του ίδιο όσο και των Hornets.
Συν τοις άλλοις, ο Carmelo Anthony, o γνήσιος Melo, ενέκρινε την χρήση του ονόματός του από τον μικρό Ball και ουσιαστικά πάσαρε τη δάδα! Δεν μας αρκεί αυτό;
Λίαν Καλώς
Αξίζουν της προσοχής μας και των επαίνων μας, αλλά για να δούμε τι θα κάνουν στη συνέχεια, γιατί σίγουρα υπάρχει δρόμος μπροστά.
Η νέα αρχή του James Harden
Η σεζόν του Harden ξεκίνησε με προβληματισμό, έξτρα κιλά και τάσεις φυγής. Ο μούσιας βρέθηκε μακριά από το σπίτι του για 8 ολόκληρα χρόνια, το Χιούστον, και στη νέα του αρχή στην ομάδα των Nets δείχνει να βρίσκεται σε μία εντελώς διαφορετική πορεία από αυτήν που τον είχαμε αφήσει με την σεζόν να ξεκινάει.
Σίγουρα το κίνητρο κατάκτησης ενός πρωταθλήματος είναι μεγάλο πράγμα, όπως και το να έχεις τον Irving και τον Durant ως συμπαίκτες, όμως ο Harden είχε υψηλού επιπέδου συμπαίκτες κι άλλοτε και δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι μόνο αυτή τη φορά παίζει το ωριμότερο μπάσκετ της καριέρας του. Έχει δείξει μία απίστευτη σοβαρότητα λαμβάνοντας τον ρόλο του βασικού χειριστή της μπάλας σε μία ομάδα με άλλους δύο ball hungry παίκτες, έχει κάνει την απουσία του Kevin Durant αυτή τη στιγμή να φαντάζει ως μη γενόμενη και έχει μεταμορφώσει μία ομάδα που δεν τη λες και το πιο βαθύ ρόστερ της λίγκας (αποτέλεσμα της ανταλλαγής του) σε μία επιθετική μηχανή η οποία τρέφεται από το παιχνίδι του.
Σίγουρα, μένει να δούμε πως θα αλλάξει αυτό όταν επιστρέψει από τον τραυματισμό του ο Kevin Durant, αλλά ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις, ο KD είναι ένας μη εγωιστής παίκτης και το πιο πιθανό είναι να επιστρέψει αρμονικά σε μία ομάδα στην οποία ο James Harden θα κόβει και θα ράβει, πιο απελευθερωμένος από ποτέ, και το σημαντικότερο, μακριά από κάποιες από τις ακρότητες του Moreyball που είδαμε στο Χιούστον.
The best is yet to come, τόσο για τον Harden, όσο και για το Brooklyn.
Νew York Knicks: Λίγη περηφάνια στη «Μέκκα»
Φτάσαμε ξανά σε μία εποχή που οι Knicks δεν είναι θίασος! Σε ένα θαυμαστό γεγονός, στο οποίο είναι αλήθεια ότι ελάχιστοι πόνταραν πριν ξεκινήσει η σεζόν, η ομάδα της Νέας Υόρκης βρίσκεται για πρώτη φορά μετά από το 2012-13 με θετικό ρεκόρ τόσο αργά στη σεζόν (19-18), έχουν βρει τον δικό τους All-Star και πιθανώς franchise player στο πρόσωπο του φοβερού και τρομερού Julius Randle, o οποίος όπως είπαμε και παραπάνω είναι ο iron man της λίγκας, με τα περισσότερα λεπτά συμμετοχής ως τώρα (The Tom Thibodeau effect!) και μία αξιοθαύμαστη σταθερότητα που οδηγεί τους φίλους της ομάδας σε ανεξέλεγκτα πανηγύρια.
Φυσικά, σε όλα αυτά βοήθησε ο ερχομός του Tom Thibodeau, ενός προπονητή που έχει πολλά στραβά, που τα είδαμε στα χρόνια του στο Σικάγο και τη Μινεσότα, αλλά που ξέρει να κερδίζει παιχνίδια μπάσκετ, ξέρει να φτιάχνει ομάδες στιβαρές και με πλάνο και να παίρνει πολλά από τους παίκτες του. Αυτό που δεν ξέρει, και μέχρι στιγμής δεν τον έχει κάψει, είναι να ανοίγει το ροτέισον και ας ελπίσουμε ότι ο Randle ή ο εξαιρετικός φέτος RJ Barrett δεν θα πάθουν ό,τι ο συμπαίκτης τους πλέον Derrick Rose και θα καούν. Σε κάθε περίπτωση, οι Knicks έχουν αρκετά μεγάλο ενδιαφέρον και σίγουρα έκαναν άλματα προόδου που αν τα συνεχίσουν θα δείξουν για πρώτη φορά μετά από χρόνια ότι είναι ένας σοβαρός οργανισμός.
