Η τροπή στην υπόθεση του Κιλιάν Εμπαπέ επισφράγισε για ακόμη μία φορά τη νέα τάξη πραγμάτων στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Τη νέα εποχή στην οποία ομάδες που ελέγχονται από ένα ολόκληρο κράτος μπορούν να «λυγίσουν» διαπραγματευτικά ακόμη και τις πιο βαριές φανέλες, ακόμη και τις πιο θρυλικές ομάδες στην ιστορία του αθλήματος.
Η Ρεάλ Μαδρίτης αποτελεί το παρθενικό, ρομαντικό όνειρο κάθε μικρού παιδιού που φαντάζεται τον εαυτό του ποδοσφαιριστή. Αυτό ακριβώς ονειρευόταν και ο μικρός Κιλιάν, χαζεύοντας τις αφίσες του Κριστιάνο Ρονάλντο πάνω από το κρεβάτι του, για να έρθει μετά από χρόνια η ώρα να έχει την πολυτέλεια να αποφασίσει ο ίδιος να το υλοποιήσει, χρησιμοποιώντας απλά λίγο μελάνι.
Η σοκαριστική ανατροπή και η παραμονή του Γάλλου στην Παρί Σεν Ζερμέν ήρθε να μας υπογραμμίσει πόσο έχουν αλλάξει οι ισορροπίες και τα θεμέλια πάνω στα οποία χτίστηκε το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Κυρίως όμως αποτελεί ένα ηχηρό και βίαιο statement από την πλευρά των Αράβων, των οποίων η αυτοπεποίθηση για το μέλλον εκτοξεύεται πια στα ύψη. Ένα μέλλον που θα περιλαμβάνει ακόμη μεγαλύτερη κατάχρηση εξουσίας, κατάργηση ηθικών και ποδοσφαιρικών αξιών και εξαγορά των πάντων με χρήμα γύρω από το παιχνίδι που όλοι αγαπήσαμε.
Στην ουσία, η Παρί αυτό έκανε. Εξαγόρασε τη συνείδηση του Εμπαπέ και κατάφερε με όπλο το χρήμα να ελέγξει και να καταστρέψει το μεγάλο του ποδοσφαιρικό όνειρο. Σκότωσε ψυχρά τον ρομαντικό πιτσιρίκο Κιλιάν, διασύροντάς τον ανεπανόρθωτα. Και αυτό είναι μία πραγματικά οδυνηρή ήττα για το ίδιο το ποδόσφαιρο.
Τα θεμέλια του αθλήματος τρέμουν και η σταθερότητά του βρίσκεται πλέον σε τεράστιο κίνδυνο. Δεν περιμέναμε προφανώς την ιστορία Εμπαπέ για να το καταλάβουμε, ωστόσο καλώς ή κακώς ήταν ένα πολύ διαφορετικό και επιβλητικό μήνυμα για όλους μας. Όσο να ‘ναι, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο ότι ένας 23χρονος ποδοσφαιριστής προβλέπεται να έχει ρόλο στις αποφάσεις ακόμη και για το ποιος θα είναι ο προϊστάμενός του, δηλαδή ο προπονητής του. Είναι ο ορισμός του “πού τα έχετε δει γραμμένα αυτά;”.
Και, όσο και αν θέλει ο Εμπαπέ να μας πείσει ότι η παραμονή στη γενέτειρά του αποτέλεσε ένα συναισθηματικό κίνητρο, είναι λίγο δύσκολο να το καταπιούμε τέτοια ώρα. Δεν μπορεί εδώ και ένα χρόνο να θες μανιωδώς να φύγεις από εκεί και ξαφνικά να θυμάσαι πόσο ωραία είναι η βόλτα στους κήπους του Λουξεμβούργου. Τα χρήματα που τον κάνουν τον πιο ακριβοπληρωμένο ποδοσφαιριστή στον κόσμο και φυσικά η ισχύς που θα έχει στις αποφάσεις του συλλόγου αποτέλεσαν προφανώς τα μεγαλύτερα κίνητρα. Μόνο οι Μέσι και Κριστιάνο Ρονάλντο είχαν τέτοιο ρόλο σε Μπαρτσελόνα και Ρεάλ αντίστοιχα, με τη διαφορά βέβαια ότι εκείνοι το είχαν κερδίσει με την προσωπικότητά τους. Ο Εμπαπέ το εκβίασε και οι Άραβες το αγόρασαν.
Το να ακούμε, από την άλλη, τη La Liga να λέει ότι το άκυρο του Γάλλου στη Ρεάλ «επιτίθεται στην οικονομική σταθερότητα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, θέτοντας σε κίνδυνο την ακεραιότητα του αθλήματος», έχει μεν ουσία, προκαλεί ωστόσο και μια μορφή γέλωτα. Καλό θα ήταν να θυμόμαστε το χρέος των 770 εκατ. της Ρεάλ -βιώσιμο βέβαια- το οποίο δεν την εμπόδισε να κινηθεί κανονικότητα για τον Εμπαπέ και να βρίσκεται μία ανάσα από το να δαπανήσει 230 εκατ., μαζί με 110 εκατ. ως μπόνους υπογραφής και 20 εκατ. ετησίως στον Γάλλο επιθετικό.
Όπως και να ‘χει, όμως, η ουσία της ανακοίνωσης είναι εύστοχη. Η ανανέωση του Κιλιάν Εμπαπέ αποτελεί ένα σημείο-σταθμό στην ιστορία του ποδοσφαίρου, καθώς επιβεβαιώνει ότι ζούμε μία εποχή όπου δυνητικά μονάχα ομάδες που έχουν από πίσω τους ένα κράτος ή ομάδες με ισχυρότατο brand name θα μπορούν να διεκδικούν αγωνιστικές διακρίσεις.
Η μεγάλη ανησυχία του φίλαθλου κοινού για την European Super League ήταν ότι η ιδέα της καταστρέφει την έννοια του ανταγωνισμού και του απρόβλεπτου στο ποδόσφαιρο. Και δικαίως. Ωστόσο, αθόρυβα, το ποδόσφαιρο οδηγείται εκεί, ακόμη και αν ποτέ δεν δημιουργηθεί μία τέτοια κλειστή λίγκα. Η ψαλίδα των πλουσίων έναντι των φτωχών θα αυξηθεί επικίνδυνα, άρα ποιο το απρόβλεπτο;
Μάριος Μάντζος