Προσοχή γιατί θα μείνουμε στην τάξη
Τα καμπανάκια κρούουν και το δεύτερο μισό της σεζόν θα είναι κρίσιμο για τη συνέχεια.
Atlanta Hawks
Μία από τις ομάδες που απογοητεύουν με την μέχρι στιγμής παρουσία τους στη λίγκα είναι φυσικά οι Atlanta Hawks. Σε μία χρονιά που υποτίθεται πως θα έκαναν το βήμα παραπάνω για να κυνηγήσουν την είσοδό τους στα πλέιοφς, οι Hawks βρίσκονται γεμάτοι τραυματίες, αβεβαιότητα και χωρίς προπονητή.
Ο Lloyd Pierce αποτελεί παρελθόν και ο Nate McMillan έρχεται να σώσει ό,τι σώζεται και να δει πως θα μπορέσει η ομάδα της Ατλάντα να επιστρέψει στις παλιές καλές ημέρες. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η κατάσταση στους Hawks και αυτή η “No-Man’s Land” που βρίσκονται τα τρια χρόνια του Trae Young, θυμίζει κάτι ανάλογο με την εποχή Booker στους Suns. Ένας σκόρερ ολκής δίχως την σωστή ομάδα γύρω του.
Αυτό που έχουν οι Hawks και δεν έχουν οι Suns, είναι το προνόμιο να παίζουν σε μία πολύ μέτρια ανατολή, όπου αυτή τη στιγμή το #6 της κατάταξης είναι στο 50% σε ποσοστό νικών (αντίστοιχα στη Δύση βρίσκουμε τους 10ους Spurs με ρεκόρ 50%) και έναν νεαρό πυρήνα παικτών (Collins, Huerter, Reddish, Hunter, Capela) που σε καμία περίπτωση δεν είναι άσχημος για να δουλέψεις. Οι βετεράνοι είναι αυτοί που απογοητεύουν και φυσικά το γεγονός ότι ως ηγέτης, ο Trae Young είναι εντελώς μόνος. Για να πάμε πάλι στο Phoenix, είδατε τι έγινε με δύο κινήσεις, τον ερχομό του Ricky Rubio και σε δεύτερη φάση του Chris Paul. Εμπειρία και αγωνιστική συμβατότητα απελευθέρωσαν τον Booker, και το ίδιο θα κάνει ένας παρόμοιος παίκτης (προφανώς όχι ball handler στην περίπτωση του Trae) για τον Young και τους Hawks.
Minnesota Timberwolves
Ίσως η χειρότερη ομάδα της λίγκας, αν σκεφτούμε το που ξεκινήσανε και που βρίσκονται (To Detroit προφανώς είναι εκτός συναγωνισμού). Οι T’Wolves ξεκινήσαν τη σεζόν με τον Karl Anthony Towns, το D’Angelo Russell και το #1 πικ του draft, Anthony Edwards και πολλές ελπίδες για μία καλή φετινή σεζόν.
Fast forward στον Φεβρουάριο του 2021 και η Minny έχει το χειρότερο ρεκόρ στη λίγκα (7-29), τον Towns στην χειρότερη σεζόν τα τελευταία τρια χρόνια, με τραυματισμούς, COVID, ψυχολογική καταπόνηση και μηδενική όρεξη για μπάσκετ, o Ράσελ τραυματίας και με χειρουργείο και ο Anthony Edwards να κάνει μια πολύ μέτρια πρώτη σεζόν. Στον πάγκο, ο υιός Saunders εκτός ομάδας, με τον Chris Finch, καλό φίλο και συνεργάτη του GM, Gersson Rosas, να αναλαμβάνει τη θέση του κόουτς.
Πάντως, οι Timberwolves πρόλαβαν να γράψουν ιστορία στο πρώτο μισό της σεζόν, έστω και από την ανάποδη:
Αυτό που δεν πρέπει να κάνουν οι Wolves με τα όσα συμβαίνουν στην ομάδα τους είναι να πανικοβληθούν. O Towns παραμένει ένας ελίτ ψηλός, o Edwards θα ανεβαίνει μήνα με τον μήνα, ο Russell δεσμεύεται με συμβόλαιο για πολλά χρόνια. Είναι τρεις παίκτες που μπορούν να βασιστούν μακροπρόθεσμα και ίσως να πρέπει να κινηθούν και πιο επιθετικά στην αγορά για βετεράνους που θα ταιριάζουν και που θα δέσουν με την άνωθεν τριάδα. Ο Rubio δεν τραβάει, αλλά σίγουρα έχει θέση στο πλάνο λόγω της ιστορίας τους με τους Wolves, πόσω μάλλον όταν μιλάμε για ένα ρόστερ με μόλις 3 παίκτες 26 και άνω και κάμποσα αξιόλογα κομμάτια. Το χειρότερο που μπορούν να κάνουν οι Wolves αυτή τη στιγμή είναι να πανικοβληθούν, όπως κάνουν πολλές ομάδες σε αυτήν τη θέση.
Πρωτόκολλα COVID-19 – Προγραμματισμός σεζόν
Ας κλείσουμε με κάτι πιο γενικό. Είναι σίγουρο πως μιλάμε για μία ιδιαίτερη σεζόν από όλες τις απόψεις. Μία σεζόν που η λίγκα κλήθηκε να οργανώσει με τέτοιο τρόπο ώστε να πραγματοποιηθεί με έναν τρόπο που θα εξασφάλιζε τη συνοχή του προγράμματος, αλλά και θα συνέχιζε την άκρως επιτυχημένη συνταγή της φούσκας. Και αν μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει κάτι που να δικαιολογεί άγχη για διακοπή, δεν πάει να πει ότι η λίγκα το έχει διαχειριστεί και τέλεια.
H λίγκα έχει καταφέρει μέχρι στιγμής να φέρει εις πέρας μια σεζόν όλα πλην 31 εκ των παιχνιδιών της, τα οποία αναβλήθηκαν λόγω έλλειψης απαιτούμενου αριθμού παικτών από μία ή και τις δύο ομάδες. Ο αριθμός δεν είναι τραγικός, όμως εκεί που η λίγκα προβληματίζει είναι σε περιστατικά όπως η αναγκαστική απόσυρση του Durant από παιχνίδι στο οποίο είχε ξεκινήσει ήδη να αγωνίζεται επειδή μία επαφή του είχε τεστ που πιθανώς να ήταν θετικό, μετά τον ξανααφήσανε να παίξει μόνο και μόνο για να τον αποσύρουν οριστικά στο τρίτο δωδεκάλεπτο! Μία απίθανη ακολουθία γεγονότων που εξόργισε τον KD αλλά και τους συμπαίκτες του, οι οποίοι στο κάτω κάτω είχαν ήδη εκτεθεί σε επαφή με τον Durant την ώρα του αγώνα.
Η αβεβαιότητα των παιχνιδιών, η αδυναμία των παικτών να περάσουν χρόνο με τους δικούς τους, ώστε να προστατευτούν και να μην χάσουν παιχνίδια και ένα πρόγραμμα 72 αγώνων σε μία σεζόν που ξεκίνησε τον Δεκέμβρη, ενώ ο πρωταθλητής έχει βγει Σεπτέμβριο, σημαίνει ότι για πολλούς παίκτες, η φετινή σεζον θα έχει το διπλό και τριπλό φυσικό και πνευματικό βάρος. Αν προσθέσουμε σε όλα αυτά και ένα εντελώς αχρείαστο All-Star Game (όπου κι εκεί είχαμε παρατράγουδα λόγω COVID τελικά), στο οποίο οι μισοί συμμετέχοντες πηγαίνουν με μισή καρδιά και οι άλλοι μισοί με χαρά για την εμπειρία αλλά ξέροντας ότι θυσιάζουν την ευκαιρία να δουν φίλους και οικογένειες σαν άνθρωποι, ολοκληρώνει την εικόνα μιας προβληματικής διαχείρισης η οποία ναι μεν θα ολοκληρώσει τη σεζόν, αλλά σίγουρα και με τα αναβληθέντα παιχνίδια να βαραίνουν ακόμα περισσότερο το πρόγραμμα του δεύτερου μισού, θα δοκιμάσει τα όρια πολλών παικτών μέχρι το τέλος της.
